Η εκτέλεση των έξι στου Γουδή - 1922

Με τον Χαράλαμπο Μερακλή

Η εκτέλεση των έξι είναι μια τραγική στιγμή για το ελληνικό κράτος-Ελληνισμό και γίνεται μέσα από τη φθοροποιό μανία του «διχασμού», που καλά κρατεί στα βιώματατά μας

Φέτος συμπληρώνονται 90 χρόνια από τη δίκη και εκτέλεση των Έξι, διά τουφεκισμού, έπειτα από τη συντριβή που υπέστη ο ελληνικός στρατός και Ελληνισμός στη Μικρά Ασία τον Αύγουστο του 1922. Αυτή η πορεία έγινε σύνθημα για τιμωρία των ενόχων και προδοτών για την εθνική καταστροφή από μια Ελλάδα διαλυμένη και ακρωτηριασμένη, που στην πολιτική κουλτούρα της κυριαρχεί ο λαϊκισμός από τα γεννητούργια του ελληνικού κράτους.

Ο λαϊκισμός είναι το καθημερινό επιδόρπιο που προσφέρεται στους Έλληνες μέχρι σήμερα, χωρίς εμείς να αποτελούμε εξαίρεση και αποτελεί τον άγραφο νόμο της πολιτικής κουλτούρας μας, όπου μέσω αυτού εκφράζουμε την οργή, μίσος, πάθος και την καταδικαστική απόφασή μας για τον αντίπαλο, ασχέτως των συγκυριών που επικρατούν ή επικράτησαν εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο. Φτάνει ο αποτυχημένος να λογοδοτήσει και να τιμωρηθεί σύμφωνα με την οργή του λαού, που είναι και οργή Θεού, όπου εκπληρώνονται οι πολιτικές αντιπάθειες και πεποιθήσεις μας για τον αντίπαλο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες πραγματοποιήθηκε η καταδίκη και εκτέλεση των Έξι στις 15/11/1922, που αποτελεί την κορυφαία στιγμή του λαϊκισμού και του «Διχασμού», που κατατρώει ανέκαθεν τον Ελληνισμό. Οι ηγέτες της Επανάστασης έστειλαν τους έξι πολιτικούς και στρατιωτικούς στο εκτελεστικό απόσπασμα γιατί, για την εποχή εκείνη, υπήρξαν τα αναγκαία και μοιραία θύματα που ανέβηκαν τον βωμό της εθνικής κάθαρσης και της πατρίδας, σύμφωνα με τον μ. Θ. Πάγκαλο.
Στις 11/9/1922 ξεσπά στη Χίο και Μυτιλήνη η Επανάσταση των συνταγματαρχών από τους Παν. Γάρδικα, Στ. Γονατά και άλλους, με επικεφαλής τον Νικόλα Πλαστήρα, σε μια Ελλάδα διαλυμένη από κάθε άποψη και την Ανατολική Θράκη να χάνεται εξαιτίας της απόφασης που έλαβαν οι σύμμαχοι της Αντάντ στο Παρίσι (Γαλλία-Ιταλία-Αγγλία και Κεμάλ), να ανακαταλάβει η Τουρκία τη Θράκη, Ανδριανούπολη μέχρι τον Έβρο και να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους για να αποσυρθούν οι ελληνικές δυνάμες, νοουμένου ότι οι Τούρκοι θα σέβονταν την κατοχή της ζώνης των Στενών και της Θάλασσας του Μαρμαρά από την Αντάντ.
Στις 13/9/1922 οι επαναστατικές δυνάμεις φθάνουν στο Λαύριο και στις 15/9/1922 σχηματίζεται κυβέρνηση από τον Σωτ. Κροκίδα, ενώ στις 30/9/1922 αναχωρεί με αγγλικό πολεμικό πλοίο από τον Ωρωπό ο Κωνσταντίνος, που πεθαίνει μετά από λίγους μήνες στο Παλέρμο της Ιταλίας.
Έπειτα από την αποτυχία των διαβουλεύσεων ντόπιων παραγόντων και ξένων διπλωματών γι' αναστολή των διώξεων και παραπομπή σε δίκη των συλληφθέντων, συστάθηκε ανακριτική επιτροπή, της οποίας το πόρισμα συστήνει έκτακτο στρατοδικείο για τους πολιτικούς του Κωνσταντινισμού: Δ. Γούναρη, Π. Πρωτοπαπαδάκη, Γ. Μπαλτατζή, Ξ. Στρατηγόν, Μ. Γούδα, Ν. Στράτου, Ν. Θεοτόκη και τον τελευταίο αρχιστράτηγο της Μ. Ασίας Γ. Χατζηανέστη.
Η δίκη αρχίζει στις 31/10/1922 στο Έκτακτο Στρατοδικείο, που πλαισιώνεται από τον στρατηγό Οθωναίο, από τρεις αντισυνταγματάρχες, δυο αντιπλοιάρχους, τρεις ταγματάρχες, ένα λοχαγό, ένα στρατιωτικό δικαστικό σύμβουλο. Επαναστατικοί Επίτροποι είναι ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Α. Γεωργιάδης, οι συνταγματάρχες Ζουρίδης και Γρηγοριάδης, και γραμματέας του δικαστηρίου ο Ιωάννης Πεπονής. Συνήγοροι υπεράσπισης είναι οι Σωτηριάδης, Τσουκάλας, Παπαληγούρας, Ρωμανού, Οικονομίδης, Δουκάκης και Νοταράς.
Η δίκη ολοκληρώθηκε έπειτα από 14 συνεδριάσεις και η απόφαση του Έκτακτου Στρατοδικείου στις 15/10/1922 καταδικάζει τους 6 σε θάνατο και τους δυο σε ισόβια δεσμά.
Παρά τις προσπάθειες ξένων διπλωματών και ιδιαίτερα του Βρετανού πλοιάρχου Τάλμποτ, που έφθασε με ατμάκατο στο Φάληρο και πάλευε με τα δευτερόλεπτα για να σώσει τους καταδικασθέντες από τον θάνατο, δεν πρόλαβε να τους σώσει, όπως του δήλωσε ο Πλαστήρας, γιατί είχαν εκτελεσθεί πριν από τρία λεπτά.
Οι εκτελεσθέντες ήσαν οι πολιτικοί Π. Πρωτοπαπαδάκης, Δ. Γούναρης, Ν. Στράτου, Γ. Μπαλτατζή, Ν. Θεοτόκης και ο αρχιστράτηγος της ήττας Γ. Χατζηανέστης, και η εκτέλεση τους έγινε διά τουφεκισμού πίσω από το νοσοκομείο «Σωτηρία», στην περιοχή Γουδή.
Κανένας από τους εκτελεσθέντες δεν δέχτηκε να του δέσουν τα μάτια και η εκτέλεσή τους συγκλόνισε το πανελλήνιο.
Η καταδίκη και εκτέλεσή τους ήταν πράξη πολιτικής σκοπιμότητας, και οι πολιτικοί έριχναν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον και συνέτεινε στη σκοτεινή σκιά του πολιτικού βίου της Ελλάδας και γενικότερα του Ελληνισμού.
Ο Ελ. Βενιζέλος είπε ότι δεν πίστευε ούτε αυτός ούτε οι συνεργάτες του πίστεψαν ποτέ ότι οι έξι ήσαν προδότες. Άδικα τουφεκίσθηκε ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, που πλήρωσε μια ανδροπρεπή πράξη του.
Η πολιτική βούληση εντός και εκτός Ελλάδας προξένησε αυτό το θλιβερό κακό, που ακόμη και σήμερα συγκλονίζει τη χώρα.
Βασικός στόχος και δικαιολογία είναι το γεγονός ότι η Μικρασιατική Καταστροφή βιώθηκε σαν προδοσία και ήταν μια ανταπόκριση των στόχων που έθεσε η Επανάσταση για ομαλοποίηση της χώρας.
Η εκτέλεση των έξι είναι μια τραγική στιγμή για το ελληνικό κράτος-Ελληνισμό και γίνεται μέσα από τη φθοροποιό μανία του «διχασμού», που καλά κρατεί στα βιώματατά μας.
Πρωταγωνιστές στο σύμπλεγμα αυτής της ελληνικής τραγωδίας, που κανένας από τους στρατιωτικούς που ήσαν υπεύθυνοι δεν τιμωρήθηκαν, ήσαν: Ν. Πλαστήρας (1883-1953), Δ. Γούναρης (1867-1922), Π. Πρωτοπαπαδάκης (1854-1922), Ν. Στράτος (1872-1922), Ν. Θεοτόκης (1878-1922), Γ. Μπαλτατζής (1866-1922), Γ. Χατζηανέστης (1863-1922), Κωνσταντίνος Α’ (1868-1923).
Πηγές: Α. Ρήζος, Δ. Παπαδημητρίου, Σ. Μαρκέτος, Γ. Α. Μαγκάκης, Μ. Πρωτοπαπαδάκης, Γ. Ράλλης, Γ. Ανδρικόπουλος, Β. Βασιλικός, Ε. Βενιζέλος, Τ. Βούρνας, Κ. Κανελλόπουλος και άλλοι. 
.sigmalive.com/simerini
29/12/12
-----

• Η Ανικανότητα ισοδυναμεί με Προδοσία 1922 - 2011/2012

• Αποστροφή για την πραγματικότητα

• ΕΔΑΦΙΚΟΣ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΣ – Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΝΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΥ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ

• Η εθνική ενότητα ως κόρη οφθαλμού