ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ή ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑ; ...

Του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΩΝ. ΡΙΖΟΥ ΕΦΕΤΟΥ επί τιμή (proinoslogos gr)

Ήγγικεν η ώρα της «κάλπης». Η ώρα του κυριάρχου, κατά κυριολεξία αυτή τη φορά, ελληνικού λαού. Η 6η Μαΐου 2012 ενδεχομένως να λειτουργήσει ως ένα «οιονεί δημοψήφισμα» και μάλιστα επικίνδυνο. Και τούτο γιατί διαγράφεται ο κίνδυνος οι Έλληνες, οι οποίοι πρώτοι οραματίσθηκαν και συνέλαβαν την ιδέα μιας ενωμένης Ευρώπης, από την εποχή ακόμα των Ριχάρδου Κούντενχοφ – Καλλέργη και Α. Πουλημένου (1923 και 1927), να βρεθούν όχι μόνο εκτός Ευρωζώνης, αλλά και αυτής ακόμα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Προς «τέρψη» των απολιθωμάτων του Σταλινισμού, αλλά και του ήδη… «ανυπάρκτου σοσιαλισμού». Ίσως ακόμα η ανωτέρω ημερομηνία να αναδειχθεί σε ορόσημο της οριστικής συντριβής της ούτως αποκαλουμένης «μεταπολιτεύσεως». Και δεν θα ευθύνεται ο ελληνικός λαός, ο οποίος με ιώβεια υπομονή βιώνει έναν ορυμαγδό, ένα πανδαιμόνιο αντικοινωνικών και αντιλαϊκών μέτρων, τα οποία συνετάραξαν την κοινωνία και διασάλευσαν τον ιστό της.
Είναι γνωστό ότι, όταν ο πολιτικός λόγος εξαπατά, όταν διαπιστώνεται ότι η ψήφος του λαού υποκλάπηκε με ψευδείς υποσχέσεις, τότε δεν είναι δυνατόν να παραγνωρισθεί και να μένει ατιμώρητος. Έρχεται η στιγμή κατά την οποία η κοινωνία αποδίδει… «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι…».
Ειλικρινώς φοβούμαι, ότι οι αντιδράσεις του ελληνικού λαού, ο οποίος εξαπατήθηκε και απογοητεύθηκε και ο οποίος, επί τριάντα τώρα μήνες, «συγομουρμουρίζει» για το έρεβος της οικονομικής πολιτικής, φοβούμαι επαναλαμβάνω, ότι θα μεταλλαχθούν σε «θυμό λαού». Η ψήφος δηλαδή του εκλογικού σώματος θα είναι «ψήφος οργής». Και ίσως σε αυτή την ψήφο, την όχι ορθολογικώς συνειδητή επιλογή, να επενδύσουν τα μικρά πολιτικά κόμματα των ακραίων ιδεολογικών τοποθετήσεων. Όμως θα πρέπει να γνωρίζουν οι «γραικύλοι» αυτοί της πολιτικής, ότι κάθε απόφαση, ατομική ή συλλογική, η οποία λαμβάνεται υπό «το κράτος θυμού», όσο δικαιολογημένος και εάν είναι αυτός, οδηγεί σε εσφαλμένα αποτελέσματα. Και αυτό το γνωρίζει και το εκλογικό σώμα. Βαυκαλίζομαι με την ιδέα, ότι στην σκέψη των εκλογέων δεν θα πρυτανεύσει η αρνητική ψήφος και το … «γαία πυρί μιχθήτω».
Παρά τα ανωτέρω όμως δυσθεώρητο προβάλλει το δίλημμα του ελληνικού λαού… «Ατιμωρησία ή ακυβερνησία;». Όταν αναλογίζομαι, ότι το τεκμήριο της σοφίας και του αλαθήτου του εκλογικού σώματος δεν είναι αμάχητο, αλλά τουναντίον είναι εξόχως μαχητό, μάλιστα δε όταν αποφασίζει υπό το κράτος της οργής και της αδικίας, τότε ειλικρινώς κυριαρχούμαι από «δέος». Ωστόσο όμως πιστεύω, ότι το ένστικτο της δικαιολογημένης αυτοάμυνας του λαού δεν θα αποτελέσει τον «καταλύτη» της αυτοκαταστροφής. Γι’ αυτό και απευθυνόμενος προς τους… «και νουν έχοντες», εξομολογούμαι ότι προτιμώ και προτείνω… «την υφ’ όρους αναστολή της τιμωρητικής ψήφου», την προσωρινή δηλαδή και υπό όρους ατιμωρησία, από την ακυβερνησία. Αλλά και οφείλω να επισημάνω, προς κάθε πολιτική κατεύθυνση, ότι τόσο η εμμονική ενασχόληση με την επικοινωνία, όσο και ο ξύλινος κομματικός λόγος, απωθούν και μόνο η αλήθεια πείθει, καθώς και ότι… «και η δύναμη της αδρανείας έχει τα όριά της».

 proinoslogos gr