Η Ιρλανδία έκανε ό, τι ζήτησε το ΔΝΤ, αλλά πού είναι η ανταμοιβή;

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Guardian. Όπως θα διαβάσετε, και στην Ιρλανδία ακολουθείται παρόμοια  συνταγή λιτότητας και ίδια μέθοδος χειραγώγησης.

“Παρά την εξαιρετική προσπάθεια που κατέβαλε η Ιρλανδία για να επιτύχει τους στόχους του ΔΝΤ, το έλλειμμα συνεχίζει να αυξάνεται, η ανεργία είναι στα επίπεδα του 15%, ενώ συνεχίζεται και η μετανάστευση.

H πολιτική της λιτότητας θεωρείται  πλέον ότι απέτυχε, και αυτή η αποτυχία είναι ολοένα και πιο εμφανής στη χώρα. Η κατάρρευση των τραπεζών, και οι επακόλουθες συνέπειες από τις έκτακτες τραπεζικές εγγυήσεις που έδωσε το Ιρλανδικό κράτος τον Σεπτέμβριο του 2008 , οδήγησαν την κοινωνία της Ιρλανδίας στο να γίνει το πειραματόζωο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ. Η τρόικα, σε αντάλλαγμα για τα δάνειά που έδωσε,  απαίτησε αλλεπάλληλες περικοπές, οι οποία τέθηκαν σε εφαρμογή χωρίς αντίσταση (αν όχι με κάποιο βαθμό ενθουσιασμού) από τις δύο κυβερνήσεις της “μετα-χρεοκοπίας” εποχής.

Η δημοσιονομική προσαρμογή, σύμφωνα με τον οικονομολόγο Karl Whelan, αντιστοιχεί σε “4.600 δολάρια ανά άτομο … η μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει εφαρμοστεί σε προηγμένη οικονομικά χώρα την σύγχρονη εποχή”. Η προγραμματισμένη ετήσια «προσαρμογή» της τάξης των 3-4 δισ. δολαρίων έως το 2015, παρά τον ευφημισμό της «αποτελεσματικής και χρήσιμης λιτότητας»,  δεν μπορεί να συγκαλύψει τη συντονισμένη επίθεση κατά του – ήδη μινιμαλιστικού – κοινωνικού κράτους.

Με αυτό τον όλεθρο να φτάνει στο τέταρτο έτος,  δεν είναι εύκολο να θυμηθούμε ότι το 2008 υπήρχε η υπόσχεση ότι θα ξεκινούσε δημόσια συζήτηση σχετικά με τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που έφτασαν πια να κρατούν στα χέρια τους την τύχη των εθνών. Όπως έγραψε ο David McNally (καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο York), η υπόσχεση αυτή ήταν απλώς μια εισαγωγή στο «νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη» που θεωρεί ότι τα κράτη θα πρέπει να περικόψουν τις δαπάνες για να “διασφαλίσουν ότι η εργατική τάξη και οι φτωχοί θα πληρώσουν το κόστος της παγκόσμιας διάσωση των τραπεζών».

Στην Ιρλανδία, αυτή η δημόσια συζήτηση δεν έγινε ποτέ. Η επιτάχυνση της επιδείνωσης  των δημοσιονομικών  μεγεθών, επικαλύπτεται από την καθίζηση του ιστορικά κυρίαρχου κόμματος Fianna Fáil, ενώ οι τραπεζίτες και οι  οι πολιτικοί έγιναν το επίκεντρο της δημόσιας οργής. Η καθαρτική ήττα του κόμματος Fianna Fáil στις εκλογές του Φεβρουαρίου διασφάλισε ότι η αγανάκτηση των πολιτών εκτονώθηκε στην κάλπη», με λίγο δημόσιο προβληματισμό, πόσο μάλλον κινητοποίηση, σχετικά με τη δυνατότητα  αντιμετώπισης της αβίαστης υιοθέτησης λιτότητας από τη νέα κυβέρνησης της .

Αυτή η έλλειψη λαϊκής αντιπολίτευσης είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Δημόσια πρόσωπα  - τόσο  εγχώρια όσο και της ΕΕ – έχουν εγκωμιάσει την «ωριμότητα» του εκλογικού σώματος.  Το πετυχαίνουν βάζοντας σε κόντρα τον δημόσιο με τον ιδιωτικό τομέα, τον ένα ενάντια στην άλλο, σε μια «κούρσα προς τα κάτω».  Ισχυρίζονται ότι «όλοι συμμετείχαν στο «πάρτυ», και χρησιμοποιούν μια ηθικολογική προσέγγιση πατριωτισμού,  για να στρέψουν την προσοχή από την κοινωνικοποίηση του τραπεζικού χρέους, και από την σοβαρή εξέταση εναλλακτικών προσεγγίσεων. Ο τρέχων  κυβερνητικός συνασπισμός έχει επενδύσει σε μεγάλο βαθμό στο σύνθημα να “μην γίνουμε Ελλάδα”. Η επιχειρηματολογία είναι ότι επιδεικνύοντας η Ιρλανδία περαιτέρω και ταχύτερη μείωση του ελλείμματος,  θα ανταμειφθεί με μείωση των επιτοκίων,  επιστροφή στις αγορές ομολόγων νωρίτερα από τις προβλέψεις, και ως εκ τούτου θα ανακτήσει την “κυριαρχία”. ..................… http://antikleidi.wordpress.com/2011/12/30/ireland-no-reward/