Με το αδιέξοδο της παγκοσμιοποίησης, τα
θύματά της αναδιπλώνονται σε εθνικές αξίες είτε από το ιστορικό παρελθόν
είτε από τη μυθολογική αφήγησή του. Ο Μαρξ σημείωνε ότι το κεφάλαιο δεν
έχει πατρίδα, ενώ οι προλετάριοι έχουν. Ο σοσιαλιστής Ζαν Ζορές
υπογράμμιζε: «Οταν οι προλετάριοι χάνουν τα πάντα, καταφεύγουν στην
πατρίδα, αφού είναι το μόνο που τους απομένει».
Στη σημερινή εποχή που παράγει στρατιές «αφανών», καταφρονεμένων
και περιφρονημένων, ιδίως νέων, τίποτα πιο κατανοητό από την αναζήτηση
πατρίδας οικογενειακής, κοινωνικής, εθνικής. Η ένταξη σε ευρύτερα
σύνολα, έστω φαντασιακή, αποτελεί αντίσταση στον ιδεολογικό οδοστρωτήρα
της παγκοσμιοποίησης.
Η κατεδάφιση της ελληνικής κοινωνίας συμπληρώνεται με την αποδόμηση των «ιδρυτικών μύθων» της. Η «μεταμοντέρνα» κριτική δεν προεξοφλεί μόνον την παρακμή των εθνών λόγω παγκοσμιοποίησης. «Ανακαλύπτει» ακόμη με καθυστέρηση ότι στη νεοελληνική περίπτωση η αναφορά στο έθνος συνιστά αναχρονισμό, ότι εξ αρχής το συγκεκριμένο έθνος δεν ήταν προϊόν ιστορικών συνθηκών, αλλά απατηλών μύθων.
Οι βασικές προϋποθέσεις της νεοελληνικής κοινωνίας, λοιπόν, δεν υπήρξαν ποτέ και παρέμειναν πάντοτε χειραγωγήσεις από δημαγωγίες και λαϊκισμούς, από ολιγαρχίες και πελατειακά συστήματα. Μύθος η αντίσταση της Πόλης το 1453 στους μωαμεθανούς, αφού Εκκλησία και λαός αυτούς προτιμούσαν από τους Δυτικούς. Μύθος το «κρυφό σχολειό» της Τουρκοκρατίας. Μύθος η Επανάσταση του 1821, προϊόν κλεφτισμού και παραπλανημένου ευρωπαϊκού φιλελληνισμού προς διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μύθος η αντίσταση των Σουλιωτών και ο χορός θανάτου στο Ζάλογγο. Μύθος οι γενοκτονίες Αρμενίων και Ελλήνων: «συνωστισμοί» για πλοία που δεν έφθαναν. Μύθος οι διακρίσεις του οθωμανικού κράτους μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών, με τις οποίες οι δεύτεροι υπέκειντο στον κεφαλικό φόρο, ενώ οι πρώτοι απαλλάσσονταν. Μύθος οι βίαιοι εξισλαμισμοί με δέλεαρ την αποφορολόγηση.
Τα πάντα λοιπόν μύθοι. Ομως, η Ιστορία δεν διακρίνεται από τους μύθους, αφού είναι και αυτή ακόμη ένας μύθος. Οι μύθοι δεν κρίνονται από την τεκμηρίωση, αλλά από το φρονηματικό ρόλο τους. Ο κορυφαίος Φερνάν Μπροντέλ δεχόταν ότι «την Ιστορία δεν τη φτιάχνουν τα γεγονότα, αλλά η αφήγησή τους». Σε κάθε εποχή, το παρελθόν προσλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με το φρόνημά της. Σήμερα, αφού όλα ανάγονται σε ζήτημα «αφήγησης», είναι παράδοξο ότι ετεροχρονισμένα κάποιοι επισείουν «έλλειμμα» ιστορικής τεκμηρίωσης της νεοελληνικής ιδεολογίας. Η συντριβή ενός λαού, ενός έθνους, μιας κοινωνίας, συνδυάζεται πάντα με την αποδόμηση των «ιδρυτικών μύθων» της. Αραγε το αποδομητικό έργο συνιστά ανώδυνη «ιστορική έρευνα», ή μήπως ιδεολογικό συμπλήρωμα της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής εξόντωσης, που σήμερα συντελείται;
Στη Γαλλία, η νεοφιλελεύθερη επέλαση ενοχοποιεί για το σήμερα «αδυναμίες» από το ιστορικό και μυθολογικό παρελθόν. Αυτή πρώτη διετύπωσε την έννοια του «έθνους», που όμως ήταν «παραπλανητικός μύθος», προς αιτιολόγηση του ισχυρού κεντρικού κράτους, εις βάρος τοπικών κοινωνιών και πολιτών. Ο γαλλικός μύθος ξεκίνησε πρώιμα με τον Κολμπέρ, συνεχίστηκε με Ιακωβίνους, Βοναπάρτες, Ντε Γκολ. Οι Γάλλοι δεν προσαρμόζονται στη φιλελεύθερη εποχή, επειδή παραμένουν αθεράπευτα προσηλωμένοι στον «αναχρονιστικό» κρατικό μύθο, από τον οποίο δεν μπορούν να απαλλαγούν. Μπορεί και ο «σοσιαλισμός» να είναι «μύθος», γιατί όχι και η «γενική απεργία» και η «επανάσταση». Ο Γεώργιος Σορέλ (1847-1922) δεν ενοχλείτο από τους μύθους, αλλά ανέδειξε τον ενεργό ρόλο τους στην Ιστορία. Ούτε ο Μαρξ είχε πρόβλημα με την ιδεολογία, έστω και «ψευδή», καθ' όσον από τη στιγμή που κατακτά τις μάζες μετατρέπεται σε «υλική δύναμη». «Κουτοπονηριά» η αντιπαραβολή των «κινητήριων μύθων» με την ιστορική τεκμηρίωση. Περισσότερο ενδιαφέρουσα θα ήταν η μελέτη των «μύθων», όπως έδειξε ο Φρόιντ, παρά η σκιαμαχία για την ανασκευή τους.
Οσον αφορά το ελληνικό έθνος, ότι κάποιοι ξεσηκώθηκαν, έστω από την ανυπαρξία, και, με τίμημα τη ζωή τους, διεκδίκησαν σύμπηξη έθνους, ανεξαρτησία, ιστορικό, έστω μυθικό, παρελθόν, αυτό, ακόμη και ως «παράκρουση», δημιούργησε ιστορία, με μείζονα μεταδοτικότητα στον υπόλοιπο κόσμο. Κάθε έθνος επιλέγει τους μύθους του και εμπνέεται από αυτούς. Εάν οι ελληνικοί είναι μύθοι απείθειας, αντίστασης και ελευθερίας μέχρι θανάτου, αυτό δεν εμποδίζει άλλους να συγκινούνται με την αρετή της πειθαρχίας και προσήλωσης στον ισχυρό. Εκαστος επιλέγει τα πρότυπά του, που, έστω και «ατεκμηρίωτα», δημιουργούν Ιστορία. Η πρόσληψη της Ιστορίας βαρύνει περισσότερο από την τεκμηρίωση, αφού η πρόσληψη, έστω και παρεξηγημένη, δεν εκπορεύεται από το παρελθόν, αλλά από το εκάστοτε παρόν. Κάποιοι «εκπλήσσονται» με «ανακρίβειες» που τα έθνη, οι λαοί, οι κοινωνίες ενσωματώνουν στην «ιστορία» τους, όμως έτσι συμβαίνει με όλες τις ιστορίες. Επίδικο δεν είναι η τεκμηρίωση, αλλά το συλλογικό φρόνημα. Εάν το παρελθόν αδράχνει το παρόν, όπως διεπίστωνε ο Μαρξ, το παρόν επίσης διαπλάθει, αναδιαπλάθει και οικειοποιείται το παρελθόν στα οράματά του για το μέλλον.
www.enet.gr
7/2/13
--
- 2. Μόνο ο Μ. Γλέζος γνωρίζει την αλήθεια για τη Γερμανική σημαία!
* Πριν από τρία χρόνια είχα διατυπώσει μερικές απορίες σχετικά με το «κατέβασμα» της Γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη από τον Μ. Γλέζο και τον Α. Σιάντα στις 31 Μαΐου του 1941. Μου φαίνεται πχ εντελώς εξωπραγματική, η εκτέλεση όλης της Γερμανικής φρουράς της σημαίας μετά το «κατέβασμα», που αναφέρει ο Σιάντας.
Εν πάση περιπτώσει, την εποχή αυτή η Σοβιετική Ένωση ήταν ακόμα σύμμαχος της Ναζιστικής Γερμανίας, γι’ αυτό η λέξη «αντίσταση» δεν περνούσε καν από το μυαλό των κομμουνιστών. Το αντίθετο μάλιστα. Οι φυλακισμένοι Έλληνες κομμουνιστές στην Ακροναυπλία δήλωναν Βούλγαροι υπήκοοι για να απελευθερωθούν από τους συμμάχους των Βουλγάρων, Γερμανούς. Αντιστασιακό λοιπόν πνεύμα να εμπνεύσει προς αντιστασιακή δράση δεν υπήρχε καν στον ορίζοντα. Ο δε κ. Γλέζος ήταν τότε μέλος της Μεταξικής Νεολαίας, της ΕΟΝ.
Εκείνο όμως που με προβληματίζει είναι η χρησιμοποίηση της λέξεως «κατέβασμα» για την περιγραφή του γεγονότος. Μια σημαία δεν «κατεβαίνει». Μια σημαία ή υποστέλλεται από κάποιον που την τιμά, ή αντικαθίσταται συμβολικά και επωνύμως από κάποια νέα, πάλι επώνυμη, εξουσία που κυριαρχεί, αλλά πάντως ποτέ δεν υποκλέπτεται, δεν υπεξαιρείται, δεν καίγεται, δεν καταστρέφεται, δεν προσβάλλεται.
Αυτές είναι πράξεις αναξιοπρεπείς. Είναι αναξιοπρεπές να προσβάλει κανείς τα εθνικά ή θρησκευτικά σύμβολα του αντιπάλου.
Αυτές οι σκέψεις με κάνουν να απορώ πώς μπορεί κάποιος να υπερηφανεύεται για την διάπραξη μιας τέτοιας ενέργειας. Ίσως ακριβώς η ποιότητα αυτής της ενεργείας να ανάγκασε αυτούς που αναφέρονται σ’ αυτήν να την χαρακτηρίσουν με τον διφορούμενο ηθικά όρο, «κατέβασμα».
Πιθανόν αυτός να είναι ο λόγος για τον οποίον υποστέλλονται οι στρατιωτικές σημαίες την νύχτα. Να αποκλειστούν ευκαιρίες για τέτοιες συμπεριφορές. Ήταν συνεπώς εκεί η Γερμανική σημαία το βράδυ της 30ης προς την 31η Μαΐου του 1941, αναπεπταμένη; Ή οχι;
Ας δούμε τι γράφει ο ιστορικός συγγραφέας Στέφανος Σωτηρίου τον Φεβρουάριο του 2009, σε μια επιστολή του στο διαδίκτυο επ’ ευκαιρία της αναδείξεως του κ. Γλέζου, σε μια σφυγμομέτρηση, ως ενός εκ των σημαντικοτέρων Ελλήνων:
«Πριν τρία χρόνια είχα επισκεφθεί την Δ/νση ιστορίας στρατού, τον σημαντικότερο και πλέον αδέκαστο ερευνητικό φορέα στην χώρα μας, όπου επί τρίωρο, από κοινού με τον στρατηγό κ. Κακουδάκη, ψάχναμε τον φάκελο του Κων/νου Κουκίδη, του Εύζωνα φύλακα της Ακρόπολης που τυλίχτηκε την γαλανόλευκη και κατακρημνίστηκε στον ιερό βράχο, όταν του ζήτησαν οι Γερμανοί να τους παραδώσει την σημαία μας το 1941. Στην συζήτηση παρευρίσκετο και ο υποστράτηγος κ. Διαλυνάς. Αφού εξαντλήσαμε το θέμα με τον Κουκίδη, έτοιμος να φύγω, ανέφερα στον κ. Κακουδάκη ότι, ο σφοδρότερος πολέμιος της ιστορίας του Κουκίδη ήταν ο Μανόλης Γλέζος ( θεωρεί ανύπαρκτο πρόσωπο και τον Κουκίδη και την ιστορία με την σημαία). Ο στρατηγός γέλασε πικραμένα. «Εδώ έχω και τον φάκελο με την ιστορία του Γλέζου» μου απάντησε. «Και… μεταξύ μας. Ερεύνησα το θέμα Γλέζος προσωπικά. Πήγα πριν μερικά χρόνια στην Γερμανία και συνάντησα τον Γερμανό Φρούραρχο των Αθηνών, για να του πάρω την μαρτυρία του. Τον συνάντησα και τον ρώτησα: Η Γερμανική φρουρά έκανε υποστολή της σημαίας από τον ιερό βράχο με την δύση του Ηλίου;». Και ο Γερμανός χαμογελώντας μου απάντησε: «Κάνατε την καίρια ερώτηση κ. Κακουδάκη. Και βέβαια απαντήσατε ταυτόχρονα μόνος σας και στο ερώτημα που μου κάνατε για τον Γλέζο!».
Συμπέρασμα: Μπορούμε να υποθέσουμε ότι δεν υπήρχε καμία σημαία για να «κατεβάσει» ο κ. Γλέζος. Κι αφού δεν υπήρχε σημαία δεν υπήρχε ούτε φρουρά να την φυλάει. Γι’ αυτό δεν υπήρχε σκοπός, κι όχι διότι η φρουρά και ο σκοπός του πιο αυστηρού στρατού, διασκέδαζαν με πόρνες στο φυλάκιο όπως μας διηγούνται.
Κάποτε η Μελίνα πήρε τον κ. Γλέζο, συνεργείο τηλεοράσεως και πήγαν στην Ακρόπολη να βρουν την σημαία που είχαν πετάξει οι δύο ήρωες σ’ ένα ξεροπήγαδο. Ο κ. Γλέζος δεν πολυθυμόταν ούτε από πού ανέβηκαν ούτε πού την πέταξαν. Τελικά παρά τις μεγάλες προσπάθειες και όλες τις έρευνες σ’ όλα τα ξεροπήγαδα και ανοίγματα στάθηκε αδύνατον να ευρεθεί η σημαία.
Όλη αυτή η έλλειψη ενδείξεων με οδήγησε τότε να υποθέσω ότι οι Γερμανοί μετά την δύση του ηλίου υπέστειλαν την σημαία και την άφηναν εκεί κάπου, για να μην την κουβαλάνε, μη διανοούμενοι ότι μπορεί να υπάρξει τέτοιου είδους μικρότητα που να οδηγήσει κάποιον να τους την πάρει. Δεν έβλεπαν για ποιο λόγο. Έτσι κανείς δεν έδωσε σημασία σε δύο παιδιά που τριγυρνούσαν μια ανοιξιάτικη νύχτα στην έρημη Ακρόπολη. Αυτά τα παιδιά βρήκαν την σημαία και την «υπεξαίρεσαν», εκ του ασφαλούς, νομίζοντας ότι μ’ αυτή την πράξη κάνουν «αντίσταση», μια λέξη που δεν περνούσε καν από το μυαλό κανενός εκείνη την στιγμή.
Σήμερα αμφιβάλλω και γι’ αυτό. Πρώτον, διότι μια σημαία τόσο μεγάλη δεν μεταφέρεται και δεν εξαφανίζεται εύκολα, και δεύτερον, διότι υπάρχει η «ανακοίνωση του φρουράρχου Αθηνών», όπως «δημοσιεύθηκε» στο «Ελεύθερο Βήμα», όπως λεγόταν η εφημερίδα «Το Βήμα» εκείνη την εποχή.
Διαβάστε παρακαλώ όλη την «ανακοίνωση του Φρουράρχου». Επιστρατεύστε όλη την λογική σας, και αναρωτηθείτε, είναι ποτέ δυνατόν να εγράφη αυτή η ανακοίνωση από ανώτερο αξιωματικό του Γερμανικού στρατού;
«Βάσει των κάτωθι γεγονότων και εξακριβώσεων προσδιορίζεται η αστυνομική ώρα εν Αθήναις μετ’ αμέσου ισχύος η 22α:
1) Κατά την νύκτα της 30ής προς 31ην Μαΐου υπεξηρέθη η επί της Ακροπόλεως κυματίζουσα γερμανική πολεμική σημαία παρ’ αγνώστων δραστών. Διενεργούνται αυστηραί ανακρίσεις. Οι ένοχοι και συνεργοί αυτών θα τιμωρηθούν διά της ποινής του θανάτου.
2) Ο τύπος και η δημοσία γνώμη πάντων των στρωμάτων του λαού εκφράζονται ακόμη πάντοτε μετ’ εκδήλου συμπαθείας υπέρ των εκ της ηπειρωτικής Ευρώπης εκδιωχθέντων Άγγλων.
3) Τα γεγονότα εν Κρήτη, αι παρά το διεθνές δίκαιον διαπραχθείσαι κακοποιήσεις εναντίον Γερμανών αιχμαλώτων όχι μόνο δεν συζητούνται μετ’ αποστροφής, αλλ’ εις ευρείς κύκλους και μάλιστα μετ’ ευαρεσκείας.
4) Υπέρ Άγγλων αιχμαλώτων παρετηρήθησαν, παρά την σχετικήν απαγόρευσιν, επανειλημμένως εκδηλώσεις συμπαθείας (προσφορά δώρων, ανθέων, καρπών, σιγαρέττων κλπ.). Αι τοιαύται εκδηλώσεις γίνονται ανεκταί εκ μέρους της ελληνικής αστυνομίας, εναντίον των οποίων δεν αντέδρασεν μεθ’ όλων των εις διάθεσιν αυτής ευρισκομένων μέσων.
5) Η συμπεριφορά των ευρυτέρων κύκλων της πόλεως των Αθηνών έναντι των γερμανικών ενόπλων Δυνάμεων, εγένετο και πάλιν ολιγώτερον φιλική.
6) Η αισχροκέρδεια εν Αθήναις υπερέβη παν μέτρον χωρίς αι αρμόδιαι αρχαί να προβαίνουν εις τα ενδεικνυόμενα μέτρα καταστολής.
7) Σχεδόν άπαντα τα εμπορεύματα πωλούνται εν Αθήναις προς τους Γερμανούς στρατιωτικούς εις σημαντικώς ανωτέρας τιμάς παρά εις τους Έλληνας.
Αι γερμανικαί στρατιωτικαί αρχαί προσεπάθησαν μέχρι σήμερον να συμπεριφερθώσι προς τον ελληνικόν λαόν από πάσης απόψεως ευμενώς, εν περιπτώσει καθ’ ην αι διαταγαί των ενόπλων γερμανικών Δυνάμεων δεν θέλουσιν εισακουσθή, αύται θα επιβάλωσι μετά λύπης των αυστηροτάτας κυρώσεις.
Εν Αθήναις τη 31η Μαΐου 1941.
Ο ΦΡΟΥΡΑΡΧΟΣ».
Τι παρατηρούμε.
1. Η ανακοίνωση αυτή έχει ημερομηνία 31-5-1941. Δηλαδή εξεδόθη την ίδια μέρα. Δεν θα έπρεπε να καθυστερήσει λίγο, να γίνει κάποια έρευνα, κάποια ανάκριση πριν την ανακοίνωση;
2. Απουσιάζει ο λογότυπος, πάνω αριστερά της εκδότριας αρχής
3. Μετά την υπογραφή «ο φρούραρχος» θα έπρεπε να ακολουθεί το όνομα και ο βαθμός του φρουράρχου.
4. Στην πρώτη παράγραφο η έκφραση «κυματίζουσα Γερμανική σημαία» παραπέμπει σε Ελληνικό ρομαντικό πατριωτισμό παρά σε Πρωσική αυστηρότητα.
5. Η «ανακοίνωση του φρουράρχου» έχει επτά παραγράφους εκ των οποίων η μια αναφέρεται στο γεγονός της σημαίας οι δε άλλες έξι περιγράφουν πόσο συμπαθείς είναι στους Έλληνες οι Άγγλοι και πόσο αντιπαθείς είναι η Γερμανοί. Πως οι Έλληνες τρέφουν φιλικά αισθήματα προς τους Άγγλους και τους χαρίζουν λουλούδια, φρούτα και τσιγάρα, ενώ τα αισθήματά των έναντι των Γερμανών είναι εχθρικά και τους πουλούν τα είδη πολύ ακριβότερα.
Το ερώτημα το οποίο τίθεται σε κάθε λογικό άνθρωπο είναι το εξής. Είναι ποτέ δυνατόν Γερμανός ανώτερος αξιωματικός να εξέδιδε τέτοια ανακοίνωση, η οποία να θίγει και να εκθέτει μ’ αυτόν τον τρόπο τον Γερμανικό Στρατό;
Πολλοί, μεταξύ των οποίων και εγώ, θεωρούν την ανακοίνωση αυτή αναμφισβήτητα πλαστή. Ποιος όμως έκανε και πως την πλαστογραφία αυτό είναι μια υπόθεση που πρέπει να διερευνηθεί.
Υπάρχουν λοιπόν βάσιμες απορίες και υπόνοιες τις οποίες μπορεί να απαντήσει μόνον ο κ. Γλέζος, κυρίως υποδεικνύοντας ακριβώς το μέρος και τον τρόπο που ανέβηκαν οι δύο ήρωες στην Ακρόπολη. Τόσο απλά.
www.proinoslogos.gr
7/6/13
--
-
ΣΧΕΤΙΚΑ:
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments:
Post a Comment
Only News