Και το τέλος της επιστήμης

Η πολιτική του μνημονίου, όπως αυτή σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε από οικονομολόγους των ελληνικών κυβερνήσεων και της τρόικας, εκτός από την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας απειλεί και την υπόσταση της οικονομικής επιστήμης, κάτι που δεν ενδιαφέρει κανέναν Ελληνα σήμερα, αλλά έχει τη σημασία της.
Ο στόχος του πρώτου μνημονίου το Μάιο του 2010 ήταν η αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας, που εκδηλώθηκε με έκρηξη του ελλείμματος του προϋπολογισμού του δημοσίου χρέους, αλλά και του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών, τη σημασία του οποίου κακώς αγνοούμε. Πριν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών, διαπιστώθηκε ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει. Ακολούθησε πέρυσι διορθωτική κίνηση με το β' μνημόνιο, που έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα.

Η ίδια λάθος συνταγή, με τη συμπίεση των εισοδημάτων και την αύξηση των φόρων θα εφαρμοστεί και τώρα για τρίτη φορά. Δηλαδή, αντί η κυβέρνηση να εξαλείψει τις πηγές των δαπανών και της σπατάλης δημοσίων πόρων με διαρθρωτικές παρεμβάσεις στην κρατική μηχανή, επιλέγει τις εύκολες λύσεις, όπως η μείωση των συντάξεων, των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα, των κοινωνικών επιδομάτων και συμπληρωματικά την αύξηση της φορολογίας. Δηλαδή περισσότερους φόρους από χαμηλότερα ή ανύπαρκτα εισοδήματα, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος εγχώριας ζήτησης. Σε παρόμοιες λύσεις δεν θα επέμενε όχι πρωτοετής φοιτητής, αλλά ούτε ταμίας 15μελούς μαθητικού συμβουλίου.
Αν η ηγεσία του ΥΠΟΙΚ ζητούσε να πληροφορηθεί πόσα είναι τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο, θα μάθαινε ότι υπερβαίνουν τα 53 δισ. ευρώ και αυξάνονται το τελευταίο δίμηνο με ρυθμό 3 δισ. ευρώ το μήνα, επειδή απλά τα νοικοκυριά δεν μπορούν να πληρώσουν τους υφιστάμενους φόρους. Και τι κάνει το υπουργείο Οικονομικών; Αντί να προβληματιστεί και να κοιτάξει να δει πώς θα μαζέψει τα βεβαιωμένα χρέη, επιβάλλει κι άλλους φόρους σε μειωμένα εισοδήματα.
Τα ποσοστά επιτυχίας της συγκεκριμένης πολιτικής είναι ανύπαρκτα, αλλά μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν. Η αίσθηση που αναδύουν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα, τέσσερις μήνες τώρα, παρά τις υποτιθέμενες κόντρες, είναι «άντε να τελειώνουμε, να γράψουμε κάποια νούμερα στα χαρτιά, που γνωρίζουμε ότι δεν βγαίνουν και σε ένα τρίμηνο θα έχουμε ξανά τα ίδια». Όπως ακριβώς γίνεται από το Μάιο του 2010 έως τώρα.
Τα νέα μέτρα είναι σκληρότερα όσων επιβλήθηκαν στο παρελθόν και το αντάλλαγμα είναι η δόση των 31,5 δισ. ευρώ, «για να μην πάθουμε ασφυξία», όπως είπε ο ΥΠΟΙΚ, Ι. Στουρνάρας, και η παραμονή της χώρας στο ευρώ . Με ανεργία 25% φέτος και 30% το 2013, η Ελλάδα θα καταφέρει το αδιανόητο. Να είναι μέλος της ζώνης του ευρώ, αλλά με οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες χωρών της υποσαχάριας Αφρικής.
ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ - pkak@naftemporiki.gr 
naftemporiki.gr
17/10/12