Πού... κρύβονται σήμερα οι πνευματικοί μας άνθρωποι;

Της ΕΛΕΝΗΣ ΣΙΑΣΗ
(Φιλολόγου)
* Η θυσία του Επτανήσιου ποιητή Λορέντζου Μαβίλη, ο οποίος έπεσε αγωνιζόμενος στις 28 Νοεμβρίου του 1912 στο Δρίσκο κατά τη διάρκεια των μαχών για την απελευθέρωση της πόλης των Ιωαννίνων από τους Τούρκους, στάθηκε η αφορμή για να καταθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με το ρόλο των πνευματικών ανθρώπων σε μια κοινωνία, κυρίως όταν αυτή διανύει δύσκολες περιόδους.

Αρχικά θα επικαλεστώ τις απόψεις του Πλάτωνα από το έργο του «Πολιτεία», όπου εκεί ο σπουδαίος φιλόσοφος - επιστήμων αναφέρεται στην επίδραση που ασκεί η παιδεία στην ανθρώπινη φύση και στην υποχρέωση που έχει ο ορθώς πεπαιδευμένος  να φωτίσει τους συνανθρώπους του, τους  «δεσμώτες» του σπηλαίου  οι οποίοι παραμένουν βυθισμένοι διαρκώς στο σκοτάδι της άγνοιας και της αμάθειας, αδυνατώντας να ατενίσουν τον «Ήλιον», την  ιδέα δηλαδή του «Αγαθού».
Συνεπώς, ο ρόλος των υγιών πνευματικών ανθρώπων προσδιορίζεται ως κυρίαρχος μέσα σε μια Πολιτεία. Έχουν ηθικό καθήκον να κατεβούν από τα δυσθεώρητα ύψη όπου κινούνται, να αναλάβουν ενεργή πολιτική δράση, να στραφούν στα ζητήματα του πρακτικού πολιτικού βίου, να αντιμετωπίσουν τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα και να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους, με σκοπό να ζήσουν μια αξιοβίωτη ζωή.
Σήμερα, όμως, δυστυχώς παρακολουθούμε τους ανθρώπους του πνεύματος να είναι πολιτογραφημένοι ως μόνιμοι κάτοικοι στα «νησιά των μακάρων», τα οποία βρίσκονται τόσο μακριά, ώστε να μη φτάνουν στα αυτιά τους όσα θλιβερά συμβαίνουν στον πραγματικό κόσμο. Εκεί ζουν αιθεροβάμονες και θεατές μιας κοινωνίας που στενάζει κάτω από το ζυγό της τυραννίας, νιώθοντας ευτυχισμένοι μέσα στην ασφαλή ουδετερότητά τους.
Σε αντίθεση, λοιπόν, με την πράξη ανδρείας και αυτοθυσίας του ήρωα ποιητή Λορέντζου Μαβίλη έρχονται στις μέρες μας οι πνευματικοί άνθρωποι. Πραγματικά οι περισσότεροι από αυτούς κωφεύουν στα σημαντικά και δυσεπίλυτα συλλογικά προβλήματα, έχουν απωλέσει την κοινωνική και εθνική τους συνείδηση και γενικότερα, κρατώντας μια στάση ελιτισμού, κλείνονται στους «γυάλινους πύργους» τους.
Κι όμως, τώρα η χώρα μας και ο λαός μας, όσο ποτέ άλλοτε, χρειάζεται τη φωτεινή καθοδήγησή τους και καρτερεί υπομονετικά  την ώρα που  οι άνθρωποι των Γραμμάτων, των Επιστημών και των Τεχνών θα μπουν μπροστά για να αγωνιστούν  από όποιο μετερίζι κι αν βρίσκονται  και θα δείξουν ανάλογες πράξεις ηρωισμού απέναντι στην πατρίδα που τους εξέθρεψε.
Τελειώνοντας, θεώρησα απαραίτητο να παραθέσω το πρώτο σονέτο του Λορέντζου Μαβίλη που έγραψε το 1878 για την πατρίδα μας:
«Μάννα μου Ελλάδα, τί δεν είσαι τώρα
Σαν πρώτα ορθή, ψηλή, στεφανωμένη
Με δάφνες, τί  δεν είσαι με τα δώρα
Της αθάνατης Νίκης στολισμένη».
.proinoslogos.gr
5/12/12
----