Η χαμένη «μας» λαϊκή κυριαρχία

Ειρήσθω με τον Λάζαρο Μαύρο

Σ Υ Ρ Ε Τ Α Ι  ΕΘΕΛΟΥΣΙΩΣ για να υπαχθεί υπό την κυριαρχία των Τροϊκανών η Κυπριακή Δημοκρατία. Κρατική κυριαρχία σε συγκεκριμένους θεμελιακούς τομείς της κρατικής βούλησης, των πολιτικών αποφάσεων που σχετίζονται με την οικονομία και βασίζονται επί της οικονομίας κι επηρεάζονται απ’ την οικονομία. Εθελούσια υποταγή στη θέληση και τους όρους που επιβάλλει ο ισχυρός Δανειστής στον αδύναμο Δανειζόμενο - Οφειλέτη. Με τις υποθήκες, εγγυήσεις και τα εχέγγυα που ο πρώτος απαιτεί και λαμβάνει από τον δεύτερο για να εξασφαλίσει, σε βάθος χρόνου, το λαβείν του. Σημαντικό μέρος της κυριαρχίας της κυπριακής πολιτείας (κυβέρνησης και βουλής) εκχωρείται από την ίδια στους Τροϊκανούς. Τηρουμένων των αναλογιών, το πλησιέστερο αντίστοιχο μπορεί να εντοπισθεί στην ιστορία όταν το νησί ήταν Φόρου Υποτελές στους Πέρσες, πριν και μετά την αποτυχημένη επανάσταση του Σαλαμίνιου Ονήσιλου του 499 π.Χρ.

Α Κ Ρ Ω Τ Η Ρ Ι Α Ζ Ε Τ Α Ι έτσι, έτι περαιτέρω, ό,τι απέμεινε από τη λαϊκή κυριαρχία, η οποία ανέκαθεν αποτελούσε το πρώτιστο ζητούμενο και ουσιωδέστερο στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Στην περίοδο διακυβέρνησης Χριστόφια, πάντως, αναδείχθηκαν οξύτερες οι ανεπάρκειες του ισχύοντος πολιτεύματος της Republic of Cyprus (ρ ε π π ά π λ ι κ) στη δημοκρατική λειτουργία και την ενσάρκωση της λαϊκής κυριαρχίας:

Δ Ε Ν ΣΥΝΑΔΕΙ με τη δημοκρατία κι ούτε με τους τύπους έστω της λαϊκής κυριαρχίας, η παραμονή στην εξουσία μιας κυβέρνησης ισχνοτάτης μειοψηφίας 18%. Το επιτρέπει το Σύνταγμα της Republic, το οποίο, ούτως ή άλλως, δεν επιβλήθηκε για να υπηρετεί ή να επιτρέπει την ανάπτυξη, την ουσιαστικοποίηση και την άνθιση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Τα προβλήματα δεν είναι τωρινά. Οξύνθηκαν, τα βίωσε και τα συνειδητοποίησε ο λαός εντονότερα μέσα στην τραυματική εμπειρία - απ’ τον περσινό Ιούλιο και τον Όλεθρο στο Μαρί - της ετσιθελικής άρνησης Χριστόφια - ΑΚΕΛ να υπακούσουν στην παλλαϊκή απαίτηση για παραίτηση.

Τ Ε Τ Ο Ι Ο Υ ΕΙΔΟΥΣ προβλήματα τα είχαν λύσει εκείνοι που πρώτοι επινόησαν το δημοκρατικό πολίτευμα. Οι γεννήτορες της άμεσης δημοκρατίας, Αθηναίοι του 5ου π.Χρ. αιώνα: Το Άμεσα Ανακλητό (κι όχι μέχρι λήξεως της θητείας) κάθε εκλελεγμένου ή κληρωτού Άρχοντος, στην κάθε εξουσία. Η παραίτηση μιας κυβέρνησης που χάνει την πλειοψηφία της βουλής, στις κοινοβουλευτικές (κι όχι προεδρικές) ρεππάπλικ, δεν διέσωσε το Άμεσα Ανακλητό του πάτριου πολιτεύματος. Αυτός λοιπόν ο θεσμός, μαζί με την ταυτόχρονη ανάπτυξη των τακτικών και εκτάκτων δημοψηφισμάτων, αποτελεί την απάντηση για μια πιο αρτιμελή δημοκρατία και ουσιαστικό, επιτέλους, έμπρακτο περιεχόμενο της ήδη… χασιμιάς λαϊκής κυριαρχίας. 
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ