Κομμένες κεφαλές, καμένη χώρα

Από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟ v.delipetros@eleftherotypia.net

Η αυτοκριτική είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Βγαίνει όποιος έχει κάνει τα μύρια όσα και βλέποντας ότι όπου να 'ναι θα τον πάρουν με τις πέτρες, αρχίζει τα «κάναμε λάθος» και τα «δεν υπολογίσαμε την επίπτωση στην ύφεση» και τα «δεν λογαριάσαμε την αλληλεπίδραση όλων των παραγόντων» και μετά -ξεπλυμένος υποτίθεται- ξαναμπαίνει στη γραφειάρα του και συνεχίζει τα... ίδια!

Τα στελέχη του ΔΝΤ, λ.χ., βγαίνουν το ένα μετά το άλλο, πότε ανοιχτά και πότε συγκαλυμμένα, και λένε ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, ότι στο βάθος δεν υπάρχει διάσωση αλλά καταβαράθρωση της Ελλάδας, αλλά αυτή η καθυστερημένη παραδοχή δεν τους εμποδίζει να συνεχίζουν την ίδια ακριβώς «συνταγογράφηση» που στέγνωσε τη χώρα και εξαϋλώνει τους πολίτες της.

Γιατί πώς να παραδεχτούν ότι είτε το πρόγραμμα έβγαινε είτε δεν έβγαινε, που ο κόσμος το 'χε τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι, ο πρώτιστος στόχος τους δεν ήταν αυτό που αποκάλεσαν «διάσωση της χώρας», αλλά το συθέμελο γκρέμισμα όλων των κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας και η διαμόρφωση νέων όρων στις εργασιακές σχέσεις;
Με αυτό το δεδομένο, τα Μνημόνια είναι όντως «νεκρά», υπό την έννοια ότι είναι επιβεβλημένο να τροποποιηθούν ή και να καταργηθούν πολλές από τις διατάξεις τους, αλλά οι σχέσεις που εγκατέστησαν και οι όροι ζωής και εργασίας που οικοδομούν, θα παραμείνουν. Αυτό είναι που δεν παραδέχονται και αυτό αποκρύπτουν, είτε κάνουν... αυτοκριτική είτε κάνουν την «πάπια».
Και είναι χαρακτηριστικό ότι αυτές τις σχέσεις έχουν διαρκώς στο στόχαστρο και οι ημεδαποί οπαδοί των Μνημονίων· που δεν κάνουν ποτέ αυτοκριτική, καθώς γνωρίζουν ότι πλέον δεν λογοδοτούν, ούτε κατ' επίφασιν, στους πολλούς που (ακόμη) τους ψηφίζουν, αλλά στους λίγους που κινούν τα νήματα των απρόσωπων αγορών με τις επώνυμες τσέπες .
Αυτό άλλωστε είναι το κοινό νήμα της συγκυβέρνησης των τριών, που ο ένας δηλώνει δεξιός, ο άλλος αριστερός και ο τρίτος κεντρώος, ενώ, όπως όλοι έχουν παραδεχθεί -καθένας βέβαια με τον τρόπο του-, οι παραδοσιακές διαφορές έχουν αμβλυνθεί και τελικώς όλοι τους ανήκουν απλά στο κόμμα του... ευρώ.
Ενα «κόμμα» που κάποτε πλάσαρε τη νέα μεγάλη ιδέα «της Ελλάδας της Ευρώπης», γεμίζοντας τη χώρα rooms to let και πουλώντας στο χρηματιστήριο φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ενώ τώρα στήνει σενάρια φόβου σε σκηνικά έντασης, για να μπορέσουν αυτά τα ίδια πρόσωπα να μείνουν γαντζωμένα στις καρέκλες τους.
Το πρόβλημα είναι ότι η χώρα, μένοντας γαντζωμένη στο ευρώ τους, δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Και το πρόβλημά μας είναι ότι ενώ οι περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε πλέον το αδιέξοδο, δεν υπάρχει ακόμη ένα συνεκτικό εναλλακτικό σχέδιο που να πείθει. 
 .enet.gr
30/01/13
--
-

Δραχμή – Ευρώ – Χρέος