ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΗ

Γράφει ο Β.Α. Κόκκινος 

(Επίτ. Πρόεδρος του Αρείου Πάγου)

Πόσο δίκαιο είχε ο Βίσμαρκ όταν έλεγε: πώς να πιστεύσει κανείς την ιστορία, όταν για γεγονότα που έγιναν μόλις χθες, λέγονται τόσα ψεύδη! Ποιος Έλλην δεν γνωρίζει ότι η σύνθεση του Ειδικού Δικαστηρίου, που εδίκασε τα σκάνδαλα της Τραπέζης Κρήτης, με κατηγορουμένους τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Αγαμέμνονα Κουτσόγιωργα και άλλους, είχε δεκατρία μέλη και όχι ένδεκα, καθώς και ότι μεταξύ των έξι της μειοψηφίας των Δικαστών, που εψήφισαν υπέρ της καταδίκης του Ανδρέα Παπανδρέου για συνέργεια σε απιστία των προέδρων των ΔΕΚΟ, ήταν και ο πρόεδρος του Ειδικού Δικαστηρίου τούτου, όπως έγραψαν τις πρώτες ημέρες, μετά τη δημοσίευση της αποφάσεως, όλες οι εφημερίδες της εποχής.

Εν τούτοις, ένας νέος διευθυντής εβδομαδιαίας εφημερίδας κύρους, σε ιστορική έκδοση της εφημερίδας αυτής, για τα γεγονότα των ενενήντα τελευταίων χρόνων, γράφει ότι το άνω Δικαστήριο αθώωσε τον Ανδρέα με ψήφους 6 κατά 5 - που σημαίνει ότι τα μέλη ήσαν 11 και όχι 13, όπως ήσαν στην πραγματικότητα - και ότι μεταξύ εκείνων που ψήφισαν την αθώωση του Ανδρέα ήταν τάχα και ο πρόεδρος του Δικαστηρίου, «ο οποίος σχεδόν δεν είχε άλλη επιλογή, με βάση την εξέλιξη της δίκης και τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, που είχαν εν τω μεταξύ διαμορφωθεί».

Είναι λυπηρό, ένας δημοσιογράφος διευθυντής τόσο σοβαρής εφημερίδας, να μη γνωρίζει ότι η σύνθεση του ανωτέρω Δικαστηρίου ήτο 13μελής, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου απηλλάγη με ψήφους 7 κατά 6 και ότι μεταξύ των 6, που υπεστήριξαν την ενοχή του Ανδρέα Παπανδρέου, ήτο και ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου. Εξ ίσου λυπηρό είναι και το γεγονός ότι ο δημοσιογράφος αυτός δεν έμαθε ακόμη, ότι οι Δικαστές αποφαίνονται βάσει του εκ της διαδικασίας προκύπτοντος αποδεικτικού υλικού και κατά συνείδηση, χωρίς να επηρεάζονται από πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, που διαμορφώνονται ήδη ή εμφανίζονται διαμορφωμένες από τον τύπο. Αλλ΄ όταν ένας δημοσιογράφος γράφει με τόση ανευθυνότητα και προχειρότητα, πώς να πιστεύσει κανείς τα γραφόμενα στις εφημερίδες;

Ο αιώνας, τον οποίον διερχόμεθα, διαφέρει από τους άλλους και μάλιστα από τον προηγούμενο, ο οποίος είχε δύο παγκοσμίους πολέμους, πολλούς τοπικούς, αρκετές γενοκτονίες και πάνω από 200 εκατομμύρια νεκρούς. Στον 21ο αιώνα δεν έχουν εμφανισθεί, ως τώρα, παγκόσμιοι πόλεμοι, έγιναν όμως και γίνονται πολλοί τοπικοί, με τον κίνδυνο πάντοτε ενός πυρηνικού ή βιοχημικού ολέθρου με ανυπολόγιστες καταστροφές σε βάρος της φύσεως.

Οι ψυχικές παθήσεις των ηγετών διαφόρων χωρών επηρέασαν την εξέλιξη των σχέσεων των κρατών και τη χρήση των μαζικών όπλων. Δύο αμερικανοί (ο δημοσιογράφος  Pierre Accoce και ο ιατρός της Ακαδημίας Επιστημών της Ν. Υόρκης Piere Rentchnick) στο βιβλίο τους «Αυτοί οι άρρωστοι που μας κυβερνούν», περιγράφουν τις ψυχοσωματικές ασθένειες κορυφαίων ηγετών του κόσμου κατά τον 20ο αιώνα και την επίδραση αυτών στα γεγονότα του Β΄  Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τους συγγραφείς αυτούς ο Χίτλερ έπασχε από υστερία και νόσο πάρκινσον και ο Μουσολίνι από νευροσύφιλη, στην οποία η ωχρά σπειροχαίτη προκαλεί διάχυτο μηνιγγοεγκεφαλίτιδα με νευρολογικές και ψυχικές διαταραχές. 

Είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ εθεώρη εαυτόν στρατηγική μεγαλοφυΐα και σε στιγμές κρίσεως σχεδίαζε επί χάρτου επιθέσεις στρατιών με ανύπαρκτες μεραρχίες. Ενώ ο Μουσολίνι εμφανιζόταν πάντοτε με πομπώδες και αλαζονικό ύφος, που ήσαν αποτέλεσμα παραληρήματος μεγαλείου. Ο Τσάμπερλαιν έπασχε από καρκίνο του εντέρου και κατάθλιψη. Ο Ντελαντιέρ από ανεπαρκή προσωπικότητα. Ο Γκαμελέν από νευροσύφιλη. Ο Στάλιν από παρανοειδή προσωπικότητα. Ο Τσώρτσιλ ήτο κυκλοθυμικός. Και ο Ρούσβελτ έπασχε από αρτηριοσκλήρυνση του εγκεφάλου, νόσο του Αλβαρέζ. 

Η διανομή του κόσμου στη Γιάλτα, που έθεσε επί μισό αιώνα τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης στο σιδηρούν παραπέτασμα έγινε υπό την επίδραση των ανωτέρω ψυχοπαθολογικών καταστάσεων των τριών ηγετών Στάλιν, Ρούσβελτ και Τσώρτσιλ. Ο Ρούσβελτ είχε αρτηριακή υπέρταση 300/170 mm και έκδηλα σημεία διανοητικής συγχύσεως και εκπτώσεως (και μετά δύο-τρεις μήνες απεβίωσε). Ήταν ανίκανος να αμυνθεί στις έντονες πιέσεις του Στάλιν και στην φορτική, παρανοϊκή διεκδίκησή του επί της Ανατολικής Ευρώπης. Και τέλος ο Τσώρτσιλ βρισκόταν σε καταθλιπτική κάμψη και σωματική εξάντληση. Ήταν κουρασμένος και αδύναμος να αντιταχθεί μόνος στις απαιτήσεις του Στάλιν. Στο άνω σύγγραμμα περιγράφονται επίσης οι ψυχοπαθολογικές παθήσεις και χαρακτήρες των κάτωθι ηγετών: Ουίλσον, Χάρτινγκ, Αϊζενχάουερ, Κένεντυ, Τζόνσον, Νίξον, Σαλαζάρ, Φράνκο, Αντενάουερ, Ντε Γκωλ, Πομπιντού, Πίος 12ος, Λένιν, Κρούτσεφ, Μπριέζνεφ, Ήντεν, Νάσερ, Τσου Εν Λάι, Μαο Τσε Τουνγκ, οι οποίοι διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στα ιστορικά γεγονότα και τη ζωή των λαών στον 20ο αιώνα. 

Οι Έλληνες έχουν την αίσθηση ότι ευρίσκονται υπό οικονομικό πόλεμο και γερμανική κατοχή. Τα τιμωρητικά οικονομικά μέτρα, που αξιώνουν οι Γερμανοί με πρωτοβουλία του Σόιμπλε, (άλλοι θα κρίνουν τον ψυχικό του κόσμο) οδηγούν τους Έλληνες σε εξαθλίωση και δυστυχία. Οι κυβερνώντες έχουν την ψευδαίσθηση ότι προσφέρουν σπουδαίες υπηρεσίες στο λαό. Οι σκεπτόμενοι πολίτες όμως βλέπουν ότι ασχολούνται μόνον, πώς θα εκπληρώσουν τους όρους των Μνημονίων, πώς θα περικόψουν μισθούς και συντάξεις και πώς θα φορολογήσουν ληστρικώς τους ατυχείς ιδιοκτήτες ακινήτων. Βεβαίως γίνονται κάποιες περιστολές των δημοσίων δαπανών. Καθώς και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Μόνον που οι τελευταίες θα έπρεπε να αρχίσουν από τους 600.000 υπαλλήλους, οι οποίοι διορίσθηκαν από το ΠΑΣΟΚ τα έτη 1993 έως το 2004 και να γίνουν με αντικειμενικά κριτήρια, όπως είναι η φυγοπονία, η διαφθορά και η αργομισθία.

Κατανοητή η εμπιστοσύνη των κυβερνώντων προς ορισμένα πρόσωπα. Αλλά όταν επιλέγονται προϊστάμενοι σπουδαίων υπηρεσιών, με μεγάλο αριθμό υπαλλήλων, δεν είναι δυνατόν να τίθενται επί κεφαλής πρώην υπάλληλοι ορισμένης περιοχής της Ελλάδος, άπειροι και προφανώς στερούμενοι των ικανοτήτων να ανταποκριθούν  στα ανατιθέμενα σε αυτούς ανώτερα καθήκοντα.

Ματαίως οι πολίτες αναζητούν, μεταξύ των κυβερνητικών πράξεων, σχέδια και μέτρα αναπτύξεως της χώρας. Το νομοθετικό έργο της κυβερνήσεως περιορίζεται σε πολυνομοσχέδια συμπληρούμενα αντισυνταγματικώς με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, εκτός του πνεύματος και του γράμματος του Συντάγματος.

Βασικό ολίσθημα της κυβερνήσεως είναι το γεγονός ότι παραβιάζεται από αυτήν η διάκριση των τριών εξουσιών (Νομοθετικής, Εκτελεστικής και Δικαστικής) και το ισότιμο, ισοδύναμο και ισόκυρο αυτών. Η εκτελεστική εξουσία μεταχειρίζεται την δικαστική και τα άμεσα όργανα αυτής ως απλούς δημοσίους υπαλλήλους, γεγονός που διαστρέφει την έννοια και την αξία του θεσμού της δικαιοσύνης και αγνοεί τους λόγους θεσπίσεως της ανεξαρτησίας των Δικαστών, οι οποίοι συντρέχουν και για τους συνταξιούχους τούτων, όπως έχουν αποφανθεί εμπεριστατωμένως οι Ολομέλειες και των τριών Ανωτάτων Δικαστηρίων, καθώς και του Ειδικού Δικαστηρίου του καλουμένου Μισθοδικείου. Αλλ΄αυτά είναι για τους αρμοδίους υπουργούς της σημερινής κυβερνήσεως terra incognita.

.xronos.gr

3/1/13