Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ...

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗ

Βαριά πέφτει η σκιά της τραγωδίας που πρόκειται να παιχθεί ύστερα από λίγο στην Αίγυπτο και στη συνέχεια, σ’ ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι πρωταγωνιστές ετοιμάζονται ήδη και καταλαμβάνουν τις θέσεις τους, σύμφωνα με τους ρόλους που τους έχουν ανατεθεί. Ποιος τους επέλεξε και ποιός διένειμε τους ρόλους:

“Εμείς οι Αμερικανοί οδηγούμαστε να ορίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα των άλλων…”

Απόσπασμα από ομιλία του προέδρου των ΗΠΑ George Bush jr, στην Ακαδημία Ακτοφυλακής στο New London του Connecticut, στις 21 Μαΐου 2003.


Η Αμερική δεν πήρε κανένα μάθημα από τις πολιτικές της αποτυχίες σ’ ολόκληρο τον κόσμο, και παρ’ όλο που πλήρωσε τρισεκατομμύρια δολάρια, αγόρασε τους χειρότερους εχθρούς της. Πώς συμβιβάζεται αυτό με τη λογική; Συμβιβάζεται διότι, στην προσπάθειά της να προσεταιρισθεί τα κράτη, δεν ενήργησε με λογική αλλά με τρόπο διεφθαρμένο και χωρίς στοιχεία που να προάγουν τα συμφέροντα των λαών αλλά τα συμφέροντα των κατά χρόνο και περίπτωση υποτιθεμένων φίλων της. Οι Ρουμπιρόζα και οι Τρουχίλιο ήταν οι φίλοι της.

Δεν θέλησε να ακολουθήσει το Γαλλικό δόγμα, το οποίο, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, ήταν λαοφιλές: “ Υπάρχει μία προαιώνια συνθήκη ανάμεσα στο μεγαλείο της Γαλλίας και στην ελευθερία του κόσμου…” (Ντέ Γκώλλ). Η Αμερική δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την ελευθερία του κόσμου, αλλά πάντα υποστήριζε, πολλές φορές manu militare, τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και την εξαθλίωση των λαών. Ενεργούσε ως κράτος ληστής και φεουδάρχης, ως κράτος που ζούσε διαρκώς στην ανασφάλεια και στον φόβο.

Ο Αμερικανός γερουσιαστής William Fulbright, σε έργο του, που κυκλοφόρησε με τίτλο:” The Arrogance of Power”, τον Ιούλιο του 1966 στη Νέα Υόρκη, γράφει: “ Όταν ένα έθνος είναι πολύ ισχυρό αλλά υπολείπεται σε αυτοπεποίθηση, είναι πιθανό να φερθεί επικίνδυνα, τόσο για το ίδιο όσο και για τα άλλα έθνη…”.

Γιατί η Αμερικανική πολιτική κινείται σε επίπεδα κυνισμού, αλαζονείας, τυχοδιωκτισμού, ανασφάλειας, αφιλίας, αχαριστίας, αδικίας, μέχρι και πολιτικής αλητείας μπορεί να πει κάποιος; Είναι τόσο ανασφαλής και φοβάται ότι, κάθε ημέρα που θα ξημερώσει θα είναι καταστρεπτική για την ίδια και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που υπηρετεί;

Η τακτική που έθεσε σ’ εφαρμογή ο John Foster Dulles και συνέχισε ο Henry Kissinger, δεν ωφέλησε την Αμερική. Την αποξένωσε από τους παραδοσιακούς της φίλους και την ανάγκασε να επιλέγει την απειλή και την καταπίεση για να επιβάλει την παρουσία της. Για να το επιτύχει αυτό, χρησιμοποίησε τυχάρπαστα ανθρωπάκια, τα οποία τοποθέτησε σε θέσεις υψηλές του Administration και οι κυβερνήσεις της, μετά τον John Kennedy, έπεσαν σε χέρια αριβιστών και εκπροσώπων των άνομων συμφερόντων. Παλιά παράδοση, όποιος ήθελε να ξεφύγει από τον έλεγχο, μία σφαίρα από ένα όπλο έλυνε τη διαφορά…

Βοηθούντος του ψυχρού πολέμου και της ωμής βίας του κομμουνιστικού συστήματος, φόρεσε το προσωπείο του υποστηρικτή των δικαίων των λαών. Δέρμα αθώου αρνιού σε σώμα άγριου λύκου. Ακόμα και όπου παρουσιάζονταν ως αθώο αρνί, η φωνή του πρόδιδε τον άγριο λύκο.

Σήμερα ο κόσμος στενάζει. Στενάζει από τις επιλογές της Αμερικής. Φανταστείτε, να ζει ο κόσμος ολόκληρος σύμφωνα με τις επιθυμίες ενός προέδρου, του οποίου η ψυχική κατάσταση δεν είναι και τόσο ισορροπημένη. Είχα αμφιβολίες για τον προηγούμενο, αλλά δεν ησύχασα και με τον τωρινό. Με αυτές τις ηγεσίες δεν είμαι μόνο εγώ που έχω αμφιβολίες, τόσο για την ψυχική τους ισορροπία όσο και για την ορθότητα των πράξεών τους. Ας πάμε πάλι στον γερουσιαστή Fulbright:

“Αργά, αλλά σταθερά, η Αμερική παρουσιάζει ενδείξεις αλαζονείας της εξουσίας, η οποία έχει πλήξει, έχει αποδυναμώσει και, σε ορισμένες περιπτώσεις, έχει καταστρέψει μεγάλα έθνη κατά το παρελθόν…”.

Στον δρόμο αυτόν βαδίζει σήμερα. Με ένα πυρσό στο χέρι, πέρασε τον Ατλαντικό και έφθασε στη Μέση Ανατολή. Για να βάλει φωτιά. Ερωτοτροπεί με σπιθαμιαία ανθρωπάκια, υποτακτικά της, τα οποία προσπαθεί να προωθήσει στην εξουσία, νομίζοντας ότι, έτσι θα υπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντά της. Και εδώ ακροβατεί. Τη μια στρέφεται προς ένα πυρηνικό φυσικό, τον Μοχάμετ ελ Μπαραντέϊ, έχοντα πλήρη άγνοια της πολιτικής, την άλλη προς τον πρόεδρο της Αραβικής Λεγεώνας και πρώην υπουργό Εξωτερικών της Αιγύπτου Άμρι Μούσσα. Και οι δύο ακατάλληλοι να συγκρατήσουν απαίδευτους λαούς, οι οποίοι ζουν με όραμα την αυθαιρεσία.
Η προσπαθούσα, εντελώς ανεπιτυχώς, να ακολουθήσει τα χνάρια του Μέττερνιχ, κυρία Χίλαρυ Κλίντον, μία μέτριας μόρφωσης Αμερικανίς δικηγόρος, που της έλαχε ο κλήρος να παίξει με τις τύχες των λαών της ανθρωπότητας, πότε κάνει δηλώσεις υπέρ της μιας άποψης και πότε υπέρ της άλλης. Διαρκώς συγκρούεται με τον εαυτό της και κανένας δεν της λέγει ότι η σιωπή είναι χρυσός… “Με τον τρόπο αυτόν, όμως, δεν στεκόμαστε στο ύψος της υπόσχεσης και της ιδιότητάς μας ως πολιτισμένου παραδείγματος για τον υπόλοιπο κόσμο…”. (Fulbright).

Με αυτή τη νοοτροπία και αυτές τις δραστηριότητες, η Αμερική θα απομονωθεί. Ο καθηγητής Χάντινγκτον γράφει:

“…Ο κύκλος των κυβερνήσεων που θεωρούν ότι, τα συμφέροντά τους συμπίπτουν με τα αμερικανικά, διαρκώς συρρικνώνεται…”.

Το τέλος του Μουμπάρακ θα σημάνει το τέλος όλων των προς την Αμερική συμπαθούντων καθεστώτων. Ακόμα και το Ισραήλ θα αναθεωρήσει τα σχέδιά του. Η Μέση Ανατολή θα αποσταθεροποιηθεί και η τραγωδία θα παιχθεί σε βάρος όλων των λαών της περιοχής.

Εύχομαι να διαψευσθώ.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗΣ.

ΠΗΓΗ