Ελληνική δουλοπρέπεια

Μαλούχος Γεώργιος Π.
«Η Ελλάδα, που ως συνοριακή χώρα της Κοινότητας είναι πιο εύκολα προσιτή στους ξένους, μετατρέπεται έτσι σε αποθήκη μεταναστών για όλη την Ευρώπη. Είμαι σίγουρη, ότι αν η Γερμανία βρισκόταν γεωγραφικά στη θέση της Ελλάδας, θα είχε καταργήσει το Δουβλίνο ΙΙ και μαζί με αυτό και το μεταναστευτικό πρόβλημα»: τάδε έφη χθες σε συνέντευξή της στο Βήμα η Ανέτε Γκροτ, βουλευτής του αριστερού γερμανικού κόμματος Die Linke. Και έχει απόλυτο δίκιο.
Όμως η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία. Και κάτι τέτοιο δεν τολμά όχι να το πράξει αλλά ούτε καν να το σκεφτεί. Όχι μόνον τώρα, τα τρία τελευταία χρόνια, αλλά εδώ και πολλά περισσότερα χρόνια που το πρόβλημα διογκώνεται.

Ταυτόχρονα, είναι εξίσου βέβαιο ότι την πολιτική που εισηγείται η Γκροτ θα είχαν ασκήσει και πολλά άλλα κράτη αν αντιμετώπιζαν τέτοιου είδους πρόβλημα – η γειτονική Ιταλία πάντως, προχώρησε σε πολύ πιο ακραίες ενέργειες.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να είναι μια χώρα ισχυρή όπως η Γερμανία για να επικαλεστεί το αυτονόητο εθνικό της συμφέρον, το οποίο η Ελλάδα ούτε το επικαλέστηκε, ούτε το επικαλείται, χωρίς ποτέ οι κυβερνήσεις της να εξηγήσουν επαρκώς το γιατί.
Η ελληνική δουλοπρέπεια – γιατί περί αυτού πρόκειται – είναι ένα σύνδρομο που έχει βαθιές ρίζες και έχει προκαλέσει πολλά και μεγάλα δεινά. Ισως οι εκφραστές της να διαπνέονται από τη λογική ότι κάνοντας πάντα και παντού τα «καλά παιδιά» θα έχουν την ησυχία τους. Όμως, έχουν διαψευσθεί συστηματικά και παταγωδώς από την πραγματικότητα.
Υποτίθεται ότι θέλουμε να είμαστε μια χώρα με ευρωπαική λογική, όμως αγνοούμε διαρκώς το βασικό κανόνα της επίκλησης του εθνικού συμφέροντος σε κάθε τι που φοβόμαστε ότι θα «στενοχωρήσει» και θα δυσκολέψει τους «φίλους» μας. Και τώρα, έρχεται μια γερμανίδα βουλευτής, έστω και της Αριστεράς, να μας πει ότι έπρεπε να είχαμε σηκώσει το ανάστημά μας απέναντι στη Γερμανία – και να ξανατονιστεί: για κάτι που ξεκινά πολύ πριν από την υπαγωγή μας στο διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Λοιπόν, αύριο, ή μεθαύριο, ας είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε κι άλλα, ακόμα πιο πικρά και δυσάρεστα: να ακούσουμε λ.χ. ότι δεν θα έπρεπε να δεχθούμε πολλά από εκείνα που με περισσή ευκολία δεχθήκαμε από το 2010 και μετά. Ας περιμένουμε να μας πουν ότι δεν θα έπρεπε να δεχθούμε με τέτοια προθυμία την συνεχή περιστολή της εθνικής μας κυριαρχίας. Να μας πουν ότι θα έπρεπε να είχαμε διαπραγματευθεί πιο σκληρά τα μέτρα που μας επιβλήθηκαν, ότι δεν πράξαμε το αυτονόητο εθνικό μας καθήκον.
Όλα αυτά θα τα βρούμε μπροστά μας. Το πρώτο παράδειγμα το είδαμε άλλωστε ήδη: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κάνει τώρα την «αυτοκριτική» του για το ελληνικό πρόγραμμα με τρόπο που ουσιαστικά αποθεμελιώνει, ακυρώνει την πολιτική που ασκήθηκε στην Ελλάδα τα τρία τελευταία χρόνια. Πόσο μακριά είναι αυτή η «αυτοκριτική» από τη διαπίστωση ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να είχε δεχθεί τους όρους που επιβλήθηκαν και θα όφειλε να είχε διαπραγματευθεί σε άλλη βάση;
Οι ελληνικές ηγεσίες θα βρεθούν, αργά ή γρήγορα, μπροστά σε τέτοιου είδους κριτική όχι από μέσα, αλλά απ’ έξω, από τους ανθρώπους και τις χώρες που επέβαλλαν σε σειρά ελληνικών κυβερνήσεων αυτό που σήμερα συμβαίνει.
Και ουδείς πρέπει να ξεχνά ότι ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος είναι κατά γενική ομολογία ο αρχιτέκτονας της σημερινής πορείας της Ευρώπης, έχει παραπάνω από μία φορές δηλώσει ότι οι ευθύνες της ελληνικής ελίτ είναι τεράστιες για την πορεία της χώρας. Να δούμε λοιπόν που θα έχει βρεθεί η χώρα και πώς θα απαντήσουν οι ελληνικές ελίτ οψέποτε εξειδικεύσει αυτές τις κατηγορίες, περιλαμβάνοντας και την ελληνική δουλοπρέπεια.
 .tovima.gr
24/1/13