Γράφει η Ελένη Καρασαββίδου*
-
Όταν ο Oscar Wilde τα έβαζε με τους γειωμένους σοβαροφανείς της εποχής του συνήθιζε να λέει ότι αυτός, σ’ έναν κόσμο γεμάτο μικρά πράγματα και «μικρούς» ανθρώπους, έκανε μεγάλα όνειρα για να μην χαθεί. Κάθε στόχος, κάθε όνειρο, όχι από εκείνα τα εύκολα μιας ανέξοδης αποενοχοποίησής (που πριμοδοτούν τον συνώνυμο της συντήρησης πολιτικό φορμαλισμό όλων των πλευρών και όχι την ουσιαστική ανατροπή) μα από κείνα τα δύσκολα που δεν έχουν αλλοτριωθεί ακόμη από τα συμβάσεις και τις μωροφιλοδοξίες της “ενήλικης” ζωής, είναι ένα τρεμάμενο έστω, αντιφατικό, αδύναμο μπορεί, μα δρών την ίδια ώρα, φως, που βάζει και ένα στοίχημα παραπάνω: Να μετατρέψει αυτό το παθητικά “έκπληκτο” μπροστά στην δημιουργία και ηγεμονία του κόσμου πλάσμα που είναι ο άνθρωπος, σε ένα κινούμενο στοίχημα που αποπειράται να αλλάξει, άλλοτε με νύχια κι άλλοτε με τριαντάφυλλα, την δοσμένη γεωμετρία του κόσμου. Που είναι ο (και η) πολίτης.
Και μέσα απ’ αυτήν την γέννα (όπως ίσως προσέθετε κι ο «άγριος Oscar») να γεννηθεί κι ο «ποιητής». Μονίμως έκπληκτος μπροστά στην ομορφιά, μονίμως προετοιμασμένος μπροστά στην ασχήμια.
Αυτήν την προετοιμασία μπροστά στην ασχήμια εκφράζουν και οι χιλιάδες κινήσεις ενάντια στα χαράτσια που ξεφυτρώνουν ανά την Ελλάδα, βάζοντας τον σημαντικότατο στόχο να ανατρέψουν έναν «νόμο» που κουρελιάζει ανθρώπους και παραβιάζει το Σύνταγμα: Το νόμο για τα χαράτσια. Αποσιωπημένες από τα κυρίαρχα «μίντια» που ήδη συμβάλλουν στο κλίμα τρομοκράτησης και από-ηθικοποίησης του κόσμου, οι κινήσεις αυτές προετοιμάζουν σταθερά το έδαφος για μια ουσιαστική και ηθική νίκη. Δεν έχει, επί του παρόντος, σημασία εάν ο νόμος μεταμφιεστεί, σημασία έχει ότι θα αναγκαστεί να το κάνει.
Ήδη τα επίσημα στοιχεία της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ανατρέπουν τα ποσοστά που δημοσιοποιούνται και δείχνουν ολοκάθαρα ότι το να προχωρήσει σε γενικευμένες διακοπές σημαίνει να απεμπολήσει γύρω στο 23% των καταναλωτών της (τεράστιο ποσοστό που περιλαμβάνει όχι μόνο ανθρώπους που αρνούνται να πληρώσουν το χαράτσι, αλλά αδυνατούν να πληρώσουν και το ρεύμα, πχ οικογένειες όπου και οι δυο ενήλικες βρίσκονται σε χρόνια ανεργία). Κάτι που αποτελεί καθαρή αυτοκτονία για οποιαδήποτε επιχείρηση, κοινωνία και χώρα.
Ακόμη ένα δείγμα ότι τα πιο δυνατά φυτά είναι όσα φυτρώνουν στην έρημο (όπως στην έρημο που ζούμε) είναι πως μετά την άρνηση των συνδικαλιστών της ΔΕΗ ακολούθησε η άρνηση του επίσημου σωματείου των εργολάβων εργοληπτών (κι ας έχουν πολλοί από αυτούς μεγάλη ανάγκη για χρήματα) να αναλάβει τις διακοπές ρεύματος, ιδίως μέσα στον χειμώνα. Όσα λάθη κι αν έκανε η ελληνική κοινωνία (και έκανε στην «ειρήνη» πολλά -εκμαυλισμένη από την σάπια και μεγαλόστομη ακόμη και τώρα κοινωνικοπολιτική ελίτ της- δίνοντας το δικαίωμα στον κοινωνικό κανιβαλισμό του ύστερου καπιταλισμού που έτσι κι αλλιώς ερχόταν να την χτυπήσει προνομιακά), αρνήσεις όπως αυτές των εργολάβων σε καιρό (οικονομικού) «πολέμου» δείχνουν πως όσο και αν συρθείς πάνω στο χώμα θα παραμείνεις άνθρωπος. Αν πας κάτω από το χώμα γίνεσαι σκουλήκι. Και δυστυχώς, όπως γινόταν σε κάθε φαύλη περίοδο στην ιστορία, βρέθηκαν μερικοί ιδιώτες εργολάβοι που δέχθηκαν με το αζημίωτο να αναλάβουν τις «διακοπές».
Και μόνο από την αμοιβή τους σε καιρούς δημοσιονομικής στενότητας φαίνεται πως στόχος κι αυτού του μέτρου δεν είναι η οικονομική ανάσα (λες και δεν ξέρουμε ότι έρχεται κατάρρευση, λες κι αν ήταν θα στραγγάλιζαν την ελληνική κοινωνία…) αλλά η ηθική ήττα του κόσμου ώστε να σκύψει για τα χειρότερα που έπονται. Γι’ αυτούς τους εργολάβους ισχύει ό,τι και για τους κατοχικούς καταδότες. Δεν τους περιμένουμε, τους ψάχνουμε.
Όχι για να τους κάνουμε «μάρτυρες» όπως θα το θελαν κάτι ζαβοί ή φαύλοι, μα για να τους προειδοποιήσουμε μαζικά και λεκτικά ότι σηκώνουν ανόσιο χέρι. «Μα μπορεί να είναι ανόσιο το νόμιμο;», μπορεί κάποιος εξίσου ζαβός ή φαύλος να αναρωτηθεί, υπερασπίζοντας ό,τι αλέθει τη ζωή του και απαξιώνοντας μια αντίσταση που θα ήθελε μα δεν μπορεί να ακολουθήσει. (Κι όμως πόσες εξουσίες στηρίζονται σε αυτό το ψυχολογικό σύμπλεγμα των εξουσιαζόμενων;...) Πάντως περί «νόμιμου» να θυμίσω, για το αστείο και το αγριευτικό του πράγματος, ότι σύμφωνα με «νόμο» στην βόρεια Ευρώπη ο φεουδάρχης μπορούσε να ξεπαρθενεύει τη νύχτα γάμου τις κόρες (συνήθως) των υπηκόων του…
«Μα μπορεί να αντέξουμε εάν προχωρήσουν σε παραδειγματικές διακοπές;» θα ρωτήσει κάποιος/α ανθρώπινα με βάση το κλίμα που διαμορφώνεται από την επιλεκτική επικοινωνιακή εκροή υπουργείων και μέσων. Μήπως να θυμόμαστε ότι εμείς δεν αντιμετωπίζουμε, όπως άνθρωποι που αντιστάθηκαν σε άλλες εποχές, ξερονήσια ή γκουλάγκ ή κρεμάλες κι είναι μπροστά τους γελοίος ο πανικός μας; Αυτήν την συζήτηση, πιασμένοι χέρι χέρι κάναμε στο σπίτι μας.
Άλλωστε το να ηττηθείς όρθιος (παρά να αποφύγεις την ιστορική σου ευθύνη σκυφτός) δεν είναι το πιο κοντινό ανάλογο στη νίκη; Μήπως να θυμόμαστε ότι στον 21ο αιώνα υπάρχουν ατομικές γεννήτριες και σόμπες και λάμπες υγραερίου;
Και μήπως να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η στάση δεν είναι για να απεμπολήσουμε την ηλεκτροδότηση, που είναι δημόσιο αγαθό, αλλά για να την διεκδικήσουμε με αξιοπρέπεια;
Και μήπως, συνδέοντάς τα όλα αυτά με το όραμα για έναν κόσμο αντάξιο του ανθρώπου που θα ξεπεράσει κι εμάς και τους νέους ολοκληρωτισμούς μας, να θυμόμαστε πως σε μια «πραγματικότητα» γεμάτη μικρά πράγματα και μικρές εξουσίες, που μας πάνε έτσι κι αλλιώς στον χαμό, ο μόνος τρόπος για να μην χαθούμε είναι να κάνουμε «όνειρα μεγάλα»;
Θαρσείτε!
Και μέσα απ’ αυτήν την γέννα (όπως ίσως προσέθετε κι ο «άγριος Oscar») να γεννηθεί κι ο «ποιητής». Μονίμως έκπληκτος μπροστά στην ομορφιά, μονίμως προετοιμασμένος μπροστά στην ασχήμια.
Αυτήν την προετοιμασία μπροστά στην ασχήμια εκφράζουν και οι χιλιάδες κινήσεις ενάντια στα χαράτσια που ξεφυτρώνουν ανά την Ελλάδα, βάζοντας τον σημαντικότατο στόχο να ανατρέψουν έναν «νόμο» που κουρελιάζει ανθρώπους και παραβιάζει το Σύνταγμα: Το νόμο για τα χαράτσια. Αποσιωπημένες από τα κυρίαρχα «μίντια» που ήδη συμβάλλουν στο κλίμα τρομοκράτησης και από-ηθικοποίησης του κόσμου, οι κινήσεις αυτές προετοιμάζουν σταθερά το έδαφος για μια ουσιαστική και ηθική νίκη. Δεν έχει, επί του παρόντος, σημασία εάν ο νόμος μεταμφιεστεί, σημασία έχει ότι θα αναγκαστεί να το κάνει.
Ήδη τα επίσημα στοιχεία της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ανατρέπουν τα ποσοστά που δημοσιοποιούνται και δείχνουν ολοκάθαρα ότι το να προχωρήσει σε γενικευμένες διακοπές σημαίνει να απεμπολήσει γύρω στο 23% των καταναλωτών της (τεράστιο ποσοστό που περιλαμβάνει όχι μόνο ανθρώπους που αρνούνται να πληρώσουν το χαράτσι, αλλά αδυνατούν να πληρώσουν και το ρεύμα, πχ οικογένειες όπου και οι δυο ενήλικες βρίσκονται σε χρόνια ανεργία). Κάτι που αποτελεί καθαρή αυτοκτονία για οποιαδήποτε επιχείρηση, κοινωνία και χώρα.
Ακόμη ένα δείγμα ότι τα πιο δυνατά φυτά είναι όσα φυτρώνουν στην έρημο (όπως στην έρημο που ζούμε) είναι πως μετά την άρνηση των συνδικαλιστών της ΔΕΗ ακολούθησε η άρνηση του επίσημου σωματείου των εργολάβων εργοληπτών (κι ας έχουν πολλοί από αυτούς μεγάλη ανάγκη για χρήματα) να αναλάβει τις διακοπές ρεύματος, ιδίως μέσα στον χειμώνα. Όσα λάθη κι αν έκανε η ελληνική κοινωνία (και έκανε στην «ειρήνη» πολλά -εκμαυλισμένη από την σάπια και μεγαλόστομη ακόμη και τώρα κοινωνικοπολιτική ελίτ της- δίνοντας το δικαίωμα στον κοινωνικό κανιβαλισμό του ύστερου καπιταλισμού που έτσι κι αλλιώς ερχόταν να την χτυπήσει προνομιακά), αρνήσεις όπως αυτές των εργολάβων σε καιρό (οικονομικού) «πολέμου» δείχνουν πως όσο και αν συρθείς πάνω στο χώμα θα παραμείνεις άνθρωπος. Αν πας κάτω από το χώμα γίνεσαι σκουλήκι. Και δυστυχώς, όπως γινόταν σε κάθε φαύλη περίοδο στην ιστορία, βρέθηκαν μερικοί ιδιώτες εργολάβοι που δέχθηκαν με το αζημίωτο να αναλάβουν τις «διακοπές».
Και μόνο από την αμοιβή τους σε καιρούς δημοσιονομικής στενότητας φαίνεται πως στόχος κι αυτού του μέτρου δεν είναι η οικονομική ανάσα (λες και δεν ξέρουμε ότι έρχεται κατάρρευση, λες κι αν ήταν θα στραγγάλιζαν την ελληνική κοινωνία…) αλλά η ηθική ήττα του κόσμου ώστε να σκύψει για τα χειρότερα που έπονται. Γι’ αυτούς τους εργολάβους ισχύει ό,τι και για τους κατοχικούς καταδότες. Δεν τους περιμένουμε, τους ψάχνουμε.
Όχι για να τους κάνουμε «μάρτυρες» όπως θα το θελαν κάτι ζαβοί ή φαύλοι, μα για να τους προειδοποιήσουμε μαζικά και λεκτικά ότι σηκώνουν ανόσιο χέρι. «Μα μπορεί να είναι ανόσιο το νόμιμο;», μπορεί κάποιος εξίσου ζαβός ή φαύλος να αναρωτηθεί, υπερασπίζοντας ό,τι αλέθει τη ζωή του και απαξιώνοντας μια αντίσταση που θα ήθελε μα δεν μπορεί να ακολουθήσει. (Κι όμως πόσες εξουσίες στηρίζονται σε αυτό το ψυχολογικό σύμπλεγμα των εξουσιαζόμενων;...) Πάντως περί «νόμιμου» να θυμίσω, για το αστείο και το αγριευτικό του πράγματος, ότι σύμφωνα με «νόμο» στην βόρεια Ευρώπη ο φεουδάρχης μπορούσε να ξεπαρθενεύει τη νύχτα γάμου τις κόρες (συνήθως) των υπηκόων του…
«Μα μπορεί να αντέξουμε εάν προχωρήσουν σε παραδειγματικές διακοπές;» θα ρωτήσει κάποιος/α ανθρώπινα με βάση το κλίμα που διαμορφώνεται από την επιλεκτική επικοινωνιακή εκροή υπουργείων και μέσων. Μήπως να θυμόμαστε ότι εμείς δεν αντιμετωπίζουμε, όπως άνθρωποι που αντιστάθηκαν σε άλλες εποχές, ξερονήσια ή γκουλάγκ ή κρεμάλες κι είναι μπροστά τους γελοίος ο πανικός μας; Αυτήν την συζήτηση, πιασμένοι χέρι χέρι κάναμε στο σπίτι μας.
Άλλωστε το να ηττηθείς όρθιος (παρά να αποφύγεις την ιστορική σου ευθύνη σκυφτός) δεν είναι το πιο κοντινό ανάλογο στη νίκη; Μήπως να θυμόμαστε ότι στον 21ο αιώνα υπάρχουν ατομικές γεννήτριες και σόμπες και λάμπες υγραερίου;
Και μήπως να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η στάση δεν είναι για να απεμπολήσουμε την ηλεκτροδότηση, που είναι δημόσιο αγαθό, αλλά για να την διεκδικήσουμε με αξιοπρέπεια;
Και μήπως, συνδέοντάς τα όλα αυτά με το όραμα για έναν κόσμο αντάξιο του ανθρώπου που θα ξεπεράσει κι εμάς και τους νέους ολοκληρωτισμούς μας, να θυμόμαστε πως σε μια «πραγματικότητα» γεμάτη μικρά πράγματα και μικρές εξουσίες, που μας πάνε έτσι κι αλλιώς στον χαμό, ο μόνος τρόπος για να μην χαθούμε είναι να κάνουμε «όνειρα μεγάλα»;
Θαρσείτε!
*πολιτισμική κοινωνιολόγος
-
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments:
Post a Comment
Only News