Η ανακατάληψη του αυτονόητου

Είναι φανερό πως η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να βάλει τέλος στις καταλήψεις κτιρίων στην Αθήνα. Επιτέλους. Το πραγματικά παράδοξο δεν είναι η σημερινή απόφασή της, αλλά το πώς φτάσαμε έως εδώ - δεκαετίες ανοχής σε παραβατικές συμπεριφορές που είχαν συχνά τραγικά αποτελέσματα.
Γιατί, βέβαια, δεν μιλάμε για κινήματα αστέγων που καταλαμβάνουν άδεια σπίτια, ούτε για κινήματα εναλλακτικής κουλτούρας. Τέτοια φαινόμενα θα μπορούσαν πράγματι να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο μιας πιο ανεκτικής πολιτικής -για παράδειγμα στην αγορά της Κυψέλης- και σε συνεννόηση ασφαλώς με τον δήμο.

Στην Αθήνα, όμως, οι περισσότερες καταλήψεις γίνονται από άτομα μιας συγκεκριμένης πολιτικής ιδεολογίας - γι' αυτό και τα αντικείμενα «καθημερινής χρήσης» που έχουν βρεθεί και η αξιοποίησή τους σε καιρό διαδηλώσεων.
Με αυτήν την έννοια και ο τερματισμός των καταλήψεων δεν θα είναι μια απλή ιστορία. Hδη έχουμε πάρει μια πρώτη γεύση με τον προπηλακισμό του κ. Καμίνη και τις χθεσινές «ανακαταλήψεις». Θα δούμε κι άλλα.
Ιδίως αν η Αστυνομία παραβιάσει το «άβατο» και επιχειρήσει να απελευθερώσει και τους χώρους που με το έτσι θέλω έχουν καταλάβει οι αντιεξουσιαστές σε πανεπιστήμια. Προφανώς για την κυβέρνηση οι επιχειρήσεις της Αστυνομίας υπηρετούν και πολιτικές σκοπιμότητες. Μπορεί πολύ πιο πειστικά να εμφανιστεί ότι υπερασπίζεται τον νόμο και την τάξη και να περιορίσει τις διαρροές προς τα δεξιά της. Ακόμα περισσότερο και με τις συνθήκες ανομίας που είχαν επικρατήσει ιδίως την περίοδο της τελευταίας διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική του κ. Δένδια έχει απήχηση και σε προοδευτικούς ψηφοφόρους - όσους τουλάχιστον θεωρούν ότι οι συνθήκες χάους απειλούν τη Δημοκρατία.
Εκείνο που ενδεχομένως δεν θα περίμενε η κυβέρνηση είναι ο τρόπος που αντιδρά ο ΣΥΡΙΖΑ. Καλύτερο δώρο δεν θα μπορούσε να της προσφερθεί. Αντί να αρπάξει την ευκαιρία και να διαχωρίσει τη θέση του από αυτές τις περιθωριακές δυνάμεις, καταφέρνει ουσιαστικά να τις υιοθετήσει.
Γιατί, βέβαια, οι αναιμικές καταδίκες είτε του προπηλακισμού του δημάρχου είτε της κατάληψης στη ΔΗΜΑΡ χάνονται μπροστά στις δηλώσεις των στελεχών του για τις μάσκες, τα κοντάρια ή τα μπουκάλια που έχουν σπίτι τους. Η κυβέρνηση βάζει το τυράκι και ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει με φόρα στην παγίδα.
Ακόμα πιο παράξενο είναι ότι αυτό δεν έγινε μία φορά, αλλά συμβαίνει κατ' επανάληψη. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η στάση αυτή εντάσσεται στην πολιτική της εφ' όλης της ύλης σύγκρουσης. Oμως και πάλι τα περιθώρια αντιπολίτευσης στην οικονομία είναι ανεξάντλητα. Ποιος ο λόγος να ταυτίζεται με ομάδες που είναι βέβαιο ότι διώχνουν τους πολίτες;
Δυστυχώς η μόνη απάντηση είναι ότι αυτά πραγματικά πιστεύει. Σε όλη τη διάρκεια των τελευταίων ετών και πριν ξεσπάσει η κρίση, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ρίξει γέφυρες και είχε αποκτήσει σχέσεις με αυτόν τον χώρο. Αυτό φάνηκε ήδη από τα επεισόδια του 2008 όταν κάηκε η Αθήνα και, βέβαια, συνεχίστηκε αδιάλειπτα τουλάχιστον έως τις εκλογές.
Σήμερα για τα στελέχη της ηγεσίας του -μην ξεχνάμε στελέχη ενός κόμματος του 4% έως χθες- οι θέσεις αυτές αποτελούν βαθιά εδραιωμένες πεποιθήσεις. Και θα χρειαστεί ιδιαίτερη αποφασιστικότητα από τον κ. Τσίπρα, αλλά, βέβαια, και πολιτική διορατικότητα για να συγκρουστεί μια και καλή με αυτές τις απόψεις.
Διαφορετικά -εδώ να είμαστε- ο ΣΥΡΙΖΑ θα κινδυνεύει, αν αλλάξουν οι συνθήκες στην οικονομία, να ξεφουσκώσει με την ταχύτητα ενός μπαλονιού!
.ethnos gr
10/1/13
--
-

ΣΧΕΤΙΚO:

• ΣΥΡΙΖΑ: Κίνηση εντυπωσιασμού και εκφοβισμού η επιχείρηση στη «Βίλα Αμαλία»

Εθνολογία, Λαογραφία και Πολιτισμός