Η ευθύνη των πνευματικών ανθρώπων

Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, Συγγραφέας
 (Διπλωματικό Περισκόπιο)

Σε μια δημοκρατία η απαξίωση της πολιτικής είναι άλλο ένα σύμπτωμα παρακμής. Σε μια ομάδα, όπου όλοι έχουν λόγο με την ψήφο τους, θα έπρεπε να επιλέγονται επί ίσοις όροις οι άριστοι και καταλληλότεροι για να κυβερνήσουν εξασφαλίζοντας ποιότητα ζωής και αξιόπιστο μέλλον. Στην πράξη όμως οι υποψήφιοι δεν έχουν την ίδια υποστήριξη και προβολή από τον τύπο ούτε την ίδια οικονομική δυνατότητα. Κι ακόμη δεν είναι όλοι οι επικεφαλείς εξίσου καλοί ηθοποιοί για το ρόλο που επέλεξαν και αποδέχθηκαν να υποδυθούν με το προσωπείο που προβάλλεται για την επιτυχία του αποτελέσματος, όπως το εχάλκευσαν οι σύμβουλοί τους και οι δημοσκόποι της κοινής (κοινότατης) γνώμης, που τους καθοδηγούν αλλά και των ισχυρών οικονομικών απόψεων και συμφερόντων που τους υποστηρίζουν.

Οι δε ψηφοφόροι που σήμερα μπορούν να έχουν αντικειμενικά κριτήρια για την πληροφόρηση την οποία τους σερβίρουν για την κρίση. Όπως και για την παρατήρηση των γεγονότων που τους παρέχει η προσωπική τους εμπειρία όπως αυτή διαμορφώθηκε κατά την εφηβική και νεανική εξέλιξη της προσωπικότητάς τους στον οικογενειακό, τον εκπαιδευτικό και τον κοινωνικό χώρο και χρόνο της ανάπτυξής τους. Δηλαδή, όλα αυτά που συνιστούν την παιδεία ενός συγκροτημένου πολίτη που αντικειμενικά, καλοπροαίρετα και κυρίως κατά προσωπική συνείδηση και κοινωνική συναίσθηση ευθύνης, σκέπτεται, σταθμίζει και αποφασιστικά συμβάλει στα κοινά, από όποιο μετερίζι του έλαχε ή επέλεξε.

Κι αυτό το επίπεδο ωριμότητας του πολίτη είναι στην αποκλειστική ευθύνη των γενιών που προηγήθηκαν κυρίως στις πολιτικές, κοινωνικές αλλά και πνευματικές ομάδες με τις ανάλογης ποιότητος ηγεσίες τους οι οποίες κατασπατάλησαν το πολύτιμο χρόνο της νέας γενιάς· όταν αυτή αναζητούσε τον προσανατολισμό της στο αγωνιστικό παράδειγμα της πνευματικής ηγεσίας. Κι επειδή ποτέ δεν έχεις την ευκαιρία να γυρίσεις πίσω το χρόνο, μπορείς όμως και πρέπει, να θυμηθείς το παρελθόν και να παραδειγματιστείς για το παρόν που διανύεις, αφού το μέλλον δεν είναι παρά το παρόν που σήμερα δημιουργούμε.

Μια κινέζικη παροιμία συμβουλεύει «αν θέλεις ο δρόμος σου να είναι καθαρός, καθάριζε τακτικά το δικό σου χώρο. Αν αυτό το κάνουν όλοι ο δρόμος θα είναι πέρα για πέρα καθαρός.» Η εμπειρία από τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα του παρελθόντος συμβουλεύει τον πολίτη όχι μόνο να μην παρασυρθεί αλλά και να μην επηρεαστεί από το πώς οι πολιτικοί προβάλουν αυτό που ισχυρίζονται ότι πιστεύουν. Ούτε από το πώς διατείνονται, πώς ενεργούν στο άμεσο γίγνεσθαι για την πραγματική βελτίωση των κοινωνικών δεδομένων. Εκείνα δηλαδή, που πρέπει κυρίως να στοχεύουν στην προώθηση της παιδείας των πολιτών που διαβιούν στον ελληνικό χώρο. Εκεί, όπου οι πρόγονοί τους επέλεξαν κι αυτοί απεδέχθησαν, να δημιουργήσουν χριστή κοινωνία και δημοκρατική ελευθερία στα όρια που προστατεύουν τον κάθε πολίτη από το λάθος του άλλου.

Κι αυτό ακολουθείται από μια αυταπόδεικτη πρόταση: Μπορείς να συμβάλεις στο ταξίδι και να είσαι περήφανος για τον πηγαιμό προς την Ιθάκη από όποια θέση κι αν υπηρετείς στο πλοίο· είτε στα ιστία, είτε κωπηλατείς, είτε πηδαλιουχείς, το ταξίδι ευοδώνεται από όλους και για όλους. Ας μη παραμένουμε λοιπόν σε μια άκαρπη πολυέξοδη και διαρκή ανταρσία κατά του πραγματικού εαυτού μας. Άλλωστε η επιτυχία δεν παρέχεται, κερδίζεται με την αξιόλογη προσπάθεια κάθε νέας γενιάς. Κι αυτό το ταξίδι είναι κυρίως ευθύνη του κόσμου του πνευματικού που διαθέτοντας τη δύναμη του πνεύματος και τη θέληση της ανεξαρτησίας μπορεί και πρέπει να κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες του ευδαιμονισμού, του ησυχασμού και της φιλαρχηγίας για να αγωνιστεί και να συναγωνιστεί όχι μόνο για την καλύτερη εκπαίδευση αλλά και για την απαραίτητη παιδεία του Έλληνα πολίτη που θα αποτελέσει το άνθος της καινούργιας γενιάς η οποία θα διαμορφώσει το αξιόπιστο αύριο των Ελλήνων.

Ώστε, η πνευματική ηγεσία, σεβόμενη τον πολύτιμο χρόνο των νέων ανθρώπων να προσφέρει για τη δύσκολη πρόσβαση στη ζωή το αναγκαίο αγωνιστικό παράδειγμα για την επιτυχημένη διάβαση προς μια δημοκρατικά ευνομούμενη ελευθερία που θα βασίζεται στο αυτόνομο ήθος των πολιτών.

Κι αυτό είναι ευθύνη των πνευματικών ανθρώπων.

.diplomatikoperiskopio 

3/3/13