Από την (αν)αξιοπιστία στην εικονική πραγματικότητα

Περίσσεψαν τα ωραία λόγια και οι αβροφροσύνες την Παρασκευή στο Βερολίνο, αφού πρώτα τα ουσιώδη είχαν ειπωθεί σε μπαράζ σκληρότατων γερμανικών δηλώσεων. Αλλά και η καγκελάριος Μέρκελ δεν έκανε το ελάχιστο βήμα πίσω και, σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό, δεν παραδέχθηκε καμία «αμαρτία».

Οποίος παρακολούθησε τις δηλώσεις μετά τη συνάντηση Μέρκελ - Σαμαρά μπορεί  να νιώθει ευτυχής, υπό την προϋπόθεση όμως ότι ρέπει προς την ανακούφιση που μόνο η εικονική πραγματικότητα μπορεί να προσφέρει. Αλλά θα πρέπει να θυμάται ότι αυτή κρατά λίγο και ότι συνήθως τελειώνει βίαια όταν επιστρέψει η…

πραγματική πραγματικότητα. Κι αυτό, δυστυχώς, φαίνεται ότι η Ελλάδα θα το ανακαλύψει τελικά με τον πιο επώδυνο τρόπο.

Υπό συνθήκες ακραίας εκβιαστικής πίεσης από τη Γερμανία, η οποία κάθε άλλο παρά αμβλύνθηκε από τις όποιες γλύκες της  χθεσινής συνέντευξης Τύπου, η Ελλάδα, με το πιστόλι στον κρόταφο, ξέχασε χθες πολλά και έδωσε για μία ακόμα φορά υποσχέσεις που παρά τις όποιες προθέσεις και την όποια προσπάθεια ήδη τις συνοδεύει, εκ των πραγμάτων είναι σαφές ότι δεν θα μπορέσει να τις τηρήσει.

Ενα βαθύ οξύμωρο κυριαρχεί: ο πρωθυπουργός αγωνιά να φανεί αξιόπιστος έναντι δεσμεύσεων που ο ίδιος, την ίδια στιγμή, λέει ότι δεν είναι εφικτό να εφαρμοστούν στο υφιστάμενο πλαίσιο. Ετσι, παλεύει, και δικαίως, για την ανάκτηση της αξιοπιστίας ξέροντας ότι υπόσχεται πράγματα που θα οδηγήσουν, για μια ακόμη φορά, κατευθείαν στην αναξιοπιστία.

Με αυτό τον τρόπο η Ελλάδα κλειδώνει τον εαυτό της οριστικά σε μια θέση από την οποία θα είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, πια να ξεφύγει. Αυτό που προφανώς ελπίζει ότι θα κερδίσει σε χρόνο η Ελλάδα κινδυνεύει να το χάσει απότομα, μέσα σε ένα βράδυ, όταν διαπιστωθούν οι αποκλίσεις από ένα πρόγραμμα που δεν μπορεί να εκπληρωθεί και υπό συνθήκες που θα την έχουν καταστήσει εντελώς μη υπερασπίσιμη.

Θα είναι όταν η γερμανική ηγεσία θα υπενθυμίζει σε όλους ότι ο κ. Σαμαράς ταξίδεψε με δικό του αίτημα στο Βερολίνο για να διαβεβαιώσει δημόσια την καγκελάριο Μέρκελ ότι η Ελλάδα θα πετύχει τους στόχους που όλοι, εντός και εκτός συνόρων, γνωρίζουν ότι δεν θα καταφέρει να πετύχει. Και αυτό για ανυπέρβλητους, πλέον, λόγους: ούτε τα έσοδα θα μπορέσει να συγκεντρώσει ούτε την ύφεση που γεννά μεγαλύτερες αποκλίσεις θα μπορέσει να υπερνικήσει.

Για να μην αναφερθεί κανείς σε τόσα άλλα που, ενώ θα έπρεπε να είχαν έτσι κι αλλιώς από πολύ καιρό προχωρήσει, συνεχίζουν να καρκινοβατούν, όπως το ατέλειωτο σίριαλ με το μέγεθος του κράτους, τις εφεδρείες, τη φοροδιαφυγή, ενδεικτικά, ανάμεσα σε πλήθος θεμελιώδους σημασίας παθογένειες για τις οποίες ασφαλώς ουδείς άλλος πλην της ίδιας της Ελλάδας φέρει ευθύνη.

Ομως το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών, δηλαδή όλων όσων η Ελλάδα αντικειμενικά δεν μπορεί και όσων δεν έχει θελήσει ως τώρα – και δυστυχώς πια, λόγω της διάλυσης, πολύ δύσκολα θα καταφέρει να κάνει στην πράξη - θα είναι ένα: η χώρα εκ νέου δεν θα μπορέσει να εκπληρώσει τις υποσχέσεις της. Η προθυμία που δείχνει η χώρα περιλαμβάνει όχι μόνον ανεδαφικές δεσμεύσεις οι οποίες θα γίνουν «μπούμερανγκ», αλλά και ενέργειες όπως τη συνέντευξη στην «Bild», που κακώς εδόθη: η γερμανική εφημερίδα δεν είχε την κοσμιότητα να περιμένει ούτε 24 ώρες μέχρι να ευτελίσει εκ νέου και την Ελλάδα και τον ίδιο τον κ. Σαμαρά προσωπικά.

Σήμερα ο Πρωθυπουργός βρίσκεται στο Παρίσι. Εκεί θα ήταν σκόπιμο, και μακάρι αυτό να γίνει, να μην επαναληφθούν «δεσμεύσεις» που η ασφυκτική πίεση έχει επιβάλει να εκφωνήσει η Ελλάδα, ότι η χώρα θα πετύχει αυτά που δεν πρόκειται να πετύχει. Εκεί, έστω και πίσω από τις κλειστές πόρτες, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να μεταφερθεί η πραγματική εικόνα του τι μπορεί και του τι δεν μπορεί η Ελλάδα να κάνει.

Η Ελλάδα έχει στην Ευρώπη έναν ουσιαστικής σημασίας σύμμαχο  -  για πολλούς λόγους, που δεν συνδέονται μόνο με το ελληνικό ζήτημα. Και αυτός είναι η Γαλλία. Τουλάχιστον ο γάλλος Πρόεδρος, που δεν απειλεί και δεν εκβιάζει όπως πράττει με όλη του τη δύναμη το Βερολίνο, ας έχει την απόλυτα πραγματική και πλήρη εικόνα της κατάστασης. Για να μπορέσει, αν μπορέσει, να μας στηρίξει στην επερχόμενη «ώρα της κρίσεως».

Το Παρίσι δεν είναι Βερολίνο: εκεί η Ελλάδα πρέπει να πει, όχι αυτά που εκβιάζεται - και δυστυχώς αναγκάζεται - να πει, αλλά αυτά που πιστεύει και μπορεί να πράξει. Γιατί αξιοπιστία δεν σημαίνει να πεις και να μην κάνεις. Σημαίνει να πεις αυτά που μπορείς να κάνεις, να δείξεις πειστικά γιατί τα υπόλοιπα δεν μπορείς να τα κάνεις, και κυρίως, ό,τι πεις, να ισχύει μέχρι κεραίας. 

Μαλούχος Γεώργιος Π.  

tovima gr

24/8/12
-----

• Β.Σόιμπλε: Να μη δοθεί στην Αθήνα περισσότερος χρόνος

• Με τους συντάκτες της Bild συναντήθηκε ο Α.Σαμαράς

• Αλεξάντερ Ντόμπριντ "Η Ελλάδα πρέπει να πληρώνει το 50% μισθών και συντάξεων ήδη σε δραχμές"!(22/7/12)