Οι ισχυροί ελέγχουν την πολιτική μας ζωή! ...

Γράφει ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ,Καθηγητής Φιλολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων

proinoslogos

*  Στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης και της μέγιστης αλληλεξάρτησης των κρατών γεννάται ένα καίριο ερώτημα, κατά πόσον μπορεί να λειτουργήσει η δημοκρατία, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας. Είναι δυνατό ένα κράτος να διατηρήσει την κυριαρχία του και να έχει ουσιαστική δημοκρατία, που σημαίνει ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται με βάση τη θέληση του λαού;

Όπως βλέπουμε πολύ συχνά, στις σημερινές δημοκρατίες, η θέληση του λαού εκφράζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και αυτή περιορίζεται στην επιλογή κάποιου από τους κομματικούς σχηματισμούς που κατέρχονται στις εκλογές. Έστω και αν κανένα από αυτά τα κόμματα δεν τον εκφράζει, είναι υποχρεωμένος είτε να επιλέξει ένα από αυτά είτε να απέχει της ψηφοφορίας. Πέραν τούτου, ο λαός δεν ερωτάται για τις αποφάσεις που λαμβάνει η εκτελεστική εξουσία, το κόμμα δηλαδή που διαχειρίζεται την εξουσία, έστω και αν αφορούν αυτές την ποιότητα της ζωής της δικής του και των παιδιών του, καθώς και των επόμενων γενεών. Επομένως, ουσιαστικά ο λαός παραχωρεί το δικαίωμα χειρισμού των υποθέσεών του «εν λευκώι» στα κόμματα που κυβερνούν.
Η αλληλεξάρτηση, κυρίως οικονομική, των κρατών είναι, επιπλέον, σήμερα τέτοια που η δημοκρατική λειτουργία υπόκειται στους οικονομικούς παράγοντες. Πρόσφατο παράδειγμα η χώρα μας, όπου το εκλεγμένο κόμμα για να κυβερνήσει, το ΠΑΣΟΚ, άλλα έλεγε προεκλογικά και άλλα έκανε μετεκλογικά, χωρίς να ερωτηθεί ο λαός, με το επιχείρημα ότι η Βουλή είναι η έκφρασή του (!) και, επιπλέον, η παράδοση της εξουσίας σε ένα μη εκλεγμένο άτομο, έναν τραπεζίτη!
Η συμμετοχή μιας χώρας σε έναν οργανισμό σημαίνει επίσης την παραχώρηση κάποιας μορφής κυριαρχίας, με αντάλλαγμα κάποια οφέλη, είτε οικονομικά είτε πολιτικά, όπως είναι π.χ. η συμμετοχή της χώρας μας στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη.
Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το καπιταλιστικό λεγόμενο σύστημα κυριάρχησε σε όλο σχεδόν τον κόσμο ιδιαίτερα με την παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την κατάργηση των οποιωνδήποτε φραγμών στην οικονομική δραστηριότητα μεταξύ των κρατών.
Συνέπεια αυτού είναι βέβαια ότι οι ισχυρές οικονομικά αλλά και τεχνολογικά ανεπτυγμένες χώρες έχουν τη δυνατότητα εκμετάλλευσης του παγκόσμιου πλούτου σε βάρος των πιο αδύναμων οικονομικά και τεχνολογικά υπανάπτυκτων κρατών, όπως έχουν επίσης τη δυνατότητα να  πλήξουν, όποτε το θελήσουν, οικονομικά, ιδιαίτερα μέσω πανίσχυρων οικονομικών οργανισμών, ένα κράτος, για να το αναγκάσουν να υποταχθεί στους όρους του παιχνιδιού που αυτά, τα ισχυρά κράτη, επιβάλλουν.
Στην περίπτωση δε που οι ηγέτες ισχυρών κρατικών ενώσεων ή οργανισμών είναι άτομα μικρής εμβέλειας ή κατέχονται από κάποιες συγκεκριμένες και ανελαστικές οικονομικές ιδεοληψίες, τότε οι συνέπειες μπορεί να είναι ακόμα βαρύτερες για τους λαούς.
Βιώνουμε όμως και ένα άλλο είδος οικονομικής παρέμβασης στα παγκόσμια πράγματα, φαινομενικά μεν νόμιμης, ουσιαστικά όμως παράνομης και εγκληματικής.
Τι εννοούμε; Οι διάφοροι «Οίκοι αξιολόγησης» της οικονομικής κατάστασης μιας χώρας, οι οποίοι είναι ιδιωτικές εταιρείες, έχουν τη δυνατότητα να καθορίσουν την τύχη των λαών και των κρατών. Υποβιβάζοντας στην οικονομική κλίμακα μια χώρα, δίνουν την ευκαιρία στις λεγόμενες «αγορές», δηλαδή με άλλα λόγια στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους, να εκμεταλλευτούν προς ίδιον όφελος την κατάσταση, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες. Είναι απορίας άξιον, γιατί δεν επεμβαίνουν οι διεθνείς οργανισμοί και η παγκόσμια κοινότητα, για να βάλουν ένα οριστικό τέλος σε αυτούς τους εγκληματικούς «Οίκους»!
Στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας υπήρχαν πάντοτε πλούσιοι και φτωχοί, με όλα τα συστήματα διοικήσεως και διακυβερνήσεως. Και αυτό το φαινόμενο δεν πρόκειται να εκλείψει, επειδή εξαρτάται από τον ανομοιόμορφο και ποικίλο χαρακτήρα των ανθρώπων. Η ύπαρξη ισχυρής μεσαίας τάξεως ήταν πάντοτε ένας σταθεροποιητικός παράγοντας κοινωνικός και πολιτικός.
Ωστόσο, τη σημερινή εποχή, το φαινόμενο που επικρατεί παγκοσμίως είναι πρωτόγνωρο. Η δημοκρατία αντικαθίσταται σταδιακά από την «πλουτονομία», όπως το ονόμασε ένας πρώην στρατηγικός σύμβουλος του τραπεζικού ομίλου Citibank και αργότερα του ομίλου Deutsche Bank στην Ινδία, δηλαδή σε ένα σύστημα, στο οποίο οι πάμπλουτοι καθορίζουν τους νόμους και τους όρους του παιχνιδιού.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ΗΠΑ, όπου οι υπέρπλουτοι, ένα ποσοστό περίπου 1% του εκλογικού σώματος, καθορίζουν το αποτέλεσμα των εκλογών με τις χρηματοδοτήσεις τους προς τους υποψηφίους των κομμάτων, με προφανή βέβαια σκοπό την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Η συγκέντρωση του πλούτου θυμίζει αυτοκρατορικές και φεουδαρχικές πολιτικές δομές περασμένων εποχών.
Οι συνέπειες του ελέγχου της πολιτικής ζωής μιας χώρας από τους υπέρπλουτους είναι οδυνηρές, τόσο πολιτικές, όσο και κοινωνικο-οικονομικές. Στο πολιτικό επίπεδο, συρρικνώνεται ή απειλείται η δημοκρατία, αφού επιβάλλεται η θέληση των λίγων υπέρπλουτων για εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, στον οικονομικό οι πλούσιοι γίνονται ακόμα πλουσιότεροι, και στον κοινωνικό ιστό δημιουργούνται φοβερές ανισότητες με την αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας, η οποία με τη σειρά της είναι δυνατόν να οδηγήσει σε εκρήξεις με απρόβλεπτες συνέπειες, αλλά και τη δημιουργία ή την ενίσχυση εξτρεμιστικών άκρων.
Τις συνέπειες της πλουτονομίας τις νοιώθει ο ελληνικός λαός τα δύο τελευταία χρόνια σε έντονο βαθμό. Οι λεγόμενες «αγορές» που ελέγχουν εν πολλοίς τις κυβερνήσεις της ΕΕ και του κόσμου επιβάλλουν ή προσπαθούν να επιβάλουν τη θέλησή τους επί των υποτιθέμενων κυρίαρχων λαών με τη γνωστή μέθοδο της οικονομικής τρομοκρατίας. Αφενός οι γνωστοί Οίκοι Αξιολόγησης και αφετέρου οι «αγορές», δηλαδή οι μεγαλοκερδοσκόποι των υπερ-Τραπεζών, με τον υποβιβασμό της πιστοληπτικής ικανότητας μιας χώρας είναι δυνατόν να δημιουργήσουν τεράστια προβλήματα σε μια χώρα, μπορούν ακόμα και να την οδηγήσουν χωρίς οίκτο σε χρεοκοπία. Επειδή στο σημερινό υπερκαπιταλιστικό σύστημα οι περισσότερες χώρες είναι χρεωμένες, με την εκμετάλλευση αυτού του στοιχείου και την απειλή διακοπής της χρηματοδότησης πειθαναγκάζουν τα πολιτικά κόμματα και τις κυβερνήσεις να υποταχθούν στις επιταγές τους.
Πόσες φορές ο ελληνικός λαός απειλήθηκε με διακοπή της χρηματοδότησης και με άτακτη χρεοκοπία τα δυο τελευταία χρόνια από την Ε.Ε., το ΔΝΤ και τη Γερμανία; Με αυτή την απειλή ως Δαμόκλειο σπάθη να επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια των πολιτών επιβλήθηκε η αυστηρή λιτότητα – συναινούντων και συνεργούντων των κυβερνώντων – και έγινε και γίνεται προσπάθεια ποδηγέτησης του κυρίαρχου λαού.
Το αποτέλεσμα είναι εμφανές, τόσο στην οικονομία όσο και στην πολιτική. Η μεν πρώτη έχει κυριολεκτικά βουλιάξει, με μια συνεχή πολυετή ύφεση, μείωση του ΑΕΠ, λουκέτο σε εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, εκμηδένιση της μεσαίας τάξης, κατακόρυφη αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας, την ανάδειξη κομμάτων που στρέφονται εναντίον αυτής της πολιτικής και την ενίσχυση των άκρων. Η αποτυχία του οικονομικού προγράμματος της ΕΕ οδηγεί και σε αποτυχία του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί την κρίση.
Υπάρχει διέξοδος; Δυστυχώς, προς το παρόν δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα οποιαδήποτε ανατροπή αυτού του συστήματος. Το αντίθετο μάλιστα: με την πάροδο του χρόνου φαίνεται να ενισχύεται ακόμη περισσότερο.

proinoslogos