Καταστροφικός διχασμός ή συνεννόηση; ...

Γιώργος Καρελιάς

Ένας διχασμός διατρέχει την ελληνική κοινωνία. Τον βλέπεις και τον συναντάς παντού. Σε όλες τις συζητήσεις: στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις, στα social media, στα καφενεία, στα σπίτια. Διχασμός που συνοψίζεται στο ερώτημα: ευρώ ή δραχμή; Αλλά και παραπέρα: ΣΥΡΙΖΑ ή καταστροφή; Και αντιστρόφως: θα φέρει καταστροφή ο ΣΥΡΙΖΑ;

Οι άνθρωποι έχουν βαθιά διχαστεί μεταξύ δυο ακραίων θεωριών. Κι επειδή ζούμε σε ακραίες συνθήκες, οι πιθανότητες να βρούμε κάποια ορθολογική λύση λιγοστεύουν.

Σύμφωνα με την πρώτη θεωρία, αν νικήσει το υπό τον Σαμαρά μέτωπο της Δεξιάς, η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ και, κατά κάποιον τρόπο, θα σωθούμε. Ουδέν  αναληθέστερον. Διότι η παραμονή μας δεν εξαρτάται ούτε από την πρόθεσή μας ούτε από την αποδοχή της (της πρόθεσης) από τους ευρωπαίους.

Ο κ. Σαμαράς κρύβει τα δυσάρεστα, που θα είναι υποχρεωμένος να κάνει αν κερδίσει τις εκλογές. Και όχι μόνον αυτό. Δίνει και υποσχέσεις που δεν γνωρίζει αν θα μπορέσει να υλοποιήσει. Επομένως, η κυβέρνησή του θα είναι εξαρχής υπονομευμένη και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα καταφέρει το βασικό της στόχο, δηλαδή την παραμονή μας στο ευρώ. Διότι αυτό θα απαιτήσει πρόσθετες θυσίες, τις οποίες δεν θα είναι διατεθειμένο να αποδεχθεί ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, όσο κι αν δηλώνει στις δημοσκοπήσεις υπέρ του κοινού νομίσματος.

Σύμφωνα με τη δεύτερη θεωρία, μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε αυτομάτως την Ελλάδα εκτός ευρώ. Στην πολιτική τίποτα δεν γίνεται έτσι. Εκτός αν υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας και οι λοιποί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν παραφρονήσει εντελώς και την επομένη των εκλογών θα κάνουν όλες τις παλαβομάρες, που ορισμένοι εξ αυτών έχουν πει κατά καιρούς. Όμως, κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται να γίνει. Διότι οι συνέπειες θα είναι απρόβλεπτες και δεν θα μπορούν να σταθούν πουθενά. Και το γνωρίζουν. Θα είναι, λοιπόν, προσεκτικοί και μετρημένοι. Κι επειδή αντιγράφουν και μιμούνται, σε ορισμένα, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του ΄80, θα έχουν έναν καλό μπούσουλα «ρεαλιστικής προσαρμογής».

Όμως, ούτε αυτό θα λύσει το πρόβλημα. Διότι θα έχουν απέναντί τους ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος που έχει πιστέψει σε ανέφικτες διακηρύξεις και είναι πολύ απαιτητικό. Με αποτέλεσμα να απομυθοποιηθεί σύντομα και η «κυβέρνηση της Αριστεράς», καθώς θα ΄ρθει αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα.

Τότε, τι απομένει; Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Ισως μόνο η διακομματική (ή εθνική) συνεννόηση. Οι τρείς βασικές πολιτικές δυνάμεις (η Δεξιά υπο τη ΝΔ, η Αριστερά υπό τον ΣΥΡΙΖΑ και το Κέντρο υπό το ΠΑΣΟΚ) να καταστρώσουν ένα κοινό πρόγραμμα σε συγκεκριμένα προβλήματα και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, που δεν μπορεί να είναι μικρότερο από δυο χρόνια. Παρά τις βασικές διαφορές που έχουν, μπορούν να συνεννοηθούν σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης.

Φυσικά, πρόκειται για εγχείρημα πολύ δύσκολο. Είναι, όμως, ο μοναδικός τρόπος για να αποτραπεί ο καταστροφικός διχασμός που πάει  να κυριαρχήσει. Είναι ο μόνος τρόπος για να εμφανιστεί η χώρα «μπετόν» απέναντι στους ευρωπαίους και  να έχει ελπίδες για καλύτερη αντιμετώπιση.

Η διακομματική συνεννόηση είναι, κυρίως, ο μόνος τρόπος για να επανέλθει η εμπιστοσύνη και να υπάρχουν ελπίδες ότι η Ελλάδα θα ξεπεράσει την κρίση.

Αλλιώς…

aixmi gr