Ένας άνθρωπος ανοίγει το δρόμο

 Τι μπορεί να κατορθώσει η θέληση ενός ανθρώπου; Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η προσφορά προς τους άλλους; Σίγουρα η Παράδοσή μας έχει να μας δώσει πολλές σχετικές απαντήσεις. Ας δούμε όμως και μια άλλη απάντηση, που ανήκει στην εποχή μας και έρχεται από τις μακρινές Ινδίες.

Ο Dasrath Manjhi ήταν ένας άκληρος αγρότης. Ζούσε σ’ ένα χωριό φτωχό κι απομονωμένο, το  Gahlour, κοντά στην Gaya, στην περιοχή Bihar της Ινδίας. Οι κάτοικοί του ταλαιπωρούνταν για να μεταβούν σε κάποια αγορά για να πουλήσουν τα προϊόντα τους ή για να πάνε σε κάποιο γειτονικό χωριό, καθώς έπρεπε να διασχίσουν για ώρες μακρούς και δύσβατους δρόμους. Τα παιδιά ταλαιπωρούνταν για να πάνε στο σχολείο. Ένας μεγάλος βραχώδης λόφος εμπόδιζε τη μετακίνηση προς και από το χωριό.

Για αιώνες αυτό το χωριό ήταν σχεδόν αποκομμένο από τον κόσμο. Για χρόνια οι κάτοικοι ζητούσαν από την κυβέρνηση να κάνει κάτι. Τίποτα όμως δεν άλλαζε.

53 χρόνια πριν, κάποια μέρα που ο Dasrath δούλευε σε ένα αγρόκτημα, η γυναίκα του τραυματίστηκε σοβαρά καθώς περνούσε το λόφο για να του φέρει νερό. Τότε εκείνος συνέλαβε την ιδέα να ανοίξει ένα δρόμο μέσα από το λόφο. Μετά από λίγο καιρό η σύζυγός του πέθανε, εξαιτίας της έγκαιρης λήψης ιατρικής φροντίδας: ο κοντινότερος γιατρός βρισκόταν 70 χιλιόμετρα μακριά και η διακομιδή ενός τραυματία εκεί ήταν ακατόρθωτη τότε. Το γεγονός τον συγκλόνισε αλλά τον έκανε και πιο αποφασιστικό στην υλοποίηση της ιδέας του. Κι έτσι, αμέσως μετά ξεκίνησε να σκάβει το λόφο με τα στοιχειώδη εργαλεία που είχε, μια σμίλη, ένα σφυρί και ένα φτυάρι. Δούλευε μέρα και νύχτα μέσα σε έναν πραγματικό οίστρο. Και όπως ο ίδιος κάποτε εξομολογήθηκε, εκείνο που συνέβη στη σύζυγό του ήταν μόνο το αρχικό έναυσμα για το ηράκλειο έργο του. Αυτό που τον κράτησε στη συνέχεια, ώστε να καταφέρει να συνεχίσει ήταν η τεράστια διευκόλυνση που θα παρείχε κατόπιν στην κοινότητα του χωριού του. Η εικόνα των συγχωριανών του να διασχίζουν το λόφο όποτε ήθελαν, του έδινε κατά τα επόμενα χρόνια το κουράγιο να επιμείνει.

Οπωσδήποτε, θα περίμενε κάποιος να έβρισκε κάποια αρωγή από τους συγχωριανούς του. Το έργο όμως ήταν τόσο τιτάνιο, που κανείς δεν είχε το θάρρος και τη διάθεση να τον συνδράμει. Αντ’ αυτού μάλιστα, τον αντιμετώπισαν με λοιδορίες, θεωρώντας τον τρελό που ανέλαβε τέτοιο εγχείρημα. Όταν όμως έφτασε περίπου στη μέση, αντιλήφθηκαν ότι ήταν ένα εφικτό επίτευγμα και ο Dasrath άρχισε να δέχεται κάποια βοήθεια. Η χλεύη έδωσε τη θέση της στην παροχή φαγητού και συνδρομή στην αγορά νέων εργαλείων.

Τελικά, ύστερα από 22 χρόνια (μεταξύ 1960-1982) ο Dasrath τα κατάφερε! Έφτιαξε ένα δρόμο μέσα στο λόφο μήκους 110 μέτρων, πλάτους 9 μ. και ύψους 7,5 μ. Χάρη σ’ αυτόν μια απόσταση 75 χιλιομέτρων μειώθηκε στο 1 χιλιόμετρο, τα 8 χιλιόμετρα που είχαν να διασχίσουν οι μαθητές μειώθηκαν σε 3 και το κυριολεκτικά «χειροποίητο» πέρασμα του Dasrath χρησιμοποιείται από 60 χωριά της περιοχής.

Ο Dasrath Manjhi πέθανε από καρκίνο το 2007 και η ταφή του έγινε με δημόσια δαπάνη. Όσο ζούσε δε γνώρισε καμία κρατική ανταμοιβή, αλλά και ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα γι’ αυτό. Του αρκούσε το γεγονός ότι οι άνθρωποι τον γνωρίζουν μέσα από το έργο του. Αναπολώντας κάποτε το μέγεθος της επιτυχίας του, είπε πως «όταν ο Θεός είναι μαζί σου, τίποτε δεν μπορεί να σε σταματήσει». Ο ίδιος έγινε διεθνώς διάσημος ως ο «άνθρωπος – βουνό» και στην Ινδία γυρίστηκε και ένα φιλμ για τη ζωή του. Σε τελική ανάλυση, οι κόποι των 22 ετών της ζωής του τού χάρισαν την αιώνια ευγνωμοσύνη των συμπατριωτών του.

 http://www.pemptousia.gr

-