Ο εχθρός έχει όνομα ....

Γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης (xronos gr)

-

Μνημόνιο ή χρεοκοπία, δυσβάστακτα μέτρα για να βγούμε και να ξεπεράσουμε την κρίση, δυσβάστακτα μέτρα για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού, υπομονή για να μην γίνουμε Βουλγαρία, είναι μερικές από τις εκφράσεις που ακούμε ή έχουμε ακούσει αυτά τα δύο συναπτά έτη αγωνίας και αγώνα για να κατακτήσουμε την ελευθερία μας μέσα από το μνημόνιο. Βέβαια εδώ τίθεται ένα ερώτημα γιατί πρέπει να υποδουλωθείς για να κατακτήσεις την ελευθερία  σου; Η χώρα μας δυστυχώς έγινε το παράδειγμα προς αποφυγήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τιμωρήθηκε και τιμωρείται συνεχώς. Τεκμήριο αυτού είναι οι πρόσφατες δηλώσεις του συναδέλφου του κ. Παπαδήμου, Μάριο Μόντι σχετικά με την κρίση στην Ιταλία όπου τόνιζε στους Ιταλούς πολίτες ότι τα πράγματα θα ήταν χειρότερα αν φθάσουν στα επίπεδα της Ελλάδας. Μήπως όμως τα πράγματα και για τις δύο χώρες είναι ήδη χειρότερα; Μήπως εκτός από πρωθυπουργούς μη εκλεγμένους αλλά διορισμένους που τεκμαίρουν την άνευ προσχημάτων συμμετοχή του κεφαλαίου στην εξουσία έχουμε και άλλα κοινά στοιχεία;

Ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα είναι αυτό της ανεργίας. Ένα πρόβλημα που από την μία στηρίζει το σύστημα, την οικονομία της αγοράς και από την άλλη εξοντώνει και εξαθλιώνει μια τεράστια μερίδα του πληθυσμού τόσο της Ελλάδας όσο και της Ιταλίας. Η ανεργία είναι θεμέλιος λίθος και υποστηρικτής του καπιταλισμού. Προωθεί την αυξημένη παραγωγή προϊόντων, την αυξημένη εργασία με πολύ χαμηλό κόστος. Πολύ απλά όταν η ανεργία κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα – όπως συμβαίνει στην χώρα μας – και τα άτομα που εργάζονται θεωρούνται προνομιούχα τότε εύκολα ο εργαζόμενος εξαναγκάζεται σε μείωση των αποδοχών του. Όταν δε, το δικαίωμα γίνεται προνόμιο, το σύνταγμα καταπατείται και δια νόμου, μνημονίου και ανομιμοποίητης κυβέρνησης από τον Ιούλιο ο βασικός μισθός θα καθορίζεται από τους κοινωνικούς εταίρους και την εκτελεστική εξουσία τότε φθάνουμε στο χειρότερο, φθάνουμε στην εξαθλίωση, φθάνουμε τους μισθούς μας σε βιώσιμα μεν, αόριστα καθορισμένα, επίπεδα δε.  

Από την άλλη θεμελιώνεται και δημιουργείται μια κοινωνία του φόβου, μια κοινωνία παρόμοια με αυτή του 1984 του Όργουελ, μια κοινωνία λήθης, άγνοιας, απαξίας και αντιανθρώπινου χαρακτήρα. Στην εποχή του μνημονίου, της εξαθλίωσης και της πολιτικής αποξένωσης και μη ορατής λύσης ο φόβος είναι στοιχείο της ζωής των πολιτών. 

Φόβος του ημεδαπού για τον αλλοδαπό, φόβος των στρατιωτικών η έλλειψη όπλων, φόβος των όπλων η έλλειψη πολέμου, φόβος των εργαζομένων η ανεργία, φόβος των ανέργων η μη εύρεση εργασίας, φόβος της ιστορίας να θυμηθεί και της δημοκρατίας να πει.  Έτσι λοιπόν, δημιουργείται ένας μη εκπαιδευμένος, αλλά άκρως αποτελεσματικός και εκφοβιστικός στρατός, αυτός των ανέργων. Ο εργαζόμενος φοβάται και απειλείται καθημερινά από αυτόν, ενώ ο εργοδότης εξυπηρετείται και καθίσταται εύκολα ανταγωνιστικότερος στην αγορά εργασίας. Η ανεργία μεταστοιχειώνεται σε όπιο του λαού. Ο άνεργος μην μπορώντας να πραγματώσει τα όνειρά του, μη μπορώντας να ζήσει ελεύθερος είναι πιθανό να υιοθετήσει ακραίες πρακτικές. Μπορεί να στραφεί ενάντια σε ανθρώπους που έχουν εργασία. Παράλληλα δε, στοχευμένα τοποθετούνται ως φταίχτες της ανεργίας μετανάστες από συγκεκριμένες ομάδες παραβλέποντας βέβαια ότι είναι θύματα εκμετάλλευσης με ανασφάλιστη και πενιχρά αμειβόμενη εργασία. Έτσι ο αποπροσανατολισμός συνεχίζεται και δημιουργεί νέα κοινωνικά φαινόμενα. 

Στην ουσία όταν θεμελιώνεται η κοινωνία του φόβου, αυτόματα θεμελιώνεται και η βασικότερη προϋπόθεση για την εξασφάλιση της ομαλής λειτουργίας του προγράμματος στήριξης των χωρών με οικονομικό πρόβλημα και επιθυμία αυτοκαταστροφικής και παράξενης εξυγίανσης.  Θεσπίζεται η άγνοια. Η άγνοια είναι απόρροια του αποπροσανατολισμού και στοιχείο αδυναμίας πραγματικής αλλαγής. Όταν η δημοκρατία φοβάται να μιλήσει και εμείς ξεχνούμε τα λάθη και τις ειδεχθείς παραλείψεις του παρελθόντος η αλλαγή φαντάζει ακατόρθωτη. 

Από την άλλη πρέπει να καταστεί σαφές ότι η ανεργία, είναι ένα από τα πιο ανήθικα και καταστροφικά κοινωνικά ζητήματα. Αφορμίζεται όμως από την πολιτική και το σύστημα που κυριαρχεί. Όταν το σύστημα προστάζει κέρδος αλλά κυρίως οι πολιτικοί σημειώνουν επιδεικτικά ότι μαζί τα φάγαμε και συμμερίζονται τις επιθυμίες του κεφαλαίου, τότε η ανεργία κυριαρχεί. Κυριαρχεί επάνω σε όνειρα, επιθυμίες, ζωές. Εξαθλιώνει και υποβαθμίζει, τρομοκρατεί και αποδυναμώνει, φιμώνει και αποπροσανατολίζει. 

Όμως ακόμα και αν εμείς ξεχνούμε, ο εχθρός πάντα θα έχει όνομα, θα κρύβεται αλλά θα αποκαλύπτεται μέσα από την ιστορική διαδρομή. Το βασικό κοινό που έχουμε με την Ιταλία δεν είναι ούτε ο διορισμένος πρωθυπουργός, ούτε η υψηλή ανεργία, ούτε η εξαθλίωση και η φτώχεια, ούτε και το μνημόνιο, αλλά η κυριαρχία ενός συστήματος αντιανθρώπινου, κερδοσκοπικού. Ενός συστήματος που απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή και την υποβαθμίζει, ενός συστήματος ακραίου καπιταλισμού. Τα υπόλοιπα είναι εδώ για να εξυπηρετήσουν το σύστημα και το μνημόνιο για να μας θυμίζει την άσχημη τροπή των πραγμάτων, τα λάθη μας αλλά κυρίως για να μας οδηγήσει στην ελευθερία μέσα από την αντίδραση και αντίσταση, σε μια διαφορετική ελευθερία από αυτή που ονειρεύεται ο πρώην υπουργός Οικονομικών και το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Γιατί μόνο όταν βλέπεις τον εχθρό μπορείς να τον αντιμετωπίσεις, αφού βλέπεις και τις αδυναμίες του. Ο εχθρός έχει όνομα…

 xronos gr
3/4/12

------------

ΣΧΕΤΙΚΑ:

• Ο φόβος!

• Τρομοκρατούν το λαό για να περάσουν το Μνημόνιο-τερατούργημα

• Δεν προλάβαμε