Με την πατρίδα περήφανη και τους Ελληνες όρθιους. Η εθνική αποστολή είναι πατριωτική και κοινωνική

  -

 Αρθρο του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ καθηγητή, βουλευτή ΔΗΜΑΡ

Ατυχη, δύσμοιρη πατρίδα Εκείνη που τη λησμόνησαν τα παιδιά της. Αντ. Μακρυδημήτρης, Το πυρ της ποίησης 

-

Από το 1821 μέχρι σήμερα ο Ελληνισμός βιώνει διαδοχικές κρίσεις ταυτότητας, τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολιτισμικό επίπεδο. Ή -καλύτερα- διέρχεται συνεχείς φάσεις αναπροσαρμογής της εθνικής ταυτότητας, καθώς η Ελλάδα αυτοπροσδιορίζεται και ετεροπροσδιορίζεται κάθε φορά που κινδυνεύει ως αυτοτελής οντότητα.

Αυτό το συνεχές μετέωρο βήμα έχει διαμορφώσει μια ιδιόμορφη ελληνική ψυχοσύνθεση. Από τη μια ο κάθε Ελληνας θέλει να εγγραφεί στους πολίτες του κόσμου ως διιστορικός Ελλην (διατηρώντας όμως τη ζορμπάδικη αντίληψη της ζωής) και από την άλλη θέλει να μη «χρωστάει» σε κανέναν. Θέλει να αγαπάει την πατρίδα αλλά να αμφισβητεί το κράτος.
Ως γνωστόν, η πατρίδα ως έννοια και ως όρος δεν ταυτίζεται με το κράτος. Ούτε με το έθνος. Η πατρίδα συνιστά τη συναισθηματική, βιωμένη πλευρά της ιστορικής πορείας των λαών. Οι όποιες εκτροπές (σε πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό επίπεδο) δεν αλλοιώνουν τη στενή και μόνιμη σύνδεση του ανθρώπου πολίτη με τα πρόσωπα και τα πράγματα που συγκροτούν την ταυτότητά του. Αυτή την (νέα) ταυτότητα αναζητούμε και σήμερα.
Η πατρίδα έχει χρέος να προστατεύει τα παιδιά της (και κυρίως να μην τα «τρώει») και οι Ελληνες έχουν χρέος να θυσιάζουν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα και αγαθά για χάρη της σωτηρίας της πατρίδας. Και δεν χρειάζεται να έχουμε έκτακτα γεγονότα (πόλεμοι, εθνικές καταστροφές, οικονομική κρίση) για να αποδεικνύουμε αυτή την αμοιβαία υποχρέωση. Στην καθημερινότητα δίνονται οι αγώνες, εθνικοί, πατριωτικοί, κοινωνικοί. Πρέπει συνεπώς να συμφωνήσουμε: εθνικό είναι ό,τι μας ενώνει.
Δεν νοείται εθνική στρατηγική που να χωρίζει τον Ελληνισμό σε Ελλαδίτες και σε απόδημους-έκδημους, σε πολίτες με πιστοποιητικά εισόδου στον 21ο αιώνα και στην ολοκληρωμένη Ευρώπη και σε αντιευρωπαϊστές-ανάδελφους (και απάτριδες;), σε αυτούς που διαχειρίζονται Internet και αποκωδικοποιούν Λευκές Βίβλους και σε όσους χειρίζονται την ελληνική γλώσσα και μελετούν Παπαδιαμάντη. Οι όποιες διαχωριστικές γραμμές αποδυναμώνουν το «εσωτερικό μέτωπο» και αδρανοποιούν δυνάμεις.
Εθνικό κεφάλαιο αποτελεί ο καθένας. Οποιος σέβεται το Σύνταγμα και τους νόμους, την Ιστορία και τις παραδόσεις, όποιος αγαπάει τις Κυριακές και τον ήλιο, ανεξάρτητα από το χρώμα και τη θρησκεία, τη φυλή και τη γλώσσα, μπορεί και πρέπει να γίνει Ελληνας (αφού έτσι νιώθει) και δεν διαφέρει σε τίποτα από τους «κατέχοντες» τίτλους. Ο αλλοδαπός ή μειονοτικός εργάτης που βγάζει τίμια και με ιδρώτα το ψωμί του, ο απομονωμένος αγρότης και ο επαναστάτης-φοιτητής έχουν την ίδια αξία (και αξιοπρέπεια) με το στρατηγικό επενδυτή και τον λομπίστα VIP.
Η εθνική συνείδηση δεν ταυτίζεται με το ρεαλισμό.
Παρά την αθρόα εισαγωγή και χρήση κομπιούτερ, μοιρογνωμονίων, ζυγοσταθμιστικών οργάνων, ο Ελληνας θα συνεχίσει να παίζει εκτός μετρήσεων και προβλέψεων.
Η ιστορία μας, αυτή η σκυταλοδρομία λαθών και ηρωισμών, μας καθιέρωσε ως λαό των μεγάλων αποφάσεων ψυχής και όχι των μικρών ψηφοφοριών ή των μικρόψυχων υπολογισμών. Κι ας μην ξεχνάμε:
Πίσω από το ρεαλισμό κουρνιάζει συχνά ο φόβος.
Πίσω από την αναθεώρηση συνήθως δονείται η ψυχή του έθνους.
Η εθνική αποστολή είναι και πατριωτική και κοινωνική.
Οι εθνικιστικές κραυγές και φανατικές περιχαρακώσεις δεν μας προστατεύουν από τίποτα. Οποιος ράβει τον κοινωνικό ιστό στις ακριτικές περιοχές θωρακίζει καλύτερα τη χώρα από αυτόν που κερδοσκοπεί «εθνικο-κολωνακιώτικα» κατ' εργολαβίαν.
Τα εξωτερικά μας σύνορα δεν κινδυνεύουν, αν στα «εσωτερικά μας» δεν ανοίγουμε συνεχώς κερκόπορτες.
Η αλήθεια είναι πάντοτε εθνικά ωφέλιμη. Πρέπει να μάθουμε ποιος και τι κρύβεται πίσω από αυτούς που μας μιλάνε με τη γλώσσα των κινδύνων, πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι οι θυσίες μας θα ωφελήσουν τα παιδιά μας και όχι τα τεφτέρια, τις λίστες ή τους προϋπολογισμούς τρίτων. Προσχωρούμε σ' αυτό που πιστεύουμε και αγαπάμε κι όχι στα συγκυριακά «δέοντα». 
-
ΥΓ. Να διαφωνούμε μεταξύ μας για το αν η τακτική μας είναι η καλύτερη για τη σωτηρία της χώρας, αλλά να μην αμφισβητούμε την αγάπη όλων μας για την Ελλάδα. Ως μέλος της ΔΗΜΑΡ αισθάνομαι ιδιαίτερα άσχημα, όταν για τις διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις μάς κατηγορούν ότι θέτουμε οποιαδήποτε σκοπιμότητα υπεράνω του εθνικού δημόσιου συμφέροντος. Αυτό που υφίσταντο οι κομμουνιστές στο παρελθόν από τους «εθνικόφρονες» ας μην το συνεχίζουμε σήμερα υπό τον αντιμνημονιακό μανδύα. 
www.enet.gr
8/6/13
--
-
ΣΧΕΤΙΚΑ:

• 1. Νεοελληνική μυθολογία και Ιστορία - 2. Μόνο ο Μ. Γλέζος γνωρίζει την αλήθεια για τη Γερμανική σημαία!

  • Η τιμή της Ελλάδας (Le prix de la Grèce)