Και τώρα τα λεφτά φεύγουν από την Ισπανία! ...

Του Κ. Λουρόπουλου

ΠΟΛΥΣ λόγος έχει γίνει στη χώρα μας για τη διαρροή καταθέσεων προς το εξωτερικό. Αφού η κίνηση κεφαλαίων είναι ελεύθερη, γιατί μας κάνει εντύπωση; Αν τα εισοδήματα είναι φορολογημένα, ο καθένας μπορεί να τα κάνει ό,τι θέλει. Έτσι θεσπίσθηκε στην ΕΕ και έτσι λειτουργούσε μέχρι τώρα. Αυτοί είναι στοιχειώδεις νόμοι της ενιαίας αγοράς προϊόντων, κεφαλαίων και εργασίας. Αλλά ξαφνικά άρχισε να πονάει αυτή η τάση. Πρώτα πρώτα, γιατί ορισμένοι τη συνέδεσαν με φοροδιαφυγή. Λεφτά στο εξωτερικό σημαίνουν για ένα μεγάλο μέρος του αιμοδιψούς Τύπου «φοροδιαφυγή», έτσι το θέμα προσφέρεται για ακροαματικότητα και λαϊκισμό.

Αλλά δεν μας ενδιαφέρει εδώ σήμερα η φοροδιαφυγή, όσο μεγάλη κι αν είναι. Μας νοιάζει ότι οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δέκα χρόνια μετά τη θέσπιση ενός κοινού νομίσματος, δεν εμπιστεύονται τις τράπεζες, τις κυβερνήσεις και αυτό το ίδιο το νόμισμα. Κάτω από την εμπιστοσύνη στο νόμισμα κρύβεται ένα πρακτικό οικονομικό αδιέξοδο: το στέγνωμα των τραπεζών από ρευστότητα. Χωρίς ρευστότητα τραπεζών είναι αδύνατο να ανακάμψουν οι ευρωπαϊκές οικονομίες.

Χθες αποκαλύφθηκε ότι το πρώτο τρίμηνο του 2012 έφυγαν 97 δισ. ευρώ από τις ισπανικές τράπεζες με τη μορφή εξαγωγής κεφαλαίων προς το εξωτερικό. Γνωρίζουμε επίσης ότι ένα παρόμοιο ποσό έχει φύγει από την Ελλάδα από την έναρξη της κρίσης. Η ισπανική εκροή είναι περίπου το 10% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ η ελληνική περίπου το 30%. Με τα νούμερα αυτά έχουμε έναν μόνιμο πονοκέφαλο, που θέλει πλέον βαριά φάρμακα. Μόλις πριν λίγες μέρες και μετά απ'Α όλο το φάσμα των πλάγιων λόγων, των ελλιπών μέτρων, των επίμονων προτροπών λιτότητας ο κ. Μπαρόζο έπιασε το νόημα. Μίλησε για την επόμενη φάση της ΕΕ, για ενιαία οικονομική διαχείριση της ευρωζώνης. Για πρώτη φορά μετά το 2008 ένας «επίσημος» Ευρωπαίος είπε μια αλήθεια. Μέσα στις σωστές κουβέντες ήταν και το μέτρο της εγγύησης των καταθέσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Ο έλεγχος των χρηματοοικονομικών αγορών και η εγγύηση των καταθέσεων, είναι επείγοντα μέτρα που «μπορεί» –τονίζουμε το δυνητικό του πράγματος– να αναστρέψουν σε κάποιον βαθμό το στέγνωμα των τραπεζών. Επειδή εξάλλου είναι σαφές πλέον ότι ο ιδιωτικός τομέας έχει πληρώσει το μεγαλύτερο κόστος της κρίσης και ιδιαίτερα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μια πανευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων θα απελευθέρωνε τεράστια ποσά τραπεζικών κεφαλαίων. Αυτά με τη σειρά τους θα έπεφταν αμέσως στη διψασμένη ιδιωτική επιχείρηση. Να ένα άμεσο μέτρο ανάπτυξης που χρειάζεται μόνο πολιτική βούληση. Αλλά ποιος τολμάει να το πει στο Βερολίνο;

express gr

--------------------

ΣΧΕΤΙΚΑ1: