Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ, φιλόλογος-συγγραφέας
- «Όλοι μαζί τα φάγαμε», μας είχε διαβεβαιώσει, χωρίς κανένα δισταγμό, παλιότερα, ο αντιπρόεδρος της προηγούμενης –και της σημερινής– κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος. Να πορευτούμε «όλοι μαζί» μας συνέστησε, με το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας –επί δεκαετίες βουλευτής και επί αρκετά χρόνια υπουργός στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ– Κάρολος Παπούλιας, προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα αρραγές μέτωπο και να σώσουμε τη χώρα, από την καταστροφή!
Βέβαια αρκετοί από τους Έλληνες, θα διαφωνήσουν με την άποψη του Πάγκαλου ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» και συνεπώς – αυτό ήθελε βασικά να πει – όλοι μαζί θα πληρώσουμε. Και θα έχουν για τη διαφωνία τους αυτή μεγάλο δίκιο.
Ασφαλώς «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί». Τα "έφαγαν" βασικά οι πολιτικοί μας που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης τούτο το δύσμοιρο τόπο. Τα «έφαγαν» τα πολιτικά κόμματα εξουσίας – το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. – που χρησιμοποίησαν και κατασπατάλησαν το δημόσιο πλούτο της χώρας, με στόχο μοναδικό να καταλάβουν και να διατηρηθούν στην εξουσία. Τα «έφαγαν», μαζί με αυτά οι εκπρόσωποι του ντόπιου και του ξένου κατεστημένου, στο οποίο προέβαιναν, πάντα για ίδιο όφελος, σε προκλητικές και ζημιογόνες για το Λαό μας παραχωρήσεις, με τις οποίες προετοίμασαν το έδαφος για τη σημερινή χρεοκοπία και την επικείμενη καταστροφή της χώρας. Τα «έφαγαν», μαζί με αυτούς – τους πολιτικούς – και με αυτά – τα κόμματα εξουσίας – όλος εκείνος ο ανομολόγητος εσμός των κομματικών, κρατικών συμβούλων και αξιωματούχων – σε εθνικό και τοπικό επίπεδο – ανθρώπων του άμεσου συγγενικού και κομματικού περιβάλλοντός τους, από τους οποίους γέμισε η πολιτική και δημόσια ζωή, με κύρια γνωρίσματα τον αμοραλισμό, τον αρριβισμό και τον τυχοδιωκτισμό, που έγιναν προβεβλημένα στελέχη μόνο και μόνο γιατί εξαργύρωσαν την υποτακτικότητά τους στα διαπλεκόμενα και στους πάτρωνές τους, που απέκτησαν πλούτη και περιουσίες εκμεταλλευόμενοι το παραχωρηθέν αξίωμά τους, χωρίς να έχουν ασκήσει στη ζωή τους κανένα επάγγελμα, χωρίς να έχουν προσφέρει και την ελάχιστη υπηρεσία στον τόπο.
Και το χειρότερο απ’ όλα: Όλοι αυτοί που εκπροσώπησαν, επί δεκαετίες, το χρεοκοπημένο αυτό πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στη σημερινή τραγική κατάσταση, όλοι αυτοί που εξακολουθούν να απολαμβάνουν πλουσιοπάροχα τα αγαθά που προέρχονται από την κατασπατάληση και την ιδιοποίηση του δημόσιου πλούτου, όλοι αυτοί παραμένουν ατιμώρητοι για τα «εγκλήματα» που έχουν διαπράξει σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, και συνεπώς θρασείς και αμετανόητοι, και δε διστάζουν – με την ανοχή και τη συνενοχή όλων μας – να πασχίζουν τάχα για το καλό μας, να θρηνούν και να οδύρονται τάχα για τη φτώχεια και τη δυστυχία στις οποίες έχουν οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος του Λαού μας, να μας εμπαίζουν θεωρώντας μας ως κάφρους και να εμφανίζονται «χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ» ως αυτόκλητοι «σωτήρες».
«Όπου και να γυρίσει κανείς – γράφει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στα «Νέα» – βρωμιά και δυσωδία. Κόμματα, κλίκες, συνδικαλιστές, συμφέροντα, συνασπισμένοι εργοδότες, δολοπλοκίες και φυλακές μόνο για τους ανυπεράσπιστους φουκαράδες». Όλη αυτή τη «βρωμιά και τη δυσωδία» την ανεχτήκαμε όλοι οι πολίτες ενώ τη βλέπαμε, τη νιώθαμε να μας πνίγει, αλλά κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε. Ίσως γι’ αυτό ο Πάγκαλος να λέει πως «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Και επειδή, λοιπόν, δεν «τα φάγαμε όλοι μαζί», δεν μπορούμε, όπως αντιλαμβάνεστε, να πορευτούμε "όλοι μαζί". Δεν μπορούν, σε καμιά περίπτωση να πορευτούν οι θύτες με τα θύματα. Δεν μπορούμε να πορευτούμε "όλοι μαζί", όσο αυτοί που μας έφεραν σ’ αυτή την τραγική κατάσταση παραμένουν ατιμώρητοι και δεν έχουν επιστρέψει, εκεί που ανήκουν, τα αγαθά τα οποία έχουν αποκτήσει οικειοποιούμενοι το δημόσιο πλούτο. Δεν μπορούμε να πορευτούμε «όλοι μαζί» γιατί ξέρουμε, πολύ καλά μάλιστα, ότι για να απαλλαγεί η χώρα μας από την τραγωδία στην οποία σήμερα βρίσκεται, πρέπει να προηγηθεί η κάθαρση. Κάθαρση σημαίνει τιμωρία των ενόχων. Και οι ένοχοι, όχι μόνο δε τιμωρήθηκαν, αλλά εξακολουθούν να βρίσκονται στο πολιτικό προσκήνιο, να εμφανίζονται ως σωτήρες και να θέλουν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, μέχρις ότου ολοκληρώσουν το εθνοβόρο έργο τους. Δε χρειάζονται πολλά παραδείγματα:
Ως «σωτήρας» της Ελλάδας εμφανίστηκε, πριν δύο χρόνια, ο Γιώργος Παπανδρέου, και υποσχέθηκε να μας σώσει απ’ την καταστροφή στην οποία μας είχε οδηγήσει τα τελευταία – πριν από αυτόν – πεντέμισι χρόνια η Ν.Δ.
Και να πού μας οδήγησε. Και αντί να συνετισθεί από αυτό το κατάντημα της χώρας και να εξαφανιστεί από προσώπου της γης, έρχεται, από πάνω και μας εμπαίζει δηλώνοντας ότι θα πράξει «το καθήκον». Ποιο καθήκον; Μήπως θέλει να ολοκληρώσει την καταστροφή που άφησε στη μέση;
Ίδια μηνύματα «ελπίδας» και «σωτηρίας» μας στέλνει και το άλλο στρατόπεδο που φέρει τρομερή ευθύνη για τη σημερινή τραγική κατάσταση.
Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση: Με το ισχύον – απαράλλαχτο, όπως στο παρελθόν – αμετανόητο και χρεοκοπημένο – πολιτικό σύστημα, δεν υπάρχει καμιά προοπτική για τον τόπο, δεν υπάρχει κανένα μέλλον για τα παιδιά μας. Αν, τελικά, αποφασίσουμε να πάμε «όλοι μαζί» – θύτες και θύματα – η συμφορά, νομοτελειακά, μας περιμένει. Σκληρές, ίσως, απόψεις· όμως απόψεις – καρπός μακρόχρονης και πικρής πολιτικής πείρας. Περιορίζομαι μόνο σε χαρακτηριστικά στιγμιότυπά της:
Στιγμιότυπο πρώτο: Στον καιρό του "ανένδοτου αγώνα" άκουσα στην Πλατεία Κλαυθμώνος, σε προεκλογική του ομιλία, το Γεώργιο Παπανδρέου, να δηλώνει: «Αυτό δεν είναι κράτος, αυτό είναι συμμορία». Και σείστηκε η πλατεία Κλαυθμώνος από κραυγές και χειροκροτήματα.
Πρόσφατα σε ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημά του, ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης βάζει, εν κατακλείδι, ένα ήρωά του να λέει: «Το ελληνικό κράτος είναι η μόνη μαφία, παγκοσμίως, που κατάφερε να χρεοκοπήσει. Όλες οι άλλες μαφίες αναπτύσσονται και ευημερούν». Αυτό το περιοδικό δημοσιεύτηκε σε αθηναϊκή εφημερίδα και κανένας δε συγκινήθηκε.
Για «συμμορία» έκανε λόγο ο έμπειρος και πολύπαθος πολιτικός Παπανδρέου.
Με τη «μαφία» συσχετίζει το ελληνικό κράτος ο δοκιμασμένος μυθιστοριογράφος. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τη σημασία και το βαθύτερο νόημα που αποδίδονται στις δυο αυτές γνωστές και πολύχρηστες λέξεις. Αυτό αφήνω τον αναγνώστη να το κρίνει.
Ασφαλώς «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί». Τα "έφαγαν" βασικά οι πολιτικοί μας που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης τούτο το δύσμοιρο τόπο. Τα «έφαγαν» τα πολιτικά κόμματα εξουσίας – το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. – που χρησιμοποίησαν και κατασπατάλησαν το δημόσιο πλούτο της χώρας, με στόχο μοναδικό να καταλάβουν και να διατηρηθούν στην εξουσία. Τα «έφαγαν», μαζί με αυτά οι εκπρόσωποι του ντόπιου και του ξένου κατεστημένου, στο οποίο προέβαιναν, πάντα για ίδιο όφελος, σε προκλητικές και ζημιογόνες για το Λαό μας παραχωρήσεις, με τις οποίες προετοίμασαν το έδαφος για τη σημερινή χρεοκοπία και την επικείμενη καταστροφή της χώρας. Τα «έφαγαν», μαζί με αυτούς – τους πολιτικούς – και με αυτά – τα κόμματα εξουσίας – όλος εκείνος ο ανομολόγητος εσμός των κομματικών, κρατικών συμβούλων και αξιωματούχων – σε εθνικό και τοπικό επίπεδο – ανθρώπων του άμεσου συγγενικού και κομματικού περιβάλλοντός τους, από τους οποίους γέμισε η πολιτική και δημόσια ζωή, με κύρια γνωρίσματα τον αμοραλισμό, τον αρριβισμό και τον τυχοδιωκτισμό, που έγιναν προβεβλημένα στελέχη μόνο και μόνο γιατί εξαργύρωσαν την υποτακτικότητά τους στα διαπλεκόμενα και στους πάτρωνές τους, που απέκτησαν πλούτη και περιουσίες εκμεταλλευόμενοι το παραχωρηθέν αξίωμά τους, χωρίς να έχουν ασκήσει στη ζωή τους κανένα επάγγελμα, χωρίς να έχουν προσφέρει και την ελάχιστη υπηρεσία στον τόπο.
Και το χειρότερο απ’ όλα: Όλοι αυτοί που εκπροσώπησαν, επί δεκαετίες, το χρεοκοπημένο αυτό πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στη σημερινή τραγική κατάσταση, όλοι αυτοί που εξακολουθούν να απολαμβάνουν πλουσιοπάροχα τα αγαθά που προέρχονται από την κατασπατάληση και την ιδιοποίηση του δημόσιου πλούτου, όλοι αυτοί παραμένουν ατιμώρητοι για τα «εγκλήματα» που έχουν διαπράξει σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, και συνεπώς θρασείς και αμετανόητοι, και δε διστάζουν – με την ανοχή και τη συνενοχή όλων μας – να πασχίζουν τάχα για το καλό μας, να θρηνούν και να οδύρονται τάχα για τη φτώχεια και τη δυστυχία στις οποίες έχουν οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος του Λαού μας, να μας εμπαίζουν θεωρώντας μας ως κάφρους και να εμφανίζονται «χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ» ως αυτόκλητοι «σωτήρες».
«Όπου και να γυρίσει κανείς – γράφει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στα «Νέα» – βρωμιά και δυσωδία. Κόμματα, κλίκες, συνδικαλιστές, συμφέροντα, συνασπισμένοι εργοδότες, δολοπλοκίες και φυλακές μόνο για τους ανυπεράσπιστους φουκαράδες». Όλη αυτή τη «βρωμιά και τη δυσωδία» την ανεχτήκαμε όλοι οι πολίτες ενώ τη βλέπαμε, τη νιώθαμε να μας πνίγει, αλλά κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε. Ίσως γι’ αυτό ο Πάγκαλος να λέει πως «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Και επειδή, λοιπόν, δεν «τα φάγαμε όλοι μαζί», δεν μπορούμε, όπως αντιλαμβάνεστε, να πορευτούμε "όλοι μαζί". Δεν μπορούν, σε καμιά περίπτωση να πορευτούν οι θύτες με τα θύματα. Δεν μπορούμε να πορευτούμε "όλοι μαζί", όσο αυτοί που μας έφεραν σ’ αυτή την τραγική κατάσταση παραμένουν ατιμώρητοι και δεν έχουν επιστρέψει, εκεί που ανήκουν, τα αγαθά τα οποία έχουν αποκτήσει οικειοποιούμενοι το δημόσιο πλούτο. Δεν μπορούμε να πορευτούμε «όλοι μαζί» γιατί ξέρουμε, πολύ καλά μάλιστα, ότι για να απαλλαγεί η χώρα μας από την τραγωδία στην οποία σήμερα βρίσκεται, πρέπει να προηγηθεί η κάθαρση. Κάθαρση σημαίνει τιμωρία των ενόχων. Και οι ένοχοι, όχι μόνο δε τιμωρήθηκαν, αλλά εξακολουθούν να βρίσκονται στο πολιτικό προσκήνιο, να εμφανίζονται ως σωτήρες και να θέλουν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, μέχρις ότου ολοκληρώσουν το εθνοβόρο έργο τους. Δε χρειάζονται πολλά παραδείγματα:
Ως «σωτήρας» της Ελλάδας εμφανίστηκε, πριν δύο χρόνια, ο Γιώργος Παπανδρέου, και υποσχέθηκε να μας σώσει απ’ την καταστροφή στην οποία μας είχε οδηγήσει τα τελευταία – πριν από αυτόν – πεντέμισι χρόνια η Ν.Δ.
Και να πού μας οδήγησε. Και αντί να συνετισθεί από αυτό το κατάντημα της χώρας και να εξαφανιστεί από προσώπου της γης, έρχεται, από πάνω και μας εμπαίζει δηλώνοντας ότι θα πράξει «το καθήκον». Ποιο καθήκον; Μήπως θέλει να ολοκληρώσει την καταστροφή που άφησε στη μέση;
Ίδια μηνύματα «ελπίδας» και «σωτηρίας» μας στέλνει και το άλλο στρατόπεδο που φέρει τρομερή ευθύνη για τη σημερινή τραγική κατάσταση.
Ας το πάρουμε, λοιπόν, απόφαση: Με το ισχύον – απαράλλαχτο, όπως στο παρελθόν – αμετανόητο και χρεοκοπημένο – πολιτικό σύστημα, δεν υπάρχει καμιά προοπτική για τον τόπο, δεν υπάρχει κανένα μέλλον για τα παιδιά μας. Αν, τελικά, αποφασίσουμε να πάμε «όλοι μαζί» – θύτες και θύματα – η συμφορά, νομοτελειακά, μας περιμένει. Σκληρές, ίσως, απόψεις· όμως απόψεις – καρπός μακρόχρονης και πικρής πολιτικής πείρας. Περιορίζομαι μόνο σε χαρακτηριστικά στιγμιότυπά της:
Στιγμιότυπο πρώτο: Στον καιρό του "ανένδοτου αγώνα" άκουσα στην Πλατεία Κλαυθμώνος, σε προεκλογική του ομιλία, το Γεώργιο Παπανδρέου, να δηλώνει: «Αυτό δεν είναι κράτος, αυτό είναι συμμορία». Και σείστηκε η πλατεία Κλαυθμώνος από κραυγές και χειροκροτήματα.
Πρόσφατα σε ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημά του, ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης βάζει, εν κατακλείδι, ένα ήρωά του να λέει: «Το ελληνικό κράτος είναι η μόνη μαφία, παγκοσμίως, που κατάφερε να χρεοκοπήσει. Όλες οι άλλες μαφίες αναπτύσσονται και ευημερούν». Αυτό το περιοδικό δημοσιεύτηκε σε αθηναϊκή εφημερίδα και κανένας δε συγκινήθηκε.
Για «συμμορία» έκανε λόγο ο έμπειρος και πολύπαθος πολιτικός Παπανδρέου.
Με τη «μαφία» συσχετίζει το ελληνικό κράτος ο δοκιμασμένος μυθιστοριογράφος. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τη σημασία και το βαθύτερο νόημα που αποδίδονται στις δυο αυτές γνωστές και πολύχρηστες λέξεις. Αυτό αφήνω τον αναγνώστη να το κρίνει.
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments:
Post a Comment
Only News