Ελευθερώστε την Ελλάδα από την Ελίτ της! ...

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ετοιμάζουν τώρα ακόμη μια άλλη “οριστική” απάντηση στην κρίση του Ευρώ σε μια εποχή που ακόμη και οι Κινέζοι και οι Αμερικανοί τραπεζίτες έχουν αρχίσει να κάνουν επίκληση για μια ενίσχυση του Ταμείου Ευρωπαϊκής Οικονομικής Σταθερότητας.

Φυσικά, όλοι ανησυχούν από το κίνδυνο της Ελληνικής χρεοκοπίας αλλά το ερώτημα είναι: μήπως πρέπει να ανησυχούμε ακόμη περισσότερο για το μονοπάτι που παίρνουν τώρα οι Ευρωπαίοι ηγέτες; Και το ερώτημα αυτό είναι όλο και πιο σχετικό γιατί το αληθινό πρόβλημα της Ελλάδας στη πραγματικότητα ποτέ δεν μνημονεύτηκε ούτε έγινε ποτέ τίποτα γι΄ αυτό.

Το πρόβλημα είναι ότι ο τόπος που κατέχετε στην Ελληνική κοινωνία δεν καθορίζεται από  τα ταλέντα σας και το επίπεδο του δυναμισμού αλλά από το παρασκήνιο [background] και τις σχέσεις σας. Φυσικά οι κοινωνίες δεν είναι ποτέ εντελώς αξιοκρατικές ή οικογενειοκρατικές. Όμως, η Ολλανδία για παράδειγμα είναι κυρίως αξιοκρατική χώρα ενώ η οικογενειοκρατία είναι ο κανόνας μάλλον παρά η εξαίρεση στην Ελλάδα, όπου η συγκέντρωση της εξουσίας και της ιδιοκτησίας στα χέρια των ελίτ είναι τέτοια ώστε αυτές συνεχίζουν να επιτυγχάνουν στην ενίσχυση της θέσης των. Αν τίποτα δε γίνεται για τη μάχη ενάντια στην οικογενειοκρατία, η Ελληνική οικονομία ποτέ δε θα μπορέσει να διευθετήσει τα χρέη της, ανεξάρτητα από το ύψος τους. Ακόμη κι αν συμφωνούσαμε να διαγράψουμε το χρέος, η χώρα μόνο θα συνεχίσει να παίρνει περισσότερα δάνεια όταν θα έχει καθαρίσει [εννοεί από τα χρέη, δική μου εξήγηση].

Οι πολιτικοί είναι τυφλοί απέναντι στα δομικά προβλήματα.

 Και μαντέψτε από ποιον θα ζητηθεί να πληρώσει το κόστος για το επόμενο σχέδιο διάσωσης του Ελληνικού κράτους. Ενεργώντας σαν εγγυητής των δομικά αδύνατων οικονομιών με την αύξηση της ικανότητας του EFSF δε θα μειώσει τα μελλοντικά προβλήματα αλλά μόνο θα τα χειροτερέψει ακόμη περισσότερο. Καθώς παραμένει, οι πολιτικοί ηγέτες μας αφήνουν τους εαυτούς τους να οδηγούνται από τα ίδια αισθήματα που τους οδήγησε να εξουσιοδοτήσουν την υιοθέτηση του Ευρώ από την Ελλάδα ακόμη κι αν δε σεβάστηκε τα κριτήρια για το μοναδικό νόμισμα.

Επιτρέποντας στην Ελλάδα να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη σε αντάλλαγμα της διαγραφής του χρέους της θα μας βοηθούσε να αποφύγουμε ένα μελλοντικό οικονομικό φορτίο. Αλλά συγχρόνως, αυτό θα σήμαινε να αφήσουμε τη μεσαία τάξη της Ελλάδας μόνη της να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας της: και θα πρέπει να είμαστε ανήσυχοι για την καλή ύπαρξη των Ελλήνων πολιτών οι οποίοι είναι τα κύρια θύματα του διοικητικού χάους που βασιλεύει στη χώρα τους.

Περισσότερα Ευρώ θα προσφέρουν μόνο αναβολή στον κοινωνικό αγώνα.

 Τα μέλη της Ελληνικής Μεσαίας τάξης είναι έτοιμα να πληρώσουν φόρους εισοδήματος όπως οποιοιδήποτε άλλοις Ευρωπαίοι πολίτες. Αλλά, τυπικά, δε θέλουν να δώσουν τα χρήματα τους στο κράτος τους, γιατί ξέρουν ότι το μόνο που θα εξυπηρετήσουν είναι να γεμίσουν τις τσέπες των Οικογενειών και των φίλων του καθεστώτος της εξουσίας. Τα Ευρώ που έρρευσαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια έχουν ηρεμήσει τον Ελληνικό λαό: όλοι ωφελήθηκαν σε μικρό βαθμό ενώ τα πραγματικά φιλόδοξα μέλη της νέας γενιάς επέλεξαν  διακριτικά να φύγουν. Αλλά τώρα, σε μια εποχή όπου αυξάνονται οι εντάσεις, μια φρέσκια εισροή Ευρώ θα εξυπηρετήσει μόνο στην αναβολή του κοινωνικού αγώνα που αυτή η χώρα πραγματικά χρειάζεται να συμβεί.

Μια καλύτερη στρατηγική θα ήταν να αγκαλιάσουμε πλήρως τον στόχο του Ελληνικού λαού, που είναι κάτι που δεν έχουμε κάνει μέχρι σήμερα. Η ελίτ της χώρας προφυλάσσει διαρκώς τον εαυτό της, και επιβάλλει όλα τα βάρη στους καλά στοχευμένους συμπατριώτες της. Και ήταν ικανή να κάνει αυτό γιατί η Τρόικα συνέθεσε από το EU, το ECB και το ΔΝΤ δε θέλει να ανακατεύεται τόσο πολύ στις αποφάσεις που λαμβάνονται από την Ελληνική Κυβέρνηση. Η δέσμευση για διανομή του βάρους εξίσου, έχει μείνει νεκρό γράμμα.

Η Τρόικα πρέπει να ξεπεράσει την απροθυμία της και ναδράσει για να επαναφέρει τη Δημοκρατία στη χώρα που αποτέλεσε το λίκνο της. Δεν είναι αυτό μια υπέροχη Ευρωπαϊκή ιδέα; Θα χρειαζόταν μια μεταφορά της Ελληνικής κυριαρχίας ακόμη περισσότερο ριζικής από αυτή την οποία τώρα συζητάμε. Διαφορετικά, αυτές οι περικοπές δε θα χτυπήσουν ποτέ στους στοχευμένους στόχους. Οι δουλειές και τα προνόμια της Ελίτ που αποφασίζει τώρα που πρέπει να γίνουν οι αποταμιεύσεις. Αν δε σπάσουμε την εξουσία της Ελληνικής Ελίτ, δεν θα υπάρξει καμιά πιθανή λύση. Δυστυχώς αυτή η μελέτη συστηματικά υποτιμάται από τις Ευρωπαϊκές προτάσεις οι οποίες πάνε κυκλιά σε ένα απελπιστικό [frantic] μονοπάτι.

Η Αθήνα δεν είναι Βαγδάτη, αλλάς ας μην υποτιμάμε την εγκαθίδρυση μιας κατάλληλα λειτουργούσας Δημοκρατίας. Όμως, αυτό είναι το έργο που πρέπει να αναλάβουμε αν πρόκειται να βρούμε μια λύση στην Ελληνική τραγωδία, η οποία μπορεί ακόμη να έχει ένα ευτυχές τέλος, διαφορετικά από τις θεατρικές τραγωδίες. Την προσφορά της για την υπερπήδηση αυτής της κατάστασης, η Ευρώπη θα πρέπει να δείξει περισσότερη αποφασιστικότητα, αλλά και πολύ μεγαλύτερη αίσθηση της πραγματικότητας.