Ζητούμενο η αξιοπρέπεια.

Tης Ριτσας Μασουρα

 -----

Εχουμε περιέλθει σε τραγικό αδιέξοδο. Φράγματα παντού. Είμαστε και δεν είμαστε στον ευρωπαϊκό άξονα. Είμαστε και δεν είμαστε εκτός. Διαβάζουμε για σενάρια εξόδου από την Ευρώπη, μελετάμε εναγωνίως τις επιπτώσεις αυτής της επιστροφής και οργανωνόμαστε. Στρέφουμε το βλέμμα προς τους «Μερκοζί» εν είδει εξιλέωσης, αλλά το βλέμμα επιστρέφεται ως άρνηση. Θαυμάζουμε τον Ντέιβιντ Κάμερον για τη στάση του στη σύνοδο κορυφής. Γρήγορα, όμως, αλλάζουμε γνώμη, καθώς θυμόμαστε με «δέος» τον ρόλο των Αγγλων την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου! Πληροφορούμαστε για τους νέους κανόνες επιβίωσης: αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, μοναδική στα χρονικά λιτότητα, οριστική αφαίρεση λίπους, περαιτέρω μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και παραπομπή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, σε περίπτωση που θα το παίξουμε Τομ Σόγιερ. Φοβάμαι πως στο τέλος θα θυμίζουμε τον γάιδαρο του Χότζα, αλλά δεν θα ’μαστε εν ζωή να το συζητήσουμε.

Σε τέτοιες πολύπλοκες και αδιέξοδες καταστάσεις, όταν διακυβεύεται το μέλλον της χώρας, απαιτείται να συνυπάρξουν δύο σπουδαίοι παράγοντες: πρώτον ένας ξεχωριστός ηγέτης και, δεύτερον, ένας λαός που θα αντιληφθεί το εύρος της καταστροφής και θα κινητοποιηθεί αναλόγως. Ενας σύγχρονος Ελευθέριος Βενιζέλος, ας πούμε, ο οποίος θα ανακοινώσει στρατηγικό σχέδιο και παράλληλα θα εμφυσήσει ένα πανεθνικό όραμα με αποδέκτη ακόμη και τον τελευταίο πολίτη της χώρας, ώστε και αυτός να συμμετάσχει στην τιτάνια προσπάθεια. Το ’χουμε, άραγε;

Αυτή την ώρα μπροστά μας βρίσκεται μία κυβέρνηση με σύμβαση ορισμένου χρόνου, η οποία ξοδεύεται ασκόπως σε διευθετήσεις εσωτερικών διενέξεων. Διενέξεις, απόρροια της συγκατοίκησης και του εθνολαϊκισμού των πολιτικών που συνεχίζουν να κυβερνούν μέσα από το μη πραγματικό. Εγκλωβισμένη στη δίνη της καθημερινότητας που απομυζά ζωντάνια και πνεύμα και διαθέσεις, η κυβέρνηση λησμονεί τη βασική μας αναπηρία: τη δεδομένη αναξιοπιστία μας. Υστερα από μια διετία συνεχούς αμαύρωσης της εικόνας μας από δικούς μας πολιτικούς που τελικά γύρισε μπούμερανγκ σε μας, αμφιβάλλω αν εκεί έξω υπάρχει έστω και ένας Ευρωπαίος ηγέτης που να μπορεί να πιει νερό στο όνομα της ελληνικής κυβέρνησης.

Ωστόσο, οι εκκρεμότητες παραμένουν τρομακτικές και οι κρίσιμες αποφάσεις πρέπει να είχαν ληφθεί χθες, ακόμη και υπό συνθήκες Μνημονίου. Ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του καλούνται να λειτουργήσουν απαλλαγμένοι από κομματικές επιρροές και ψηφοθηρικές δουλείες. Παράλληλα, όμως, έχουν καθήκον να βάλουν τέλος στο μαρτύριο εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών που ζουν με την αγωνία της ανεργίας οι μεν, και της μέχρις εσχάτων αφαίμαξης οι δε. Δεν νοούνται τηλεοπτικές εικόνες σαν αυτές με τους αναπήρους αντιμέτωπους με τα ΜΑΤ. Δεν νοούνται τέτοιες εκπτώσεις στο κοινωνικό κράτος. Δεν νοείται η αβελτηρία των πολιτικών και η γραφειοκρατία των δημοσίων λειτουργών να οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη λήψη νέων μέτρων εις βάρος των οριακά φτωχών. Αυτού του είδους η πολιτική ξεγυμνώνει τους κυβερνώντες και δημιουργεί απωθητικά αισθήματα, τη στιγμή που παραμένει ζητούμενο η εθνική και ατομική αξιοπρέπεια.

kathimerini gr