Κάθε μέρα, το θρίλερ των οκτώ

Tης Mαριαννας Tζιαντζη
Μηχανικά, με βαριά καρδιά, με τη δύναμη της συνήθειας, πατάμε το κουμπί στο τηλεκοντρόλ για να δούμε το κεντρικό δελτίο. Τοπίο πριν από την καταστροφή. Λίστες, σκάνδαλα ή οσμές σκανδάλων, υποψίες, περικοπολογίες, ενώ στο τέλος, όταν πέφτουν οι διαφημίσεις, ο τηλεθεατής μένει με την εντύπωση ότι μόλις παρακολούθησε ένα εικονογραφημένο ιατρικό ανακοινωθέν. Η κατάσταση του ασθενούς παραμένει κρίσιμη, η προηγούμενη θεραπεία δεν έπιασε, χρειάζονται νέα πειραματικά φάρμακα, χωρίς να αποκλείεται και νέος ακρωτηριασμός.

Πριν από λίγα χρόνια, στις τηλεοπτικές ειδήσεις, που ήταν σε μεγάλο βαθμό δραματοποιημένες, «θεατροποιημένες», πρωταγωνιστούσαν τα πρόσωπα των πολιτικών, οι κόντρες, οι κοκορομαχίες τους. Σήμερα, ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τις δηλώσεις, τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών: ο οικονομικός πόλεμος είναι ο πρωταγωνιστής, όμως ενώ οι ειδήσεις αναφέρονται στις μάχες, οι περισσότεροι τηλεθεατές αναλογιζόμαστε τα θύματα του σήμερα και του αύριο... και με τον εαυτό μας μέσα.
Τι καινούργιο μάθαμε σήμερα; Οταν θέτουμε στον εαυτό μας αυτό το ερώτημα, αμέσως μετά τη λήξη των δελτίων, σπάνια μπορούμε να δώσουμε μια σαφή απάντηση. Συχνά έχει προηγηθεί ένας κατακλυσμός από καρτέλες με μέτρα, διαγράμματα πυρετού, σενάρια θυσιών. Ποτέ άλλοτε τα δελτία δεν φαίνονταν τόσο σοβαρά, τόσο γειωμένα στην πραγματικότητα, όμως και ποτέ άλλοτε δεν δυσκολευόμασταν τόσο πολύ να κατανοήσουμε την πραγματικότητα και όχι απλώς να θρηνήσουμε τη μαύρη μοίρα μας.
Πριν από 11-12 χρόνια, ακόμα και στα κεντρικά δελτία των μεγάλων καναλιών κυριαρχούσαν οι κουτσομπολίστικες ειδήσεις ή τα «ψευδογεγονότα», τα λεγόμενα factoids. Το τρομοκρατικό πλήγμα στις 11/9, οι δύο πόλεμοι, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, oδήγησαν στην εγκατάλειψη του λάιτ μοντέλου, ενώ με την κρίση τα άλλοτε αποκαλυπτικά δελτία έγιναν απλώς καταθλιπτικά.
Παραδόξως, ενώ οι μετρήσεις δείχνουν ότι η τηλεθέαση των δελτίων παραμένει υψηλή, η απήχησή τους έχει περιοριστεί λες και τίποτα πια δεν μας ξαφνιάζει. Στις καθημερινές συναναστροφές έχουν ακουστεί πιο πολλά σχόλια, π.χ., για τη μοιραία παπαδιά και το έγκλημα στην Ηλεία ή για τον Πατέρα Παστίτσιο ή για τα τουρκικά σίριαλ παρά για την πορεία των οικονομικών δεικτών ή το περιβόητο πακέτο. Οι δηλώσεις και οι υποσχέσεις των πολιτικών συνήθως περνούν αδιάφορες και ασχολίαστες. Κι εμείς μοιάζουμε με τους επιβάτες του «Τιτανικού», μόνο που ξέρουμε ότι το παγόβουνο είναι μπροστά μας και οι σωσίβιες λέμβοι είναι λιγοστές και κρατημένες.
Αν πεταχτούν μερικές ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στη θάλασσα της ανεργίας, θα σωθούν οι υπόλοιποι; Αν μειωθούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, αν κοπούν τα επιδόματα των πολυτέκνων και αν ψαλιδιστούν δώρα, εφάπαξ κ.λπ., αν εξαφανιστούν οι μετανάστες, θα έχουν θέρμανση τα σχολεία και τα σπίτια μας; Αν το όριο για τη σύνταξη φτάσει στα 67, θα βρίσκουν δουλειά οι άνεργοι 65χρονοι ή οι 25χρονοι; Κανείς δεν περιμένει ότι θα βρει την απάντηση στα δελτία, ενώ πολύ λίγοι πιστεύουν ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε κομμάτι της απάντησης.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_07/10/2012_497710
7/10/12