Νεοελληνική ιδεολογική σύγχυση

Η σύγχυση ιδεών, στόχων, μέσων και σκοπών έχει πλέον λάβει ενδημικές διαστάσεις στην πολιτική έκφραση της χώρας.
Η κρίση και οι κίνδυνοί της έχουν θολώσει και αποπροσανατολίσει σχεδόν άπαντες, περίπου σε όλους τους ιδεολογικούς χώρους τα κριτήρια των οποίων έχουν υποχωρήσει ατάκτως: μεταξύ των μελών της εθνικής αντιπροσωπείας και κάτω από το βάρος των εξελίξεων, ενδεικτικά, αρκετοί «δεξιοί» έχουν γίνει «αντιευρωπαϊστές» και έχουν ενταχθεί πνευματικά στη λεγόμενη «λαική» δεξιά που παραπέμπει στο Μεσοπόλεμο, «υπερεθνικιστές», «υπερπατριώτες» δηλώνουν ότι πιστεύουν στη χούντα η οποία το 1974 έφερε τη μεγαλύτερη εθνική καταστροφή από το 1922, παλιοί (ή και αρκετά πιο πρόσφατοι) «αριστεροί» έχουν de facto εξελιχθεί σε σκληρούς νεοφιλελεύθερους, «σοσιαλιστές» τα έχουν χαμένα και αναζητούν ταυτότητα, κυβερνητικοί οπαδοί της «ανάπτυξης» ψηφίζουν τα μέτρα της πιο σκοτεινής ύφεσης…


Και, ανάμεσα σε όλα αυτά τα φαινόμενα της παραζάλης, να σου και οι «αναρχικοί» στη Βουλή, που μονοπωλούν τις τελευταίες ημέρες την επικαιρότητα.
Αναρχικός, είναι μεγάλη κουβέντα. Σημαίνει πολλά. Ένα όμως δεν σημαίνει: την ιδιότητα του βουλευτή. Πώς μπορεί κανείς να κάθεται στα βουλευτικά έδρανα και να δηλώνει αναρχικός; Ίσως να μπορεί, αν δεν γνωρίζει σε τι αναφέρεται, ή, αν έχει, (ορθώς μέχρι σήμερα) την πίστη ότι το ρητό του Τσαρούχη «στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις» ζει και βασιλεύει.
 Όμως, το εν λόγω ρητό που ακτινογραφεί βαθειά μια κυρίαρχη όψη της Ελλάδας, αρχίζει πια να υποχωρεί κι αυτό κάτω από το τεράστιο βάρος των συνθηκών. Σήμερα πια δεν μπορεί κανείς να «είναι ότι δηλώνει», ειδικά αν φέρει την ευθύνη του βουλευτή. Πρέπει να ξέρει και τι είναι, και τι θέλει να κάνει, και πώς θα το κάνει.
Αν σε τέτοιες συνθήκες δηλώνεις «αναρχικός», είναι αυτονόητο ότι ως τέτοιος θα πρέπει να αντιμετωπιστείς. Αν κάποιος έχει στον «οικιακό εξοπλισμό του» ρόπαλα και μάσκες εκεί που οι άλλοι άνθρωποι βάζουν τα βιβλία τους ή τα εργαλεία κηπουρικής τους και εισέρχεται στο κοινοβούλιο με αυτά ως ιδεολογικά «όπλα», πρέπει να γνωρίζει ότι συμβάλει σε μία διαδικασία μετάπτωσης στη βία και στην εξασθένιση της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας.
Και αυτό πρέπει να το γνωρίζουν όλοι: και ο ίδιος – πριν απ’ όλους-, και οι ψηφοφόροι του και εκείνοι που τον έχουν απέναντί τους. Καλή λοιπόν είναι η κουβέντα περί αναρχίας, αλλά σε αυτές τις συνθήκες, οι άνθρωποι που την κάνουν πρέπει να ξέρουν και τι σημαίνει. Και ίσως θα πρέπει να θυμούνται ότι ο πνευματικός τους «πατέρας», ο Μιχαήλ Μπακούνιν, δεν πήγαινε για βουλευτής…
Γι αυτό, ας σοβαρευτούμε όλοι μας (όλοι μας!) όσο μπορούμε περισσότερο κι ας κοιτάξουμε να μη ρίχνουμε λάδι σε μια φωτιά που ήδη έχει αρχίσει να καίει εις βάρος της δημοκρατίας.
Γιατί ανάμεσα στα διλήμματα που έχουμε μπροστά μας, το πιο ουσιαστικό ίσως είναι ακριβώς το αν πιστεύουμε ή όχι σε αυτή την έρμη τη δημοκρατία, όση μας έχει απομείνει -που είναι το μόνο που μας έχει απομείνει- και που, μέρα με τη μέρα, δυστυχώς εξασθενεί προς πάσα κατεύθυνση. Έχει αντέξει πολλά, έστω και τραυματισμένη.
Πόσα ν’ αντέξει ακόμα;
Μαλούχος Γεώργιος Π.
tovima gr
11/1/13
--
-

ΣΧΕΤΙΚΟ:
 

• Η ανακατάληψη του αυτονόητου