Η συνέχεια του Γένους: η σκοτεινή πλευρά

Του ΦΑΙΔΩΝΑ ΜΑΛΙΓΚΟΥΔΗ

Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή...
Κ.Π. Καβάφης, «Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.» 

Μέσα στη γενικότερη κατάθλιψη που κυριαρχεί σήμερα και ενάντια στην καθημερινά διογκούμενη τάση αυτο-απαξίωσης που μας χαρακτηρίζει ως κοινωνικό σύνολο, ας επιχειρήσουμε στο σημείωμα αυτό μια σύντομη αναδρομή σε μια αντικειμενική διάσταση που χαρακτηρίζει διαχρονικά τη Ρωμιοσύνη: μια ιστορική διαδρομή η οποία αποκαλύπτει και την αδιάλειπτη συνέχεια του Ελληνισμού ως ιστορικής κατηγορίας.

Η μακρά μας ιστορία αποκαλύπτεται, αν θελήσουμε να την προσεγγίσουμε με νηφάλια διάθεση, ως ένα θλιβερό προνόμιο που διαθέτουμε ως έθνος. Διότι οι ιστορικές μας δέλτοι δεν περιλαμβάνουν μόνο σελίδες δόξης λαμπρές, αλλά διδάσκουν ότι μια βασική συνιστώσα της ιδιοσυστασίας ως γένους είναι εκείνη που, σε στιγμές κρίσης και παρακμής της ιστορικής μας περιπέτειας, ρίχνουν τη βαριά τους σκιά και μας καθιστούν κάθε άλλο παρά υπερήφανους.
Είναι οι χρονικές στιγμές εκείνες που κάποιοι από τους κατά καιρούς άρχοντες θα προκρίνουν, σε καιρούς υπαρξιακής κρίσης του γένους, να υπηρετήσουν το ίδιον συμφέρον, προσχωρώντας, έναντι οικονομικού ανταλλάγματος, στο στρατόπεδο του εχθρού, αντί να ταχθούν αλληλέγγυοι στο πλευρό του δοκιμαζόμενου κοινωνικού συνόλου.
Κοινά είναι τα τυπολογικά χαρακτηριστικά των κατά καιρούς εξωμοτών του γένους, ενώ η ονομασία τους κατά τις χρονικές περιστάσεις ποικίλλει: είναι οι μηδίσαντες εκείνοι Ιωνες σατραπίσκοι, που, προτιμώντας τα υλικά αγαθά, τάχθηκαν στο πλευρό του Πέρση εισβολέα. Είναι οι γραικύλοι (graeculi κατά τον περιφρονητικό χαρακτηρισμό του Κικέρωνα) οι οποίοι θα προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες στον Ρωμαίο κατακτητή. Οι κοτζαμπάσηδες της Τουρκοκρατίας και κάποιοι Φαναριώτες, υποχείρια της Υψηλής Πύλης. Οι μαυραγορίτες, τέλος, και οι συνεργάτες του Γερμανού κατακτητή, οι οποίοι και θα αποτελέσουν τον πυρήνα της μετεμφυλιακής Δεξιάς...
Σήμερα, για άλλη μια φορά, «τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία...», όπου αναμφίβολα βιώνουμε ημέρες παρακμής. Οι μηδίσαντες των ημερών μας είναι οι αιρετοί εκείνοι άρχοντές μας, οι οποίοι (εκτός από τους δύο ήδη εγκλείστους) εξακολουθούν να προκαλούν -χωρίς σύνεσιν, χωρίς αιδώ- το κοινό αίσθημα υπό την προστασία του νομικού εφευρήματος της παραγραφής που επινόησαν οι δύο μεγάλες κοινοβουλευτικές παρατάξεις. Θα εξακολουθήσουν, άραγε, οι σύγχρονοι αυτοί γραικύλοι να απολαμβάνουν τα υλικά αγαθά που συναπεκόμισαν, με τα ποικίλης μορφής offshore αλισβερίσια, παρέχοντας τις καλές τους υπηρεσίες σε ξένους οικονομικούς κολοσσούς; Σε πολεμικές βιομηχανίες, οι οποίες είναι κυριολεκτικά οι θανάσιμοι εχθροί του κοινωνικού μας συνόλου σήμερα, διότι απομυζούν το εθνικό μας υπερπροϊόν, το υστέρημα του «κοινού» συνέλληνα, με τα οπλικά συστήματα που μας παρέχουν με το αζημίωτο.
Κατά τις τελευταίες εβδομάδες αποκαλύπτεται στα μάτια του «κοινού» συνέλληνα το μέγεθος της δημόσιας διαφθοράς που, όσο περνούν οι ώρες, διογκώνεται. Οι αποκαλύψεις (όσες τουλάχιστον ξεφεύγουν από τον έλεγχο του συστήματος της κομματοκρατίας) δείχνουν ότι, πέρα από τη «μικρή διαφθορά» (petty corruption) -φαινόμενο ενδημικό, απέναντι στο οποίο είχε ήδη αναπτύξει ένα είδος μιθριδατισμού η μικροελλαδική μας κοινωνία-, έχει διογκωθεί το καρκίνωμα της διαφθοράς των αιρετών μας αρχόντων.
Οι μέρες που έρχονται θα αποκαλύψουν ότι το «λάδωμα» του κατώτερου γραφειοκράτη, το πατροπαράδοτο «μπαξίσι» για τον έφορο ή τον υπάλληλο της Πολεοδομίας ή το «φακελάκι» για το γιατρό (όρος τεχνικός, που έχει ήδη περάσει ως δάνειο στη γλωσσική χρήση των κοινοτικών μας εταίρων) δεν αποτελούσαν μέχρι τώρα παρά ανώδυνες παρενέργειες του μικροελλαδικού μας συστήματος.
Τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία... όπου το φαύλο σύστημα φρόντισε ήδη να απαλλάξει προκαταβολικά τους τραπεζίτες για τα θαλασσοδάνεια που εισέπραξαν τα κομματικά ταμεία... 

«...Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός». 
 .enet.gr
11/4/13