Η Κύπρος έχασε έναν γνήσιο υποστηρικτή (Christopher Hitchens).

1. Η Κύπρος και η Ελλάδα έχασαν έναν μεγάλο και γνήσιο υποστηρικτή, που δυστυχώς είναι αναντικατάστατος

ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Ο Κρίστοφερ Χίτσενς, που έφυγε την Πέμπτη (15/12/2011) το βράδυ από τη ζωή μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο, ήταν η μεγαλύτερη μορφή της νεότερης αμερικανικής δημοσιογραφικής Ιστορίας. Η παραπάνω θέση δεν είναι μία «έκρηξη» υπερβολής λόγω του θανάτου του, αλλά είναι το αποτέλεσμα μίας ρεαλιστικής επισκόπησης του έργου του μεγάλου αυτού Δημοσιογράφου (το δέλτα με κεφαλαίο).

Είχε άσωτη ζωή - καμία αμφιβολία επ' αυτού. Κάπνιζε και έπινε όλη μέρα και ήταν κάτι που δεν το έκρυψε ποτέ. Ηταν μία αδυναμία που προκάλεσε ίσως τον θάνατό του, αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να τιθασσεύσει αυτή την αδύνατη πλευρά του εαυτού του. Θυμάμαι ένα ανοιξιάτικο πρωί που τον συνάντησα έξω από το Washington Hilton, κατηφορίζοντας τη λεωφόρο Connecticut. Ηταν η περίοδος που αποφάσισε να ξεκινήσει γυμναστική, διότι όπως τον προειδοποίησαν οι γιατροί δεν πήγαινε άλλο... Στο χέρι κρατούσε το τσιγάρο. Πρόλαβε να μου πει ότι τρέξιμο και τσιγάρο δεν συμβαδίζουν. Στο τέλος νίκησε πάλι το τσιγάρο τη γυμναστική...

Ο Κρίστοφερ ήταν Δημοσιογράφος. Είχε πλούτο και νοήματα το κείμενό του, και σου έδινε την εντύπωση ότι την ώρα που το έγραφε ετοιμαζόταν για πόλεμο. Και δεν έβαζε τυχαία ανθρώπους στο στόχαστρό του. Το έκανε μετά από επίμονη και επίπονη δημοσιογραφική έρευνα και δεν υπήρχε περίπτωση να αμφισβητούσε κανείς τα στοιχεία του. Η αμφισβήτηση τον μετέτρεπε δικαιολογη­μένα σε «λύκο», που στη συνέχεια κατασπάραζε -πάντα δημοσιογραφικά και με στοιχεία- τον στόχο του.

Η πολεμική του εναντίον του Χένρι Κίσινγκερ ξεκίνησε από την αγάπη του για την Κύπρο, που του μετέδωσε η πρώτη του σύζυγος, η Ελένη Μελεάγρου, με την οποία ευτύχησε να αποκτήσει δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο και τη Σοφία. (Με τη δεύτερη σύζυγό του, την Carol Blue, απέκτησε ένα κοριτσάκι, την Αντωνία).

Το πάθος του για την Κύπρο ήταν η αιτία του απύθ-μενου μίσους του για τον Κίσινγκερ. Πίστευε ότι οργάνωσε το διπλό έγκλημα, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και την τουρκική εισβο­λή. Είχε απόλυτο δίκιο και τα έγγραφα που κερδίσα­με την περίοδο 1996-2001 απέδειξαν με ακρίβεια όσα υποστή­ριξε ο Κρίστοφερ, ο οποίος ήταν πάντα υποστηρικτικός ιδιαίτερα στους νεότερους συναδέλφους του. Η Κύπρος και η Ελλάδα έχασαν έναν μεγάλο και γνήσιο υποστηρικτή, που δυστυχώς είναι αναντικατάστατος...

ethnos gr 

2. Christopher Hitchens (CH)

 Γνώρισα τον Christopher Hitchens (CH), στο Berkeley την δεκαετία του 
1980.  Τυχαία τον άκουσα να μιλάει στην Ελληνική εκκλησία του Oakland, 
προσκεκλημένος του συλλόγου Κυπρίων της Βόρειας Καλιφόρνιας, και 
εντυπωσιάστηκα.  Λόγω τούτου λοιπόν τον καλέσαμε (ο Σύλλογος Ελλήνων 
φοιτητών Berkeley) να μιλήσει γιά το Κυπριακό, στο πανεπιστήμιο του 
Berkeley. Ο CH δέχτηκε με χαρά και η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με την 
βοήθεια (την οικονομική) του American Hellenic Institute, που έχει 
συνεισφέρει πολλά σε διάφορα θέματα του Ελληνισμού.

Ο Hitchens μίλησε σε ένα κατάμεστο μεγάλο αμφιθέατρο στο Berkeley.  Η
εκδήλωση ήταν εξαιρετικά επιτυχής. Ο Christopher ήταν ένας εξαιρετικός
ομιλητής και καλός γνώστης του θέματός του. Στο αμφιθέατρο είχαν έρθει
αρκετοί Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι, καθώς και φιλότουρκοι αμερικανοί με
διάθεση “πολεμική”, γιά να τον αντικρούσουν κλπ. Ο CH ήταν γνωστός και
πολύ ανεπιθύμητος σε αυτούς τους κύκλους. Ως προεδρεύων, έδωσα τον
λόγο σε όλους και δεν τους διέκοψα ακόμη και όταν οι ερωτήσεις τους
ήταν προκλητικές, προβακατόρικες και βασισμένες σε ψευδή στοιχεία.
Αυτού του τύπου οι ερωτήσεις ήταν όμως η χαρά του Christopher! Ήταν
ειδικός στο να κατατροπώνει προβοκάτορες, φανατικούς και ημιμαθείς.
Αυτήν του την διάσταση την απήλαυσα αργότερα μερικές φορές στην
τηλεόραση, στο public channel συνήθως, όταν ο παρουσιαστής καλούσε τον
Christopher και κάποιο γεράκι της εποχής.
Συζητώντας διαπιστώσαμε ότι είχαμε διαφωνίες σε ζητήματα του
“Κυπριακού”.  Αυτές οι διαφωνίες μας όμως δεν εμπόδισαν στο να
επιτύχει πλήρως η εκδήλωση που οργανώσαμε γιά το αμερικανικό κοινό.

Σε αυτή του την επίσκεψη ο CH ήταν εξαιρετικά ενεργητικός και
ακούραστος και έδωσε διάφορες συνεντεύξεις, μεταξύ των άλλων και στον
φημισμένο ραδιοφωνικό σταθμό KPFA, προπύργιο των προοδευτικών στην
Καλιφόρνια.

Ξαναείδα τον Christopher, μερικά χρόνια αργότερα, πάλι στο Berkeley,
σε μιά ομιλία του, μαζί με τον Edward Said, γιά το Παλαιστινιακό.

Η περαιτέρω πορεία του CH, στενοχώρησε πολλούς -ίσως και όλους- από
τους παλιούς φίλους του. Ο CH εκτός των άλλων, επετέθη στους τέως
φίλους του, Edward Said, Noam Chomsky και υποστήριξε την εισβολή στο
Ιράκ…

Η στάση του γιά την κατοχή της Κύπρου πάντως, νομίζω ότι έμεινε αναλλοίωτη.

Αυτές τις ημέρες, μετά τον θάνατό του, γράφτηκαν πολύ επαινετικά λόγια
γιά αυτόν. Δημοσιογράφο με Δ κεφαλαίο τον απεκάλεσε ο καλός
δημοσιογράφος Μ. Ιγνατίου. Ένας φίλος μου από την Αμερική μου είπε ότι
οι NY Times έγραψαν ένα πολύ καλό άρθρο.

Σε Ελλαδικά μέσα ενημέρωσης -προπύργια ημιμάθειας- είδα να γράφεται:
“Ο CH αποκαθήλωσε τους Chomsky, Said και Gore Vidal”…

Τέλος, σας στέλνω τον αποχαιρετισμό του εξαιρετικού Alexander Cockburn
στον Christopher.  Ο Cockburn γράφει γιά την πορεία του Christopher.

Σας ευχαριστώ,
Βασίλης Πανοσκάλτσης

http://www.counterpunch.org/2011/12/16/farewell-to-c-h/
WEEKEND EDITION, DECEMBER 17-18, 2011
CounterPunch Diary
Farewell to C.H.
by ALEXANDER COCKBURN
I canʼt count the times, down the years, that after some new outrage
friends would call me and ask, “What happened to Christopher
Hitchens?” – the inquiry premised on some supposed change in
Hitchens, often presumed to have started in the period he tried to put
his close friend Blumenthal behind bars for imputed perjury. My
answer was that Christopher had been pretty much the same package
since the beginning – always allowing for the ravages of entropy as
the years passed.
As so often with friends and former friends, itʼs a matter of what
youʼre prepared to put up with and for how long. I met him in New
York in the early 1980s and all the long-term political and indeed
personal traits were visible enough. I never thought of him at
all as radical. He craved to be an insider, a trait which achieved
ripest expression when he elected to be sworn in as a U.S. citizen by
Bushʼs director of Homeland Security, Michael Chertoff. In basic
philosophical take he always seemed to me to hold as his central
premise a profound belief in the therapeutic properties of capitalism
and empire. He was an instinctive flagwagger and remained so. He
wrote some really awful stuff in the early 90s about how indigenous
peoples – Indians in the Americas – were inevitably going to be rolled
over by the wheels of Progress and should not be mourned.
On the plane of weekly columns in the late eighties and nineties it
mostly seemed to be a matter of what was currently obsessing him: for
years in the 1980s he wrote scores of columns for The Nation, charging
that the Republicans had stolen the 1980s election by the “October
surprise”, denying Carter the advantage of a hostage release. He got
rather boring. Then in the 90s he got a bee in his bonnet about
Clinton which developed into full-blown obsessive megalomania: the
dream that he, Hitchens, would be the one to seize the time and finish
off Bill. Why did Bill – a zealous and fairly efficient executive of
Empire – bother Hitchens so much? Iʼm not sure. He used to hint
that Clinton had behaved abominably to some woman he, Hitchens, knew.
Actually I think heʼd got to that moment in life when he was asking
himself if he could make a difference. He obviously thought he could,
and so he sloshed his way across his own
  personal Rubicon and tried to topple Clinton via betrayal of his
close friendship with Sid Blumenthal, whom he did his best to ruin
financially (lawyersʼ fees) and get sent to prison for perjury.
Since then it was all pretty predictable, down to his role as
flagwagger for Bush. I guess the lowest of a number of low points was
when he went to the White House to give a cheerleading speech on the
eve of the 2003 invasion of Iraq. I think he knew long, long before
that this is where he would end up, as a right-wing codger. He used
to go on, back in the Eighties, about sodden old wrecks like John
Braine, whoʼd ended up more or less where Hitchens got to, trumpeting
away about “Islamo-fascism” like a Cheltenham colonel in some
ancient Punch cartoon. I used to warn my friends at New Left
Review and Verso in the early 90s who were happy to make money off
Hitchensʼ books on Mother Teresa and the like that they should watch
out, but they didnʼt and then kept asking ten years later, What
happened?
Anyway, between the two of them, my sympathies were always with Mother
Teresa. If you were sitting in rags in a gutter in Bombay, who would
be more likely to give you a bowl of soup? Youʼd get one from Mother
Teresa. Hitchens was always tight with beggars, just like the snotty
Fabians who used to deprecate charity.
One awful piece of opportunism on Hitchensʼ part was his decision to
attack Edward Said just before his death, and then for good measure
again in his obituary. With his attacks on Edward, especially the
final post mortem, Hitchens couldnʼt even claim the pretense of
despising a corrupt presidency, a rapist and liar or any of the other
things he called Clinton. That final attack on Said was purely for
attention – which fuelled his other attacks but this one most starkly
because of the absence of any high principle to invoke. Here he
decided both to bask in his former friendʼs fame, recalling the little
moments that made it clear he was intimate with the man, and to put
himself at the center of the spotlight by taking his old friend down a
few notches. In a career of awful moves, that was one of the worst.
He also rounded on Gore Vidal who had done so much to promote his
career as dauphin of contrarianism.
He courted the label “contrarian”, but if the word is to have any
muscle, it surely must imply the expression of dangerous opinions.
Hitchens never wrote anything truly discommoding to respectable
opinion and if he had he would never have enjoyed so long a billet
at Vanity Fair. Attacking God? The big battles on that issue were
fought one, two, even five hundred years ago when they burned Giordano
Bruno at the stake in the Campo deʼ Fiore. A contrarian these days
would be someone who staunchly argued for the existence of a Supreme
Being. He was for Americaʼs wars. I thought he was relatively solid
on Israel/Palestine, but there too he trimmed. The Jewish Telegraphic
Agency put out a friendly obit, noting that “despite his rejection of
religious precepts, Hitchens would make a point of telling
interviewers that according to halacha, he was Jewish” and noting his
suggestion that Walt and Mearsheimer might be anti-Semitic,
  also his sliming of a boatload of pro-Palestinian activists aiming
to breach Israelʼs blockade of the Gaza Strip. (His brother Peter and
other researchers used to say that in terms of blood lineage, the
Hitchens boysʼ Jewishness was pretty slim and fell far outside the
definitions of the Nuremberg laws. I always liked Noam Chomskyʼs
crack to me when Christopher announced in Grand Street that he was a
Jew: “From anti-Semite to self-hating Jew, all in one day.”)
As a writer his prose was limited in range. In extempore speeches and
arguments he was quick on his feet. I remember affectionately many
jovial sessions from years ago, in his early days at The Nation. I
found the Hitchens cult of recent years entirely mystifying. He
endured his final ordeal with pluck, sustained indomitably by his wife
Carol.
ΠΗΓΕΣ