Ανθρώπινη συνάντηση ... Ανθρώπινη συγκίνηση

Ν. Λυγερός (OPUS)
Αυτήν την περίοδο, όπου κανείς πια δεν πιστεύει σε τίποτα, μια απλή συνάντηση ανθρώπινη, αρκεί να φέρει την απαραίτητη σπίθα όχι για να γίνει φωτιά, αλλά για να διαδώσει το φως και να ξεφύγουμε επιτέλους από το σκοταδισμό. Εκτός κοινωνικού πλαισίου υπάρχει αυτή η ανθρωπιά που αγωνίζεται για την πατρίδα, γιατί δεν μπορεί να αφήσει τους άλλους να καταπατάνε δίχως να μπει στην αντίσταση. 

Όταν όμως συνειδητοποιείς την ηλικία των ανθρώπων που έρχονται και ζουν σε αυτή τη συνάντηση, καταλαβαίνεις ότι δεν μιλούν για το μέλλον τους, αφού δεν έχουν πια αλλά αποκλειστικά για των άλλων, τότε αντιλαμβάνεσαι βαθύτερα την έννοια της θυσίας και του αλτρουισμού.

Ομιλία του Υπουργού ΑνΥπ Κωστή Χατζηδάκη στο Γενικό Συμβούλιο του ΣΕΒ

Κυρίες και Κύριοι,

Σας ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση. Ειδικά στην περίοδο που διανύουμε, οφείλουμε  να έχουμε μια λειτουργική συνεργασία για όλα τα ζητήματα που μας ενδιαφέρουν. Στη δεδομένη, μάλιστα, στιγμή, καλούμαστε να κάνουμε σε λίγους μήνες, όσα δεν έγιναν σε δεκαετίες. Η πατρίδα μας βιώνει μια πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική κρίση, τη μεγαλύτερη στη μετεμφυλιακή της ιστορία. Οι πολίτες και οι επιχειρήσεις έχουν υποβληθεί σε τεράστιες θυσίες.  Αυτή τη στιγμή δίνουμε μια μάχη για να μη γυρίσουμε δεκαετίες πίσω. Δίνουμε μια μάχη για την Ελλάδα. Για τα σπίτια μας και τις οικογένειές μας.  Και αυτό μας αφορά όλους: κυβέρνηση, αντιπολίτευση, φορείς, εργαζόμενους και φυσικά τον επιχειρηματικό κόσμο. Είναι πατριωτικό μας καθήκον να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας.

Αυστραλία: Πρωτοβουλία στήριξης αδυνάμων από τους «Πρεσβευτές της Ελλάδας»

Μια σημαντική πρωτοβουλία, που έχει αγγίξει τις καρδιές πολλών Ελληνοαυστραλών, εξελίσσεται αυτές τις ημέρες στην ελληνική κοινότητα της Αυστραλίας.

Ως επείγουσα και άμεση απάντηση στους Έλληνες στην πατρίδα που υποφέρουν, η νεοϊδρυθείσα και μη κερδοσκοπική οργάνωση «Οι Πρεσβευτές της Ελλάδας», θα βοηθήσει άτομα και οικογένειες που χρειάζονται άμεση βοήθεια στην Ελλάδα.

Ο κάθε Έλληνας να γίνει πρεσβευτής της Ελλάδας

23 Jul 2012 (Neos Kosmos)

ΤΗΣ MAJA VUCEVIC

Μια σημαντική πρωτοβουλία, που έχει αγγίξει τις καρδιές πολλών Ελληνοαυστραλών, εξελίσσεται αυτές τις μέρες στην ελληνική κοινότητα της Αυστραλίας. Ως επείγουσα και άμεση απάντηση στους Έλληνες στην πατρίδα μας που υποφέρουν, η νεοϊδρυθείσα και μη κερδοσκοπική οργάνωση «Οι Πρεσβευτές της Ελλάδας», σε συνεργασία με την DHL Express, θα βοηθήσει τους συμπατριώτες στην Ελλάδα, στα άτομα και οικογένειες που χρειάζονται άμεση βοήθεια.

Αντίδραση ΣΥΡΙΖΑ για την παράταση στις φορολογικές δηλώσεις...

Για «απαράδεκτη» πολιτική της υπηρεσιακής κυβέρνησης υπέρ των κομμάτων του μνημονίου κάνει λόγο ο υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Μηλιός με αφορμή τις παρατάσεις για την υποβολή φορολογικών δηλώσεων.

Όπως επισημαίνει ο κ. Μηλιός, «πριν λίγες μέρες και ενώ η μνημονιακή πολιτική έχει οδηγήσει στην κατάρρευση των φορολογικών εσόδων, δόθηκε απαράδεκτη και προκλητική αναβολή στην υποβολή δηλώσεων για φορολογία εισοδήματος Α.Ε. και στη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας των εταιριών».

Γιατί, ρεπούστη μου…

...συμβαίνουν όλα αυτά και τα ανεχόμαστε; (ΡΑΔΙΟλόγos)

Γιατί ρεπούστη μου, η πλειοψηφία των φερόντων ελληνική ταυτότητα συμφωνούν απόλυτα με τους κατακτητές τους ή τους εντόπιους υποτακτικούς και σκίζονται για κάποιο κόμμα και όχι για μια πατρίδα; 

 Ρεπούστη μου, το να στέλνεις ο ίδιος εκπροσώπους στο κυνοβούλιο που θα σε σφάξουν κανονικά χρίζει ψυχιατρικής έρευνας. 

Ρεπούστη μου, ακόμα και ελληνοφτιαγμένοι που συμβάλουν στην σφαγή της νέας γενιάς εκλέγονται βολευτοσωτήρες με μανδύα «αριστερών» κομματιδίων που θέλουν κι αυτά να σε σώσουν. Ο κάθε πικραμένος ρεπούστη μου, μπορεί να σε κυβερνάει σ ‘ αυτή την χώρα ανάλογα με τα διαπιστευτήρια ανθελληνισμού που δίνει.

Η διγλωσσία των πολιτικών και το άδειο πουκάμισο ...

Του Θαναση Λυρτσογιαννη (ethnos gr)

Η μεγάλη απειλή για τη χώρα είναι σήμερα η Μέρκελ, ο Σόιμπλε ή μήπως η κακή μας μοίρα; Οχι. Ο κίνδυνος τώρα προέρχεται από τις αμφίσημες δηλώσεις, τη διγλωσσία ή ακόμα και την πολυγλωσσία κομμάτων και πολιτικών που άλλα λένε το πρωί, άλλα το μεσημέρι και διαφορετικά το βράδυ, άλλες θέσεις προτάσσει το στέλεχος της τάσης Α, διαφορετικές ο επικεφαλής της τάσης Β και γενικώς η Βαβέλ που συσκοτίζει τα πράγματα και επιτρέπει να αναδύονται φόβοι και φοβίες που επηρεάζουν τις συμπεριφορές των πολιτών. Οι πολιτικοί έχουν υποχρέωση απέναντι στους πολίτες και καθήκον προς τη χώρα να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους, να... σταθεροποιήσουν τα προγράμματά τους, να είναι διαυγείς και κρυστάλλινοι.

Από την ελπίδα στο όραμα ...

Άρθρο του κ. Νίκου Λυγερού (OPUS)

Η πατρίδα μας είναι καταπιεσμένη κι ο λαός μας δεν ξέρει ποιον να πιστέψει με όλα αυτά που ακούει. Θα ήθελε να υπάρχει κάποια λύση, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα να δει το μέλλον, διότι το παρόν και η πραγματικότητα λειτουργούν ως ένας ορίζοντας που αποτελεί ένα εμπόδιο. Έτσι, όταν ο πολιτικός είναι ανίκανος να αλλάξει τα δεδομένα και αναγκάζει το λαό μας να μην έχει πια ούτε ελπίδα, δεν είναι ανάγκη να είναι καν υποψήφιος. Ο λαός μας θέλει ανθρώπους που να λειτουργούν ως παράδειγμα και να παραμένουν σε όλη τη σταδιοδρομία τους με το ύφος τους, δίχως να εκφυλίζονται με άλλες επιρροές που δεν έχουν τάσεις που υποστηρίζουν τις θέσεις του ελληνισμού. Για όλους αυτούς τους λόγους σε αρχικό στάδιο πρέπει να υπάρχει η ελπίδα. Αυτή όμως η ελπίδα δεν μπορεί να είναι παρά μόνο η αρχή. 

Οι ομογενείς Πόντιοι αναβίωσαν το έθιμο «του Θωμά σα Ταφία» ...

Είναι ένα έθιμο, προερχόμενο από την πρώην Σοβιετική Ένωση, όπου την Κυριακή του Θωμά, οι ζωντανοί στρώνουν τραπέζι στα νεκροταφεία και θυμούνται τους νεκρούς τους

«Την Ημέρα Μνήμης των Νεκρών» ή «του Θωμά σα Ταφία» όπως λέγεται στην ποντιακή διάλεκτο, γιόρτασαν για άλλη μια χρονιά οι ομογενείς Πόντιοι από την πρώην Σοβιετική Ένωση που μένουν στην περιοχή μας. Με τον τρόπο αυτό τήρησαν ένα έθιμο που έφεραν τόσο από τις Πατρίδες, όσο και από τους τόπους που πήγαν πριν έρθουν στην Ελλάδα.

Ανάγκη στρατηγικής ανάπτυξης ....

  Ν. Λυγερός

-

Το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης δεν είναι σημαντικό από μόνο του αλλά ως μέσο μιας στρατηγικής ανάπτυξης. Η ΑΟΖ δίχως στρατηγική είναι απλώς ένας επιπλέον θεσμός. Η ουσία του είναι ότι αποτελεί ένα πλαίσιο ανάπτυξης. Μπορεί στην πατρίδα μας να μην έγινε ακόμη κατανοητό από τους περισσότερους διότι είναι ακόμα θεωρητική γι’ αυτούς. Αλλά στην πραγματικότητα έχουμε περάσει ήδη μια αλλαγή φάσης. Η ΑΟΖ δεν είναι πια ούτε αδιανόητη, ούτε ουτοπία. Η ΑΟΖ είναι ήδη ένα όραμα για την Ελλάδα, όμως κι αυτό το όραμα δεν έχει νόημα από μόνο του και πρέπει να υλοποιηθεί για να αποκτήσει την αληθινή του αξία. Έτσι, όσοι κοιτάζουν την ΑΟΖ αποκλειστικά ως ένα θεσμικό και μόνο πλαίσιο δεν θα προσφέρουν τίποτα στην πατρίδα μας. 

Αυστραλία : Η «Ένωση» δίχασε την ομογένεια (Ο ζημιογόνος διαμελισμός μας σε «αυτόνομες» ομάδες)....

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ(neoskosmos)

-

Στην έκδοση του Σαββάτου (3/3/12) έγραψα, ότι «Το μεγάλο κενό παροικιακής ηγεσίας εξακολουθεί να δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις μας και στην αποτελεσματική προώθηση των ενδιαφερόντων μας». Μας οδηγεί σε παρακμή.

Στο εν λόγω δημοσίευμα παρέθεσα παραδείγματα υποτονικής αντίδρασής μας ή αδιαφορίας, λόγω έλλειψης στιβαρής παροικιακής ηγεσίας, σε ομογενειακά και εθνικά θέματα.
Εκτίμησα, ότι «τεκμηριωμένα, ο διαμελισμός μας σε «αυτόνομες» ομάδες λειτουργεί ανασταλτικά, ακόμη και σε τομείς που, παραδοσιακά, λειτουργούσαμε ως σύνολο» και κατέληξα με την επισήμανση: «Είναι καιρός να πάψουμε να βαυκαλιζόμαστε και να πιστεύουμε τους επιτήδειους κόλακες. Είναι καιρός να μιμηθούμε τους ολιγογράμματους, ανειδίκευτους, αλλά δημιουργικούς Έλληνες «πρωτομετανάστες». Αν δεν τους μιμηθούμε η παρακμή θα σβήσει τα ίχνη μας».

Καθώς το σχόλιό μου έβλεπε το φως της δημοσιότητας, στον παροικιακό χώρο κορυφωνόταν μία έντονη αντιπαράθεση ομογενειακών φορέων, που βεβαίωνε, δυστυχώς, την ορθότητα της άποψής μου για τις τραγικές συνέπειες της έλλειψης παροικιακής ηγεσίας.

Βεβαίωνε, πέραν πάσης αμφιβολίας, το ζημιογόνο διαμελισμό μας σε «αυτόνομες» ομάδες, που δρουν εξ ονόματος της ομογένειας, πλην ερήμην της ομογένειας, που στρέφει φορείς εναντίον αλλήλων και μας γελοιοποιεί στην ευρύτερη κοινωνία.
 Καθώς, λοιπόν, κυκλοφορούσε ο «Νέος Κόσμος» κορυφωνόταν η αντιπαράθεση του νεοσύστατου Ελληνικού Πολιτιστικού Συμβουλίου (Hellenic Culture Council) με ιστορικούς και νεόκοπους φορείς της ομογένειας. Αιτία της αντιπαράθεσης; Η «προκλητική», «αψυχολόγητη» «βεβιασμένη» «παράτολμη» ή κατ’ άλλους «θαρραλέα» απόφαση του άγνωστου, στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της Μελβούρνης, Ελληνικού Πολιτιστικού Συμβουλίου, να προσκαλέσει σε «πρωτοποριακή» πολυπολιτισμική εκδήλωση Έλληνες, Ελληνοκυπρίους, Τούρκους και Λιβανέζους.

Για όσους δεν γνωρίζουν, η πολιτειακή κυβέρνηση διέθεσε στο Ελληνικό Πολιτιστικό Συμβούλιο ένα κονδύλι για να οργανώσει μία «ενωτική» πολυπολιτισμική εκδήλωση την ημέρα του ετήσιου καρναβαλιού (Moomba) στην κεντρική πλατεία της Μελβούρνης, Federation Square, με συμμετοχή διαφόρων μεταναστευτικών κοινοτήτων. Eεπίσημα στόματα με πληροφόρησαν, ότι η εκδήλωση της περασμένης Κυριακής ήταν η πρώτη μίας σειράς πολυπολιτισμικών εκδηλώσεων, υπό την αιγίδα της πολιτειακής κυβέρνησης, στο πλαίσιο ενός φιλόδοξου προγράμματος «γνωριμίας και προσέγγισης» των μεταναστευτικών κοινοτήτων της Πολιτείας.

Η πρόσκληση στην εκδήλωση των Τούρκων Αλεβιτών – της μεγαλύτερης θρησκευτικής μειονότητας της Τουρκίας που «συγγενεύει» με τους Έλληνες (Ν.Κ. 17/03/12) – προκάλεσε την αντίδραση του Μακεδονικού Συμβουλίου Αυστραλίας, της Κυπριακής Κοινότητας Μελβούρνης και της Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα (ΣΕΚΑ) και της Παμμακεδονικής Ένωσης Μελβούρνης και Βικτωρίας, με αποτέλεσμα την αποχή τους από την εκδήλωση.

Το Μακεδονικό Συμβούλιο Αυστραλίας (Australian Macedonian Council), αυτόνομος νεολαιίστικος φορέας που συνεργάζεται με την Παμμακεδονική στην αντιμετώπιση της ανθελληνικής προπαγάνδας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, έσυρε το χορό των αντιδράσεων.

Με ανακοίνωσή του, το AMAC γνωστοποιούσε στους φίλους του, ότι δεν θα λάβει μέρος στο Φεστιβάλ «Ένωση» «...it will not be attending the 'Enosis' Festival», παρότρυνε άλλα μέλη της παροικίας να αγνοήσουν την εκδήλωση «...other members of the Greek community of Melbourne to avoid the event» διότι η ιδέα ενός ελληνο–τουρκικού φεστιβάλ μπορεί να χρησιμοποιεί από κάποιους γα την προώθηση και νομιμοποίηση του ψευδοκράτους που εγκαθίδρυσε ο τουρκικός στρατός στη Βόρεια Κύπρο «the idea of a tax-payer funded joint Greek-Turkish festival which may be used by certain elements to promote and legitimise the pseudo-state established by the Turkish army in the northern part of Cyprus».

Το Μακεδονικό Συμβούλιο Αυστραλίας διασαφήνιζε, τέλος, ότι υιοθέτησε αυτή τη στάση κατόπιν συνεννόησης με κυπριακούς οργανισμούς της Μελβούρνης «AMAC has taken this stance after consultation with Cypriot organisations in Melbourne».

 Αποχή από το Φεστιβάλ «Ένωση» δήλωνε και η Παμμακεδονική Ένωση Μελβούρνης και Βικτωρίας, με σχετική ανακοίνωση, διαμαρτυρόμενη για «αυθαίρετες» αποφάσεις και ανακοινώσεις του προεδρείου του Πολιτιστικού Συμβουλίου.

 «Η Παμμακεδονική Ένωση Μελβούρνης και Βικτωρίας δηλώνει, ότι το χορευτικό της συγκρότημα δεν θα λάβει επ' ουδενί λόγω μέρος στις φεστιβαλικές εκδηλώσεις με τίτλο Enosi United Cultural Council, που οργανώνει η επονομαζόμενη οργάνωση Hellenic Cultural Council.
Ως γνωστόν, ερήμην της Παμμακεδονικής, διαφημίστηκε στον ομογενειακό Τύπο και ελληνόγλωσσο ραδιόφωνο ότι το Χορευτικό της Παμμακεδονικής θα εμφανιστεί στο Federation Square, την Κυριακή, 11 Μαρτίου 2012.

Το περιεχόμενο της ανακοίνωσης αυτής που φέρει την Παμμακεδονική ως συνεργαζόμενο φορέα, είναι ανυπόστατο και ανακριβές.
Η Παμμακεδονική σέβεται τις συλλογικές προσπάθειες που αποβλέπουν στην προώθηση και προβολή του ελληνικού πολιτισμού, αλλά αρνείται κατηγορηματικά να συναινέσει σε πράξεις πραξικοπηματικές, σπασμωδικές, που προσβάλλουν τη συνεκτικότητα του Ελληνισμού και δεν περνούν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, που σέβονται τους θεσμούς και τα όργανά του» ανέφερε η ανακοίνωση της Παμμακεδονικής («Ν.Κ.», 15/3/12).

Η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας «γονάτισε στις πιέσεις άλλων» και έμεινε αμέτοχη στο Φεστιβάλ «Ένωση», που «έγινε και χρηματοδοτήθηκε υπό την αιγίδα της πολιτειακής κυβέρνησης της Βικτωρίας, με πολλούς χορηγούς και υποστηρίχθηκε από όλους τους ελληνικής καταγωγής υπουργούς και βουλευτές» σύμφωνα με επιστολή του προέδρου του Ελληνικού Πολιτιστικού Συμβουλίου, κ. Παύλου Μαυρουδή («Ν.Κ.», 19/03/12).

 Δεν παρευρέθηκα στο Πολυπολτισμικό Φεστιβάλ «Ένωση», εξ αιτίας σοβαρής υποχρέωσης. Άκουσα, όμως, ότι «τράβηξε κόσμο» – αποδείχτηκε έξυπνη, η ένταξη του Φεστιβάλ στις εκδηλώσεις της Moomba – και “άφησε καλές εντυπώσεις». Αν αληθεύουν όσα άκουσα, συγχαρητήρια στους οργανωτές.
Άκουσα, επίσης, ότι οι «προκλητικές πρωτοβουλίες» της ηγεσίας του Πολιτιστικού Συμβουλίου «προκάλεσαν» και μεγάλο αριθμό ομογενών, που πιστεύουν, μεν, στον πολυπολιτισμό, αλλά διαφωνούν κάθετα με την αυθαίρετη αναγωγή του – από οποιονδήποτε – σε «μέσο συμφιλίωσης» εθνοτικών ομάδων με πρόσφατες ή χρονίζουσες διαφορές, πριν διευθετηθούν αυτές οι διαφορές.

Ο πολυπολιτισμός είναι πολιτική αμοιβαίας ανοχής, η οποία επιτυγχάνεται με την επικοινωνία και την αλληλεπίδραση διαφορετικών πολιτισμών μεταξύ τους. Όμως, ο πολυπολιτισμός δεν είναι «σβηστήρα» που σβήνει ιστορικές διαφορές και πάθη, δεν είναι πασπαρτού. 

Ο πολυπολιτισμός δεν λειτουργεί κανονιστικά στις σχέσεις ανθρώπινων ομάδων, που δεν έχουν μπορέσει να κάνουν τις αναγκαίες υπερβάσεις και να φθάσουν στο στάδιο του «Transculturation», στο στάδιο της πολιτισμικής συναλλαγής με άλλους, που έγραφε ο Κουβανός ανθρωπολόγος, Fernando Ortiz, στη δεκαετία του ’40.
Η ιστορία και οι βιωματικές εμπειρίες κάθε ανθρώπου, κάθε κοινωνικής ομάδας, κάθε φυλής καθορίζουν τις πολιτισμικές συναλλαγές με αλλόφυλους. Η ανάγκη ειρηνικής συμβίωσης διαφορετικών πολιτισμικά κοινοτήτων στον ίδιο χώρο – μακριά από τους τόπους καταγωγής τους – δεν απαλείφει, μήτε αμβλύνει τις γενεσιουργές αιτίες της έχθρας ή της αντιπάθειας που νοιώθουν κάποιες εθνοτικές ομάδες εναντίον άλλων. Λανθασμένα, ίσως, αλλά αυτή είναι η ανθρώπινη φύση.

Προφανώς, η Κυπριακή Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας απείχε από την εκδήλωση, διότι πιστεύει ότι η πολιτισμική συνεργασία με τουρκικούς φορείς είναι αδύνατη, όσο παραμένουν νωπές οι πληγές της εισβολής του «Αττίλα στην Κύπρο και η Τουρκία παραμένει το ανυπέρβλητο εμπόδιο στη μακρόχρονη προσπάθεια εξεύρεσης δίκαιης και βιώσιμης λύσης του κυπριακού προβλήματος. Κατανοητή η άρνηση των Κυπρίων να εμφανιστούν στην ίδια εκδήλωση με αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα της φυλής, που μακέλεψε τους ιδίους ή τους προγόνους τους το 1974. Το γεγονός, ότι βρισκόμαστε σε ουδέτερη χώρα, την πολυπολιτισμική Αυστραλία, δεν αμβλύνει τον πόνο όσων έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα κατά την εισβολή, μήτε την οδύνη του ξεριζωμού που προκάλεσε η εισβολή. Δεν είναι πασπαρτού ο πολυπολιτισμός, επαναλαμβάνω.
Υπάρχει, φυσικά, η αντίθετη άποψη, που υποστηρίζει, ότι η διαιώνιση της έχθρας μεταξύ λαών και κοινωνικών ομάδων δηλητηριάζει τις σχέσεις τους, αναστέλλει την πρόοδό τους, τα καθιστά θύματα εκμετάλλευσης από ηγεσίες και οργανωμένα συμφέροντα που επενδύουν στην έχθρα των λαών.

Όμως, Για τον Κύπριο-θύμα της εισβολής οι Αλεβίτες Τούρκοι – αν και θύματα του βάρβαρου καθεστώτος της χώρας τους – δεν παύουν να είναι Τούρκοι. Είναι, κατά συνέπεια, αδιανόητη η πολιτισμική συναλλαγή τους με Τούρκους, όσο αδιανόητη είναι η πολιτισμική συναλλαγή των Ελλήνων της Μακεδονίας και του ευρύτερου Ελληνισμού με πολίτες της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας που σφετερίζονται τη γη, την ιστορία και τα σύμβολα της Μακεδονίας, ή τvν Εβραίων με τους Παλαιστινίους.
Να επιστρέψω, όμως, στο ζημιογόνο κενό παροικιακής ηγεσίας.

Αν υπήρχε στιβαρή παροικιακή ηγεσία, που οφείλει να έχει η μητρόπολη του Ελληνισμού της Αυστραλίας, η ελληνική παροικία που σέβονται και υπολογίζουν οι πολιτικοί της χώρας – κοινοπολιτειακοί και πολιτειακοί – θα είχαν αποφευχθεί οι τελευταίες παρεξηγήσεις, αλλά και όσες άλλες δημιούργησε στο παρελθόν η τάση κάποιων, που ενώ «αυτονομούνται» χρησιμοποιούν το όνομα της παροικίας – ερήμην της παροικίας – για την επιτυχία δικών τους στόχων ή ευρύτερα ωφέλιμους στόχους.
 Θα περιποιούσε ιδιαίτερη τιμή στον Ελληνισμό της Μελβούρνης η ανάληψη από αντιπροσωπευτικό φορέα της ομογένειας της ευθύνης οργάνωσης των «ενωτικών» πολυπολιτισμικών Φεστιβάλ, που προσπαθεί να θεσπίσει η κυβέρνηση Μπέιλιου για την εδραίωση της κοινωνικής αρμονίας μέσω του πολιτισμού. Δεν υπάρχει, δυστυχώς, ο αντιπροσωπευτικός φορέας, να αναλάβει τέτοια ευθύνη.

Το πολιτισμικό τσαλαβούτημα του Ελληνικού Πολιτιστικού Συμβουλίου στην πρεμιέρα του, δημιουργεί την εντύπωση απροσανατόλιστου φορέα, χωρίς τις γνώσεις και τις δεξιότητες που απαιτεί το τολμηρό εγχείρημά του. Εξ ου και η παρερμηνεία του ιδρυτικού σκοπού του από την ομογένεια. 

Στην παρερμηνεία του σκοπού του συνέβαλε και η ονομασία του, «Ελληνικό Πολιτισμικό Συμβούλιο», που δημιούργησε στην ομογένεια την εντύπωση, ότι ιδρυτικός σκοπός του είναι η προβολή του ελληνικού πολιτισμού στη Βικτωρία, εξ ου και η αντίδραση φορέων και ανώνυμων μελών της ομογένειας στην «πολιτισμική συνεργασία» με τους «Αλεβίτες» Τούρκους.

 Οι προκλήσεις του μέλλοντος επιβάλλουν την αναδιοργάνωσή μας, ως παροικία, για τη διατήρηση των κεκτημένων, για την ανάδειξη των νέων ηγετών που θα χαρτογραφήσουν το μέλλον της ομογένειας και θα ενισχύσουν τη διαπραγματευτική μας δύναμη με την πολιτική εξουσία. Ο διαμελισμός μας σε «αυτόνομες» ομάδες οδηγεί, επιμένω, στην παρακμή.

 http://neoskosmos.com

-------

 ΣΧΕΤΙΚΑ :

Αυστραλία : Η ομογένεια ζητά εξηγήσεις από την Γκίλαρντ για τους καταγόμενους από την ΠΓΔΜ (FYROM)

Δ. Μηνάς (πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ένωσης Μελβούρνης και Βικτωρίας) : Μας προκαλούν οι πολιτικοί στο «Μακεδονικό»

-----

• Το αυστραλιανό Υπουργείο Εξωτερικών διαψεύδει κατηγορηματικά τα περί δήθεν αλλαγής πολιτικής της κυβέρνησης Γκίλαρντ στο «Μακεδονικό»

• Όπως αναφέρει το πρακτορείο ειδήσεων «ΜΙΑ», η κυβέρνηση της Αυστραλίας αποφάσισε να αποκαλεί πλέον την σκοπιανή κοινότητα της χώρας ως «μακεδονική», από «σλαβομακεδονική»

• Μακεδόνες” και όχι “Σλαβομακεδόνες” αναγνωρίζει πλέον η Αυστραλία (entopios)

• Μακεδόνες και όχι Σλαβομακεδόνες αναγνωρίζει πλέον η Αυστραλία (protothema gr)

Project 1821 – Β’ Μέρος ....

Project 1821 – Εισαγωγή

Project 1821 – Α’ Μέρος

ΑΠΟ ΤΟ  (Το καραβάκι της ιστορίας)

Β’ Μέρος

Παρά την άποψή του στο θέμα “έθνος”, ο ΣΚΑΪ μέσω του “1821” προσέφερε μια βασική εθνική υπηρεσία: σε μια περίοδο που ορισμένοι από μας νιώθουν ή προτρέπονται να νιώθουν ένοχοι για το πταίσμα, μάς βοήθησε να ερευνήσουμε αν υπάρχουν και παλιότερα εθνικά κακουργήματα, αν είναι διαχρονικά και ποιοι ευθύνονται γι’ αυτά. Ύστερα από τα αλλεπάλληλα στρώματα πλύσης εγκεφάλου των τελευταίων δεκαετιών που κόντεψαν να μας αποχαυνώσουν (αρκετοί πίστεψαν ακόμα και το Σημίτη που, μιλώντας για “ισχυρή Ελλάδα”, δανειζόταν όλο και περισσότερο), ο ΣΚΑΪ, σε περίοδο ωμού εκβιασμού, σε περίοδο άγριας τρομοκρατίας του έθνους, βάλθηκε να μας πείσει πόσο ευτυχισμένοι θα πρέπει να νιώθουμε, επειδή ανήκουμε σ’ αυτήν την Ε.Ε., στη ζώνη του Ευρώ και επειδή για πρώτη φορά το κράτος θα πάρει, εκτός από ιδιωτικά, και κρατικά δάνεια. Εννοείται, ότι κατά τον ΣΚΑΪ, κύριος αίτιος για την “πρόοδο και την ευημερία” είναι η “Δύση” και κύριος υπεύθυνος για τα δεινά είναι ο “αρνητής της”. Διευρύνθηκε λοιπόν ο εθνικός διάλογος σε μια περίοδο, όπου το επίθετο “εθνικός” ακούγεται από κυβερνητικά χείλη μόνον όταν πρέπει οι πολίτες να καταβάλουν φόρους, δηλαδή “κρατικά χαράτσια”. Σε μια περίοδο που η υποδούλωση των εθνών είναι επί θύραις (αφού η υποδούλωση των κρατών έχει συντελεστεί προ πολλού) ξαναφούντωσε η συζήτηση για το τι είναι “έθνος”, μια συζήτηση που την προκαλούν όσοι συνηγορούν στην ομογενοποίηση των εθνών.

Στις 22 Φεβρουαρίου 1821, ο πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη “πέρασε τον Προύθο” (αυτή είναι η κλασική έκφραση με την οποία η κοινή ιστορία σηματοδοτεί ασαφώς την έναρξη της Επανάστασης). Στις 24 Φεβρουαρίου εξέδωσε προκηρύξεις. Η γνωστότερη, “Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος” έχει επισκιάσει τις υπόλοιπες (δυο απ’ αυτές εδώ). Θα παρηγοριόταν, ίσως, σήμερα ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αν έβλεπε ότι η μετερνίχεια φυλάκισή του, οι προδοσίες που κατήγγειλε λίγο πριν συλληφθεί και η αδυναμία του να μιλήσει γι’ αυτά που έζησε, ήταν, βέβαια, οι χειρότερες εμπειρίες του, αλλά όχι ο χειρότερος εφιάλτης του. 190 χρόνια μετά, ο ΣΚΑΪ -στο πλαίσιο της ταύτισης των εθνών με τα κράτη, στο πλαίσιο της διάλυσης των υπαρχόντων πολιτισμών- επικροτεί και επαυξάνει: ο Αλέξανδρος ηγήθηκε μιας “άλλης στρατιωτικής εξέγερσης, περίπου την ίδια περίοδο με την Επανάσταση στην Πελοπόννησο”. Ηγήθηκε, δηλαδή, της “άλλης”, της “παράλληλης” προς την “επίσημη” Επανάσταση: την Επανάσταση της Πελοποννήσου, δηλαδή την επανάσταση της νεωτερικότητας, του αποκατακερματισμού, των χρηματικών δανείων, δηλαδή του δάνειου πολιτισμού και της κρατικής εξάρτησης. Ο ΣΚΑΪ εστίασε ιδιαίτερα στη συμβολική “Αγία Λαύρα”. Την κατέγραψε ως μύθο ουσίας, θέλοντας να κλονίσει τον ελλιπώς ενημερωμένο. Θέλησε να πείσει ότι το κράτος είχε λόγο να τον τρέφει επί 190 χρόνια με αναγκαία ψεύδη, που σήμερα είναι περιττά και επιζήμια, όπως “αποδεικνύει” η επιστημονική έρευνα. Αφού όμως αυτά δεν συνέβησαν, αφού η “Λαύρα” απλώς αποτελούσε την αναγκαία διδακτική συμπύκνωση και η απουσία της σε τίποτα δεν μεταβάλλει την ιστορία της Επανάστασης σε σχέση με την Εκκλησία, προκύπτει το ερώτημα, τι πρεμούρα είχε ο ΣΚΑΪ, να μας “διαφωτίσει” καλά και ντε, να μας “λυτρώσει” από τον εθνικό “μύθο”, σε περίοδο μετάβασής μας από την κρατική εξάρτηση στην εθνική εξαφάνιση. Μια πρώτη ένδειξη μπορεί να έχει ο ανυποψίαστος θεατής, όταν παρατηρήσει ότι τον 190χρονο μύθο μιας Επανάστασης με στόχο την Αθήνα, ο ΣΚΑΪ έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να τον ενισχύσει. Θέλησε δηλαδή να μας πείσει ότι οι επαναστατημένοι (ή κάποιοι “μεγάλοι οραματιστές”, τουλάχιστον) επεδίωξαν ένα κράτος δυτικού τύπου (μοντέρνο, σύγχρονο, προοδευτικό το βάφτισαν…), που θα βασιζόταν στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Στο πλαίσιο αυτό εξαφανίστηκε και η προετοιμασία της Επανάστασης στη Ρούμελη, ο ρόλος των Επτανήσων (λίγα στοιχεία εδώ κι εδώ), εξαφανίστηκαν πολλά, πάρα πολλά… και φυσικά, άλλα εμφανίστηκαν και τονίστηκαν στη θέση τους. Γι’ αυτό και η επιμονή του ΣΚΑΪ στον προσδιορισμό “Εθνική Επανάσταση”, που έκανε προς στιγμή τους αριστερούς (πανεπιστημιακούς και μη) να δυσανασχετήσουν. Πολλά τα καρπούζια στη μασχάλη του ΣΚΑΪ και το πιο σημαντικό (Έθνος=Κράτος) έπεσε απ’ τον τηλεοπτικό τίτλο, δημιουργώντας πρόσκαιρη σύγχυση, ακόμα και στο Πανεπιστήμιο. Λέγοντας “Εθνική Επανάσταση” ο ΣΚΑΪ εννοούσε “Κοσμική Επανάσταση”. Αυτή ήταν η περίφημη “Γέννηση ενός Έθνους”. Εφόσον λοιπόν οι χρηματοδότες του ΣΚΑΪ προφανώς πρόσκεινται στην ήδη συντελούμενη “Φεντεραλιστική, Αυτοκρατορική, Διεθνική Επανάσταση”, δηλαδή την “Επανάσταση” του παγκοσμιοποιημένου αεθνικού κεφαλαίου, μόνο την περίπτωση να ήταν η Επανάσταση του 1821 μια “Πολιτισμική-Πολυεθνική Επανάσταση” δεν θα εξέταζαν οι ιστορικοί του ΣΚΑΪ, αφού τότε θα έπρεπε να προσδιοριστεί ποιος πολιτισμός επαναστατούσε.

Συνεπώς, ο ΣΚΑΪ εμφανίστηκε σε πλήρη διαφωνία με τη ρήση του Κωνσταντίνου προς το γιο του Αλέξανδρο: “Υιέ μου, μη λησμονήσης ποτέ, ότι οι Έλληνες μόνον εις εαυτούς τους πρέπει να στηρίζωνται, όπως γίνωσιν ελεύθεροι”. Δικαίωμά του. Όπως, δικαίωμά του να συμφωνεί πλήρως με τον Βρετανό ΥπΕξ, λόρδο του Castlereagh, που επιθυμούσε να καταστήσει τους Έλληνες ένα “ξεπεσμένο, άψυχο έθνος”, συνεπώς, πλήρως “ακίνδυνο”. Η λιγότερο γνωστή αυτή δήλωση -σε σχέση με την αντίστοιχη, πολύ μεταγενέστερη του Kissinger- παρουσιάζει ενδιαφέρον, αφού επαληθεύεται ως πολιτική της βρετανοκρατίας (1833-1945) και της αμερικανοκρατίας (1945-2008). Ένα έθνος χάνει την ψυχή του και ξεπέφτει, όταν διαλύεται το ηθικό του πλαίσιο αναφοράς (έθνος > ήθος). Εκεί στόχευσε και ο διάδοχος του Castlereagh, ο George Canning, εκεί στόχευσε όλη η αποικιοκρατική πολιτική (τεράστιο το know-how από την Ινδία), εκεί στόχευσε και η πολιτική των δανείων (είχε ήδη εφαρμοστεί στη Ν. Αμερική) που δέσμευσε τη χώρα με τον δανεισμό του 1824-25, έναν δανεισμό που (με την κατάλληλη πολιτική υποβοήθηση) οδήγησε σε μια ατέλειωτη αλυσίδα εθνικών δανείων. Εκεί στόχευσε και ο ΣΚΑΪ, παρουσιάζοντας την Επανάσταση του 1821, όχι απλώς στερούμενη αυτοθυσίας και ιδανικών, αλλά ως μουσουλμανική εθνοκάθαρση, στηριγμένη στο θρησκευτικό φανατισμό! Δηλαδή, η θρησκευτική ηγεσία κρίθηκε ένοχη ως “απούσα” και ο μέσος-κατώτερος κλήρος κρίθηκε ένοχος ως “παρών-μακελάρης”. Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο εξύμνησης του δυτικού παράγοντα, εμφανίστηκε και η ελληνική σημαία στα χέρια ενός φιλέλληνα αξιωματικού που πέφτει ένδοξα στη μάχη του Πέτα. Τίποτα ιδιαίτερο μέχρι εδώ. Το ξεχωριστό συνίσταται στο ότι δύο μόνο μάχες αναφέρθηκαν και αναπαραστάθηκαν οπτικά: το Πέτα και τα Δερβενάκια. Και φυσικά, κανένας ντόπιος επαναστάτης δεν κρατούσε σημαία στις δυο μοναδικές μάχες. Ούτε καν τη σημαία της Επιδαύρου. Κάπως έτσι χτίζεται η νέα Ιστορία ενός νέου Έθνους, που επιδιώκεται -σε πρώτη φάση- να ταυτιστεί πλήρως με το κράτος. Το θέμα που ανακύπτει δεν είναι απλώς η παραβίαση του Συντάγματος, ως προς το ρόλο της παιδείας. Δεν τίθεται μόνο θέμα καλλιέργειας της ηττοπάθειας και εμπέδωσης της υποταγής στον Έλληνα. Τίθεται ένα ευρύτερο θέμα: να καταρρακωθεί το ανθρώπινο ήθος, να καταστεί ο πολίτης λειτουργικώς αναλφάβητος και ως άψυχος διεθνοραγιάς πλέον, να συναινεί στον αυτοεξευτελισμό και στην εξαθλίωσή του. Τίθεται, ή μάλλον έχει ήδη τεθεί, και τώρα εμπεδώνεται η νέα ηθική όλων των “νόμιμων” πράξεων κάποιας Goldman Sachs, κάποιων κυβερνήσεων, κάποιων “διαιτητών”, όπως οι Moody’s-Fitch-S&P και ο ΟΗΕ, κάποιων ΜΚΟ, κάποιων πρέσβεων καλής θελήσεως… Νόμιμη διαδικασία, άρα και ηθική, είναι π.χ. το CDS, δηλαδή το ποντάρισμα πάνω στην ανθρώπινη εξαθλίωση, που συχνά οδηγεί στο θάνατο. Είπαμε, δικαίωμα του ΣΚΑΪ η πολιτική άποψη, ακόμα και η πιο απάνθρωπη (τι σόι κοινωνία “ανεκτικότητας” είμαστε). Όμως, η οικειοποίηση του Πανεπιστημίου και η συνειδητή κακοποίηση της επιστήμης, όχι μόνον δεν είναι δικαίωμα, αλλά συνιστά βαρύ παράπτωμα έναντι της ακαδημαϊκής κοινότητας και κακουργηματική ασέλγεια έναντι της κοινωνίας, ακόμα και στην κοινωνία της “ανεκτικότητας”.

Το “1821” του ΣΚΑΪ, ως μνημείο ελλείψεων-αντιφάσεων-επιστημονικής κακοποίησης, μάς βοήθησε τελικά να επανεξετάσουμε το όραμα των Υψηλαντών, που αποτελούσε το κόκκινο πανί για την ευρωπαϊκή πολιτική του 18ου-19ου αιώνα· και την αποικιοκρατική (παγκοσμιοποιητική) και την σταθεροποιητική – κεντροευρωπαϊκή. Ένα καίριο σημείο είναι τούτο: αν υπήρχαν δυο απόψεις για τον ελληνικό πολιτισμό, αυτές που συγκρούστηκαν κατά την Επανάσταση, τότε ποιος οργάνωσε και ξεκίνησε την Επανάσταση; Η μια άποψη; Η άλλη; Και οι δυο μαζί; Σ’ αυτό το ζήτημα ουσίας, ο -ευαίσθητος στην κατάρριψη των μύθων- ΣΚΑΪ προτίμησε την πλάγια μέθοδο. Προτίμησε να πει έμμεσα ότι τη δημιούργησε η “εκσυγχρονιστική” πτέρυγα, δηλαδή το κοσμικό έθνος, που γεννήθηκε 10-20 χρόνια πριν την Επανάσταση στο θεωρείο της πεφωτισμένης γκιλοτίνας! Γιατί όμως να μιλήσει πλάγια και δειλά (άλλαξε και τον υπότιτλο της τηλεοπτικής σειράς στο παρά πέντε), αν μπορούσε να αποδείξει ότι η Επανάσταση ήταν έργο των “εκσυγχρονιστών”; Από μετριοπάθεια μήπως; Επιβεβαιώνεται κάτι τέτοιο στην όλη του προσέγγιση; Γιατί να καταφερθεί με πολλαπλά ψευδή στοιχεία εναντίον της Εκκλησίας; Αν όντως η Αγ. Λαύρα ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη, ας μας υποδείξουν οι ιστορικοί του ΣΚΑΪ τα σημεία όπου υψώθηκαν τα κοσμικά λάβαρα, τα πρόσωπα που τα ύψωσαν και τις προεργασίες μέσω των οποίων οδηγηθήκαμε στο 1821. Τελικά, ήταν ψέματα αυτά που μάθαμε παλιά στο δημοτικό ή, στα όποια παγιωμένα ψέματα (από την αντίπερα της “Λαύρας” πλευρά), έγινε απόπειρα να προστεθούν κι άλλα, πολύ χοντρύτερα; Αρκεί να παρακολουθήσει κάποιος την παρουσίαση των Κλεφταρματολών και του Πατριαρχικού ρόλου, για να σχηματίσει μια πρώτη εντύπωση. Αρκεί να δει πώς πρόβαλε το “άνομο” 1821 στο σήμερα. Γιατί, εκεί που βγάζει κάποιος το καπέλο στο ΣΚΑΪ, είναι η ειλικρινής παραδοχή του λόγου για τον οποίο έφτιαξε το “1821”.

Οι αντιφάσεις και οι αυτοαναιρέσεις στην παρουσίαση του ΣΚΑΪ ήταν τόσο πολλές, ώστε να καταρρέει άμεσα η αιτιολογία του “πολύπλευρου επιστημονικού λόγου” (που κι αν ακόμα ήταν πρόθεση και γινόταν ισομερώς, θα μετέτρεπε την ιστορία σε στατιστική). Η απαρίθμηση όλων των αντιφάσεων θα έφτιαχνε ένα γιγαντιαίο, επιστημονικό -πλην βαρετό- έργο. Να πούμε δυο λόγια για ένα σημείο που ξεχωρίζει: το “συνταγματικό”. Το μέγα επιχείρημα απόδειξης της “προοδευτικής” μαυροκορδατικής πολιτικής κατά το 1821, που έρχεται να υποστηρίξει το πολιτικό “σήμερα”. Η μαυροκορδάτεια συνταγή μεταφερμένη στο σήμερα, με την ευθεία -ενίοτε- απειλή για την αυστηρή εφαρμογή της “νομιμότητας” συμπλέει με την τύφλωση και κώφωση που δείχνουν οι πολιτικοί (ιστορικοί) του ΣΚΑΪ στη δυσαρμονία της κυβέρνησης των δανείων με τη λαϊκή βάση. Τι “δεν είδε” ο ΣΚΑΪ; Μα, αυτό που και ο ίδιος έκανε: απειλές των δανειστών προς τους δανειζομένους, απειλές και τρόμος από τους εντόπιους κυβερνώντες με ένα και μόνο επιχείρημα: “στην αντίθετη περίπτωση, το χάος”. Κι αν στο σήμερα υπονοείται ή δειλά λέγεται “ο λαός δεν γνωρίζει, ο λαός παρασύρεται από τους λαϊκιστές των εύκολων συνθημάτων”, τότε εμφανίζεται μια ακόμα μεγαλύτερη αντίφαση: η ιστορική συκοφάντηση και η καταδίκη της καποδιστριακής διακυβέρνησης, επειδή συνειδητά παρέκαμψε το μαυροκορδάτειο σύνταγμα (η καταδίκη αυτή έχει σήμερα επανασυσκευαστεί από την ίδια “προοδευτική” ιστορική γραμμή ως αόριστη αποδοχή, με καταγραφή “σοβαρών επιφυλάξεων”). Και την αντίφαση αυτή συνοδεύει η κατάρρευση εκείνου του “συντάγματος”, του οποίου η προσχηματικότητα αποκαλύπτεται, ακόμα και μόνο από τα εξωτερικά, κοινά στοιχεία, μεταξύ της ανέγερσης του 1822 και της κατεδάφισης του 2012: το “σύνταγμα” αυτό συνδέεται με τα δάνεια, εμφανίζεται και εξαφανίζεται με τη διαδικασία του “κατεπείγοντος”.

Το ότι ο Θ. Βερέμης είναι υπέρμαχος της πολιτικής των δανείων και του ευρώ – βρόγχου είναι γνωστό. Το ότι μιλά υπέρ αυτών με το γνωστό επιχείρημα “δεν υπάρχει καλύτερη λύση”, επίσης. Είναι αυτός ο πάγιος, δογματικός λόγος που προσπαθεί με ελλιπή ή ψευδή στοιχεία να τεκμηριώσει την “αδύναμη Ελλάδα” από το 1821 (το 22 ο Κολοκοτρώνης “απέτυχε”, δυστυχώς, να φέρει τη δυτική βοήθεια, κάτι όμως που “κατάφερε” το 27 ο Καραϊσκάκης). Το ότι οι “πονηροί-τεμπέληδες Έλληνες” (όλοι μαζί) ξεγέλασαν την Κομισιόν, καλώντας τη Goldman Sachs να κρύψει το χρέος μέσω swap, το ότι ξεγελούσαν στη συνέχεια επί χρόνια την ανυποψίαστη Γιούροστατ, παραποιώντας κάθε χρόνο τα στοιχεία του προϋπολογισμού είναι κάτι αληθινό και σοβαρό· τόσο, όσο και η ευθύνη του Μπακόλα για την ήττα στη μάχη του Πέτα. Το ότι ο Θ. Βερέμης εντοπίζει και αναλύει την ατομική ευθύνη του πολίτη, όχι όμως του πολιτικού, που πρώτα φτιάχνει το νόμο-προσωπική ασπίδα και ύστερα δικαιολογείται ότι “δεν γνώριζε την οικονομική κατάσταση, αλλά πάντως, φταίνε οι προηγούμενοι” είναι θράσος ή σουρεαλισμός; Το ότι ο Θ. Βερέμης εντοπίζει το σύμπτωμα “δεν μαθαίνουν Ιστορία οι μαθητές του ελληνικού σχολείου”, αδυνατώντας όμως να εντοπίσει την ευθύνη, ενώ και Πανεπιστημιακός υπήρξε και πρόεδρος του Εθνικού (!) Συμβουλίου Παιδείας, τι συνιστά; Θράσος; Σουρεαλισμό; Τι είδους πολιτική επιστήμη είναι αυτή, που χαρακτηρίζει ως “δημοκρατία” την ολιγαρχική, υποκριτική, ρουσφετοκρατική, δυναστική κομματοκρατία και αποδίδει ατομικές ευθύνες στους πολίτες που ανταλλάσσουν την ψήφο τους με διορισμό, αλλά όχι στους πολιτικούς που μεταφέρουν βαλίτσες κομματικού/ατομικού χρήματος και διατηρούν ένα καθεστώς υποτέλειας;

Και ο “συνταγματικός” σουρεαλισμός: οι σημερινοί πολιτικοί μιλούν υπέρ του μονόδρομου “δανεισμός – ευρωζώνη” προειδοποιώντας “αν χρεοκοπήσουμε, θα υποστούμε τεράστια δεινά” (ενδιαφέρονται δηλαδή για μας, αφού οι Ελβετικές & Κεϊμάνιες κασέλες αναμένουν πάντα τον επιθεωρητή Κλουζώ). Όταν οι πολιτικοί λένε ότι φτάσαμε ως κράτος στο “μη παρέκει”, ανεξάρτητα από το πόσο αυτό αληθεύει ως δυνατότητα δανεισμού, ομολογούν ταυτόχρονα την αποτυχία του κληρονομικού πολιτικού μας συστήματος, δηλαδή των γονιών τους, των συγγενών τους, ακόμα και των ιδίων (Υφυπουργός Πολιτισμού, Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Υπουργός Εξωτερικών ο Γ.Α.Π. στο διάστημα 1985-2004). Ταυτόχρονα, όχι απλώς δεν παραιτούνται, όχι μόνο δεν ζητούν ταπεινά συγγνώμη, αλλά μεθοδεύουν, εκβιάζουν, απαιτούν να συνεχίσουν να αποφασίζουν οι ίδιοι και προς την ίδια κατεύθυνση! [Η αποδοχή αυτής της παράκρουσης από τους πολίτες θα αποδείξει σε μεγάλο βαθμό το πόσο πέτυχε η διάλυση της παιδείας από το 1980. Πόσο πέτυχε η διάλυση της συλλογικής συνείδησης και η υποκατάσταση του άγραφου, ηθικού πλαισίου από τον πολιτικό νόμο, κάτι που μας ώθησε προς τον ατομισμό]. Την ίδια στιγμή, η λαϊκή δυσαρμονία αποσιωπάται, δηλαδή ο πολίτης υποχρεώνεται σε “σωτηρία”, η έκφραση διαφορετικής άποψης βαφτίζεται “λαϊκισμός” και δεν λαμβάνεται υπόψη, ο ΠτΔ σφυρίζει -κατά το Σύνταγμα, πάντα- αδιάφορα, οι βουλευτές το παραδέχονται πλέον και δημόσια ότι εκβιάζονται και ότι δεν γνωρίζουν τι ψηφίζουν, άρα η Βουλή χάνει τελείως το λόγο ύπαρξής της, η -κατά Μοντεσκιέ- ανεξάρτητη δικαιοσύνη σιωπά μπροστά στην μαζική καταπάτηση των θεσμών και τα ΜΜΕ εξακολουθούν να περιγράφουν μια άλλη χώρα (σιωπούν, χαζογελούν, μαγειρεύουν, προπαγανδίζουν, τρομοκρατούν και αναφέρουν την κομματική πειθαρχία ως να προβλέπεται κι αυτή στο άρθρο 60 του Συντάγματος). Για το καλό μας! Αυτά τα ωραία συμβαίνουν στη χώρα, μετά από 190 χρόνια πιστής εφαρμογής της δυτικής θεσμικότητας. Ή όχι; Εκτός κι αν ο Γ.Α.Π. παραιτήθηκε αυτοβούλως, εκτός κι αν νόμος και ήθος δίνουν το δικαίωμα να εκλέγεσαι με το Α πρόγραμμα και να εφαρμόζεις το αντίθετο Β, λέγοντας -όπως στο δημοτικό σχολείο- “δεν κατάλαβα, δεν ήξερα, νόμιζα, ένα παιδί μου είπε”.

Πού βρίσκονται οι ευθύνες σύμφωνα με αυτή τη “συνταγματική” λογική; μα…, στους πολίτες, που δεν πλήρωσαν φόρους ή ζήτησαν ρουσφέτι και όχι σε όσους πολιτικούς παρείχαν ρουσφέτια, παρακίνησαν προς τη διαφθορά, αδιαφόρησαν για τη φοροδιαφυγή, συρρίκνωσαν με κάθε τρόπο την εθνική οικονομία, συνήργησαν στην καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, συνήργησαν στην καταλήστευση του μικροεπενδυτή μέσω του χρηματιστηρίου, πήραν μίζες από τις κρατικές προμήθειες, εκχώρησαν παθητικά ή ενεργητικά τον εθνικό πλούτο, κορόιδεψαν, δίχασαν και κατασυκοφάντησαν τους πολίτες, πήραν δάνεια και τα ξόδεψαν στο κομματικό κράτος… Αλλά κι αυτά μοιάζουν με επί μέρους πλημμελήματα μπροστά στον υπέρτατο, διαγραφόμενο κεντρικό στόχο: όπως το κράτος (κάποτε), έτσι και το έθνος (σήμερα) πρέπει να υποταχθεί στις “αγορές”. Τουτέστιν, ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ = ιδιωτικά μονοπώλια βασικών πόρων και υπηρεσιών, ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ / ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ = εγκαθίδρυση της ατομιστικής κοινωνίας, επιβολή της ηθικής της τοκογλυφίας, δυναστικό κράτος, ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ = όχι συγκεντρώσεις (όχι στο κάπνισμα, 23% στο σουβλάκι), ναι στην κάνναβη στο μπαλκόνι, ηλεκτρικό ρεύμα μόνο μετά την πληρωμή φόρων. Διερευνώντας το 1821, κυρίως όμως το πλαίσιο του διαφωτισμού μέσα στο οποίο λειτούργησε, μπορούμε να δούμε αν η σημερινή τρομοκρατία του εντόπιου κοινοβουλευτικού φασισμού έχει τις ιστορικές της καταβολές στην τρομοκρατία της Επανάστασης των ιακωβίνων, των γκουλαγκ της Επανάστασης των μπολσεβίκων και στη θηριωδία του ναζισμού. Αν, δηλαδή, η πλήρης διαστρέβλωση της Ιστορίας χρησιμοποιήθηκε και παλιότερα, αν κατάφερε η Ιστορία, όχι απλώς να υπερτονίσει και να υποβαθμίσει κατά βούληση, αλλά να βαφτίσει το άσπρο – μαύρο και αντίθετα.

Γιατί τόση σύνδεση της Επανάστασης με το σήμερα; α) γιατί οι συνθήκες και το διακύβευμα σε Ελλάδα, Ευρώπη, πλανήτη δεν μεταβλήθηκαν από τον 18ο αιώνα β) γιατί τη σύνδεση άλλοι την ξεκίνησαν και μάλιστα με ντουντούκες (καλό, τελικά, για μας).

Αλήθεια, μια που είδαμε τον κεντρικό ιστορικό του “1821”, εκτός από το να διαπιστώνει τη διαχρονική ευθύνη των δημοσίων υπαλλήλων, να διαρρηγνύει και τα ιμάτιά του σχετικά με την (αντίστοιχη της “ανομίας” των κλεφταρματολών) σημερινή “ανομία” των πολιτών, οφείλουμε να αναρωτηθούμε: αν συγκρίνουμε τα σημερινά δημόσια και ιδιωτικά διόδια με τους δερβενατζήδες επί Αλή Πασά και συγκρίνουμε την κάθε περίπτωση σε σχέση με το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο ανήκει, τι συμπέρασμα βγάζουμε για την κατάχρηση εξουσίας επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επί Αστικής Κοινοβουλευτικής “Δημοκρατίας”; Τι συμπέρασμα βγάζουμε για την εξέλιξη των δικαιωμάτων του πολίτη δύο και πλέον αιώνες μετά την Παρισινή διακήρυξη των δικαιωμάτων; Θα πει κάποιος: τώρα χάλασε η συνταγή. Μέχρι χθες, ούτε σύγκριση. Αν το δούμε στενά και απομονωμένα, ίσως, όμως η απλή λογική λέει ότι τα διόδια ήταν ένα τρανταχτό μεν, παράδειγμα δε, του βαρέως φορολογούμενου πολίτη, με χαμηλότατη έως ανύπαρκτη ανταποδοτικότητα των φόρων, που εισπράττονται και χρησιμεύουν μόνο στην αποπληρωμή των τοκογλυφικών, αντιπαραγωγικών στην πράξη, δανείων. Αν δούμε όμως ότι το παλιό καθεστώς λέγεται “δεσποτισμός” και το άλλο παίρνει τη θέση του ως “λιμπερτέ, εγκαλιτέ, φρατερνιτέ” (και ως πρόδρομος του μαρξισμού), δηλαδή ως πολίτευμα ριζικής ανατροπής των αδικιών και απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης, αν δούμε το βαθμό της υποκρισίας του νεότερου συστήματος διακυβέρνησης, που βαφτίστηκε “φως” και “πολιτισμός”, τότε, πώς αξιοποιούμε τα συμπεράσματα που θα προκύψουν στην προκρούστεια ιστορία του 1821 (και την ΣΚΑΪ-εκδοχή και την παλαιότερη); Μήπως η απάτη της μαυροκορδάτειας “προόδου” είναι απολύτως αντίστοιχη με την ρήση “λεφτά υπάρχουν”; Μήπως η “δυτική σωτηρία” του 1827 είναι αντίστοιχη με αυτήν που αναγγέλθηκε το 2010 στο Καστελλόριζο; Μήπως ο Bentham του 18ου αιώνα είχε ρόλο αντίστοιχο με τον Friedman του 20ου; Μήπως η υπονόμευση του Καραϊσκάκη είναι σαν το σημερινό φούσκωμα του ελλείμματος, ώστε να καταπλεύσει ως σωτήρας η τρόικα I.M.F.-E.C.B.-E.U., όπως τότε η τρόικα Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία; Και αν σήμερα η τρόικα έχει τρία μέλη για να εξυπηρετείται καλύτερα ένας στόχος, μήπως, αντίστοιχα, και η τρόικα του 1827 (ως ένα αναγκαστικό-παροδικό στάδιο) δεν ήταν, και τόσο ομοιογενής;

Τη μαγιά για την Επανάσταση του 1821 μπορεί να την αποτέλεσαν οι Κλεφταρματολοί Εταιριστές, οι Μανιάτες, οι Σουλιώτες, η προοπτική της όμως στηρίχτηκε κυρίως στα Πανεπιστήμια. Η καρδιά της Εταιρίας προετοίμαζε τη στελέχωση ενός πολυεθνικού κράτους, σύγχρονου και ανεξάρτητου -όχι ψευδεπίγραφου- στα Πανεπιστήμια της Ιένα, του Γκέτιγκεν, της Βιέννης, του Παρισιού… Η σημερινή ανατροπή δεν μπορεί, παρά να στηριχτεί στο ίδιο σημείο, στο Πανεπιστήμιο. Αυτό που σε σημαντικό βαθμό κυριαρχείται από τη μονομέρεια και το φόβο. Φόβο, ακόμα και να εκφράσει αυτό που επεδίωξε η Επαναστατική Εταιρία του 1821: ο ελληνικός πολιτισμός προσδιόριζε την ταυτότητα των επαναστατών, άρα, θα ο ίδιος θα προσδιόριζε και την ταυτότητα του προκύπτοντος κράτους.

-

 http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=SWzA08ZnCXA

 Το καραβάκι της ιστορίας

ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΤΑΣΗ ¨Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ....

Συντάκτης: Κωνσταντίνος Παύλου 

(ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ) /( Διπλωματικό Περισκόπιο) 

-

1- Η μεγάλη, γεωπολιτική και γεωστρατηγική αξία της Ελλάδος-ως εκ της γεωγραφικής της θέσεως -είναι γνωστή σε όλους , εντός και εκτός συνόρων. Μόνο ηθελημένα – και κατόπιν δευτέρας σκέψεως- μπορεί να την αμφισβητήσει ή αγνοήσει , κάποιος.

2- Η αλήθεια αυτή , καθιστά την πατρίδα μας διαχρονικό στόχο επεκτατικής επιβουλής , όλων των από Βορρά και Ανατολάς ,γειτόνων μας και όχι μόνο, γεγονός που επιτάσσει , συνεχή εθνική εγρήγορση και επιτακτική την ανάγκη της   στρατιωτικής μας ισχύος .

3- Σήμερα η υπολογίσιμη για την πατρίδα μας απειλή , προέρχεται, από την Τουρκία.

Η άσπονδος αυτή « « φίλη και σύμμαχος χώρα!!!» » εκμεταλλευθείσα το βλακώδες πραξικόπημα , του Ιωαννίδη εναντίον του Μακαρίου , στην Κύπρο το 1974, αλλά και την έκτοτε δική μας ανοχή στα τεκταινόμενα, επί δεκαετίες τώρα, μας προκαλεί, σκανδαλωδώς , επί συνεχούς βάσεως, χωρίς να αποκρύπτει τις εναντίον μας επιδιώξεις της, οι οποίες με δύο λέξεις είναι , επικυριαρχία ή–σε πρώτη φάση- και συγκυριαρχία , έως ότου επικυριαρχίσει απόλυτα , επι ζωτικών μας χώρων, στρατηγικής σημασίας.

4- Η Τουρκία ανέκαθεν είχε και έχει, Εθνική Στρατηγική (ΕΣ)-την οποία και ακολουθεί ανεξαρτήτως, από ποιόν εκάστοτε κυβερνάται ή της οποιασδήποτε , υποτιθέμενης ή όχι συγκρούσεως , μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών , ως προς το ποιος θα έχει –εντός αυτής- την εξουσιαστική πρωτοκαθεδρία-.

Ο διαχωρισμός των Τούρκων, σε καλούς και κακούς , όσον αφορά στην στάση τους , έναντι ημών , είναι «εφεύρεση» των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών μας ,για να απαλύνουν και «διασκεδάζουν» -στον λαό -την φοβική ατολμία τους, στα τεκταινόμενα, εις βάρος μας.

5- Ο εξ Ανατολών κίνδυνος, υπήρξε και υπάρχει-ουσιαστικά- από καταρρεύσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας . Η   εκάστοτε μορφή εκδηλώσεώς του , είναι θέμαστρατηγικών δεδομένων και αντιλήψεως των γειτόνων μας.

6- Τα προς Δυσμάς, επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας, σκοπούν στην αναστήλωση της πάλαι ποτέ αλήστου μνήμης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας . Αυτό είναι μια ιστορική πραγματικότητα, η οποία δεν θα πρέπει ούτε να αγνοείται ούτε να διαφεύγει της προσοχής κανενός   και πρωτίστως, ημών των Ελλήνων, που συνιστούμε -γι’αυτήν- τον αντικειμενικό σκοπό, μέσω του οποίου, επιδιώκει την πραγμάτωση του στρατηγικού της σκοπού !

7-Εάν θέλουμε , να υπάρχουμε σαν ανεξάρτητη χώρα και το Έθνος μας να συνεχίσει την ιστορική του πορεία, μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι .

Είναι επιτακτική εθνική ανάγκη, να συνειδητοποιήσουμε , μερικές απλές αλήθειες, από τις οποίες έχουμε αποστασιοποιηθεί -τις τελευταίες δεκαετίες- λόγω του διοχετευθέντος και επικρατήσαντος αλόγιστου και άκρατου ευδαιμονισμού , της ασθενούς μνήμης που έχουμε ,σαν λαός, αλλά και κυρίως, λόγω της πάγιας πλέον ανεπάρκειας , των πολιτικών μας ηγεσιών .

8- Ποιές είναι αυτές οι απλές αλήθειες , που δεν θέλουμε , αλλά πρέπει να δούμε κατάματα !

• α.- Πρέπει να υποστούμε τις τρομερά επώδυνες , αλλά αναγκαίες, οικονομικές και διαρθρωτικές αλλαγές και θυσίες που απαιτούνται άμεσα, προκειμένου να ανατάξουμε την οικονομία μας, ανακτώντας το ,δυνατόν ταχύτερο, οικονομική ευρωστία και αυτοδυναμία.Άλλως, είμαστε εκ προοιμίου καταδικασμένοι σε ανυπολόγιστες εθνικές περιπέτειες.

• β . - Πρέπει να επανακτήσουμε τον απολεσθέντα διεθνή σεβασμό ,αποκαθιστώντας την αξιοπιστία και την εμπιστοσύνη , που χάσαμε ,μετά την πολιτικό- ηθικό -οικονομική μας καθίζηση , τα τελευταία χρόνια .

• γ . - Πρέπει να απαλλαγούμε από τα φοβικά και μοιρολατρικά σύνδρομα, που μας κατατρύχουν τις τελευταίες δεκαετίες .

• δ . - Πρέπει να εκμεταλλευθούμε   άμεσα και αποφασιστικά όλες τις δυνατότητες των πλουτοπαραγωγικών , πηγών που διαθέτουμε ως χώρα ,εν αφθονία, δυστυχώς τελείως ανεκμετάλλευτες, μέχρι τώρα, λόγω της ατολμίας που χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει τις εκάστοτε πολιτικές μας ηγεσίες . (Δεν μπορεί να παίζουμε πάντοτε τον φτωχό συγγενή που εκλιπαρεί για βοήθεια!)

• ε . - Πρέπει -επί τέλους- να χαράξουμε και αποκτήσουμε μια Ενιαία Εθνική Στρατηγική (ΕΕΣ) την οποία δυστυχώς ούτε ποτέ είχαμε ,ούτε έχουμε, με αποτέλεσμα να μας προλαμβάνουν τα γεγονότα και να αντιδρούμε , σε κάθε μορφή απειλής - εκ των υστέρων , κατά κανόνα- απερίσκεπτα, φοβικά και με ανεπίτρεπτη για τον Έλληνα , ηττοπάθεια .

• στ .- Πρέπει να επανασυνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πρώτα ΕΛΛΗΝΕΣ και εν συνεχεία οτιδήποτε άλλο απορρέει ή μας διοχετεύεται από τις διεθνείς υποχρεώσεις   μας .¨Όλες οι χώρες του κόσμου είναι και σκέπτονται πρώτα Εθνικά και μετά οτιδήποτε άλλο.

• ζ .   -Πρέπει να καταστούμε πανίσχυροι στρατιωτικά-όπως είμαστε κάποτε στο εγγύς παρελθόν- προκειμένου η εξωτερική μας πολιτική ,απορρέουσα από μια σωστή Εθνική Στρατηγική , να στηρίζεται και στην αδιαμφισβήτητη στρατιωτική μας ισχύ, ώστε να ασκείται από θέσεως ισχύος και όχι φοβικού συνδρόμου ή πανικού.

9- Το πως επιτυγχάνεται η στρατιωτική ισχύς είναι γνωστό Και εν πάση περιπτώσει για όσους δεν το γνωρίζουν:

• * Με τα αναγκαία και σωστά εξοπλιστικά προγράμματα.Oχι με υπέρογκες δαπάνες -κατόπιν δευτέρας σκέψεως - ,για μη αναγκαίες και ασύμφορες προμήθειες στρατιωτικού υλικού.Η χώρα μας δεν έχει την πολυτέλεια της ασφάλειας ,των άλλων, μικρών ή μεγάλων Ευρωπαϊκών χωρών, περιβάλλεται πανταχόθεν-είτε μας αρέσει να το λέμε είτε όχι από εν δυνάμει ή εν υπνώσει ,εχθρικά διακείμενους γείτονες . Δυστυχώς πρέπει να διαθέτουμε χρήματα για σοβαρούς εξοπλισμούς, εάν δεν θέλουμε να πληρώσουμε με το αίμα των παιδιών μας ,τις ανεύθυνες αμπελοφιλοσοφίες των διάφορων ανεύθυνων λαϊκιστών της ψηφοθηρίας!

• *Όχι με συνεχείς μειώσεις της στρατιωτικής θητείας και διαλύσεις μονάδων και στρατοπέδων για πολιτικές σκοπιμότητες. Το μεγαλύτερο οπλικό σύστημα της πατρίδος μας υπήρξε και πρέπει να είναι πάντοτε το έμψυχο δυναμικό της. Τι σημαίνει αυτό το γνωρίζουν άριστα τα στελέχη των ΕΔ και πρέπει να το τονίζουν συνεχώς, σε αυτούς που αποφασίζουν για τις τύχες της Ελλάδος.

• *Όχι με τον ανελέητο διωγμό και εμπαιγμό των στελεχών των ΕΔ από τους πολιτικούς, που άρχισε και συνεχίζεται ποικιλοτρόπως ,από μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν .

• *Όχι με την διοχέτευση προς τον λαό επιπόλαιων εφησυχασμών για εξασφάλισή μας, από συμμάχους ή εταίρους ,σε περίπτωση πολεμικής απειλής ή εμπλοκής μας.

Μόνοι μας θα εξασφαλίσουμε την ασφάλεια της πατρίδος μας. Είμαστε Έθνος ανάδελφο. Αλλοίμονο σε όσους πιστεύουν ότι θα έλθουν οι άλλοι να αγωνισθούν για εμάς εάν απειληθούμε. Η πατρίδα μας χρειάζεται ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις .

10 -Τι σημαίνει ισχυρές ΕΔ.

• -Σύγχρονα οπλικά συσήματα.

• -Σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση των ανδρών.

• -Εθνική και στρατιωτική παιδεία

• -ΑΝΩΤΑΤΟ ΗΘΙΚΟ στελεχών και στρατιωτών .

11 - Μια χώρα με σωστή Εθνική Εξωτερική Πολιτική και ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα ,ποτέ και από κανέναν .

12- Με δύο λόγια, η Ελλάδα για να μπορέσει να επιζήσει πρέπει να καταστεί-από πάσης πλευράς και για όλους – μια αδιαμφισβήτητα υπολογίσιμη ήρεμη δύναμη και απειλή, για τον οποιονδήποτε την επιβουλεύεται καθοιονδήποτε τρόπο.

13-  Σήμερα ,το βασικό ερώτημα είναι μπορούν οι πολιτικοί μας να ανταποκριθούν   και επιτύχουν τα ανωτέρω; H δική μου απάντηση είναι όχι . Εάν μπορούσαν δεν θα είχαμε φθάσει στην σημερινή αξιοθρήνητη , από πάσης πλευράς θέση, εντός και εκτός συνόρων .

14 -  Στην δημοκρατία όμως , ευτυχώς, δεν υπάρχουν αδιέξοδα , διότι παρέχει το δικαίωμα στον πολίτη , να μην εκλέγει , ανίκανους , ακατάλληλους και διεφθαρμένους! Αλλά να εκλέγει ,τους έντιμους ,τους ικανούς και τους κατάλληλους , που μπορούν να ανταποκριθούν απόλυτα στο Εθνικό και κοινωνικό τους χρέος, έναντι χώρας και λαού.

15- Για την πατρίδα μας ,τίποτα δεν έχει χαθεί οριστικά, μπορεί και πάλι- σύντομα -να βρει τον δρόμο της.

Από εμάς τους Έλληνες εξαρτάται ,εάν θα αποστασιοποιηθούμε από την μέχρι τούδε «πεπατημένη» ,που μας έφερε , σχεδόν , στην εθνική αυτοκαταστροφή ,την οποία βιώνουμε σήμερα ή όχι .

Πρέπει να στραφούμε προς την σωστή κατεύθυνση της εθνικής ανατάσεως ,η οποία δεν μπορεί ούτε να ζητηθεί ούτε να πραγματοποιηθεί , με ή από σκουριασμένα μυαλά ,του παρελθόντος!

Χρειάζονται νέοι άνθρωποι με καθαρά μυαλά να αναλάβουν τα ηνία της χώρας.

Σήμερα ο νοήμων   Έλληνας , αυτούς ψάχνει και περιμένει, να εμφανισθούν και να ζητήσουν την ψήφο του.

Θα βρεθούν;

Αυτό είναι το ζητούμενο!

ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Διπλωματικό Περισκόπιο

Η Ισπανία μπορεί να ζήσει χωρίς πλοία, δεν μπορεί όμως να ζήσει χωρίς τιμή ....

Περσινό άρθρο του κ. καθηγητή Χρίστου Γούδη για τα Ίμια

-

ΙΜΙΑ – Δεκαπέντε (+1) χρόνια μετά

Θα καταθέσω σήμερα μερικές αράδες που έγραψα τότε, την σκοτεινή εκείνη νύχτα των Ιμίων, του Ιανουαρίου του 1996, τότε που κάποιοι από τον χώρο του Αθηναϊκού Τύπου τις έκριναν πολύ αιχμηρές για να τις δημοσιεύσουν. Φοβούμαι πως σήμερα ηχούν πολύ ευγενικές…

«Σε κάποια από τις πολυτάραχες στιγμές της ισπανικής ιστορίας ένας Ισπανός ναύαρχος, αν και βρέθηκε σε εμφανώς μειονεκτική θέση μπροστά στη μεγαλύτερη ναυτική ισχύ του αντιπάλου του, προτίμησε να μην αποφύγει την ναυμαχία λέγοντας: “Η Ισπανία μπορεί να ζήσει χωρίς πλοία, δεν μπορεί όμως να ζήσει χωρίς τιμή”. Σε αντίθεση με τον Ισπανό ομόλογό τους οι Έλληνες “ναύαρχοι” φαίνεται να πιστεύουν ότι η Ελλάς μπορεί να ζήσει χωρίς τιμή.

Αυτό απέδειξε η πρόσφατη κρίση με την Τουρκία στα Ίμια, που είχε σαν αποτέλεσμα την αποκάλυψη του μεγέθους της κατάπτωσης και της παρακμής της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα. Μετά από το σοκ της πολύπλευρης ήττας φάνηκε καθαρά, τόσο η ανικανότητα μια μικροπολιτικής ηγεσίας να αποκρύψει ακόμη και την ανικανότητά της, όσο και η ανικανότητα μιας δονκιχωτικής στρατιωτικής ηγεσίας να νιώσει την ταπείνωση στην οποία οδήγησε τις ένοπλες δυνάμεις και τον ελληνικό λαό στο σύνολό του. Και πάνω απ’ όλα μετέτρεψε μιαν ασήμαντη μέχρι χθες βραχονησίδα σε παγόβουνο έτοιμο να βυθίσει το ακυβέρνητο πλοίο που πλανάται στην ταραχώδη θάλασσα του Αιγαίου. Γιατί τα Ίμια είναι παγόβουνο ή ακριβέστερα η κορυφή του παγόβουνου. Η εμφανής άκρη μιας κατάπτωσης βαθύτερης, ευρύτερης και συγκλονιστικότερης. Και του Αιγαίου τα νερά, ένας καθρέφτης για να δει επιτέλους η σύγχρονη Ελλάδα το πρόσωπό της χωρίς αυταπάτες, χωρίς ψιμύθια. Να δει πού την οδήγησε ο μακρόχρονος λαϊκισμός μιας αμοραλιστικής πολιτικής ηγεσίας που τους τελευταίους έκανε πρώτους και τους πρώτους έσχατους. Όχι μέσα από μια χριστιανική ηθική ανθρώπινης μικρότητας μπροστά στο ιερό, αλλά μέσα από μία συμπλεγματική συμπεριφορά ισοπέδωσης θεσμών, αξιών, και ιεραρχιών. Και όταν ήρθε η ώρα της κρίσεως, οι έσχατοι που είχαν βρεθεί πρώτοι έδειξαν το πραγματικό τους μέγεθος και ξαναέγιναν έσχατοι. Και μαζί τους στο δικό τους βυθό συμπαρέσυραν την ψευδαίσθηση της ελληνικής υπερηφάνειας.

Και τώρα ποιός θα διαχειρισθεί την κρίση; Τί πρέπει να γίνει; Γιατί αυτό το σύστημα που μέσα στα τελευταία χρόνια δομήθηκε, αναδομήθηκε, ετεροχρονίσθηκε, δωροδοκήθηκε, διασωληνώθηκε και γαλουχήθηκε με αερολογίες, ταχυδακτυλουργίες και βυθιότητες, καλείται να αντιμετωπίσει μιαν ανελέητη εξωτερική πίεση. Οι βάρβαροι κτυπούν ή μάλλον κλωτσούν την πόρτα μας. Και όταν ανυποψίαστοι οι “ταγοί” βγαίνουν στο “παράθυρο” δέχονται ηχηρά ραπίσματα που επί του παρόντος τουλάχιστον, μας τα εμφανίζουν σαν μέρος του αθώου – αν και αγροίκου – αγελαίου παιχνιδιού του “μπιζ”. Και μας προτείνουν και λύσεις. Ήδη διπλωματικοί κονδυλοφόροι, αντάξιοι απόγονοι της φαναριώτικης ψυχοσύνθεσης, άρχισαν να αρθρογραφούν. Και ψύχραιμοι “καθώς πρέπει” πολιτικοί μάς νουθετούν. Και τί μας λένε πίσω από τα φραστικά κορδελάκια τους; Να αναχθεί ο ραγιαδισμός σε επίσημη πολιτική γραμμή της χώρας και να παραχωρηθούν ανταλλάγματα για να εξευμενιστούν οι Τούρκοι. Μην τρομάζετε συνέλληνες. Συγκυριαρχία στο Αιγαίο, στην Κύπρο και στη Θράκη θα φέρει την ειρήνη, τον τουρισμό, την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων του πετρελαίου, την ευημερία σε μας και στους γείτονες. Μην ακούτε τις σειρήνες των πολεμοκάπηλων, των πατριδοκάπηλων και των θερμοκέφαλων. Πόλεμος σημαίνει αίμα, χρήμα, θυσίες, αξίες, ηθικό, ψυχή. Σημαίνει ανάταξη δυνάμεων, ανάληψη της εξουσίας από τους ικανούς, τους πρώτους, κράτος δικαίου, ιεραρχίες, αξιοκρατική παιδεία, ανθηρή οικονομία, προσπάθεια, κόπους, ιδρώτα. Για τέτοια είμαστε τώρα; Για μερικούς βράχους θέλετε να δείτε τα παιδιά σας τυλιγμένα σε πανιά, αυτά τα μπλε και άσπρα, σημαίες ή δεν ξέρω τι άλλο; Τί είναι οι βραχονησίδες; Έρμα είναι, πετάξτε τα για ν’ ανέβει ψηλά το αερόστατο που λέγεται Ελλάς.

Έχουν δίκαιο; Εκφράζουν άραγε την πλειοψηφία των σημερινών Ελλήνων; Θα πορευτούμε λοιπόν στο μέλλον “χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ” και “χωρίς τιμή”. Ίσως, για να μην πω “φοβούμαι πως ναι”. Θα πρέπει όμως να μετρηθούμε. Έτσι μας λένε πως είναι οι Δημοκρατίες. Θα πρέπει να ψηφίσουμε και η μειοψηφία να υπακούσει στις επιταγές της πλειοψηφίας. Αν είμαστε μειοψηφία θα το κάνουμε. Ας μας δώσουν λοιπόν την πολυτέλεια ενός Δημοψηφίσματος μέσα στις τόσες και τόσες εκλογές που τόσο άφθονα έχουν σφραγίσει τη ζωή μας σε καθημερινή σχεδόν βάση. Ψηφίζουμε συνέχεια και για όλα. Ας ψηφίσουμε και γι’ αυτό το έστω “ασήμαντο” θέμα. Γιατί υπάρχει και η άλλη λύση: Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους, στα τρωκτικά, στις μαϊμούδες, στους σαλίγκαρους και σε όλους τους τραβεστί-τιτουλάριους που έχουν μετατρέψει τους νόμους σε διαπλεκόμενους υπονόμους, και αυτό που κάποτε λέγαμε Ελλάδα σε κήπο αναρριχητικών φυτών. Φωτιά και τσεκούρι στον Τούρκο και σε κάθε Τούρκο που μιλά ελληνικά και δηλώνει Έλληνας. Και ό,τι γίνει, και όπως έρθει, και ό,τι μείνει. Ό,τι κι αν γίνει, κι ό,τι κι αν μείνει θα’ χει τουλάχιστον τιμή και θα πορεύεται με το κεφάλι ψηλά. Κι όταν το κεφάλι μείνει ψηλά, θα μείνουν πολλά και θα γίνουν πολλά. Και δεν θα ντρέπεται κανείς που γεννιέται Έλληνας».

Αυτά έγραφα τότε τις μέρες της κρίσης των Ιμίων, κάτω από την φόρτιση των γεγονότων. Δεκαπέντε χρόνια μετά η Ελλάδα παραμένει ένα φρούριο πολιορκημένο που μέσα του αλωνίζει ελεύθερος ο εχθρός. Τα ερωτήματα, οι απορίες, η απογοήτευση για τον ρόλο που συνεχίζουν να διαδραματίζουν (ή μήπως να διακωμωδούν;) οι ταγοί μας συνεχίζουν να πλανώνται. Ποιός ή ποιοί σχεδιάζουν, τί και γιατί και πότε; Ποιός ή ποιοί στοχεύουν στον επηρεασμό του τρόπου με τον οποίο προσλαμβάνουμε την πατρίδα μας, και πώς και με ποιούς μεθοδεύουν τον εθνομηδενισμό μας; Σε αυτή την σκοτεινή υπόθεση ενός υφέρποντος αφελληνισμού ποιοί είναι οι πράκτορες και ποιοί οι κρετίνοι; Ποιοί είναι αυτοί που διαμορφώνουν καταστάσεις τέτοιες, ώστε την ώρα της κρίσεως να μας αναγκάζουν να ψελλίζουμε ότι «η Κύπρος είναι μακριά» αντί να βλέπουμε ότι «η Κωνσταντινούπολη είναι κοντά»;

Το πόσο κοντά είναι η Κωνσταντινούπολη, μας το υπενθυμίζει κατά ένα περίεργο τρόπο, η κατάληξη της κρίσεως των Ιμίων. Τρεις Έλληνες αξιωματικοί, πιστοί στο καθήκον τους, έσωσαν την τιμή των όπλων χάνοντας τη ζωή τους από την πτώση του ελικοπτέρου τους, κατά την διάρκεια της αναγνωριστικής πτήσεως αυτοκτονίας πάνω από την νησίδα στην οποία είχαν αποβιβασθεί δεκατρείς Τούρκοι κομάντος (η λεγόμενη «Ομάδα Καρντάκ»). Τι συνέβη όμως στη συνέχεια με αυτούς, που τόλμησαν να πατήσουν, έστω και πρόσκαιρα, το ελληνικό έδαφος; Δέκα από αυτούς σκοτώθηκαν, όταν μετά από λίγες μέρες ανατινάχθηκε εν πτήσει το ελικόπτερό τους κατά την διάρκεια άσκησης στον κόλπο της Μαρμαρίδας, ενώ λίγο αργότερα δύο εκ των επιζώντων έχασαν τη ζωή τους σε ισάριθμα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Τέλος, ο τελευταίος επιζών, ο αρχηγός τους, ένας ικανός Τούρκος αξιωματικός των Καταδρομών, που αποσπάσθηκε στην Γεωργία ως προσωπικό του ΟΗΕ, αμέσως μετά την επιστροφή του στην Τουρκία το 2003, δολοφονήθηκε από τρείς άγνωστους νεαρούς που του επετέθησαν με μαχαίρια στην κεντρική πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης…

Ο Θεός της Ελλάδος με την θεοδικία του ή η εφαρμογή της παρότρυνσης των αρχαίων προγονικών θεών μας, «συν Αθηνά και χείρα κίνει»; Εσείς να δώσετε την απάντηση. Και να μην ξεχνάτε ποτέ ότι οι Τούρκοι γνωρίζουν πολύ καλά πως σε ένα πόλεμο μαζί μας, ριψοκινδυνεύουν να χάσουν την Κωνσταντινούπολη. Το γνωρίζουν και το φοβούνται. Και ορθώς φοβούνται. Η διάβαση του Έβρου (και η ανάκτηση της Ανατολικής Θράκης) θα πρέπει να είναι ο κύριος στρατηγικός στόχος της εθνικής μας προσπάθειας, αν και όταν η ρήξη με την Τουρκία καταστεί αναπόφευκτη. Και σ΄ όποιον πει: «ου διαβατός» η απάντηση είναι μία και μοναδική, την έδωσε ο Αλέξανδρος στον Γρανικό: «διαβατέος». Από την Κωνσταντινούπολη περνά η ελευθερία της Κύπρου και η ελληνικότητα του Αιγαίου.

Ας μην αυταπατώμεθα. Η ρευστότητα ένθεν κακείθεν των συνόρων μας είναι τέτοιας έκτασης και το θράσος των βαρβάρων τόσο μεγάλο, που μια πολεμική εμπλοκή της χώρας μας στο ορατό μέλλον δεν θα πρέπει να αποκλείεται. Οι επαιτείες και οι παρακλήσεις στην Εσπερία και την αμερικανική (άγρια) Δύση δεν διασφαλίζουν την εθνική μας ακεραιότητα.

Οι Έλληνες έχουν σήμερα ανάγκη να νιώσουν περήφανοι. Στοιχειώδες χρέος των ηγετών τους είναι να αισθανθούν τον παλμό του έθνους και αντί να προσπαθούν να τον κατασβέσουν, να σκεφτούν πως υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία που τα έθνη οφείλουν να είναι προετοιμασμένα – ηθικά, ψυχολογικά και υλικά – για να δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα.

Χρίστος Γούδης

Ινστιτούτο Εθνικών και Κοινωνικών Μελετών

«Ίων Δραγούμης»

ΙΜΙΑ. Δεκαπέντε χρόνια μετά

Ούτε διαπραγματεύσεις ούτε τίποτε. Απλά κάνω δραστική βολή σε ελληνικό έδαφος, όπως δικαιούμαι ....

Γράφει ο Χρήστος Μακρυγιάννης

-

Στην μνήμη των ανθρώπων κάποια γεγονότα μένουν αναλλοίωτα.  Δεν είμαι συγγραφέας και δεν φιλοδοξώ να γίνω, θέλω όμως να καταγράψω τα γεγονότα όπως τα έζησα εκείνη την νύχτα.

-
Την 26η Ιανουαρίου 1996 ειδοποιήθηκα από τον συνάδελφό μου Θεολόγο Γ. ότι πρέπει να επιστρέψω στην μονάδα. Εκείνη την εποχή υπηρετούσα ως Αξιωματικός του κέντρου επιχειρήσεων Κ.Ε.Μ στην ειδική αντιαεροπορική Μονάδα\\ ΧΩΚ // στην Βόρεια Ελλάδα.
Στην βουνοκορφή της Μονάδος η πρόσβαση ήταν δύσκολη λόγω των κακών καιρικών συνθηκών και εμφανώς εκνευρισμένος, μόλις αντίκρισα τον Θεολόγο Γ., του είπα «δεν πιστεύω ρε Commando να με κουβάλησες μέσα επειδή οι Τούρκοι κάνουν βόλτες στο Αιγαίο»!
Κατάλαβα από την έκφρασή του ότι συμβαίνει κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Στο κέντρο επιχειρήσεων βρήκα τον φίλο μου και συνάδελφο Δήμο Π., άριστο Αξιωματικό του Κέντρου Επιχειρήσεων όπου ενημερώθηκα για την κατάσταση.
Όλοι οι χειριστές στρατιώτες στην θέση τους αστέρια στην δουλειά τους. Ενεργοποιήσαμε τα RADAR και όλες οι Πυροβολαρχίες πυρός ανάφεραν κατάσταση ετοιμότητας.


Παρακολουθήσαμε την κατάσταση και ελέγχαμε στόχους. Εχθρικά αεροσκάφη και φίλια αεροσκάφη.
Όλη η νύκτα κύλησε έτσι και οι χειριστές αλλάζανε για ξεκούραση.Την άλλη ημέρα (κατεβήκαμε) στην Μοίρα όπου έγινε εκτίμηση της κατάστασης και δόθηκαν οδηγίες από τον Διοικητή της Μοίρας και τον Αξιωματικό των επιχειρήσεων.
Όλοι οι Αξιωματικοί και οι αδειούχοι ενημερώθηκαν να επιστρέψουν άμεσα καθώς και οι οπλίτες.Το ηθικό υψηλότατο και όλοι ετοιμαζόμασταν για μια σύντομη και σκληρή μάχη, όπως λέγαμε. Όλες οι ημέρες και οι νύχτες κύλησαν έτσι μέχρι την παραμονή.
Την παραμονή εκείνης της νύχτας έγινε ενημέρωση ότι πάμε σε πόλεμο και αρχίσαμε να ενεργοποιούμε σχέδια και υλικά άκρως απόρρητα. Το πρωί ενημερωθήκαμε ότι επίκειται μερική επιστράτευση. Ζήτησα άδεια να πάω στο σπίτι μου να αποχαιρετήσω την γυναίκα μου, τα τρία παιδιά μου και την μητέρα μου που τυχαία βρισκόταν στο σπίτι μου εκείνες τις ημέρες και να πάρω μαζί μου προσωπικά αντικείμενα που έχουμε πάντα έτοιμα για τον πόλεμο από τον καιρό της ειρήνης. Έλειπα από το σπίτι πέντε ημέρες.
Όταν ξεκίνησα γύρω στις 19:00 μαζί με τον Θεολόγο με το Ι.Χ αυτοκίνητό μου για την επιστροφή στην Μονάδα και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις στροφές του βουνού είχε τόσο πυκνή ομίχλη που ο Θεολόγος κατέβηκε από το αυτοκίνητο και με καθοδηγούσε να ανέβουμε. Υπήρχε βεβαίως αρκετό χιόνι κάτι το γνώριμο για την Μονάδας μας.
Όταν φτάσαμε ενημερωθήκαμε ότι ο συναγερμός της Μονάδος ανέβηκε σε υψηλότερο επίπεδο. Αρχίσαμε τα γνωστά και τετριμμένα για μας που κάναμε και σε ασκήσεις αλλά και σε καθημερινή βάση.
Ο συναγερμός ανέβαινε και όλοι οι στρατιώτες ενημερώθηκαν για την κατάσταση. Κανένας δεν έδειξε την παραμικρή λιποψυχία, αντίθετα όλοι ήταν χαρούμενοι με αίσθημα άγριας χαράς και έξαψης. Όλα τα στραβά της φυλής μας εξαφανίστηκαν και εμφανίστηκαν ηγέτες από το πουθενά, δεν μπορώ να το περιγράψω πρέπει να το ζήσεις, βλέπεις τον Αλέξανδρο που είχε το Κ.Ψ.Μ να τσακώνεται σε ποιο όχημα θα πάει για να έχει μαζί του το πολυβόλο! Στιγμές μοναδικές.
Η κατάσταση συναγερμού ανέβαινε στα ύψη και ενεργοποιήσαμε υλικά άκρως απόρρητα που δεν μπορώ να αναφέρω. Άρχισαν τα σήματα τα οποία τα έπαιρνα από τον Αξιωματικό Επιχειρήσεων της Μοίρας και τα μετέδιδα μέσω του συστήματος στις πυροβολαρχίες πυρός και παράλληλα είχαμε επαφή με την αεροπορική μονάδα που έλεγχε τα αεροσκάφη τα δικά μας.
Οι πυροβολαρχίες είχαν ενεργοποιήσει τα πάντα, δεν υπήρχαν κατά παράδοξο τρόπο προβλήματα στα Υλικά που μας ταλαιπωρούσαν τον τελευταίο καιρό.
Όλοι οι πύραυλοι ενεργοποιημένοι και έτοιμοι για εκτόξευση ένα σήμα και όλα έτοιμα για μάχη. Εκείνη την στιγμή, περίπου στις 22:30, παίρνω σήμα και δίνουμε match order σε μια πυροβολαρχία που σημαίνει ότι σε 2 ώρες πρέπει να είχε φορτώσει τα υλικά της και να είχε φύγει για την θέση της που ήταν καθορισμένη. Πράγμα που έγινε.
Την επόμενη μισή ώρα παίρνουμε σήμα εντολή να μεταβιβάσω στις πυροβολαρχίες την κωδική εντολή (blazy sky) (φλεγόμενος Ουρανός !!! ) που σημαίνει πόλεμος !!!! Οι πυροβολαρχίες ανέφεραν ετοιμότητα, όλα έτοιμα.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να ενημερώσω ότι εμείς στο κέντρο δεν έχουμε επαφή με τον έξω κόσμο τηλεόραση, ραδιόφωνο δεν είχαμε γνώση για το τι μετέδιδαν τα κανάλια και παρακολουθούσαμε τα γεγονότα από τα RADAR και τα υπηρεσιακά κανάλια.
Λόγω καιρού τα αεροσκάφη που πετούσαμε εκείνο το βράδυ ήταν τα Α-7 τα διώξεως βομβαρδισμού, τα παντός καιρού από την Σούδα της Κρήτης, άγνωστα στους Τούρκους και στα κέντρα αεράμυνας της Σμύρνης, πανίσχυρα αεροσκάφη για εκείνη την εποχή.
Παραδόξως οι Τούρκοι δεν είχαν την ετοιμότητα που είχαμε εμείς και επειδή είχαμε άμεση ενημέρωση ο Έβρος μας ενημέρωνε ότι οι βροχές που έπεφταν τις τελευταίες ημέρες είχαν τα τουρκικά άρματα καθηλωμένα και εύκολη λεία για τα δικά μας. Υπόψη ότι όλες οι Μονάδες στον Έβρο ήταν στις θέσεις μάχης μερικές ημέρες πριν με συνθήκες Σιβηρίας.
Δεν αναφέρω τα γεγονότα που τα γνωρίζετε όλοι από την τηλεόραση.
Μετά από ώρες αναμονής και χωρίς να υπάρχει καμιά εντολή για άμεση εμπλοκή αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει, άρχισε να ξημερώνει, μάθαμε και επίσημα τα γεγονότα και να πέφτει ο συναγερμός, ενώ άρχισαν να καταφτάνουν στην μονάδα οι πρώτοι επίστρατοι. Άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση και απεμπλοκή των δυνάμεων και των Πυροβολαρχιών πυρός.
Μέχρι το μεσημέρι είχαμε επανέλθει στην προ της 26ης Ιανουαρίου κατάσταση. Πίκρα παντού, κανείς δεν μίλαγε οι διαταγές βαρετές και οι εκτελέσεις νωχελικές, όλοι ένα γιατί!
Κατέβηκα από το κέντρο και πήγα στο Κ.Ψ.Μ. Εκείνη την ώρα είδα τα πλάνα από το μοιραίο ελικόπτερο, είχα βέβαια ενημερωθεί για την κατάσταση και την (παλικαριά του πρωθυπουργού μας).
Η πίκρα που μας έμεινε μεγάλη αλλά μεγαλύτερη η (εκτίμηση) που είχε ο Πρωθυπουργός της Χώρας στις Ένοπλες Δυνάμεις, δηλαδή είπε χωρίς κανένα λόγο έτσι απλά ότι τόσο μπορούν οι δυνάμεις μας τόσο κάνουμε.

 
Δεν χρειαζότανε να στείλουμε βατραχανθρώπους στα Ίμια. Αν κάποιος ήθελε να υπερασπίσει το ελληνικό έδαφος θα μπορούσε να γυρίσει τα πυροβόλα από την Κάλυμνο και να κάνει στόχο τα Ίμια. Ούτε διαπραγματεύσεις ούτε τίποτε. Απλά κάνω δραστική βολή σε ελληνικό έδαφος, όπως δικαιούμαι.

 
Αυτή είναι η αλήθεια – τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Θέλω να επισημάνω όμως ένα πράγμα: Όταν οι Αξιωματικοί και οι οπλίτες δεν έχουν ηθικό δεν υπάρχουν Ένοπλες Δυνάμεις, είμαστε Οργανισμός κοινώς για τα μπάζα . Τότε θα έχουμε και περιορισμένη κυριαρχία.
Τότε η Πατρίδα θα μας ζητήσει τον λόγο!

Ζητούνται εθνικοί ευεργέτες και κυβερνήσεις να τους εμπνεύσουν.

Γράφει ο Ανδρέας Μητσόπουλος *

----

Ποιος δεν αναπολεί αλήθεια με νοσταλγία, παρατηρώντας τα εκατοντάδες  μέγαρα,  τα  κοινωφελή  και ευαγή  ιδρύματα  που  άφησαν  πίσω  τους,  τους  μεγάλους ευεργέτες μιας άλλης εποχής. Και ποιος  δεν  θα ευχόταν να παρουσιάζονταν στο προσκήνιο νέοι επιχειρηματίες, λιγότερο  στυγνοί από τους σημερινούς, οι οποίοι, διαθέτοντας έστω και ψήγματα ανθρωπιάς και πατριωτισμού θα τους εμιμούντο;
Ποιος  μπορεί  να  λησμονήσει  το  θεάρεστο  έργο και την  κληρονομιά του Ζάππα, των Ζωσιμάδων, του Τοσίτσα, του Ριζάρη, του Βαρβάκη,  του  Αρσάκη,  του  Μαρασλή, του Σίνα, του Συγγρού, του Μπενάκη, του Ωνάση, του Αγγελόπουλου, όλων αυτών των οικονομικών  κολοσσών,  που  κατόρθωσαν  να  συνδυάσουν  την επιτυχία, με την προσφορά στον ελληνικό λαό.