Οι έμποροι του φόβου ...

ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ ΑΡΓΥΡΙΑΔΗ*

-

Συμπληρώνονται δύο τραγικά χρόνια. Οι Ελληνες καθόμασταν πάνω σε τρεις ωρολογιακές βόμβες: υψηλό δημόσιο χρέος, έλλειψη ανταγωνιστικότητας, ελλειμματικοί προϋπολογισμοί. Αυτές έσκασαν προ διετίας. Οσοι άκουγαν το χτύπο του ρολογιού τα τελευταία χρόνια (ιδίως την περίοδο 2007 - 2009) δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Δυστυχώς, οι βόμβες αυτές δεν έχουν στιγμιαίες συνέπειες. Μεταλλάσσουν το DNA μιας κοινωνίας και οι επιπτώσεις έχουν απροσδιόριστη διάρκεια.

Σήμερα, καθημερινά 1.480 άτομα χάνουν τη δουλειά τους. Πέρυσι σημειώθηκαν 1.750 αυτοκτονίες. Τα νούμερα είναι τραγικά, αλλά εξόχως αποκαλυπτικά. Δεν μπορούμε, πλέον, να μιλάμε για κρίση, αλλά για πλήρη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Οι ευθύνες είναι δεδομένες. Αποδίδονται σε όσους κυβέρνησαν μέχρι σήμερα, ιδίως την τελευταία δεκαετία, δηλαδή στην «εποχή του ευρώ». Το ερώτημα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα.

Πρώτα πρώτα, πρέπει να εξοστρακίσουμε τους εμπόρους του φόβου. Σύμφωνα με οικονομική μελέτη γνωστής τράπεζας, 64 δισ. ευρώ έφυγαν από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα από τα τέλη του 2009 μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου του 2011. Οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες μειώθηκαν από 237,3 δισ. ευρώ στο τέλος του 2009, στα 172,8 δισ. ευρώ το Νοέμβριο του 2011. Πότε έφυγαν τα περισσότερα χρήματα; Οταν βερμπάλιζαν στα κανάλια οι καντηλανάφτες της εσχατολογίας. Οταν μιλούσαν για «Τιτανικούς». Και όταν μας εκβίαζαν ότι δε θα πάρουμε την 5η ή την 6η δόση. Η κουλτούρα του φόβου δεν είναι τίποτε άλλο από μια κεκαλυμμένη υποκουλτούρα του λαϊκισμού. Οι δοκησίσοφοι -αλλοδαποί και ημεδαποί– «μεταρρυθμιστές» όχι μόνο δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν την κρίση, αλλά την επέτειναν με πράξεις και παραλείψεις. Την οικονομική κρίση διαδέχτηκε η κοινωνική μετάλλαξη. Δεν έφυγαν μόνο τα χρήματα -που δε μας περίσσευαν, άλλωστε- από τη χώρα. «Μετανάστευσε», επίσης, η κοινή λογική και η κοινωνική αλληλεγγύη.

Η δεύτερη συλλογική μας πράξη έχει άμεση σχέση με την προηγούμενη. Εξοστρακίζοντας τους εμπόρους του φόβου, πρέπει να «ανακαλύψουμε» (ξανά) την πολιτική συμμετοχή και δημιουργία. Οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου πρέπει να βγουν μπροστά. Να στερηθούν τη θαλπωρή της ιδιώτευσης και να συμβάλουν στη σύναψη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. Δεν ξέρω εάν θα πετύχουν στο στόχο τους. Είμαι βέβαιος, όμως, ότι μπορούν να δώσουν ελπίδα και προοπτική. Μόνον αυτά νικούν το φόβο και οδηγούν στην πτώχευση εκείνους που τον εμπορεύονται.

 www.argiriadis.gr

 (AGELIOFOROS GR)