Thursday, October 24, 2013

Γιατί φθάσαμε στα σημερινά αδιέξοδα...


Γράφει ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ  ΚΑΡΑΤΖΙΟΣ (proinoslogos.gr)
-  
Το σύνολο των εργαλείων και των μηχανών που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή αγαθών, στις συγκοινωνίες, στις πολεμικές συγκρούσεις κλπ. καλούμε τεχνολογία. Προϋπόθεση της τεχνολογίας είναι η ανάπτυξη των φυσικών επιστημών που κάνουν δυνατή την ανακάλυψη και εκμετάλλευση των φυσικών νόμων. Η γένεση και η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει σχέση με την ανάγκη των ανθρώπων να βελτιώσουν τους όρους ζωής τους, αρχίζει δε η τεχνολογία με την κατασκευή των πρώτων ξύλινων ή λίθινων εργαλείων και όπλων.


Ορισμένοι είδαν την τεχνολογία ως βασικό παράγοντα ιστορικών και κοινωνικών εξελίξεων. Κατά τον Μαρξ, ο βαθμός ανάπτυξης της τεχνικής καθορίζει την μορφή των παραγωγικών σχέσεων και του κοινωνικού συστήματος. Ο χερόμυλος έφτιαξε την φεουδαρχική κοινωνία, ενώ ο ατμόμυλος της βιομηχανική και καπιταλιστική κοινωνία. Η πιο πέρα ανάπτυξη της τεχνικής θα κάνει αναγκαία τη συλλογική εργασία και τη συλλογική ιδιοκτησία πάνω στα παραγωγικά μέσα και θα οδηγήσει στην κομμουνιστική οργάνωση της κοινωνίας. Μια τέτοια εξέλιξη απλώς εκβιάστηκε σε ορισμένες χώρες, οι οποίες μαλιστα δεν είχαν την ανάλογη τεχνολογική ανάπτυξη και η οικονομία τους ήταν κυρίως αγροτική και κτηνοτροφική.


Ο Όγκμπερν εξάλλου υποστήριξε ότι η τεχνολογική εξέλιξη επιφέρει αλλαγές σε όλους τους τομείς του πνευματικού πολιτισμού (τέχνη, ηθική, κλπ.). Η τεχνολογία προχωρεί με άλματα και την ακολουθεί με κάποια καθυστέρηση ο πνευματικός πολιτισμός, οι ηθικές και καλλιτεχνικές αντιλήψεις, οι πολιτικές και φιλοσοφικές ιδέες, κλπ. Η εποχή μας δεν βλέπει με αισιοδοξία την τεχνολογική εξέλιξη. Μπορεί να επιτάχυνε τους ρυθμούς της παραγωγής και να πρόσφερε ανέσεις, δημιούργησε όμως παράλληλα οξύτατα προβλήματα. Το πιο επικίνδυνο είναι η μόλυνση τους περιβάλλοντος, που στο άμεσο μέλλον θα προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε θα είναι προβληματική η βιολογική επιβίωση της ανθρωπότητας.


Τα επιτεύγματα της τεχνολογίας αλλάζουν τις συνθήκες του βίου, τρόπους, συνήθειες, πρακτικές. Δεν αλλάζουν τη φύση του ανθρώπου. Αυτή μένει πάντα φθαρτή και θνητή, πάντα ανοιχτή και η δυνατότητα αντίστασης στη νομοτέλεια των ενστίκτων. Δυνατότητα σχετικής ελευθερίας από τις φυσικές αναγκαιότητες, ενεργητικής ετερότητας από τη φυσική ομοείδεια – ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου η ελευθερία, το «κύριο ανθρώπινο» γνώρισμα. Η ελευθερία λοιπόν είναι η δυνατότητα του ανθρώπου ή μιας ομάδας να αυτοπροσδιορίζεται, να μη πιέζεται ή καταδυναστεύεται, να κινείται όπως θέλει, να αναπτύσσει δράση χωρίς να εμποδίζει τον διπλανό του, να πραγματώνει τους σκοπούς που θέλει χωρίς να βλάπτει τους άλλους.


Απόλυτη ελευθερία δεν υπάρχει. Αυτό σημαίνει ότι η δράση μας συναντά εμπόδια που πρέπει κάθε φορά να παραμερίζουμε και που δεν τα καταφέρνουμε πάντα να τα παραμερίζουμε. Οι Κυνικοί και Στωικοί φιλόσοφοί μας δίδασκαν ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι δούλος αλλά ψυχικά ελεύθερος και, αντίθετα, ένας ελεύθερος να είναι δούλος στα πάθη του. Τέλος η ανθρώπινη ελευθερία δεν είναι απόλυτη αλλά έχει όρια. Οι τραγικοί ποιητές μας (Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης) έδειξαν ότι μια υπέρβαση της ελευθερίας είναι ύβρις που οδηγεί τον άνθρωπο στην πλήρη συντριβή του.


Οι αρχαίοι μας πρόγονοι γέννησαν την «πόλιν», την «πολιτικήν τέχνην» γιατί είχαν κοινή και κοινωνούμενη την ανάγκη για προτεραιότητα της ελευθερίας: Η ελευθερία πραγματώνεται στη σχέση (η οποία με την σημασία του συσχετισμού λέγεται και αναφορά) και όχι στη χρήση, η οποία (χρήση) υπηρετεί το ένστικτο, την υποταγή στην ανάγκη, την νομοτέλεια της φύσης, οπότε συζητούμε για φυσική νομοτέλεια, ιστορική ή κοινωνική, κλπ. Στους αντίποδες ο σημερινός πρωτογονισμός: να εκλαμβάνεται η ελευθερία ως ατομικό «δικαίωμα», να ταυτίζεται με τη συμβατικά κατασφαλιστική ευχέρεια απεριορίστων εγωτικών επιλογών. Ενδιαφέρει η θωράκιση του ατόμου, η ικανοποίηση των ενστικτωδών ενορμήσεων κυριαρχίας και ναρκισσικής ηδονής, ώστε να καθρεπτιζόμεθα στα νερά της λίμνης, όπως ο μυθολογικός Νάρκισσος που μαγευόταν από την ομορφιά του.
Όμως καμιά συλλογικότητα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κάποιο χαλινό στην ζούγκλα των ενστικτωδών απαιτήσεων του φυσικού ατόμου.


Κοινωνίες που βγήκαν από μακραίωνη υποδούλωση σε αλλοεθνή κυριαρχία ή από πολύχρονο αποικιακό καθεστώς, αφέθηκαν κατά κανόνα στην ψευδαίσθηση ότι αρκεί να αντιγράψουν κάποιο από τα μοντέλα εφαρμογής του δυτικού «παραδείγματος» για να γευθούν αυτόματα τους ηδονιστικούς καρπούς της απολυτοποιημένης χρησιμοθηρίας. Το Ελλαδικό Κράτος είναι μια τέτοια περίπτωση: Αυτοί που το έστησαν, συνεπικουρούμενοι από τους ξιπασμένους αυτόμολους της κοραϊκής δυτικολαγνείας, προσπάθησαν να προσδώσουν στον πηθικισμό της Δύσης από τον Ελλαδισμό στοιχεία διακοσμιτικής ιδιαιτερότητας ήτοι τη νεοκλασική αρχιτεκτονική, το μουσειακό ενδιαφέρον για το αρχαιοελληνικό κυρίως παρελθόν και το λαογραφικό ενδιαφέρον για το μεταβυζαντινό. Όσο εξασθενούσε η επίδραση του φιλελληνικού ρομαντισμού και κυριαρχούσε η (επίσης δάνεια και μιμητική) «εθνική» ιδεολογία, τόσο γινόταν αχαλίνωτος ο επαρχιωτικός μεταπρατισμός της Ευρωλαγνείας ο αποχρωματισμός από κάθε πολιτιστική ελληνικότητα.


Ο μαζοποιημένος πια, από τη μονοδιάστατη τηλεοπτική «πληροφόρηση» και «ψυχαγωγία» ελληνώνυμος πληθυσμός, ζει και ενεργεί με μοναδικό στόχο και νόημα βίου το χρήμα, την καταναλωτική λιγούρα, την κρετινική «διασκέδαση», με ακαταμέτρητους τους «λειτουργικά αναλφάβητους», αλλά επιδεικτικά, δίχως την παραμικρή μειονεξία ακκιζομένους στα «μίντια», στην πολιτική, στον συνδικαλισμό, με το σχολείο εξευτελισμένο από τις «διευκολύνσεις» της ημιμάθειας, των «μιας χρήσεως» γνώσεων, της χυδαίας «φροντηστηριακής» χρυσοθηρίας, την απόκτηση πτυχίου μόνο για εξασφάλιση μισθού με την ελαχίστη δυνατή απασχόληση.


Όλοι όσοι κυβέρνησαν τον τόπο από το 1974 μέχρι σήμερα ήταν συνεπέστατοι ενσαρκωτές του ιστορικού Υλισμού στην πιο χονδροειδή επαρχιώτικη εκδοχή του. Στόχος και αποκλειστικό περιεχόμενο της πολιτικής τους: η μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας – να ρέει χρήμα, έστω και δανεισμένο, με παροχές για εξαγορά ψηφοφόρων. Η εγκληματική τους αφροσύνη, ιδιοτέλεια και απαιδευσία μας οδήγησε στον σημερινό εφιάλτη καταστροφής της ζωής μας των ονείρων μας. Ειδικότερα η Κεντροαριστερά αντί να κλαψουρίζει αμήχανη και να δίνει μάχες οπισθοφυλακής οφείλει να ξεκόψει ριζικά με τον κρατισμό και τον συντεχνιασμό. Να μιλήσει με όρους ενός σύγχρονου πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού. Να προάγει την κοινωνία των ίσων ευκαιριών και όχι ξεψυχισμένες σοσιαλδημοκρατίες του 1970.

proinoslogos.gr
24/10/13
---
-

Η απατηλή ιδέα της συνεχούς ανάπτυξης (άρθρο του καρδιολόγου Θανάση Δρίτσα)

No comments:

Post a Comment

Only News

Featured Post

US Democratic congresswoman : There is no difference between 'moderate' rebels and al-Qaeda or the ISIS

United States Congresswoman and Democratic Party member Tulsi Gabbard on Wednesday revealed that she held a meeting with Syrian Presiden...

Blog Widget by LinkWithin