Ο άλλος μας εαυτός

Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο στα δυο κράτη του Ελληνισμού, και σπαταλώντας φαιά ουσία, προσπαθώ τα τελευταία χρόνια να ανιχνεύσω γιατί φτάσαμε σ’ αυτήν τη λέξη με πολύπλοκο περιεχόμενο που ακούμε καθημερινά, την κρίση. Ο προβληματισμός προ ολίγων ετών πού οδηγούμαστε ως Έθνος, μετατράπηκε σε πώς καταντήσαμε έτσι.
Η απάντηση έρχεται χρησιμοποιώντας μόνο ένα κουμπί. Το κουμπί της τηλεόρασης. Πατώντας το ένα βράδυ στις οκτώ θα ανακαλύψουμε μέσα τους ανθρώπους που εμείς επιλέξαμε να μας εκπροσωπούν και είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τον ολισθηρό δρόμο που πήραμε. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή βρίσκεται στους ίδιούς μας τους εαυτούς. Γιατί ο πολιτικός κόσμος μιας χώρας δεν είναι τίποτα λιγότερο από το είδωλο που αντικρίζει η κοινωνία, βλέποντας τον εαυτό της στον καθρέφτη.


Ευκολόπιστοι ως είθισται ως λαός, πιστεύαμε ό,τι μας πλάσαραν, ότι για όλα φταίνε κάποιοι ξένοι με σκοτεινά σχεδία. Δικαιολογημένα κάπως, αφού την πάθαμε αρκετές φορές με αποκορύφωμα το καλοκαίρι του '74. Πρέπει να αναζητήσουμε τι κάναμε εμείς στραβά, γιατί ανεχθήκαμε ένα πολιτικό σύστημα να μας καταντήσει δούλους του που παρακαλούν για μια θεσούλα, για ένα βόλεμα, για μιαν απαλλαγή, για μια μετάθεση.
Γίναμε συνοδοιπόροι μιας άρχουσας πολιτικής τάξης στην οικοδόμηση ενός διεφθαρμένου κράτους, μιας τάξης που αντιπαλευόταν την αξιοκρατία μόνο και μόνο για να ανεβάσει τις μετοχές της στο πολιτικό χρηματιστήριο. Τώρα το κατακρίνουμε όμως, γιατί μας πονάει. Τωρα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν απαρέσκεια προς το πολιτικό κατεστημένο, προ ολίγων χρόνων όμως δεν μας ενοχλούσε, πολύ απλά γιατί είχαμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, όλοι είχαμε δουλειές με καλούς μισθούς, κάναμε καταχρήσεις και σπατάλες σ’ ένα συνεταιρισμό πλασματικής ευημερίας, με γαρνιτούρα την πελατειακή σχέση πολιτικών και πολιτών, αδιαφορώντας για το κοινωνικό τέρας που πλάθαμε. Μια κοινωνία χωρίς αξίες, νέους χωρίς πρότυπα, με όνειρο το βόλεμα.
Μου έρχεται στο μυαλό κάτι που έγραψε σε άρθρο του ο πανεπιστημιακός καθηγητής κ. Γιώργος Παγουλάτος προ δυο ετών, περιγράφοντας σε λίγες γραμμές τη νεοελληνική μας πραγματικότητα: «Το σύστημά μας διαχρονικά στηρίχθηκε σε ένα άγραφο κοινωνικό συμβόλαιο, οι πολλοί θα ανέχονται την υψηλή διαφθορά των ολίγων, αρκεί οι λίγοι να κάνουν τα στραβά ματιά στη μικροδιαφθορά των πολλών».
Η οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας από τη δημιουργία αληθινής παιδείας πρέπει να συμβαδίζει με την οικονομική ανάπτυξη των λαών. Πρέπει πρώτα όμως να σηκωθούμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να προχωρήσουμε απαλλαγμένοι από τον άλλο μας εαυτό. Αυτόν τον άλλον, τον παρακμιακό, που κάθε φορά μπαίνει σφήνα στην ιστορία και τη γράφει όπως αυτός θέλει, την τσαλακώνει, τη φθείρει και την κάνει άχρηστη... άδειο σακκί.
ΠΕΤΡΟΣ ΛΕΩΝΙΔΟΥ
Φοιτητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών 
http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/540370