Το μικρό μας οικοσύστημα ....

Του Νικου Κωνστανταρα (kathimerini gr) 

-

Ο μόνος τρόπος για να κατανοήσει κανείς πώς αυτός ο έξυπνος λαός έπεσε τόσο εύκολα στην παγίδα του αέναου χρέους είναι ότι η πολλή εξυπνάδα, ιστορικοί παράγοντες και η συγκυρία δημιούργησαν μια κλειστή κοινωνία, μέσα στην οποία νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε να αγνοούμε τους νόμους της φύσης, της οικονομίας και της ηθικής. Ενώ θεωρούσαμε τους εαυτούς μας σαν τους Γαλάτες του Αστερίξ –οι μόνοι που κατείχαμε το μαγικό φίλτρο της αειφόρου ευημερίας δίχως κόπο– τελικά μάθαμε ότι είμαστε μάλλον σαν μια νεολιθική φυλή η οποία, μέσα στη μακάρια απομόνωσή της, δεν γνώριζε τίποτα πέρα από τα του καταυλισμού της, δεν είχε καμία άμυνα εναντίον νέων πειρασμών, θανατηφόρων μικροβίων και των επιταγών των ξένων.

Στη μικρή, αδούλωτη χώρα μας, συνηθίσαμε να απαιτούμε τα πλείστα, όλη την ώρα, και να τα πετυχαίνουμε. Αδιαφορούσαμε αν οι απαιτήσεις μας ήταν εις βάρος άλλων, όπως πιστεύαμε ότι οι πράξεις μας δεν είχαν συνέπειες. Τα δύο μεγάλα κόμματα (τα «κόμματα εξουσίας») όταν ήταν στην κυβέρνηση έδιναν τα πάντα στους πάντες για να εξαγοράζουν την εύνοιά τους και την κοινωνική γαλήνη και δανείζονταν για να μπαλώνουν τις τρύπες που άνοιγαν. Οταν ήταν στην αντιπολίτευση, υπερθεμάτιζαν μαζί με τα μικρότερα κόμματα στην απαίτηση να δοθούν όλο και περισσότερα στον λαό.

Το αποτέλεσμα ήταν ολέθριο. Τα κόμματα, τα οποία έτσι κι αλλιώς είχαν δημιουργηθεί ως οχήματα των αρχηγών τους, δεν έκαναν καμία προσπάθεια να δημιουργήσουν πολιτική· ο ρόλος τους ήταν να μοιράζουν παροχές, θέσεις και υποσχέσεις.

Ενώ ο κόσμος άλλαζε, οι Ελληνες πολιτικοί, και συνεπώς η ελληνική διοίκηση και οι Ελληνες πολίτες, πλατσούριζαν αμέριμνοι στα τζακούζι της εφήμερης ευημερίας.

Η κοινωνία έγινε μαλθακή. Παλιά, οι πιο δυναμικοί πολίτες είτε ξενιτεύονταν είτε δημιουργούσαν επιχειρήσεις είτε έμπαιναν στην πολιτική – γενικώς, τραβούσαν προς την ανάπτυξη. Οταν οι μισθοί του Δημοσίου έγιναν καλύτεροι απ’ αυτούς του ιδιωτικού τομέα, όταν το δανειακό χρήμα έκρυβε όλα τα ελλείμματα και τις ελλείψεις σε δυναμικότητα, ευρηματικότητα και παραγωγικότητα, αφαιρέθηκε η ανάγκη της βιοπάλης, της δημιουργίας. Οταν η διοίκηση τσακίστηκε ώστε να μην υπάρχει ιεραρχία ούτε αξιολόγηση ούτε πειθαρχία, δεν υπήρχε κίνητρο για όσους δούλευαν ούτε φόβος για όσους τεμπέλιαζαν. Η χαλαρότητα μεταδόθηκε στην αστυνόμευση, στη Δικαιοσύνη και στην Παιδεία – τόσο που η ανομία και η αυθαιρεσία παρουσιάζονταν πλέον ως δημοκρατικό κεκτημένο.

Καμία κυβέρνηση δεν τολμούσε να θίξει αυτά τα ταμπού. Αλλά ο παράδεισος δεν ήταν θωρακισμένος. Η παγκοσμιοποίηση, με τα άφθονα και φθηνά προϊόντα, και η έλευση του ευρώ, με τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού, ήταν η στιγμή που οι αθώοι ιθαγενείς πέφτουν με τα μούτρα στις χάντρες, το πιοτό, τα νέα δόγματα και τα πεπαλαιωμένα όπλα που τους πουλούσαν οι ξένοι.

Οταν δύο κόσμοι συγκρούονται, ο μικρός και αδύναμος είτε αφανίζεται είτε εξελίσσεται και επιβιώνει. Αυτή είναι η επιλογή.

kathimerini gr