En attendant Godot

 ESTRAGON. - Qu'est-ce que tu as ?
VLADIMIR. - Je n'ai rien.
ESTRAGON. - Moi je m'en vais.
VLADIMIR. - Moi aussi.
Silence.
ESTRAGON. - Il y avait longtemps que je dormais ?
VLADIMIR. - Je ne sais pas.
Silence.
ESTRAGON. - Où irons-nous ?
VLADIMIR. - Pas loin.
ESTRAGON. - Si si, allons-nous-en loin d'ici !
VLADIMIR. - On ne peut pas.
ESTRAGON. - Pourquoi ?
VLADIMIR. - Il faut revenir demain.
ESTRAGON. - Pourquoi faire ?
VLADIMIR. - Attendre Godot.
ESTRAGON. - C'est vrai. (un temps.) Il n'est pas venu ?
VLADIMIR. - Non.
ESTRAGON. - Et maintenant il est trop tard.
VLADIMIR. Oui, c'est la nuit.
ESTRAGON. - Et si on le laissait tomber ? (un temps.) Si on le laissait tomber?
VLADIMIR. - Il nous punirait. (silence. Il regarde l’arbre.) Seul l’arbre vit.
ESTRAGON (regardant l’arbre). – Qu’est-ce que c’est ?
VLADIMIR. – C’est l’arbre.
ESTRAGON. – Non, mais quel genre ?
VLADIMIR. – Je ne sais pas. Un saule.
ESTRAGON. – Viens voir. (Il entraîne Vladimir vers l’arbre. Ils s’immobilisent devant. Silence.) Et si on se pendait ?
VLADIMIR. – Avec quoi ?
ESTRAGON. – Tu n’as pas un bout de corde ?
VLADIMIR. – Non.
ESTRAGON. – Alors on ne peut pas.
VLADIMIR. – Allons-nous-en.
ESTRAGON. – Attends, il y a ma ceinture.
VLADIMIR. – C’est trop court.
ESTRAGON. – Tu tireras sur mes jambes.
VLADIMIR. – Et qui tirera sur les miennes ?
ESTRAGON. – C’est vrai.
VLADIMIR. – Fais voir quand même. (Estragon dénoue la corde qui maintient son pantalon. Celui-ci, beaucoup trop large, lui tombe autour des chevilles. Ils regardent la corde.) A la rigueur ça pourrait aller. Mais est-elle solide ?
ESTRAGON. – On va voir. Tiens.
Ils prennent chacun un bout de la corde et tirent. La corde se casse. Ils manquent de tomber.
VLADIMIR. – Elle ne vaut rien.
Silence.
ESTRAGON. - Tu dis qu'il faut revenir demain ?
VLADIMIR. – Oui.
ESTRAGON. – Alors on apportera une bonne corde.
VLADIMIR. - C'est ça.
Silence.
ESTRAGON. - Didi.
VLADIMIR. - Oui.
ESTRAGON. - Je ne peux plus continuer comme ça.
VLADIMIR. - On dit ça.
ESTRAGON. - Si on se quittait ? Ca irait peut-être mieux .
VLADIMIR. - On se pendra demain. (un temps.) A moins que Godot ne vienne.
 
ESTRAGON. - Et s'il vient ?
VLADIMIR. - Nous serons sauvés.
Vladimir enlève son chapeau – celui de Lucky – regarde dedans, y passe la main, le secoue, le remet.
ESTRAGON. - Alors on y va ?
VLADIMIR. –  Relève ton pantalon.
ESTRAGON. - Comment ?
VLADIMIR. -  Relève ton  pantalon.
ESTRAGON. - Que j'enlève mon pantalon ?
VLADIMIR. - RE-lève ton pantalon.
ESTRAGON. - C'est vrai.
Il relève son pantalon. Silence.
VLADIMIR. - Alors, on y va ?
ESTRAGON. - Allons-y.
Ils ne bougent pas.
-----------------------
-----------------------
(ο Εστρ ξυπνά, βγάζει τις μπότες του, σηκώνεται με μια μπότα σε κάθε χέρι, πάει και τις βάζει κάτω στο κέντρο της σκηνής, μπρος, και μετά πάει προς τον Βλαντ).
Εστρ. Τί σου συμβαίνει;
Βλαντ. Τίποτα.
Εστρ. Φεύγω.
Βλαντ. Κι εγώ.
Εστρ. Κοιμήθηκα πολύ;
Βλαντ. Δε ξέρω. (σιγή).
Εστρ. Πού θα πάμε;
Βλαντ. Όχι μακριά.
Εστρ. Ω ναι, ας φύγουμε μακριά από δω.
Βλαντ. Δε μπορούμε.
Εστρ. Γιατί όχι;
Βλαντ. Για να περιμένουμε τον Γκοντό.
Εστρ. Α! (σιγή). Δεν ήρθε;
Βλαντ. Όχι.
Εστρ. Και τώρα είναι πολύ αργά.
Βλαντ. Ναι τώρα νύχτωσε.
Εστρ. Κι αν τονε παρατήσουμε; (παύση). Αν τονε παρατήσουμε;
Βλαντ. Θα μας τιμωρήσει. (σιγή. Κοιτά το δέντρο). Όλα πέθαναν εκτός από το δέντρο.
Εστρ. (κοιτώντας το δέντρο). Τί είναι;
Βλαντ. Είναι το δέντρο.
Εστρ. Ναι, τί δέντρο;
Βλαντ. Δε ξέρω, ιτιά.
Εστρ. (τραβά τον Βλαντ προς το δέντρο, στέκουν ακίνητοι μπρος του. σιγή). Γιατί δε κρεμιόμαστε;
Βλαντ. Με τί;
Εστρ. Δεν είχες ένα κομμάτι σχοινί;
Βλαντ. Όχι.
Εστρ. Τότε δε μπορούμε. (σιγή).
Βλαντ. Πάμε να φύγουμε.
Εστρ. Υπάρχει η ζώνη μου.
Βλαντ. Είναι πολύ κοντή.
Εστρ. Μπορείς να κρεμαστείς από τα πόδια μου.
Βλαντ. Και ποιός θα κρεμαστεί από τα δικά μου;
Εστρ. Σωστά.
Βλαντ. Δείξε μου πάντως. (ο Εστρ ξεσφίγγει τη ζώνη και το παντελόνι του που 'ναι μεγάλο, πέφτει στους αστραγάλους. κοιτάνε τη ζώνη). Μπορεί να γίνει θηλειά, αλλά θα 'ναι αρκετά γερή;
Εστρ. Θα δούμε αμέσως. Εδώ. (παίρνει έκαστος μιαν άκρη της ζώνης και τη τραβά. σπάζει και παραλίγο να πέσουνε κάτω).
Βλαντ. Δεν αξίζει τον κόπο, μήτε να βρίσουμε.
Εστρ. Είπες πως πρέπει να 'ρθούμε πάλι αύριο;
Βλαντ. Ναι.
Εστρ. Τότε μπορούμε να φέρουμε ένα μεγάλο κομμάτι σχοινί.
Βλαντ. Ναι. (σιγή).
Εστρ. Ντιντί;
Βλαντ. Ναι.
Εστρ. Δε μπορώ να συνεχίσω έτσι.
Βλαντ. Έτσι νομίζεις;
Εστρ. Αν χωρίζαμε; Μπορεί να 'ναι καλύτερο για μας.
Βλαντ. Θα κρεμαστούμε αύριο. (παύση). Εκτός κι αν έρθει ο Γκοντό.
Εστρ. Κι αν έρθει;
Βλαντ. Θα σωθούμε. (βγάζει το καπέλο -του Λάκι-, κοιτά μέσα, το ψάχνει, το τινάζει, το χτυπά στη κορφή, το ξαναφορά).
Εστρ. Λοιπόν, θα φύγουμε;
Βλαντ. Ανέβασε το παντελόνι σου.
Εστρ. Τί;
Βλαντ. Ανέβασε λέω, το παντελόνι σου.
Εστρ. Θες να βγάλω το παντελόνι μου;
Βλαντ. ΤΡΑΒΑ ΠΑΝΩ το παντελόνι σου.
Εστρ. (συνειδητοποιώντας πως έχει πέσει το παντελόνι του). Σωστά! (το ανεβάζει).
Βλαντ. Λοιπόν; Πάμε;
Εστρ. Ναι! Πάμε.

(δε κινούνται).