Ομοιοι, αλλά διαφορετικοί .....

Tου Κωστα Iορδανιδη

-

Ο «τεχνοκράτης» πρωθυπουργός κ. Μάριο Μόντι ενήργησε πολιτικά, όταν την περασμένη εβδομάδα κάλεσε την Ευρωπαϊκή Ενωση να αναγνωρίσει τις θυσίες του ιταλικού λαού. Δεν είναι βέβαιο εάν η έκκλησή του εισακουσθεί, αλλά αν και άπειρος εις τα πολιτικά, αντελήφθη ότι υφίσταται και άλλο μέτωπο, «εξωτερικό», όπου οφείλει να δώσει μια μάχη για να ικανοποιήσει το αίσθημα της κοινωνίας τη μοίρα της οποίας έχει αναλάβει να διαχειρισθεί.

Αντίθετα, πριν από λίγες μέρες, ο επίσης «τεχνοκράτης» πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Λουκάς Παπαδήμος, προέβη επίσης σε δήλωση, πολιτικά μάλλον ακατανόητη, υποστηρίζοντας ότι έχει και αυτός μια «κόκκινη γραμμή», που την προσδιορίσει ως «σωτηρία της Ελλάδος». Απηύθυνε με άλλα λόγια προειδοποίηση σε όσους αντιδρούν στην περαιτέρω απομείωση εισοδημάτων των μισθωτών και συνταξιούχων και συνετάχθη με την τρόικα, που εκπροσωπεί διακεκηρυγμένα τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας μας. Ο κ. Μόντι και ο κ. Παπαδήμος φαίνονται όμοιοι, αλλά διαφέρουν.

Δεν θα ασχοληθούμε περαιτέρω με τον κ. Παπαδήμο, αλλά θα επισημάνουμε μια ουσιώδη διαφορά του, εν σχέσει με τον Ιταλό συνάδελφό του. Ο κ. Μόντι εκπροσωπεί ένα ισχυρότατο και παραγωγικό οικονομικό κατεστημένο, που έσπευσε -με επικεφαλής τον Ανιέλι της Φίατ- να δηλώσει ότι θα καταβάλει εξ ιδίων το αναλογούν τίμημα για τη σωτηρία της Ιταλίας. Το κατεστημένο αυτό συνέστησε τον κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι να απομακρυνθεί από την εξουσία και στηρίζει τον κ. Μόντι. Παραγωγική, εξωστρεφής ιθύνουσα τάξη στον χώρο της ελληνικής οικονομίας -με εξαίρεση μια ισχνότατη μειοψηφία- δεν υφίσταται. Υπάρχουν απλώς εκατέρωθεν διάφοροι αγωνιούντες έντιμοι πολίτες, αλλά και φωνασκούντες, ηθικολογούντες, αλληλο-ϋβριζόμενοι, που αποφαίνονται υπέρ ή εναντίον της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Κατά συνέπεια, είναι ασαφές τι όντως εκπροσωπεί ο κ. Παπαδήμος. Αντιλαμβανόμαστε το κενό επί του οποίου σχοινοβατεί ο πρωθυπουργός και ενίοτε κάποιοι συμπάσχουν, αλλά αυτό δεν λύνει το πρόβλημα.

Το κρισιμότερο όμως ζήτημα, είναι η σταδιακή αποξένωση και η αρχόμενη αντιπαράθεση των πολιτών της χώρας με την πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η χώρα αντί να εδραιώσει τη θέση της στο ευρωπαϊκό σύστημα θα οδηγηθεί σε αναζήτηση άλλου στηρίγματος, που δεν μπορεί να είναι άλλο στην περιοχή μας από τη Ρωσία του κ. Βλαντιμίρ Πούτιν.

Με ενθουσιασμό, ζητωκραυγές και πάθος ενδέχεται να ζήσουμε εκ νέου την εποχή του Κριμαϊκού Πολέμου, των μέσων του 19ου αιώνα. Αρκεί να το θελήσει η Μόσχα. Το έθνος των Ελλήνων είναι το μόνο στη Βαλκανική εάν όχι στην Ευρώπη που διάκειται συμπαθώς προς τη μετακομμουνιστική Ρωσία. Η Ενωση και το φιλοευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας χάνει το έλεγχο της καταστάσεως στο επίπεδο των πολιτών.

Είναι καιρός η διαχείριση του ελληνικού ζητήματος να παύσει να αφορά μόνον τους τεχνοκράτες της τρόικας και να περάσει στο ευρωπαϊκό πολιτικό επίπεδο. Αυτό θα ανέμενε κανείς να πράξει ο Ελληνας πρωθυπουργός και εάν συναντούσε την αδιαφορία των εταίρων μας να διερευνήσει τη ρωσική προοπτική. Ας θέσει κάποιος τη Γερμανία της κ. Αγκελα Μέρκελ ενώπιον των ευθυνών της.

kathimerini gr