Γράφει ο Δημήτρης Μακροδημόπουλος («Παρατηρητής της Θράκης»)
-
Ο πρόεδρος του Eurogroup κ. Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ απαντώντας σε ερώτηση για το τι θα συμβεί εάν στην Ελλάδα μετά τις εκλογές έλθουν στην εξουσία κόμματα που δεν προτίθενται να τηρήσουν τις υποσχέσεις που έδωσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για μεταρρυθμίσεις, απάντησε πως αν ακραία κόμματα ενισχυθούν σε τέτοιο βαθμό, ώστε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να μην μπορούν να σχηματίσουν έναν πλειοψηφικό κυβερνητικό συνασπισμό και κληθούν να κυβερνήσουν πολιτικοί οι οποίοι θα αποχωρήσουν από το πρόγραμμα βοήθειας, τότε θα αποχωρήσουμε κι εμείς.
Όμως οι δηλώσεις αυτές, που αναδεικνύουν και την περιφρόνηση των ευρωπαίων αξιωματούχων στα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα του ελληνικού λαού, ταυτόχρονα δείχνουν και τον δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσει ο ελληνικός λαός στις επικείμενες εκλογές. Να διαλύσει δηλαδή τις ψευδαισθήσεις του για το μέλλον της χώρας στη λογική των μνημονίων και ασχέτως κομματικής μέχρι χθες τοποθέτησης, εφόσον θίγεται από τη λαίλαπα των μέτρων που επιβάλλουν τα μνημόνια και δεν ανήκει στην οικονομική ελίτ που προσδοκά κέρδη από την εξαθλίωση των εργατοϋπαλλήλων που πληθαίνουν τις τάξεις των ανέργων, να ψηφίσει ανενδοίαστα Αριστερά. Τι περισσότερο έχουν πλέον να χάσουν οι στρατιές των ανέργων, τα θύματα της «ευέλικτης» εργασίας, οι μικροεπαγγελματίες και οι φοιτητές χωρίς μέλλον στη χώρα; Είναι το μόνο μήνυμα που θα τρομοκρατήσει τις Βρυξέλλες διότι τρέμει μήπως η στροφή του ελληνικού λαού στην Αριστερά μεταλαμπαδευτεί και στους λαούς των κρατών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Αν αυτό υπήρξε εφικτό τον Φεβρουάριο του 1848 και η εξέγερση του γαλλικού λαού ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά των λαών της Κεντρικής Ευρώπης, αντιλαμβανόμαστε πόσο ευκολότερο είναι σήμερα που η πληροφορία μεταδίδεται αστραπιαία από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη. Γιαυτό η συστράστευση με την Αριστερά θα φέρει εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από τις συμφορές με τις οποίες μας απειλούν. Και όχι μόνον θα μας απαλλάξει από τη μέγγενη των μνημονίων αλλά θα αποκαταστήσει και την εθνική κυριαρχία της χώρας. Διότι ο μεγαλύτερος σήμερα κίνδυνος από την πλήρη οικονομική εξάρτησή μας είναι να συρθούμε σε περιπέτειες στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο που θα υπαγορεύουν τα ξένα συμφέροντα με απρόβλεπτες συνέπειες λόγω της αδυναμίας της χώρας και της έλλειψης κοινωνικής συνοχής εξ αιτίας της κρίσης.
Όμως η αντιμετώπιση της χώρας μας από την ένταξή της στην ΕΟΚ είχε αποικιοκρατικά χαρακτηριστικά. Όπως οι ευρωπαίοι εταίροι μας προέβαιναν στην κατασκευή λιμανιών, δρόμων, σιδηροδρόμων στις αποικίες τους, όχι για να τις εκσυγχρονίσουν αλλά για να διευκολύνεται η εκμετάλλευσή τους και η μεταφορά των πρώτων υλών στις χώρες τους, το ίδιο συμβαίνει και με τη χώρα μας. Απαξιώθηκε πλήρως η παραγωγική της βάση, επιδεινώνοντας το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και εκτοξεύοντας στα ύψη το χρέος ενώ παράλληλα είχε μεταβληθεί σε ένα εργοτάξιο χωρίς αντίκρισμα. Ας μας εξηγήσουν λοιπόν: Πώς είναι δυνατό να εντάσσεται μια χώρα σε μια ένωση προηγμένων κρατών και η ένταξη να σηματοδοτεί την αποβιομηχάνιση της και την εν γένει παραγωγική της απαξίωση; Γιατί οι ευρωπαϊκές εισροές κατευθύνονταν μόνον στις υποδομές που ευνοούν τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών της Ευρώπης (μεταφορές, εξαγωγές) απορροφώντας και το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) στα πλαίσια της συγχρηματοδότησης και όχι στον εκσυγχρονισμό της παραγωγικής βάσης; Όμως η ίδια πρακτική συνεχίζεται και σήμερα. Ομιλούν για την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ και την απορρόφηση της υψηλής χρηματοδότησής του αποκλειστικά σε έργα υποδομής, αρχής γενομένης από την ολοκλήρωση των πέντε οδικών αξόνων οι εργασίες των οποίων έχουν διακοπεί. Τι έχει όμως να προσφέρει η προσθήκη και άλλων έργων υποδομής σε μια χώρα στην οποία, θα μπορούσαμε να πούμε σχηματικά, ότι δεν καπνίζει ούτε ένα φουγάρο; Τι προσέφεραν μέχρι σήμερα τόσα έργα υποδομής χωρίς την παράλληλη προσπάθεια για την παραγωγική επανεκκίνηση της χώρας; Τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες που θα μετατρέψουν τις πλέον αξιοποιήσιμες περιοχές σε αποικία; Γιατί λοιπόν δεν κατευθύνονται οι εισροές από το ΕΣΠΑ και το ΠΔΕ αποκλειστικά στην παραγωγική αναβάθμιση της χώρας;
Εγκαλούν την Αριστερά για τη διάσπασή της σε τρία κόμματα. Όμως και η Δεξιά είναι διασπασμένη σε τρία κόμματα τα οποία όποτε χρειασθεί, όπως τώρα, συσπειρώνονται απέναντι στην ταξική απειλή χωρίς να παύουν να συγκρούονται για τη νομή της εξουσίας, χωρίς όμως αυτό να προσμετράται στις αδυναμίες της. Δεν πρόκειται για άποψη της λογικής «τί Παπάγος, τί Πλαστήρας». Διότι σε τι μπορούν αλήθεια να διαφέρουν μεταξύ τους τα κόμματα που πειθήνια αποδέχονται και επιβάλλουν τις νεοφιλελεύθερες επιταγές των μνημονίων; Μνημόνιο λοιπόν ή Αριστερά; Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα στις εκλογές.
Όμως οι δηλώσεις αυτές, που αναδεικνύουν και την περιφρόνηση των ευρωπαίων αξιωματούχων στα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα του ελληνικού λαού, ταυτόχρονα δείχνουν και τον δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσει ο ελληνικός λαός στις επικείμενες εκλογές. Να διαλύσει δηλαδή τις ψευδαισθήσεις του για το μέλλον της χώρας στη λογική των μνημονίων και ασχέτως κομματικής μέχρι χθες τοποθέτησης, εφόσον θίγεται από τη λαίλαπα των μέτρων που επιβάλλουν τα μνημόνια και δεν ανήκει στην οικονομική ελίτ που προσδοκά κέρδη από την εξαθλίωση των εργατοϋπαλλήλων που πληθαίνουν τις τάξεις των ανέργων, να ψηφίσει ανενδοίαστα Αριστερά. Τι περισσότερο έχουν πλέον να χάσουν οι στρατιές των ανέργων, τα θύματα της «ευέλικτης» εργασίας, οι μικροεπαγγελματίες και οι φοιτητές χωρίς μέλλον στη χώρα; Είναι το μόνο μήνυμα που θα τρομοκρατήσει τις Βρυξέλλες διότι τρέμει μήπως η στροφή του ελληνικού λαού στην Αριστερά μεταλαμπαδευτεί και στους λαούς των κρατών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Αν αυτό υπήρξε εφικτό τον Φεβρουάριο του 1848 και η εξέγερση του γαλλικού λαού ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά των λαών της Κεντρικής Ευρώπης, αντιλαμβανόμαστε πόσο ευκολότερο είναι σήμερα που η πληροφορία μεταδίδεται αστραπιαία από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη. Γιαυτό η συστράστευση με την Αριστερά θα φέρει εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από τις συμφορές με τις οποίες μας απειλούν. Και όχι μόνον θα μας απαλλάξει από τη μέγγενη των μνημονίων αλλά θα αποκαταστήσει και την εθνική κυριαρχία της χώρας. Διότι ο μεγαλύτερος σήμερα κίνδυνος από την πλήρη οικονομική εξάρτησή μας είναι να συρθούμε σε περιπέτειες στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο που θα υπαγορεύουν τα ξένα συμφέροντα με απρόβλεπτες συνέπειες λόγω της αδυναμίας της χώρας και της έλλειψης κοινωνικής συνοχής εξ αιτίας της κρίσης.
Όμως η αντιμετώπιση της χώρας μας από την ένταξή της στην ΕΟΚ είχε αποικιοκρατικά χαρακτηριστικά. Όπως οι ευρωπαίοι εταίροι μας προέβαιναν στην κατασκευή λιμανιών, δρόμων, σιδηροδρόμων στις αποικίες τους, όχι για να τις εκσυγχρονίσουν αλλά για να διευκολύνεται η εκμετάλλευσή τους και η μεταφορά των πρώτων υλών στις χώρες τους, το ίδιο συμβαίνει και με τη χώρα μας. Απαξιώθηκε πλήρως η παραγωγική της βάση, επιδεινώνοντας το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και εκτοξεύοντας στα ύψη το χρέος ενώ παράλληλα είχε μεταβληθεί σε ένα εργοτάξιο χωρίς αντίκρισμα. Ας μας εξηγήσουν λοιπόν: Πώς είναι δυνατό να εντάσσεται μια χώρα σε μια ένωση προηγμένων κρατών και η ένταξη να σηματοδοτεί την αποβιομηχάνιση της και την εν γένει παραγωγική της απαξίωση; Γιατί οι ευρωπαϊκές εισροές κατευθύνονταν μόνον στις υποδομές που ευνοούν τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών της Ευρώπης (μεταφορές, εξαγωγές) απορροφώντας και το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) στα πλαίσια της συγχρηματοδότησης και όχι στον εκσυγχρονισμό της παραγωγικής βάσης; Όμως η ίδια πρακτική συνεχίζεται και σήμερα. Ομιλούν για την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ και την απορρόφηση της υψηλής χρηματοδότησής του αποκλειστικά σε έργα υποδομής, αρχής γενομένης από την ολοκλήρωση των πέντε οδικών αξόνων οι εργασίες των οποίων έχουν διακοπεί. Τι έχει όμως να προσφέρει η προσθήκη και άλλων έργων υποδομής σε μια χώρα στην οποία, θα μπορούσαμε να πούμε σχηματικά, ότι δεν καπνίζει ούτε ένα φουγάρο; Τι προσέφεραν μέχρι σήμερα τόσα έργα υποδομής χωρίς την παράλληλη προσπάθεια για την παραγωγική επανεκκίνηση της χώρας; Τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες που θα μετατρέψουν τις πλέον αξιοποιήσιμες περιοχές σε αποικία; Γιατί λοιπόν δεν κατευθύνονται οι εισροές από το ΕΣΠΑ και το ΠΔΕ αποκλειστικά στην παραγωγική αναβάθμιση της χώρας;
Εγκαλούν την Αριστερά για τη διάσπασή της σε τρία κόμματα. Όμως και η Δεξιά είναι διασπασμένη σε τρία κόμματα τα οποία όποτε χρειασθεί, όπως τώρα, συσπειρώνονται απέναντι στην ταξική απειλή χωρίς να παύουν να συγκρούονται για τη νομή της εξουσίας, χωρίς όμως αυτό να προσμετράται στις αδυναμίες της. Δεν πρόκειται για άποψη της λογικής «τί Παπάγος, τί Πλαστήρας». Διότι σε τι μπορούν αλήθεια να διαφέρουν μεταξύ τους τα κόμματα που πειθήνια αποδέχονται και επιβάλλουν τις νεοφιλελεύθερες επιταγές των μνημονίων; Μνημόνιο λοιπόν ή Αριστερά; Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα στις εκλογές.
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments:
Post a Comment
Only News