Η κωμικότητα του «ενδιάμεσου» και η ανυπαρξία αναστημάτων ...

Αντιστάσεις με τον Σάββα Ιακωβίδη (Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ)

Το 1969, η Γαλλία διερχόταν μια σοβαρή εσωτερική κρίση. Οι κάτοικοι της περιοχής της Βρετάνης, μετά από μια περίοδο αναταραχής, με διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την Αστυνομία, οδοφράγματα και άλλα γεγονότα, ζητούσαν απόσχιση από τον γαλλικό κορμό. Ο στρατηγός Ντε Γκολ, πρόεδρος τότε της χώρας, συγκατένευσε. Έθεσε στους Γάλλους ψηφοφόρους ένα απλό ερώτημα: «Ναι ή όχι στην απόσχιση της Βρετάνης από τη Γαλλία»; Κατά συντριπτική πλειοψηφία, οι Γάλλοι απέρριψαν το αίτημα των κατοίκων της Βρετάνης και έκτοτε τα πράγματα επανήλθαν στην ομαλότητα. Γιατί το «όχι» στην απόσχιση επιβλήθηκε συντριπτικά; Διότι επικεφαλής της Γαλλίας ήταν ο στρατηγός ντε Γκολ, όχι μόνο ήρωας και αρχηγός της αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών, αλλά και ηγέτης με υψηλό και ευρέως αποδεκτό διεθνώς πολιτικό ανάστημα.

Απλώς και μόνο η εμφάνισή του, ο λόγος του, η πολιτική του ήταν αρκετά για να πείσουν τους πολίτες ότι απέναντί τους είχαν έναν Ηγέτη που ενέπνεε, καθοδηγούσε, ήξερε τι ήθελε με αποφασιστικότητα και, προπάντων, είχε όραμα για τη Γαλλία.

Ο στρατηγός Ντε Γκολ τρεις φορές τάχθηκε κατά της ένταξης της Βρετανίας στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα επειδή, έλεγε, αν ενταχθεί, θα τη διαλύσει. Είχε υπόψη του τη δήλωση Τσόρτσιλ, ότι, αν η Βρετανία είχε να επιλέξει μεταξύ της ηπείρου (της Ευρώπης) και του ωκεανού (των ΗΠΑ), θα επέλεγε τον ωκεανό. Πόσο δίκαιο είχε στις αντιρρήσεις του… Ο Ντε Γκολ έδωσε στη χώρα την πυρηνική ισχύ (la force de frappe) και την ανέδειξε σε μεγάλη δύναμη. Γιατί θυμόμαστε αυτά τα ιστορικά δεδομένα; Επειδή κοιτάζουμε τι συμβαίνει στη δύστηνη Κύπρο και μας καταλαμβάνει αφόρητη απελπισία. Με αφορμή και τα τεκταινόμενα στον λεγόμενο «ενδιάμεσο χώρο» (πού… ενδιάμεσα, είναι;), αναλογίζεται κανείς με βαθύτατη απογοήτευση: Αυτός ο τόπος δεν γεννά, πια, αναστήματα, παρά σπιθαμιαία πολιτικά εκβλαστήματα. Υποτίθεται ότι οι λεγόμενες κεντρώες δυνάμεις συνασπίσθηκαν για να προσφέρουν στον τόπο την εναλλακτική επιλογή και λύση για τις προεδρικές. Δηλαδή, να απαλλάξουν τους πολίτες από το σαθρό δίλημμα, «Αναστασιάδης ή Χριστόφιας ή οποιοσδήποτε Χριστόφιας», και να ανοίξουν ένα νέο δρόμο στην αντιμετώπιση του Κυπριακού, της οικονομίας, των θεσμών, κτλ.

Απέτυχαν! Και απέτυχαν επειδή, πρώτον, δεν κατάφεραν να απαλλαγούν από προσωπικές αντζέντες, ίντριγκες, μηχανορραφίες, αναξιοπιστίες και ιδιοτέλειες. Δεύτερον, έμειναν αγκιστρωμένοι στην τουρκογενή και τουρκοφρενή διζωνική. Τρίτον, τα μισά κόμματα αλληθώριζαν προς το ΑΚΕΛ ή και προς τον ΔΗΣΥ την ώρα που, δήθεν, προσπαθούσαν να συμπήξουν ένα ενιαίο μέτωπο κατά του παλαιοκομματισμού. Τέταρτον, η κοινή διακήρυξή τους στερείται οράματος, προοπτικής και συνενωτικής δυναμικής. Πέμπτον, τα κόμματα του λεγόμενου «ενδιάμεσου» έβαλαν το αμάξι πριν από τα άλογα. Δηλαδή, συμφώνησαν σε μια κοινή διακήρυξη και μετά αναζήτησαν υποψήφιο που, ουσιαστικά, θα ήταν ένα απλό εκτελεστικό όργανο, ένας κατ’ εντολήν αχυράνθρωπος. Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα δεχόταν αυτόν τον καταθλιπτικό και εξευτελιστικό ρόλο;

Πέραν αυτών, η καχυποψία, οι αλληλοϋποβλέψεις, η ψιθυρολογία και η διαδοσολογία, τα ανοίγματα Καρογιάν και η πείσμων επιμονή του να ρυμουλκήσει τον «ενδιάμεσο» προς το ΑΚΕΛ, οδήγησαν στα σημερινό κατάντημα του χώρου. Τώρα, η ονοματολογία, οι ομάδες και οι παραομάδες, που φαίνεται να δρουν υπέρ άλλων εν δυνάμει υποψηφίων, ανατίναξαν κάθε προοπτική ο «ενδιάμεσος» να είναι πραγματικά ο χώρος από τον οποίο θα εκπηγάσει μια νέα ελπίδα. Και ο Ν. Αναστασιάδης αγάλλεται σφόδρα, έστω και αν έχει λυπηθεί επειδή δεν θα έχει αντίπαλο τον Δ. Χριστόφια…

 Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ