Monday, May 27, 2013

Η απύθμενη τιποτολογία...

Διά της μεθόδου του τσίρκου -με τη διαφορά ότι δεν είναι περιφερόμενο, καθώς δεν είναι προεκλογική περίοδος- απολαμβάνουμε καθημερινά την απύθμενη τιποτολογία και τις αλλεπάλληλες κορυφώσεις της δραματοποιημένης ανοησίας. Βοηθούσης της ελαφρότητας των Μέσων, επιτυγχάνεται η ομοιογενοποίηση διαφόρων καταστάσεων σε μία κι απαράλλαχτη μορφή, στο ίδιο καλάθι.
Τα πιστόλια των Ελλήνων βουλευτών, το μπλουζάκι της Ραχήλ με το πουλί, τα γκουλάγκ, τα καθημερινά τάγματα εφόδου, οι παλινδρομήσεις για το αντιρατσιστικό. Ολα μαζί στον εθνικό κορβανά μιας σημειολογίας που περιτριγυρίζει το «μηδέν της ουσίας». Τα σαλιαρίσματα μιας πολιτικής νεοκουλτούρας τού «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε». Και δεν είναι τα λόγια αυτά καθαυτά που μειώνουν την αξία τους σε όλες τις περιπτώσεις. Είναι ο χειρισμός τους. Η αναγωγή και η μετουσίωση, άλλωστε, ιδιαιτέρως σοβαρών θεμάτων σε καταστάσεις απείρου χαβαλέ είναι μια ολόκληρη τέχνη της προπαγάνδας, αν δεν είναι απλώς ομολογία ηλιθιότητας.
Και είναι μια αλήθεια αυτή που προκύπτει από το επίπεδο και τις διάφορες εκδοχές επικοινωνίας. Μια καφενειακού τύπου ανάλυση του ντέρμπι (του κάθε ντέρμπι) μοιάζει περισσότερο ειλικρινής μπροστά στην κάθε είδους μετριότητα, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην ηθικοπλαστική ανοησία μέσω της σκηνοθετημένης αγανάκτησης. 
Μία ολόκληρη εβδομάδα, το θέμα στο οποίο εξαντλήθηκε η εθνική συζήτηση εντός Κοινοβουλίου -και με τρόπο που έκανε κάποιον ν' αναπολεί τη... σοβαρότητα των συζητήσεων στο 15μελές για την επιλογή προορισμού της πενταήμερης- ήταν η οπλοφορία των βουλευτών εντός του ναού της δημοκρατίας. Για να κλείσει το θέμα με την παρέμβαση του προέδρου: «Οποιος δεν παραδίδει το όπλο του στην είσοδο, θα τον βγάζω εγώ έξω». Υφος και αισθητική σαλούν σε μεξικάνικη επαρχία. 

Είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και των πολιτικών της. Την ώρα που καθημερινά ανακαλύπτει όλο και μεγαλύτερα βάθη στους γκρεμούς της ανέχειας, της ανεργίας, της ύφεσης, μείζονα θέματα αναδεικνύονται ζητήματα που για άλλες κοινωνίες της Ευρώπης -όχι ότι έχουν λυθεί, αλλά- επαναπροσδιορίζονται, αν χρειαστεί, από μία μίνιμουμ κοινή αφετηρία συζήτησης. Είναι τρομερά δύσκολο στη σημερινή εποχή να εξηγήσεις σε έναν άλλο Ευρωπαίο γιατί στην Ελλάδα χρειαζόμαστε νόμο για να αποφασίσουμε τι είναι «εθνοκάθαρση», τι «γενοκτονία» και τι «εθνικό μίσος». 

Οταν καθημερινώς νομιμοποιείται ολοένα και περισσότερο η μαζική κουλτούρα του δημόσιου κουτσαβακισμού, σαφώς και ο πολιτικός διάλογος θα έχει κλοτσιές, μπουνιές και όπλα. Θα έχει βία, απ' άκρου εις άκρον. Θα έχει καθημερινές παραβιάσεις των σύγχρονων κανόνων αποδεκτής συμβίωσης, στον καθορισμό των οποίων έχουν συνεργαστεί ο πολιτισμός και οι νόμοι. Το θέμα, λοιπόν, είναι να μπορέσουμε να απαντήσουμε με σαφήνεια και όχι ανόητες επιχειρηματολογίες στο ερώτημα: «Γιατί μας ενοχλεί τόσο που Ελληνες βουλευτές μπαίνουν στη Βουλή με όπλα και όχι ότι έξω στην κοινωνία, από την οποία εκλέγονται, τα κουβαλούν μαζί τους;». Στο σημείο αυτό είναι που το σημείο της επαφής του πολιτικού με την κοινωνία υποφέρει από συμπτώματα σήψης. Και μάλιστα προχωρημένης, που λένε και οι ιατροδικαστές... 
www.enet.gr
27/5/13

No comments:

Post a Comment

Only News

Featured Post

US Democratic congresswoman : There is no difference between 'moderate' rebels and al-Qaeda or the ISIS

United States Congresswoman and Democratic Party member Tulsi Gabbard on Wednesday revealed that she held a meeting with Syrian Presiden...

Blog Widget by LinkWithin