Ελλάδα - Έθνος Κράτος

1. Αναζητώντας τις γενετικές αντινομίες του σύγχρονου κράτους - Ποιά Ελλάδα καταρρέει;



----
Λίγα μόλις χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου οι Έλληνες –τουλάχιστον οι ελίτ αυτής της χώρας- έζησαν με πάθος το παραμύθι της Σταχτοπούτας, η σκληρή πραγματικότητα έστρεψε τη δημόσια συζήτηση στην ακριβώς αντίθετη φορά.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση, παράλληλα με την κρίση του ενιαίου νομίσματος οδήγησαν την ελλαδική κοινωνία σε μια πρωτοφανή κρίση και δυσανεξία. Έφεραν παράλληλα στην επιφάνεια όλες τις δομικές δυσπλασίες του νεοελληνικού κρατικού εγχειρήματος. Έτσι η Ελλάδα αναδείχθηκε σε ιδιαίτερο και  μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη, καταλύτη μεγάλων αρνητικών αλλαγών. 


Ποιες όμως είναι εκείνες οι παράμετροι που οδήγησαν την Ελλάδα σε μια τόσο δυσμενή θέση; Είναι μόνο η μεταπολιτευτική διαχείριση που μετέτρεψε το κράτος σε θεραπαινίδα των κομματικών μηχανισμών; Μήπως υπάρχουν βαθύτερες αιτίες που ανάγονται στον τρόπο που συγκροτήθηκε η Ελλάδα ως έθνος-κράτος και απλώς επιδεινώθηκαν από την πρόσφατη διαχείριση;


Μια προβληματική ανεξαρτησία


Η ελληνική παλιγγενεσία, η δεύτερη μεγάλη αντιαπολυταρχική ευρωπαϊκή επανάσταση μετα τη Γαλλική, οδήγησε στη δημιουργία του νεαρού ελληνικού του 1830. Όμως τα γεωγραφικά όρια του νεαρού εθνικού κράτους απείχαν πολύ από τα όνειρα των προοδευτικών διαφωτιστών που ονειρεύτηκαν και σχεδίασαν την Επανάσταση.


Το έθνος-κράτος ήταν μια νέα πολιτειακή μορφή που εμφανίστηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση και εξέφραζε την άνοδο των αστικών στρωμάτων στην εξουσία, ενάντια στους παλιούς φεουδάρχες και αριστοκράτες, Στην ελληνική όμως περίπτωση, το έθνος-κράτος δημιουργήθηκε σε μια περιοχή απ’ όπου απουσίαζαν πλήρως τα αστικά στρώματα. Δηλαδή οι κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που αντιστοιχούσαν στη νέα πολιτειακή μορφή. Τα εδάφη που αποτέλεσαν το έδαφος του ελεύθερου κράτους βρίσκονταν στην καθυστερημένη περιφέρεια της Αυτοκρατορίας από την οποία αποσχίστηκαν. Τα μεγάλα κέντρα, όπου ζούσε και αναπτυσσόταν δημιουργικά ο ελληνισμός, βρέθηκαν εκτός των συνόρων.


Εντός των συνόρων, οι παραγωγικές δυνάμεις ήταν ελάχιστα αναπτυγμένες, όπως  και οι υπόλοιπες προϋποθέσεις που ήταν απαραίτητες για τη λειτουργία ενός έθνους-κράτους. Βασικό χαρακτηριστικό στην εξέλιξη της ελλαδικής κοινωνίας θα είναι η  απουσία σημαντικών αστικών στρωμάτων. Έτσι το κράτος θα συγκροτηθεί στη βάση προαστικών, πατριαρχικών σχέσεων. Οι πραγματικές δομικές αδυναμίες θα οδηγήσουν σε μια ιδεολογική «υπεραναπλήρωση» βασισμένη στην αρχαιοελληνική ανάκληση, στην αναβίωση ενός νεκρού παρελθόντος ως αντιστάθμισμα στην υπαρκτή πολιτισμική ταυτότητα των εξωελλαδικών ελληνικών κέντρων. Παράλληλα θα εδραιωθεί μέσω της αυτοαναγνώρισης, η ιδεολογία της «μητρόπολης» ως συναίσθημα υπεροχής.


Ειδικά μετά την καθιέρωση του Συντάγματος του 1843, τα ισχυρά από την προεπαναστατική εποχή τοπικά συμφέροντα των προεστών και των φεουδαρχών, θα καταλάβουν πλήρως και ολοκληρωτικά την εξουσία στο Βασίλειο, θα επηρεάσουν αποφασιστικά τη μοναρχία, θα εδραιώσουν έναν πελατειακό κοινοβουλευτισμό και θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη ενός παλαιοελλαδικού τοπικισμού, που στις κρίσιμες εποχές της ιστορίας θα έχει μοιραία συμβολή στις εξελίξεις. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει σε υπερλειτουργία του κρατικού μηχανισμού με αποτέλεσμα τη δημιουργία ισχυρών δεσμών μεταξύ ελεύθερης αγοράς και κρατικής-κομματικής λειτουργίας. Η πολιτισμική ενοποίηση του πληθυσμού και η δημιουργία μηχανισμών λειτουργίας που αντιστοιχούσαν στη νέα πολιτειακή μορφή απορρόφησαν τις δραστηριότητες των νέων ελίτ, κρατικοδίαιτων σε μεγάλο βαθμό, που αναπτύχθηκαν.


Η δύναμη των κρατικοδίαιτων ελίτ


Σε αντίθεση με την κοινωνική εξέλιξη εντός του ελληνικού Βασιλείου, ως απόρροια του Τανζιμάτ και του Χάτι Χουμαγιούν –δηλαδή της οθωμανικής περεστρόϊκα- οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα αναπτυχθούν ραγδαία καθ’ όλο το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Θα αναπτύξουν αξιοσημείωτα αστικά στρώματα, που μαζί με τους Αρμένιους και, λιγότερο, τους Εβραίους θα αποτελέσουν την οθωμανική αστική τάξη, την οποία θα επιχειρήσουν επιτυχημένα, από το 1908, να εξοντώσουν οι Νεότουρκοι εθνικιστές.    Έτσι η μοναδική ελληνική αστική τάξη που διαμορφώθηκε ιστορικά και είχε χαρακτηριστικά που αντιστοιχούσαν στην ευρωπαϊκή τυπολογία, βρισκόταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.


Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και η πολιτική που θα επιλεγεί στις αρχές του 20ου αι. θα καθοριστούν από τις ενδοοθωμανικές εξελίξεις, την εμφάνιση ενός μιλιταριστικού εξτρεμιστικού τουρκικού εθνικισμού και την ήττα των μεταρρυθμιστικών οθωμανικών δυνάμεων. Η άνοδος στην εξουσία των εκσυγχρονιστικών δυνάμεων που ήταν συσπειρωμένες γύρω από τον Βενιζέλο εγγυόταν εν μέρει τη συμμετοχή του ελληνισμού στις κοσμογονικές αλλαγές που σύντομα επρόκειτο να έρθουν.


Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι μεταπολεμικές διευθετήσεις με τη Μικρασιατική Εκστρατεία υπήρξαν η μοναδική ευκαιρία αναίρεσης της αρχικής γενετικής αντινομίας. Η ενσωμάτωση των περιοχών όπου ζούσε και δρούσε η ακμαία ελληνική αστική τάξη και βρισκόταν στον άξονα Κωσταντινούπολης-Σμύρνης, θα οδηγούσε στην αποκατάσταση μιας φυσιολογικής κοινωνικής δομής στο ελληνικό έθνος-κράτος.


Η αποτυχία του εγχειρήματος, που επί της ουσίας υπονομεύτηκε συνειδητά από τις κυρίαρχες ελίτ του Βασιλείου, σφράγισε αμετάκλητα την μορφή της ελληνικής κοινωνίας.

Διπλωματικό Περισκόπιο

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2. Η τιμή της Ελλάδας (Le prix de la Grèce)

του Γκυ Σορμάν (Guy Sorman)*

(C’est ainsi que la principale ressource du nouvel Etat grec devint l’exploitation du mythe hellénistique à charge pour les autres Européens de le financer. Alors même que l’Etat et l’économie grecs ne remplissaient aucune des conditions nécessaires à l’adhésion à l’Union européenne, la Grèce y entra dès 1981, avec le soutien particulier de Valéry Giscard d’Estaing, ……etc)

Το ελληνικό κράτος είναι μια εφεύρεση των ευρωπαϊκών δυνάμεων: αυτός είναι ο λόγος που φαίνεται ελάχιστα νόμιμο για τους ίδιους τους Έλληνες πολίτες.
Αυτή η εφεύρεση της Ελλάδας, το 1830, φωτίζει τη συμπεριφορά των φορολογουμένων, που καθόλου δεν βιάζονται  να πληρώνουν τους φόρους τους, και ενός κράτους που δεν απογαλακτίστηκε ποτέ από τις αμφίβολες προελεύσεις του. Αυτή η σύγχρονη ιστορία, φωτίζει, καλύτερα από λογιστικούς υπολογισμούς, την πτώχευση που απειλεί τη χώρα.
Όλα ξεκίνησαν με τους ρομαντικούς, όταν ο Σατωμπριάν (Chateaubriand), μεγάλος συγγραφέας, αλλά και μεγαλοπρεπής ψεύτης, και ο Λόρδος Βύρων πίστεψαν ότι βρήκαν στην Ελλάδα τις πηγές του δυτικού πολιτισμού.
Μια παρεξήγηση της οποίας πληρώνουμε τις συνέπειες: αν και είναι αλήθεια ότι οι σύγχρονοι Έλληνες ζουν στον ίδιο τόπο με τον Αριστοτέλη και τον Περικλή, δεν υπάρχει συνέχεια μεταξύ του ελληνιστικού πολιτισμού και της σύγχρονης Ελλάδας. Η γονική σχέση με το Βυζάντιο, την οποία ισχυρίζονται οι σύγχρονοι Έλληνες, είναι εξίσου αδύναμη.
Πιο ρεαλιστής, ο Μαρκ Τουέιν, που επισκεπτόταν την Αθήνα το 1865, παραδέχθηκε ότι συνάντησε μερικούς βοσκούς που έβοσκαν τα πρόβατα τους μεταξύ των πεσμένων στυλών του Παρθενώνα. Οι Έλληνες αυτοί, στ’ αλήθεια, ήταν μια χριστιανική φυλή μεταξύ πολλών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία: αλλά με τον τρόπο με τον οποίον ο Δον Κιχώτης ονειρεύτηκε ότι μια πανάσχημη αγρότισσα ήταν η Dulcinea του, ορισμένοι Ευρωπαίοι επέμειναν με κάθε τίμημα ότι οι Έλληνες (Grecs) ήταν Έλληνες (Hellènes).
Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους Έλληνες ότι το εκμεταλλεύτηκαν: στη διάρκεια όλου του δέκατου ένατου αιώνα, τα οικονομικά του ελληνικού κράτους υποστηρίχθηκαν από τους Βρετανούς, Γάλλους και τους Γερμανούς. Οι τελευταίοι πλήρωναν επειδή είχαν επιβάλει έναν Γερμανό πρίγκιπα ως βασιλιά της Ελλάδα το 1833: ο δικαιούχος απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου λεγόταν περίεργα Όθων της Βαυαρίας και κυβερνούσε μια οθωμανική φυλή.
Με αυτόν τον τρόπο, η κύρια πηγή του νέου ελληνικού κράτους έγινε η εκμετάλλευση του ελληνιστικού μύθου εις βάρος των άλλων Ευρωπαίων για την χρηματοδότηση.  Ακόμη και δεδομένου ότι το κράτος και η ελληνική οικονομία δεν τηρούσαν καμία από τις προϋποθέσεις για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα εισήλθε το 1981, με ιδιαίτερη υποστήριξη από το Βαλερύ Ζισκάρ Ντεστέν (Valery Giscard d’Estaing), ένα μεγάλο αναγνώστη του Σατωμπριάν.
«Η Ελλάδα, δήλωσε, είναι το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, οι ιδρυτές της Ευρώπης έχουν ιστορικό χρέος προς αυτήν».
Διαβάσατε καλά: δεν είναι η Ελλάδα που δεν πληρώνει τα χρέη της, είναι η Ευρώπη που έχει χρέος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι περισσότεροι Έλληνες μοιράζουν αυτή την υψηλή ιδέα του εαυτού τους, αφού  τους ανατέθηκε από το εξωτερικό. Και γιατί να πληρώσεις το χρέος της ημέρας όσο χρονικό διάστημα το ιστορικό χρέος δεν εξοφλήθηκε;
Η ανεξάντλητη μυθοποίηση επαναλήφθηκε το 2001 όταν η Ελλάδα εισήλθε στη ζώνη του ευρώ χωρίς να πληροί καμία από τις προϋποθέσεις. Κατηγορούνται σήμερα οι ηγέτες για νόθευση των εθνικών λογαριασμών, μέχρι την ημέρα όπου οι χρηματοπιστωτικές αγορές ανακάλυψαν την απάτη. Αλλά αυτό δεν είναι αληθές: το 2001, οι ευρωπαίοι ηγέτες γνώριζαν και ομολογούσαν,  ιδιωτικά, ότι οι αριθμοί που πρόβαλλε το  ελληνικό κράτος ήταν ψευδείς, αλλά έπρεπε η Ελλάδα να ήταν παρούσα, έστω και συμβολικά. Το ιστορικό χρέος και πάλι.
Και πάλι, όταν η Αθήνα ήταν υποψήφια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή γνώριζε ότι η Ελλάδα δεν είχε τα μέσα, ότι τα χρέη δεν θα εξοφλούνταν, αλλά πώς να αρνηθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα, ενώ είχαν ιδρυθεί εκεί, και εφευρεθήκαν εκ νέου από τον Pierre de Coubertin το 1896;
Για όλους αυτούς τους λόγους, το ελληνικό κράτος δεν αισθάνεται πραγματικά την υποχρέωση να εξοφλήσει τους πιστωτές του, όπως και οι Έλληνες πολίτες δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι να πληρώνουν τους φόρους τους σε αυτό το κράτος που προέρχεται από αλλού. Βέβαια, η κυβέρνηση δεν είναι πλέον γερμανική, ή στρατιωτική (από το 1973), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Δημοκρατία είναι απολύτως νόμιμη για αυτό το λόγο: λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς των πολιτικών, της αναποτελεσματικότητας της διοίκησης, αλλά και –αναφέρεται λιγότερο- γιατί πολλοί Έλληνες δεν έχουν ξεχάσει τον εμφύλιο πόλεμο  του 1949, που έσβησε από μια αγγλοαμερικανική στρατιωτική επέμβαση. Προσθέστε σε αυτό, τα εκατομμύρια των πολιτών, που αναγκάζονται να μιλούν την Ελληνική γλώσσα, τις πολιτιστικές μειονότητες των οποίων η νομιμότητα αμφισβητείται, ενώ είναι αλβανικής η τουρκικής καταγωγής! Συνολικά, η πολιτική βάση, η οποία θεωρεί το ελληνικό κράτος νόμιμο, είναι τόσο εύθραυστη, όσο η οικονομική βάση που για το μεγαλύτερο μέρος, βρίσκεται «off shore», μακριά από τον εφοριακό.
Για όλους αυτούς τους ιστορικούς και πολιτιστικούς λόγους, η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώνεται  να πολλαπλασιάζει δεσμεύσεις που δεν μπορεί να τιμήσει -οι φόροι δεν πρόκειται ξαφνικά να ρέουν στα ταμεία του κράτους -ή δεν θα θέλει να τιμήσει –οι ιδιωτικοποιήσεις θα αφαιρούσαν την επιρροή του κράτους  και θα μείωναν τις πελατειακές σχέσεις- με τη εσώκλειστη ελπίδα ότι οι Ευρωπαίοι θα υποκύψουν για μια ακόμη φορά στη γοητεία του μύθου.
Το αποτέλεσμα είναι αβέβαιο, καθώς η Ευρώπη πάσχει από «Οιδιπόδειο σύμπλεγμα» προς την Ελλάδα: εάν η Ελλάδα είναι ταυτόχρονα πατέρας και μητέρα μας, πρέπει να σκοτωθεί ο μύθος και να αναγνωρίσουν οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες ότι η Ελλάδα είναι μια κανονική χώρα, για τη διευθέτηση του χρέους και την εξόφληση του.
*Ένας κλασικός νεοφιλελεύθερος
Ο Γκυ Σορμάν, 66 ετών, είναι γάλλος οικονομολόγος και φιλόσοφος που ζει μεταξύ Παρισίων και Νέας Υόρκης. Θεωρείται ότι ανήκει στη σχολή των κλασικών νεοφιλελεύθερων. Ήταν από τους ιδρυτές της γαλλικής μη κυβερνητικής οργάνωσης «Δράση Κατά της Πείνας» το 1979. Είναι σύμβουλος της γαλλικής και άλλων κυβερνήσεων (π.χ. Νότιας Κορέας) για οικονομικά ζητήματα. Έχει διδάξει Οικονομικά σε πολλά πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων τα Sciences Ρo στη Γαλλία και Στάνφορντ στις ΗΠΑ. Πολυγραφότατος, έχει συγγράψει 20 βιβλία με τελευταίο το μπεστ σέλερ «Εconomics Does Νot Lie» («Η οικονομία δεν ψεύδεται») και αρθρογραφεί τακτικά σε κορυφαίες εφημερίδες, όπως η «Le Figaro» στη Γαλλία και η «Wall Street Journal» στις ΗΠΑ. 

Πηγές: Tribune de Genève (Blog)        L’Hebdo , Blog de Guy Sorman

Ανιχνεύσεις

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3. Στην αφετηρία για ένα καινούργιο ξεκίνημα

Συντάκτης: Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, Συγγραφέας
Διπλωματικό Περισκόπιο
-----
Όταν λάθος πρόσωπα, σε λάθος θέσεις, κάνουν λάθος ενέργειες, συγχέουν από άγνοια ή σκοπιμότητα, τις ιδεολογίες. Προκαλούν σύγχυση και υπερβολές. Ενώ προτάσσουν το ατομικό συμφέρον τους, έναντι του συλλογικού και «της κοινωνικής συνοχής»· γενικεύοντας, για δικαιολογία, πραγματικές ιδιαιτερότητες μιας δικαιολογημένα «αδύναμης μειοψηφίας» για τη δική τους «πλεονεξία του περιττού». Με αποτέλεσμα να αλλοιώνουν ελληνικές ιδέες και ιδεολογίες με ιστορικές μαρτυρίες του έθνους (ελληνικό φρόνημα κατά τον πόλεμο του 1940) για λόγους δικής τους ατομικής και κομματικής πενίας, για καινούργιες ιδέες και σχέσεις εποικοδομητικές στην προοπτική μιας κοινωνικής και εθνικής συνύπαρξης για τα ιδεώδη του ανθρωπίνου πνεύματος.
Ξεχνώντας ότι σε αυτό το χώρο, οι κάτοικοι και οι υπερασπιστές του έχουν μνήμη πολλών αιώνων σε ιδέες και θυσίες γι’ αυτό που αποδέχονται για δική τους πατρίδα.
Όμως όσοι κατοικούν σ’ αυτόν τον τόπο και δεν τον πονάνε, ούτε προσπαθούν, ούτε αγωνίζονται γι’ αυτήν την πατρίδα· μπορούν εάν θέλουν να δηλώσουν «τουρίστες» και να αφήσουν το χώρο αμόλυντο σε εκείνους που σκέφτονται, πράττουν και δημιουργούν ελληνικά.
Σε αυτούς, που ακόμη μπορούν να δεχτούν θυσίες, συμμετέχοντας σε αγώνες, παντού και πάντοτε όταν οι συνθήκες το καλούν. Για να αναδειχτούν  πρωτοπόροι ακόμη και στη σημερινή Ευρώπη των παλαιών αποικιοκρατών και των σημερινών τεχνοκρατών του πρόσκαιρου και εφήμερου πλούτου.
Παρά ταύτα, επειδή η σημερινή Ευρώπη όπως και οι Η.Π.Α. διατηρώντας την πρωτοπορία στη συνέχιση του αρχαίου πολιτισμού, παρουσιάζονται σήμερα ως το άθλημα για έναν υγιή ανταγωνισμό και μια υπέρβαση των δυνάμεων του έθνους. Όταν λάθος πρόσωπα σε λάθος θέσεις με λάθος ενέργειες παραπλάνησαν ως τώρα τον ελληνικό λαό λοιδορώντας τις αδυναμίες του, που αυτοί προκάλεσαν δημιουργώντας εξαρτήσεις και δουλεία.
Όμως οι Έλληνες έχουν αποδείξει την αξία της συμμετοχής τους σαν άτομα, στα κοινά τόσο της Ευρώπης όσο και των Η.Π.Α.. Κι ακόμη έχουν μνήμη και θέληση και δεν πτοούνται από ξένες δηλώσεις και υπογραφές αλλά, σαν έτοιμοι από καιρό, στέκονται στην αφετηρία για ένα καινούργιο ξεκίνημα!!!

Διπλωματικό Περισκόπιο

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

4. Το Έθνος και η ιστορία του είναι το πρόσωπό μας στον κόσμο 


Δημήτριος Ίτσιος έφεδρος Λοχίας
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Όλες οι κυβερνήσεις της νεότερης Ιστορίας, μέχρι και τα πρώτα χρόνια της βουτηγμένης στο αίμα της Κύπρου μεταπολίτευσης, είχαν μια σταθερά.
Βενιζελικοί και λαϊκοί, βασιλόφρονες και οπαδοί της αβασίλευτης, δημοκράτες κι ολοκληρωτικοί, του Κέντρου ή της ΕΡΕ, σοσιαλιστές ή οπαδοί της ελεύθερης αγοράς, είχαν πάντοτε ένα κοινό. Από τον Βενιζέλο ως τον Μεταξά, κι από τον Παπαναστασίου, ως τον Σοφούλη, τον Παπάγο, τον Γέρο, ή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κάτι σταθερό κι αμετάβλητο διαπερνούσε το Κράτος, την κοινωνία απ’ άκρου εις άκρον: η κυρίαρχη εθνική ιδεολογία στην εκπαίδευση όλων των βαθμίδων, στις Ένοπλες Δυνάμεις, στον Τύπο, στον δημόσιο λόγο.
Κι υπήρχε και μια αληθινή και παραγωγική διανόηση, που μετουσίωνε την εθνική ιδέα, και όχι μόνο, σε αληθινή τέχνη. Σήμερα «ο Ιούδας, που φιλάει υπέροχα», είναι κρατικοδίαιτος, προοδευτικός κι οπαδός του..Μνημονίου. Και φυσικά είναι Ιούδας. Σήμερα η κρεμ ντε λα κρεμ του χασμουρητού που υποδύεται την τέχνη, παίζει μεταξύ life style και αποδόμησης. Είπαμε: πρότυπο ο γκέϊ αφγανός λαθρομετανάστης εκτροφέας καρέτα – καρέτα. Άλλωστε, με τα μέτρα των κατά Μίκη σημερινών «ιντελιγκέντσηδων» και των αποδομητών που μας κυβερνούν, το «Άξιον Εστί» είναι προϊόν …υπερπατριωτισμού. Υποθέτω ότι θα το περιλάβει, παίζοντας με τα τσουλούφια του, ο Τατσόπουλος σε νεότερη χορηγημένη εκπομπή του γνωστού συγκροτήματος, με τις ανακυκλωτικές ανιδιοτελείς ευαισθησίες. Αλουμίνιο, πλαστικό και Ιστορία. Όλα στην προοδευτικιά χωματερή. Καιρός να υποστεί και η πατριωτική ποίηση την δέουσα, φιλική προς το μνημονιακό περιβάλλον, επεξεργασία.
Κάποτε νήπια, παιδιά, έφηβοι κι ενήλικες, διδάσκονταν την πίστη στην Πατρίδα, μέσα από την Ιστορία της, μέσα από την κρατική Παιδεία, την οικογένεια,  μέσα από κάθε συλλογική έκφραση του δημοσίου βίου.
Ο τρόπος άλλοτε εμπνευσμένος και ποιητικός, ενίοτε άγαρμπος και πρωτόλειος, αλλά πάντως ένα ελληνοκεντρικό πρότυπο ελευθεροφροσύνης και φλογερού πατριωτισμού σφυρηλάτησε γενιές Ελλήνων. Διασφάλιζε την εθνική και κοινωνική ενότητα. Έθετε τα πρότυπα. Ταυτόχρονα όμως αποτελούσε την αστείρευτη πηγή ενέργειας για κάθε αγώνα, σε κάθε κίνδυνο, απέναντι σε κάθε εχθρό και συμφορά.
Ακόμη κι ο Άρης, όταν βγήκε στο κλαρί, υποδύθηκε τον «Ταγματάρχη» του Πυροβολικού, έβαλε μπροστά την γαλανόλευκη κι έκανε συνέχεια αναφορές στο ΄21 και την κλεφτουριά, από την πρώτη μέρα ως και στην περίφημη ομιλία του στη Λαμία. Μόνο έτσι μπόρεσε να μαζέψει κόσμο γύρω από τη σημαία του.
Δεν είναι τυχαίο ότι το ΚΚΕ, που ως τότε είχε μικρή απήχηση κι ήταν μισοδιαλυμένο από την καταστολή αλλά και τις απίστευτες «πατέντες» του δαιμόνιου Μανιαδάκη («μαϊμού» Ριζοσπάστης και Κεντρική Επιτροπή!), μόνο όταν χρησιμοποίησε τον Πατριωτισμό, τα εθνικά σύμβολα και πήρε (ή κατ’ άλλους καπηλεύθηκε) την πρωτοπορία στο Εθνικό Κίνημα, μπόρεσε να αποκτήσει πλατιά επιρροή κι έφτασε ως την πόρτα της εξουσίας.
Τον Λάκη Σάντα και τον Μανώλη Γλέζο κάποιοι και κάτι τους έμαθαν ν’ αγαπούν την Πατρίδα.
Σ’ ένα από τα πολλά επεισόδια της μάχης των Οχυρών, ένας νέος Έλληνας θερίζει τον ανθό των επερχόμενων Γερμανών. Ο Αλ. Ζαούσης γράφει γι αυτόν: «Ένα σκυρόδετο πολυβολείο, γνωστό ως Π9, σε μια μικρή δύναμη προκαλύψεως έξω από το Μπέλες. … Ο Γερμανός Διοικητής ζήτησε να δει τον επικεφαλής Έλληνα. Λοχίας Δημήτριος Ίτσιοs. Ο Γερμανός τον χαιρέτησε, τον συνεχάρη και μετά διέταξε να τον τουφεκίσουν»! Ο έφεδρος Λοχίας Δημήτριος Ίτσιος, από τα Άνω Πορρόϊα Σερρών είναι ο πρώτος εκτελεσμένος από τις κατοχικές δυνάμεις. Μιλάει κανείς γι’ αυτόν στα παιδιά σας; Κάποιοι και κάτι τον έκαναν αυτό που ήταν.
Οι ανώνυμοι Εδεσίτες κι Ελασίτες, που βγήκαν για να πολεμήσουν τους κατακτητές είχαν κι αυτοί «ηθικό αυτουργό». Τον ίδιο που είχαν κι αυτοί που ξεκινούσαν μια Οδύσσεια κινδύνων για να καταταγούν στον Ιερό Λόχο και τις άλλες μονάδες του Ελληνικού Στρατού στην Μέση Ανατολή. Οι μαχητές της Στρατιάς στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Λαού μας στην Μικρά Ασία, οι νικητές της Αλβανίας και οι υπερασπιστές των Οχυρών, οι υπερασπιστές της Δημοκρατίας στο λησμονημένο έπος του 1944-1949, οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ και του 1974, είχαν όλοι τον ίδιο «ηθικό αυτουργό» στην δράση τους: την εθνική τους συνείδηση και φιλοτιμία. Συνείδηση και φιλοτιμία που σφυρηλατήθηκαν από δάσκαλους, γονείς, διανόηση, από μια κυρίαρχη εθνική ιδεολογία.

Αν πιστεύεις ότι το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του γιατί ν’ αγωνιστείς γι’ αυτό;
Αν πιστεύεις και θέλεις να κάνεις και τους άλλους να πιστέψουν, ότι είμαστε ένα μπάσταρδο συνοθύλευμα, που ενώθηκε πάνω σε ιστορικά ψεύδη, τότε γιατί να θυσιαστείς και τι να θυσιάσεις; Το πολύ – πολύ να πακετάρεις την βαλίτσα σου.
Ο Λαός μας διάβηκε τα πεδία της Ιστορίας δια πυρός και σιδήρου ως συγκροτημένο Έθνος κι όχι ως κοπάδι ανδράποδων. Αυτή την κυρίαρχη ιδεολογία, βασισμένη φυσικά στην γλώσσα, την θρησκεία, την παράδοση, το κοινό συναίσθημα καταγωγής, την μορφοποιούσε και περνούσε το Κράτος μέσα από τις δομές του σε όλους. Αυτή η εθνική ιδεολογία δεν νομιμοποιούσε απλά στις συνειδήσεις των ανθρώπων την Πατρίδα. Την καθαγίαζε. Συγκροτούσε το ύψιστο κίνητρο.
Αυτή είχαν στις αποσκευές τους και τα εκατομμύρια των Ελλήνων που σκόρπισαν στην προσφυγιά και την ξενητειά. Δεν ήταν κάποιοι, που πήγαν κάπου. Ήταν Έλληνες, είχαν ταυτότητα, γλώσσα, μουσικές, δικούς τους τόπους πίσω τους και κοινό τρόπο μέσα τους. Γι’ αυτό ακόμα σήμερα στο Τορόντο και στο Σικάγο, στο Μπουένος Άϋρες και στο Γιοχάνεσμπουργκ, μαζεύονται, τραγουδούν και χορεύουν τους αρχαίους κυκλικούς χορούς μας. Δεν έγιναν πολτός, γιατί ποτέ δεν ήταν πολτός. Κι ούτε θα γίνουν. Ειδικά οι έξω.
Γι’ αυτήν την ιδεολογία αυτοκτόνησε η Ηγεσία του νεότερου Ελληνισμού, η Π. Δέλτα, όταν μπαίνανε οι Γερμανοί στην Αθήνα. Γι’ αυτήν ο Σάντας ανέβηκε στο βράχο. Γι’ αυτήν ανέβηκε στην αγχόνη ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Γι’ αυτήν άντεξαν δεκαετίες διώξεων οι Βορειοηπειρώτες αγωνιστές.
Δειλά – δειλά από το 1981 και μετά σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. Όλο το μηδενιστικό, χολερικό σκυλολόϊ της παρακμής, σιγά – σιγά επέδραμε σε όλους τους μηχανισμούς, που ήταν οι φορείς και τροφοδότες της εθνικής ιδεολογίας.
Τώρα, σαστισμένοι, οδηγούν τη χώρα στον κατήφορο χωρίς φρένα και μας ζητούν να πάμε κάπου, κάπως, να κάνουμε κάτι. «Δικαιώνεται» το χλευαστικό σύνθημα της δεκαετίας του ΄80 στους τοίχους των αμφιθεάτρων: «Εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος».
Το Έθνος και η Ιστορία του, οι αξίες, οι Ήρωες, τα Σύμβολα του, δεν είναι παρά το πρόσωπο μας στον κόσμο. Αυτό που μας προσδιορίζει, μας κινητοποιεί, μας ενώνει. Αυτό μας ανάθρεψε, μας έδωσε φρόνημα, κουράγιο, αντοχές. Αυτό μας γλύτωσε από όλους τους κινδύνους. Η ιδέα του Έθνους είναι το συνεκτικό μας υλικό.
Πάνω σε τι θα χτίσουμε την εθνική και κοινωνική ενότητα μπροστά στον κίνδυνο ενός «οικονομικού 1922», που αντιμετωπίζουμε λόγω των ιδεοληπτικών μηδενιστών σκιντζήδων, που σαστισμένοι καμώνονται ότι κυβερνούν; Ποια σημαία θα κυματίσει και θα μας οδηγήσει στην έφοδο προς τον Ουρανό, προς το μέλλον; Ποιο είναι το σύνθημα κι η συνειδησιακή νομιμοποίηση του στο Λαό; «Εμπρός για καλή εφαρμογή του Μνημονίου»; «ΔΝΤ και βοηθητικοί, μια γροθιά και μια φωνή»; «Εμπρός για να βγει η πολυπολιτισμική Ελλάδα στις αγορές»; Τι ανάταση!
Και στην Οικονομία, λένε οι επαΐοντες, η ψυχολογία είναι το 75%! Αγώνας είναι κι αυτός. Κι αγώνες δεν γίνονται από ψοφίμια, ασύντακτα μπουλούκια και τουρίστες.
Η νέα Ηγεσία, που έρχεται με μεγάλες δρασκελιές, πρέπει και θα ξαναχτίσει την εθνική και κοινωνική ενότητα. Πάνω στην Μνήμη των Ηρώων μας και στην δύναμη των Συμβόλων μας, πάνω στην Ιστορία μας και στην αχλύ των ευγενών της μύθων, όλοι οι λαοί έχουν. Άλλο όμως οι μύθοι ενός ιστορικού Έθνους κι άλλο τα παραμύθια μιας μπατιρημένης ηγεσίας που απέρχεται καταντροπιασμένη. Σωστά;

http://ethnosnews.com/

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. Πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός

Tου Χρηστου Γιανναρα
---
Πότε τελειώνει ιστορικά ένας λαός που σημάδεψε με την παρουσία του την πορεία της ανθρωπότητας; Προφανώς, όταν πάψει να παράγει ή να συντηρεί καινοτόμο ιδιαιτερότητα. Οταν χάσει ακόμα και την επίγνωση της κάποτε προσφοράς του, όταν εκπέσει σε ρητορικές μόνο καυχήσεις για κατορθώματα που δεν μπορεί πια να κατανοήσει τη σημασία τους.
Αν είναι αυτό το κριτήριο του ιστορικού τέλους, πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός;
Στο σχολείο μαθαίναμε τη δόλια απάντηση της δυτικής ιστοριογραφίας που είχε υιοθετήσει και ο Κοραής: Ο Ελληνισμός τέλειωσε το 529, όταν ο Ιουστινιανός έκλεισε και τυπικά τα τελευταία απομεινάρια φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας.
Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η απροκατάληπτη έρευνα άρχισε να κατεδαφίζει τη μεθοδική κατασυκοφάντηση του ψευδωνύμως, για χλεύη, λεγόμενου «Βυζαντίου»: να καταδείχνει τα ιλιγγιώδη επιτεύγματα πολιτισμού, με ακραιφνή ελληνική ιδιαιτερότητα, που το χαρακτηρίζουν και σημαδεύουν την ανθρώπινη Ιστορία. Τότε μεταθέσαμε το τέλος του Ελληνισμού στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, το 1453.
Η λεγόμενη «Γενιά του ’30» μας έδειξε ότι ακόμα και κάτω από τον ζυγό των Τούρκων οι Ελληνες, φτωχοί, αγράμματοι, σκλάβοι, συνέχισαν να παράγουν ιδιαιτερότητα πολιτισμού, Τέχνη και θεσμούς με τους ίδιους άξονες αναφοράς και τις ίδιες ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων που χαρακτήριζαν ανέκαθεν την ελληνικότητα. Και τότε μεταθέσαμε το ιστορικό τέλος του Ελληνισμού στο 1833, όταν Βαυαροί και Κοραϊκοί συγκρότησαν το νεωτερικό ελλαδικό κρατίδιο, προγραμματικά αποκομμένο από την οργανική ιστορική του συνέχεια, με πολιτιστικές επιδόσεις μόνο στη μίμηση των δυτικών προτύπων και την ελληνική ταυτότητα μεταποιημένη σε φολκ λορ και ιδεολόγημα.
Αποδίδεται στον ηπειρώτη πατριάρχη Αθηναγόρα η εκτίμηση ότι ο Ελληνισμός τέλειωσε με τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922: Μπορεί το ελλαδικό κρατίδιο των Αθηνών να ήταν καταγωγικά αφελληνισμένο, να κατανοούσε τον Ελληνισμό με τους όρους του νεωτερικού εθνικισμού, δηλαδή να τον καταδίκαζε να είναι βαλκανική επαρχία. Ομως, υπήρχε παράλληλα η πληθυσμική πραγματικότητα εκατομμυρίων Ελλήνων της Μικρασίας, του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης, της Ανατολικής Ρωμηλίας, Ελληνισμός με συνείδηση κοσμοπολίτικης αρχοντιάς και ταυτότητα πολιτισμού, όχι κρατικής εθνότητας.
Με ποια κριτήρια πιστοποιούμε τη συνέχεια ή την ασυνέχεια (το ιστορικό τέλος) της ελληνικής ιδιαιτερότητας; Οχι βέβαια με τη συντήρηση και παγίωση των ίδιων πάντα σχημάτων του βίου και της έκφρασης. Η συνέχεια της ταυτότητας (δημιουργικής ετερότητας) ενός λαού γίνεται φανερή στη διατήρηση των ίδιων προτεραιοτήτων, της ίδιας ιεράρχησης αναγκών, της ίδιας αξιολόγησης ποιοτήτων.
Το πέρασμα από την «κοινωνία της χρείας» στην «πολιτική κοινωνία» (από την ατομοκεντρική χρησιμοθηρία στο κοινό «άθλημα αληθείας») είναι σταθερό γνώρισμα ελληνικότητας. Τόπος και τρόπος του αθλήματος στην Αρχαία Ελλάδα ήταν η αυτόνομη πόλις - κράτος, πραγμάτωση και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία του δήμου». Τόπος και τρόπος του αθλήματος στον εκχριστιανισμένο Ελληνισμό (Βυζάντιο και Τουρκοκρατία) ήταν η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα - ενορία και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία των πιστών».
Ο στόχος στον οποίο απέβλεπε η πόλις (ο τρόπος του όντως αληθούς) αποτυπώνεται στη λογική αρμονία των αρχιτεκτονικών μελών του Παρθενώνα, στην αφαιρετική υποδήλωση του καθολικού λόγου της ουσίας (όχι του εφήμερου ατόμου) που σαρκώνει το άγαλμα, στην τραγωδική δραματουργία της θεατρικής εκφραστικής. Αντίστοιχα, ο στόχος της ευχαριστιακής κοινότητας αποτυπώνεται στο αρχιτεκτονικό (στατικής) ρίσκο της διαδοχής θόλων, ημιθολίων, σφαιρικών τριγώνων που λογοποιεί την ύλη, παραπέμπει στην «κένωση» - σάρκωση του Λόγου ως τρόπο τής όντως υπάρξεως. Aποτυπώνεται στη «διάβαση επί το πρωτότυπον» που κατορθώνει (με την ίδια αφαιρετική επιδίωξη του αγάλματος) η βυζαντινή Εικόνα ή στην «αποκαλυπτική» δραματουργία (με πιστότητα στο αρχαίο σκηνικό υπόδειγμα) της εκκλησιαστικής Ευχαριστίας.
Σήμερα δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από τις προτεραιότητες αναγκών και στόχων που εξασφάλιζαν τη συνέχεια του τρόπου της ελληνικότητας, δεν μπορέσαμε να διασώσουμε στο ελλαδικό κρατίδιο αυτόν τον τρόπο ούτε ως μνήμη, θησαύρισμα παιδείας. Μας είναι αδύνατο να κατανοήσουμε (δεν έχουμε προσλαμβάνουσες παραστάσεις), πώς μπορεί μια συλλογικότητα να οργανώθηκε κάποτε με προτεραιότητα ανάγκης την υπαρκτική γνησιότητα και όχι τη χρησιμότητα. Ερμηνεύουμε την Αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, την Τουρκοκρατία με τα κριτήρια και τα δόγματα του Ιστορικού Υλισμού ή με τις προ-πολιτικές ατομοκεντρικές αξιώσεις του Διαφωτισμού – μιλάμε για την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία σαν το προανάκρουσμα «αυτοθεσμιζόμενης» κολλεκτίβας ή «κομμούνας».
Ο Ελληνισμός τέλειωσε ιστορικά με αργό και βασανιστικό (ταπεινωτικό) ψυχορράγημα που ξεκίνησε το 1833 και συνεχίζεται, άγνωστο για πόσο ακόμη. Παλεύουμε να πιθηκίσουμε με συνέπεια τα «φώτα» της Εσπερίας, την παραχάραξη του αθλήματος της σχέσης σε μονοτροπία της χρήσης. Και ούτε αυτό δεν καταφέρνουμε, ο μεταπρατισμός μάς καθηλώνει σε τριτοκοσμικά επίπεδα υπανάπτυξης, διαφθοράς, οργανωτικής διάλυσης, απαιδευσίας, βαναυσότητας στην καθημερινή συμπεριφορά.
Αν συνεχίζουμε κωμικά να καυχώμαστε για την Αρχαία Ελλάδα, είναι επειδή μάς μάθανε ότι στο δικό της κληροδότημα βασίστηκε, και αυτό αξιοποίησε ο καταναλωτικός πολιτισμός της Δύσης, που εμείς αποκλειστικά θαυμάζουμε και είναι το ίνδαλμά μας. Ωσάν να ήταν ποτέ δυνατό η ταύτιση του «αληθεύειν» με το «κοινωνείν» να γεννήσει τον ατομοκεντρισμό του cogito ή της αισθησιοκρατίας, η μεταφυσική στόχευση της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας να παραγάγει το όνειδος της σημερινής εμπορευματοποιημένης κομματοκρατίας.
Το ιστορικό ψυχορράγημα του Ελληνισμού είναι βασανιστικό και ταπεινωτικό, γιατί συνεχίζουμε να υπάρχουμε χωρίς πια να είμαστε Ελληνες και χωρίς να μπορούμε να γίνουμε «Ευρωπαίοι». Και απομνημείωση αρχιτεκτονική του χαμένου προσώπου μας είναι η βλάσφημη αισχρουργία του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης: Αυτάρεσκη αναίδεια μιας αφελληνισμένης κοινωνίας, που χρυσοπληρώνει Αμερικανοελβετό για να φιλοτεχνήσει «μοδέρνο» νεοπλουτίστικο πορτραίτο της αμάθειας και ασχετοσύνης της.
Σε κάθε παραμικρή πτυχή του το σημερινό ελληνώνυμο κρατίδιο είναι μια ύβρις της ελληνικότητας.
kathimerini gr Hμερομηνία δημοσίευσης: 19-07-09


--------------------------------------------------------------------------------

6. Από την «Ελλάδα-σύμβολο» στο FOCUS!


Μαζί με όλους τούς συμπατριώτες μας αναρωτιέμαι κι εγώ πώς οι Ευρωπαίοι ιστορικά και συνειδησιακά πέρασαν από την «Ελλάδα τού φιλελληνισμού» σε μια «Ελλάδα τού ανθελληνισμού». Πώς συνέβη η πάλαι ποτέ «Ελλάδα-σύμβολο» να γίνει μια «Ελλάδα-αποδιοπομπαίος τράγος»; Τι έφταιξε στο να μεταβληθεί η «Ελλάδα-αντικείμενο σεβασμού» σε «Ελλάδα-αντικείμενο χλεύης»; Πώς μια μικρή αλλά καταξιωμένη στη συνείδηση των Ευρωπαίων χώρα μετετράπη σε μια χώρα απαξιωμένη σε ανησυχητική κλίμακα.
          Είναι μόνο η οικονομική εξαθλίωση τής χώρας σε δημοσιονομικό επίπεδο μαζί με την αναδυόμενη δυσοσμία τής διαφθοράς σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, που μάς εξέθεσαν ανεπανόρθωτα; Είναι μόνο τα «στατιστικά μαγειρέματα» που μάς απαξιώνουν ηθικά, καταβυθίζοντας την αξιοπιστία μας; Είναι η υπερχρέωσή μας συνδυασμένη με μια προκλητική καλοπέραση και ξεγνοιασιά των Ελλήνων, που γέννησαν τον φθόνο των μονίμως οικονομικά πιεσμένων Ευρωπαίων; Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί ξένων πολιτικών ανδρών και αξιωματούχων τής Ενωμένης Ευρώπης, οι προπηλακισμοί μεγάλης μερίδας τού Ξένου Τύπου, η χλεύη τού (λαϊκού) περιοδικού Focus ως αποκορύφωμα, αυτά όλα είναι ξαφνικές εκρήξεις μπροστά σε μια οικονομική κατάρρευση που απειλεί την Ελλάδα και που φοβούνται οι εταίροι μας μήπως συμπαρασύρει την οικονομική σταθερότητα ολόκληρης τής Ευρώπης; Ή είναι μόνο, όπως ελέχθη, μια συγκυριακή απουσία στην Ευρώπη ικανής, εμπνευσμένης και εμπνέουσας ηγεσίας που πλήττει σήμερα την Ελλάδα και δι’ αυτής την ίδια την ιδέα τής Ενωμένης Ευρώπης;
          Δεν έχω ούτε την πρόθεση ούτε τις γνώσεις να αμφισβητήσω ή να ελαχιστοποιήσω τη σημασία τού οικονομικού παράγοντα στην απαξίωση τής Ελλάδος. Ωστόσο, φρονώ ότι αυτή η αναντίρρητα υπαρκτή αιτία δεν είναι παρά η κορυφή τού παγόβουνου. Τα πραγματικά αίτια απαξίωσης τής Ελλάδος είναι βαθύτερα και υφέρποντα τις τελευταίες δεκαετίες. Διότι δεν μπορεί κανείς εύκολα να εξηγήσει πώς ο σεβασμός και η αγάπη που έτρεφαν παλαιότερα για τον ελληνικό πολιτισμό, για τον Ελληνισμό και την Ελλάδα κολοσσοί τής γερμανικής επιστήμης με διεθνές κύρος, όπως ο μεγαλύτερος κλασικός φιλόλογος τής Ευρώπης ο Γερμανός Ulrich von Wilamowitz ή ο Γερμανός ιδρυτής τής Βυζαντινολογίας Karl Krumbacher ή ο Γερμανός φιλόλογος και φιλόσοφος καθηγητής Werner Jaeger, ο συγγραφέας τού κλασικού έργου Paideia (Die Formung des griechischen Menschen), πώς όλος αυτός ο ενθουσιασμός και η ελληνολατρία ξέφτυσαν βαθμηδόν σ’ έναν διάχυτο αρνητισμό απέναντι στη χώρα μας και στους Έλληνες.
          Και πώς συμβαίνει ακόμη να κλείνουν η μία μετά την άλλη οι έδρες ελληνικών σπουδών στα πανεπιστήμια τής Δυτικής Ευρώπης, με τελευταίες να κινδυνεύουν σήμερα οι έδρες στο Καίμπριτζ και στο King’s College τού Λονδίνου; Γιατί φθίνουν, είναι αλήθεια, οι ελληνικές σπουδές στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια; Είναι μόνο η έλλειψη χρηματοδότησης και ο περιορισμένος αριθμός φοιτητών ή το πρόβλημα ξεκινάει από μια αίσθηση ότι αυτές οι σπουδές δεν σημαίνουν πια τίποτε για τους Ευρωπαίους;
          Συναντάμε πια στην Ευρώπη ή στην Ελλάδα ή αλλού νεότερους σε ηλικία Ευρωπαίους και Ευρωπαίες που να σού απαγγέλλουν περήφανα κάποιους στίχους τού Ομήρου ή τού Σοφοκλή ή ένα απόσπασμα τού Πλάτωνος ή τού Θουκυδίδη, όπως συνέβαινε πολύ συχνά στο παρελθόν; Όχι! Προτείνω, λοιπόν, να πιάσουμε το νήμα από αυτό ακριβώς το σημείο και να ξετυλίξουμε από εδώ το κουβάρι τής αποκοπής αρχικά και τής άγνοιας και απαξίωσης, εν τέλει, τής Ελλάδας και των Ελλήνων.
          Έχω γράψει επανειλημμένως στις φιλόξενες στήλες τού Βήματος ότι έχουν βαθμηδόν χαθεί οι φυσικοί υποστηρικτές μας, οι φίλοι έως και «πνευματικοί εραστές» τής Ελλάδος, που δεν ήταν άλλοι από τις χιλιάδες των νέων ανθρώπων οι οποίοι ως μαθητές στα Γυμνάσια-Λύκεια τής Ευρώπης διδάσκονταν τα ανθρωπιστικά γράμματα, μάθαιναν τις κλασικές γλώσσες και λογοτεχνίες, γνώριζαν και εκτιμούσαν τους αντίστοιχους πολιτισμούς (ελληνικό και ρωμαϊκό). Αυτοί οι νέοι που είχαν έλθει σε επαφή με τον ελληνικό στοχασμό, τις ανθρωπιστικές αξίες, τους ελληνικούς πολιτειακούς θεσμούς, τη φιλοσοφία, την υψηλή τέχνη, τον δυτικό γενικά πολιτισμό όπως ξεκίνησε από τον ελληνικό ορθό λόγο και τη ρωμαϊκή διοίκηση και νομοθεσία και βεβαίως με τον χριστιανισμό που διαδόθηκε με το ελληνικά γραμμένο Ευαγγέλιο, αυτοί οι νέοι ήταν γνώστες και θαυμαστές μιας παιδείας που είχε άμεση αναφορά στην Ελλάδα και στον πολιτισμό της, σε προσωπικότητες και μυθικές μορφές των Ελλήνων, μιας Ευρώπης με ρίζες, με πνευματική ιστορία και με όνομα. Στη θέση αυτής τής Παιδείας και τής Εκπαίδευσης, τα τελευταία χρόνια –με την ανοχή τη δική μας, των Ιταλών, των Γάλλων, των Αγγλων, των Γερμανών και άλλων Ευρωπαίων με παράδοση στα ανθρωπιστικά γράμματα– κυριάρχησε μια χρησιμοθηρική αντίληψη για το περιεχόμενο και τους σκοπούς τής Εκπαίδευσης, προερχόμενη κυρίως από απαίδευτους τεχνοκράτες, μια αντίληψη που μετρούσε και μετράει τα πάντα με οικονομικούς δείκτες, με δείκτες πρακτικής και οικονομικά εξαργυρώσιμης γνώσης, με αποθέωση τής γνώσης των Η/Υ, τής γνώσης τής Αγγλικής (εις βάρος τής πολύτιμης γλωσσικής πολυμορφίας) και, γενικότερα, τής απόκτησης εξαργυρώσιμων πληροφοριών σε διάφορους κλάδους. Έτσι εκδιώχθηκαν από την ευρωπαϊκή εκπαίδευση τα ανθρωπιστικά κλασικά γράμματα και η κοινή πολύτιμη πολιτιστική κληρονομιά τής Ευρωπαϊκής Αναγέννησης.
          Αποτέλεσμα: οι Ευρωπαίοι τα τελευταία χρόνια ούτε τις ρίζες και την πολιτιστική παράδοση και ταυτότητα τής Ευρώπης γνωρίζουν, ό,τι δηλ. βαθύτερα και ουσιαστικά τους συνδέει, ούτε καμία γνώση και συμπάθεια τρέφουν για χώρες και λαούς όπως οι Έλληνες, τους οποίους γνωρίζουν πλέον μόνο από τα δελτία ειδήσεων τής τηλεόρασης και ενίοτε από τουριστικές πληροφορίες. Μια ποδοσφαιρική νίκη από ελληνική ομάδα ή μια τρομοκρατική ενέργεια στην Αθήνα, μια ενοχλητική διαδήλωση ή μια υπόθεση διαφθοράς είναι συνήθως ό,τι φθάνει εις γνώσιν τους και ανάλογα είναι πλέον τα αισθήματα που τρέφουν για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
          Αν λοιπόν δεν αγωνιστούμε –με μακροπρόθεσμη στρατηγική και κατάλληλες συμμαχίες– να επανέλθει η ανθρωπιστική παιδεία στα ευρωπαϊκά σχολεία, όχι μόνο για να αλλάξει η αντίληψη για τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά για να ξαναβρεί η ευρωπαϊκή εκπαίδευση τις ρίζες και τις ιστορικές και ιδεολογικές αναφορές και αξίες της και αν δεν εξασφαλιστεί παράλληλα μια επαγγελματική διέξοδος μέσα από τη διδασκαλία των ανθρωπιστικών γραμμάτων στην Εκπαίδευση, μια διέξοδος δηλ. που θα οδηγήσει νέους ανθρώπους να ακολουθήσουν ανθρωπιστικές σπουδές και να ξαναζωντανέψουν έτσι τα αντίστοιχα Τμήματα στα Πανεπιστήμια, τότε όποια οικονομική ανάκαμψη και ανάπτυξη κι αν γίνει στη μικρή Ελλάδα δεν θα οδηγήσει ποτέ από μόνη της σε μια ουσιαστική αναβάθμιση τής εικόνας της στο εξωτερικό που γεννιέται αβίαστα σε όσους εξ απαλών ονύχων είχαν την ευκαιρία να έλθουν σε επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό.
          Τέλος, έστω και μέσα από αυτή την πικρή εμπειρία που ζούμε πρέπει ως χώρα να πιστέψουμε, να σχεδιάσουμε και να δώσουμε έμφαση και προτεραιότητα στην καλλιέργεια και προβολή τού πολιτισμού μας, συμπεριλαμβανομένου, βεβαίως, τού σύγχρονου πολιτισμού μας (γιατί δεν μπορούμε, φυσικά, να ζούμε μόνο με αναφορές στο παρελθόν !). Και κυρίως πρέπει να βρούμε τρόπους να προβάλλουμε συνεχώς τον πολιτισμό μας, αρχαίο, βυζαντινό και νέο, στο εξωτερικό, ξανακερδίζοντας το κύρος, την απήχηση και την εκτίμηση των Ευρωπαίων Εταίρων. Είναι το μόνο που μπορεί να βοηθήσει μακροπρόθεσμα σε μια διαφορετική αντιμετώπιση τής χώρας μας ακόμη και στο οικονομικό επίπεδο.
Σήμερα πληρώνουμε ακριβά τη μακρόχρονη πολιτική αβελτηρία μας να υποβαθμίζουμε σταθερά εντός Ελλάδος το μόνο πολύτιμο κεφάλαιο που διαθέτουμε σ’ αυτή τη γωνιά τής γης, τον διαχρονικό πολιτισμό μας. Με τα ψιχία τού προϋπολογισμού που δαπανούμε γι’ αυτόν μέσα στη χώρα και, κυρίως, με τα ψιχία που διαθέτουμε για την προβολή τού ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, πρώτοι εμείς απαξιώνουμε αυτή τη χώρα. Γι’ αυτό και είμαστε άξιοι τής τύχης μας, μόνο που δεν αξίζει την ίδια τύχη κι αυτή η πατρίδα, αυτός ο τόπος ο μικρός ο μέγας.

Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 7 Μαρτίου 2010  

http://www.babiniotis.gr

--------------------

7. Επειδή εμείς είμαστε υπερήφανοι για τους προγόνους μας, γνωρίζουμε τι είναι ελληνικότητα όχι σαν «ορισμός» αλλά ως μίμηση «των εκείνων πράξεων»

«Νέα Αγροτική Πολιτική του Λένιν, ή το Πρόγραμμα Εκβιομηχάνισης του Στάλιν;»
(Γιανναράς) [1]
ή
«τον σκοτωμένο τι τιμή να τον ξανασκοτώσεις»

Κατά τα γνωστά ηθικίστικα-απολίτικα του Φαναριώτη και μόνιμου αρθρογράφου του Αλαφούζου κυρίου Γιανναρά.
Αφού σε άλλα άρθρα του κατατροπώνει το «Νεοελληνικό Κρατίδιο», που ήταν «καταγωγικά αφελληνισμένο» καταλήγει ότι «αντίστασή μας είναι μόνο η «υπαρξιακή»: αλλαγή προσωπικής στάσης απέναντι στη μοίρα να γεννηθούμε Έλληνες.»
Άλλη μια συμβουλή μίσους στο κακό (;) έθνος γενικότερα (που κατά την άποψη του κυρίου Γιανναρά δεν έλκει από την Ελληνική Αρχαιότητα), και ειδικότερα στο Ελληνικό Έθνος.
Η « ΄΄υπαρξιακή΄΄ αλλαγή» είναι μια ηθκίστικη συμβουλή ιδιώτευσης, συνώνυμη με τις οδηγίες διαφόρων σεχτών –κυρίως ινδουιστικής προέλευσης- που προτείνουν ατέρμονες τεχνικές «αυτοβελτίωσης».
Το ελληνικό κοσμοείδωλο και οι Έλληνες πρόγονοί μας (μυθικοί και ιστορικοί) απορρίπτουν κατηγορηματικά τον ηθικισμό: Ο Ηρακλής παρόλο που σκότωσε τα παιδιά του δικαιώθηκε ως ημίθεος. Η Γραφή εξαίρει τον Τελώνη, τον Ληστή και την Πόρνη. Και τέλος οι Επαναστάτες του 1821 με το προτεσταντικό σύστημα ηθικής θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, και να απαξιωθούν σαν: «μισθοφόροι, αργυραμοιβοί, νόθοι, γυναικάδες, βωμολόχοι…».
  • Αυτοί οι Έλληνες άγιασαν μέσα από τον αγώνα και όχι από την «αυτοβελτίωση».
Αυτή την απλή προϋπόθεση δεν μπορεί να την εννοήσει, βέβαια, κάποιος συστηματικά απών από κάθε αγώνα του λαού μας και ιδεολογικά εχθρικός σε κάθε συλλογικό – άρα και στο έθνος που είναι το υπέρτερο συλλογικό.
  • Επειδή εμείς είμαστε υπερήφανοι για τους προγόνους μας, γνωρίζουμε τι είναι ελληνικότητα όχι σαν «ορισμός» αλλά ως μίμηση «των εκείνων πράξεων»: του Καραϊσκάκη, του Κολοκοτρώνη, του Κανάρη, του Μακρυγιάννη, του Βελουχιώτη, του Ζέρβα, του Πέτρουλα, του Παναγούλη…
  • Δικό μας το Έθνος (με την Αριστερά και την Δεξιά του, εξ ίσου τιμημένες, όταν συμμετέχουν στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες και κυρίως όταν απωθούν τους ξένους επυλίδες και τις «γυάλινες χάντρες τους»
  • • δικές μας και οι «αμαρτίες» (συλλογικές ή ατομικές), αναπόφευκτες άλλωστε σύμφωνα με την έννοια της Πτώσης, που διαπερνά τη χριστιανική και ελληνική αντίληψη
  • • δική μας τέλος και η Ανάσταση που ακολουθεί την Πτώση!
--------
[1] Oι θαυμαστές του αχαλίνωτου καπιταλισμού ταυτίζονται απροκάλυπτα με τους θιασώτες των «οραμάτων» της κάποτε σταλινικής μονοτροπίας. Tο (αφελές ή αμειβόμενο) θάμβος για την υπέρτατη αυθεντία ιδιωτικών «οίκων αξιολόγησης» κρατών και κοινωνιών, καταδίκης λαών στο κάτεργο της πείνας και του απελπισμού, εξομοιώνεται απολύτως με τις παραισθησιογόνες ιδεοληψίες της Παπαρήγα και του Tσίπρα. Tι διαφέρουν οι σημερινές «θεραπείες σοκ» μεθοδικά οργανωμένες σε αόρατα κέντρα αποφάσεων των «αγορών», από τις μεθοδικές σφαγές εκατομμυρίων γκουλάκων προκειμένου να εφαρμοστεί η Nέα Aγροτική Πολιτική του Λένιν, ή το Πρόγραμμα Eκβιομηχάνισης του Στάλιν;.....

 

No comments:

Post a Comment

Only News

Featured Post

US Democratic congresswoman : There is no difference between 'moderate' rebels and al-Qaeda or the ISIS

United States Congresswoman and Democratic Party member Tulsi Gabbard on Wednesday revealed that she held a meeting with Syrian Presiden...