Μετά την Ιρλανδία και η Πορτογαλία βγήκε προχθές στις διεθνείς αγορές για να δανειστεί. Το έκανε μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, με αποτέλεσμα να πέσουν τα σπρεντ και να δεχθεί προσφορές για πολύ περισσότερα χρήματα από όσα αρχικά ήθελε. Ναι, ο επιτυχημένος δανεισμός θεωρείται το πρώτο βήμα για την έξοδό της από το Μνημόνιο.
Η είδηση έχει ενδιαφέρον σε συνδυασμό με την έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα και την ομολογία του «λάθους» στον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή που βύθισε τη χώρα στην ύφεση. Γιατί, βέβαια, προκύπτει ότι το λάθος κοστίζει τόσο ακριβά στη χώρα μας, δεν εμποδίζει ωστόσο τις άλλες χώρες του Μνημονίου να προχωρούν και να βλέπουν ήδη την έξοδο από το τούνελ......
Θα πείτε εμείς δεν κοιτάμε μπροστά, αλλά πίσω -και πώς να δούμε την έξοδο... Ανοίξαμε, λοιπόν, ξανά συζήτηση για τα στατιστικά στοιχεία του ελλείμματος στην προ Μνημονίου εποχή. Με τη βασική μάρτυρα της υπόθεσης μάλιστα να υποστηρίζει ότι το 2009 το έλλειμμα όχι μόνο δεν έφτασε το 15,8%, αλλά ήταν μόλις 3,9%. Εδώ μιλάμε για ελληνικό... Νόμπελ των οικονομικών.
Για χάρη του οποίου, βέβαια, μπορεί να ρισκάρουμε ακόμα μία κρίση με την Ευρώπη, χωρίς το παραμικρό κέρδος για τη χώρα. Και μάλιστα για ένα θέμα που εμείς πρώτοι ανακινήσαμε, καθώς οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν εκείνες που διαδοχικά κατήγγελλαν τις προηγούμενες για αλχημείες -χωρίς τότε, βέβαια, να ασκηθεί κάποια δίωξη.
Παραλογισμός; Σίγουρα. Αλλά και κάτι ακόμα: συνεχιζόμενη άρνηση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας να δει την πραγματικότητα, εμμονή σε θεωρίες συνωμοσίας με ύποπτη προέλευση, απουσία και στοιχειώδους συναίνεσης, ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Η απεργία στο μετρό, για παράδειγμα, ασφαλώς είναι δικαίωμα των εργαζομένων. Οπως είναι δικαίωμα όλων να διαμαρτύρονται. Των αγροτών που βγάζουν τα τρακτέρ και ζητούν αφορολόγητο εισόδημα έως τις 40.000 ευρώ (!), των κατοίκων της Κερατέας και της Φυλής για τα σκουπίδια, ακόμα και των καθηγητών - σε συμπαράσταση αυτοί των εργαζομένων στις συγκοινωνίες, ουσιαστικά δηλαδή με πολιτικά κίνητρα.
Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει, όμως, ότι μια δημοκρατία στην οποία οι μισοί πολίτες αρνούνται να αποδεχθούν τις αποφάσεις, δεν μπορεί να προχωρήσει. Και δεν είναι μόνο οι οικονομικές παρενέργειες. Ποιος θα έρθει να επενδύσει σε συνθήκες τόσο μεγάλης αβεβαιότητας και έντασης;
Είναι εξίσου και οι πολιτικές επιπτώσεις. Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδο και σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Η αντιπολίτευση, άλλωστε, το λέει καθαρά και η παρουσία των βουλευτών της στις κινητοποιήσεις το υπογραμμίζει καθημερινά: στόχος των μαζικών κινητοποιήσεων πρέπει να είναι η ανατροπή της κυβέρνησης.
Ηταν σωστή, λοιπόν, η επίταξη; Αν τη δούμε ως μια κίνηση για να αποφευχθεί απλώς η ταλαιπωρία των πολιτών, μπορεί και όχι. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ήταν μια ενέργεια για τη διασφάλιση μιας στοιχειώδους ομαλότητας στην κοινωνική και οικονομική ζωή και μ' αυτήν την έννοια για την προστασία της δημοκρατίας.
Μια δημοκρατία που λειτουργεί με έκτακτα μέτρα. Εως πότε; Αν δεν ήταν η ευρωπαϊκή στήριξη και η διατήρηση της ευρωπαϊκής προοπτικής ως ενοποιητικό στοιχείο ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας, καμία κυβέρνηση δεν θα είχε αντέξει σε τέτοιες συνθήκες οιονεί εμφυλιοπολεμικής έντασης. Και τώρα πια θα είχαμε και τη δικαιολογία. Δεν φταίει το ζαβό το ριζικό μας, δεν φταίει το κεφάλι το κακό μας, φταίει ο κακούργος ο πολλαπλασιαστής!
.ethnos gr
26/01/13
--
-
ΣΧΕΤΙΚΑ:
Οι Δύο Πλευρές της Επιπολαιότητας.............[Τραγικό λάθος τεχνοκρατών των διεθνών οργανισμών, που παρότι προέρχονταν από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, έκαναν ένα τραγικό σφάλμα στην εξίσωση. Υπολόγιζαν ότι αν μειωθεί η δημοσιονομική δαπάνη πχ κατά 2 δισ ευρώ, το ΑΕΠ θα μειώνονταν κατά 1 δισ ευρώ μόνον, δηλαδή ο πολλαπλασιαστής είναι 0,5. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι στην περίπτωσή μας η μείωση του ΑΕΠ ήταν πάνω από 2 δισ ευρώ. Με άλλα λόγια ο πολλαπλασιαστής είναι πάνω από 1.(15/1/13)]
Λάθος προβλέψεις - λάθος στρατηγική: Οι ευθύνες βαρύνουν και την ΕΕ...........[Έκθεση της Κομισιόν εκτιμά πως οποιοσδήποτε πολλαπλασιαστής άνω του 0,5 ειδικά για την Ελλάδα, ακόμη και σε υγιείς δημοσιονομικά περιόδους προκαλεί αύξηση του χρέους. Κι όμως, ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής σε περίοδο ύφεσης υπολογίζεται ότι ξεπερνάει το 1, ίσως φτάνει και το 1,7. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι περιοριστικές πολιτικές να μην οδηγούν σε μείωση αλλά σε δραματική αύξηση του χρέους, καθιστώντας το μη βιώσιμο.(16/1/13)]
-------
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments:
Post a Comment
Only News