ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

ΓΡΑΦΕΙ ο Άγγελος Ζαγοριανός

Αρχές του χρόνου βρήκα τυχαία στο δρόμο δύο γνωστά παιδιά της Β΄ λυκείου και είπα: «Άντε παιδιά, καλή χρονιά και ο Γενάρης, που είναι και μήνας των Τριών ιεραρχών, να μας φέρει φώτιση». 

Η απάντηση που πήρα, ήταν μη αναμενόμενη: « Όχι οι τρείς φωστήρες, αλλά ούτε η Αγία Τριάδα μπορεί να κάνει τίποτε, όσο την Ελλάδα την κυβερνά η τρόικα. Αυτή είναι η τριάδα που λύνει και δένει, πώς να ’ρθει φώτιση όταν κάνουν κουμάντο οι αφώτιστοι;». 

Έμεινα να κοιτάζω με ανάμικτα συναισθήματα, χαρούμενος γιατί τα παιδιά ξύπνησαν και προβληματισμένος επειδή η Ελλάδα ακόμα κοιμάται. Αυτόματα καθώς άρχισα να σκέφτομαι, είδα να ξετυλίγεται μπροστά μου το κουβάρι των μνημονίων, των ελλειμματικών ελληνικών κυβερνήσεων, της  Ευρώπης (που δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένει να έχει όνομα ελληνικό), της εγκατάστασης ξένων επιθεωρητών (τρόικα κ.λ.π.), της μιζέριας και της εξαθλίωσης των απλών πολιτών.

Είναι δύσκολο να αποδεχτείς πράγματα που αντιβαίνουν στην απλή λογική, όπως την έμαθες κι όπως την καταλαβαίνεις. Νιώθεις συνεχώς κάτι να σου διαφεύγει, κάτι να σε ξεπερνά χωρίς να μπορείς να αντιληφθείς το πώς και το γιατί. Τα διάφορα σενάρια συνομωσιολογίας δεν αρκούν για να καλύψουν το κενό.

Είναι γεγονός ότι αφήσαμε τους αρχηγούς και λοιπούς παραστεκάμενους των κομμάτων να σκέφτονται αντί για μας. Η πρωτοκαθεδρία της αγοράς είναι πλέον δεδομένη, αφού το υπερβολικά κομματικό κράτος της Ελλάδας αποδέχτηκε την εξάρτηση και την περιθωριοποίηση στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, τον αγροτικό μαρασμό και  την αποβιομηχάνιση της χώρας. Φτάσαμε έτσι σ’ ένα πρόγραμμα βοήθειας και εξορθολογισμού (βλέπε μνημόνια), που αποδεδειγμένα επιδεινώνει την ύφεση, δημιουργεί μεγαλύτερη ανεργία, παράγει στασιμότητα και ευνοεί την γέννηση ακραίων πολιτικών αντιλήψεων. Κανείς δεν μπορεί να μας εξηγήσει γιατί η εξαθλίωση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την πραγματική ανάπτυξη, γιατί ο ξενιτεμός των νέων μπορεί να φέρει πρόοδο.

Οι κατακτήσεις του ανθρώπου βαφτίζονται προνόμια και αναιρούνται εν μία νυκτί. Οι εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους ή αναγκάζονται να αλλάζουν εργασία μένοντας μετέωροι από τις απρόβλεπτες αλλαγές και τη μείωση των αποδοχών. Όλοι ζητούν από τους εργαζόμενους ευελιξία, που σημαίνει αοριστία, έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς, διαδρομές με άγνωστη κατεύθυνση και απρόσμενο τέλος. Χάνεται η αίσθηση της προσωπικής συνέχειας, ο άνθρωπος μοιάζει φτερό στον άνεμο. Όταν αυτό που κουραστήκαμε για να το μάθουμε, φαίνεται άχρηστο σε βάθος χρόνου, τότε νιώθουμε να ματαιοπονούμε χωρίς προοπτική. 

Η γρήγορη εναλλαγή εξειδίκευσης δημιουργεί πρόχειρη και επιφανειακή αντίληψη απαγορεύοντας την εμβάθυνση. Η εμβάθυνση όμως είναι αυτό, που δίνει ποιότητα στη γνώση και την αντίληψη, έτσι στερούν από τους εργαζόμενους τη δυνατότητα να είναι υπερήφανοι, γιατί αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. 

Φτάσαμε στο σημείο οι άνθρωποι να μη θεωρούνται ολοκληρωμένες οντότητες, αλλά απλά «πόροι», από τους οποίους το σύστημα αρμέγει κέρδος. Η κυβέρνηση αυξάνει το Φ.Π.Α., ακυρώνει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, υποβαθμίζει την παιδεία, φορολογεί ασύστολα και εξευτελίζει τον άνθρωπο. Επικαλείται την ανάπτυξη και παράγει ανεργία, διαχειρίζεται το φόβο για να ελέγχει τους πολίτες και χρησιμοποιεί τη λογική προς όφελος των ισχυρών. 

Παράλληλα βλέπουμε να εκχωρούνται τα πάντα σε ιδιώτες-επενδυτές (αποκρατικοποιήσεις), κερδοφόρες επιχειρήσεις που έγιναν με χρήματα του λαού, χώροι με ευαίσθητο εθνικό χαρακτήρα γίνονται πεσκέσι στα αρπακτικά του κέρδους.

Βουλευτές (επικαλούμενοι τη σωτηρία της πατρίδος, αλλά με το μυαλό πάντα στο βόλεμα και τη συναλλαγή) ψηφίζουν μνημόνια και προϋπολογισμούς χωρίς να τα έχουν μελετήσει, ως όφειλαν, υποθηκεύοντας τη χώρα και το λαό.

Οι Έλληνες της απόλυτης ύφεσης, της υπερβολικής ανεργίας και  της χαμένης αξιοπρέπειας αντιμετωπίζουν μια Ευρώπη σε ρόλο τιμωρού ή ρόλο εχθρού-ανταγωνιστή. Η αλληλεγγύη των λαών, η όσμωση των ανθρώπων και των πολιτισμών, η εμπιστοσύνη μεταξύ των κρατών μοιάζουν πλέον ουτοπικά και χαμένα όνειρα. Οι εθνικιστικές πιέσεις μεγαλώνουν δημιουργώντας αντιθέσεις και προβλήματα. Η αποκέντρωση έγινε συγκέντρωση και συγκεντροποίηση, η επικοινωνία έγινε απομόνωση, η συνεργασία έγινε διαχωρισμός, η όσμωση και η αποδοχή έγινε ρατσισμός. 

Φτάσαμε στο σημείο αφού δεν θέλαμε τίποτα, τώρα να προτιμάμε το τίποτα, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.

Έφτασε πια ο καιρός για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πραγματικά, να μην αφήνουμε να καταργείται το αυτονόητο, να καταλάβουμε ότι δεν γίνεται την πατρίδα μας, να την αγαπούν οι δωσίλογοι και οι άλλοι ανθέλληνες περισσότερο από εμάς.

.xronos.gr

14/1/13

--

-

«Η γνώση μας κάνει υπερήφανους, η σοφία ταπεινούς» Κλεόβουλος (Ο Ρόδιος)