Οι αιτίες της αναταραχής

Ολοι αντιλαμβανόμεθα ότι η χώρα βρίσκεται σε ένα περιβάλλον «καθολικής πολιτικής αστάθειας», χωρίς μάλιστα να υπάρχει αξιόπιστη «εναλλακτική πολιτική λύση». Oχι τόσο «αριθμητική», όσο πολιτική. Ακόμα κι αν τις επόμενες ημέρες ψηφιστούν, όπως όλα δείχνουν, τα μέτρα, έχει διαμορφωθεί ένα «σκηνικό» πολιτικής αστάθειας που θα το βρίσκουμε, δυστυχώς, συνεχώς μπροστά μας. Το ΠΑΣΟΚ «φυλλορροεί», η ΔΗΜΑΡ δοκιμάζεται και η ΝΔ, λόγω εξουσίας, βρίσκεται σε συνθήκες μιας επιφανειακής «νηνεμίας». Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι «ηλίου φαεινότερον» ότι είναι ανέτοιμος, από κάθε άποψη, να είναι η επόμενη κυβερνητική «ευρωπαϊκή λύση».

Η αιτία αυτής της κατάστασης δεν βρίσκεται τόσο στην απροθυμία ή την ανικανότητα των προσώπων της κυβέρνησης, αν και σ' ορισμένες περιπτώσεις, δύσκολα κρύβεται. Ή στις καθυστερήσεις, τον ελλιπή σχεδιασμό, ή τη μεταρρυθμιστική ατολμία. Αν και όλα αυτά, έως έναν βαθμό, συνυπάρχουν.
Δυστυχώς υπάρχει ένα μείζον πολιτικό ζήτημα. Αγνοήθηκε ή υποτιμήθηκε το «αναθεωρητικό πολιτικό μήνυμα» των πρόσφατων εκλογών και από την κυβέρνηση (παρ' όλες τις προγραμματικές δεσμεύσεις) και από τους εταίρους - δανειστές μας. Τα «πράγματα» συνεχίστηκαν ως περίπου να μην είχε συμβεί τίποτα! Ούτε στοιχειώδεις «διορθωτικές κινήσεις» δεν έγιναν.
Αντίθετα, επεβλήθησαν και «πρόσθετα μέτρα», χωρίς μάλιστα όλα αυτά να έχουν ενταχθεί σε μία σαφή εξαρχής «συνολικότερη εικόνα» που θα συνιστούσε μια ρεαλιστική διαδικασία εξόδου της χώρας από την κρίση. Στο «τέλος της ημέρας» η έλλειψη ουσιαστικής επαναδιαπραγμάτευσης με τους εταίρους - δανειστές μας είναι εξαιρετικά εμφανείς και λειτουργεί αποσταθεροποιητικά.
Ετσι το ελληνικό Κοινοβούλιο καλείται να ψηφίσει έναν προϋπολογισμό της ίδιας και απαράλλαχτης λογικής με τους προηγούμενους αποτυχημένους μνημονιακούς προϋπολογισμούς, με μόνη διαφορά ότι είναι ο σκληρότερος απ' όλους... Το βάρος πέφτει πάλι στις περικοπές δαπανών (71%) και πολύ λιγότερο στην αύξηση των εσόδων (28%), με... πρωταθλητές στην «άρση βαρών» (4,71 δισ.) τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους του Δημοσίου.
Τα μέτρα των 9,4 δισ. ευρώ για το 2013 πριμοδοτούν έναν καταστροφικής έντασης ρυθμό ύφεσης, με πρωτοφανή αθροιστική μείωση του ΑΕΠ της τάξης του... 25%, ενώ το δημόσιο χρέος (προβλέπεται στο 190%) γίνεται σχεδόν διπλάσιο του ΑΕΠ! Με αυτά τα δεδομένα, κανένα σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση δεν είναι ρεαλιστικό, ακόμα και με τα... υποτιθέμενα πλεονάσματα μέχρι το 2016.
Η ύφεση δεν αντιμετωπίζεται με... περισσότερη ύφεση. Ειδικά μάλιστα στην Ελλάδα, η μείωση του ελλείμματος (αναγκαία) έγινε με καταστροφικούς ρυθμούς-ταχύτητα για την οικονομία και συνεχίζεται το 2013 με εντεινόμενους ρυθμούς, (το 4,5% είναι πολύ... αισιόδοξο), με πιθανό αποτέλεσμα να «τιναχθούν στον αέρα» και όσες υγιείς επιχειρήσεις έχουν απομείνει στη χώρα! Η δε ανεργία πλήττει πια και τον χώρο εργασίας, της υψηλής παραγωγικότητας...
Αντί η κυβέρνηση μέσω επαναδιαπραγμάτευσης να προτάξει την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα και της φορολογικής διοίκησης, να βελτιώσει το οικονομικό κλίμα, να αυξήσει τις δημόσιες επενδύσεις και να μειώσει δραστικά τους ρυθμούς της ύφεσης, υιοθετεί πάλι μια κατ' εξακολούθηση ακραία πολιτική λιτότητας, δημιουργώντας συνθήκες μεγαλύτερης απορρύθμισης σε όλους τους τομείς.
Οντως, τη δόση των 31,5 δισ. και όλες τις άλλες τις έχουμε ανάγκη όπως ο... τοξικομανής τη δόση του! Αλλά χωρίς οριστική διασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους, γενναία πρόσθετη χρηματοδότηση, μεταφορά αναπτυξιακών πόρων και μείωση της ύφεσης, το πλήρες αδιέξοδο είναι ζήτημα χρόνου. Εάν νομίζουν κάποιοι ότι, αγνοώντας την πραγματικότητα, μπορούν να «σώσουν» τη χώρα, πλανώνται πλάνην οικτράν...
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ethnos gr
4/11/12