Τους τα φάγαμε τα λεφτά πατριώτες...

Τους Γερμανούς και τους λοιπούς βόρειους τους εξαπάτησαν οι τράπεζές τους και τα χρήματα που αποταμίευαν οι ίδιοι σαν καταθέσεις απευθείας  ή μέσω ασφαλιστικών ταμείων, τα δάνεισαν στην Ελλάδα και άλλες χώρες του νότου.
Οι Έλληνες (αλλά και άλλοι) αντί τα δάνεια αυτά με τα πολύ χαμηλά επιτόκια, να τα χρησιμοποιήσουν για την δημιουργία παραγωγικών θέσεων εργασίας σε παραγωγικές επιχειρήσεις, τα δαπάνησαν σε ακριβά αυτοκίνητα, ενίοτε γερμανικά, σε προσλήψεις στο δημόσιο κυρίως μη απαραίτητων, που αφορούσες πελάτες  των κομμάτων...

Έτσι δημιουργήσαμε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και δυο γενιές Ελλήνων να έχουν  συνηθίσει πως μισθός είναι κάτι που τον φέρνει ο πελαργός στο τέλος κάθε μήνα, άνευ καμίας υποχρέωσης, ανταπόδοσης και αξιολόγησης.
Αυτά στην Ελλάδα. Σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιρλανδία το δημόσιο  χρέος δεν το δημιούργησε το δημόσιο, αλλά οι τοπικές τράπεζες που χρεοκόπησαν και διασώθηκαν μεταφέροντας τα χρέη στο δημόσιο.
(Ειρήσθω εν παρόδω οι νεοφιλελεύθεροι διατείνονται πως οι τράπεζες και λοιπές επιχειρήσεις πρέπει να αφήνονται να χρεοκοπούν αν κάνουν λάθη. Οι καταθέτες χάνουν τα χρήματά τους ενώ οι κεντρικού σχεδιασμού δεξιοί και αριστεροί πιστεύουν στις κρατικές στηρίξεις και  εθνικοποιήσεις...).
Όταν υπάρχει ένα χρέος που είναι αδύνατο να πληρωθεί,  αυτός που χάνει είναι αυτός που έχει δανείσει. Δηλαδή, αυτοί που θα χάσουν είναι οι βόρειοι που επέτρεψαν στις τράπεζές τους να δανείζουν ελληνικές τράπεζες για να κερδίζουν μοιράζοντας διακοποδάνεια και στους Παυλόπουλους, Πολύδωρες και Κατσέληδες  να αγοράζουν ψήφους με δανεικά του δημοσίου...

Για το συμφέρον τους
Οι Ευρωπαίοι δεν άφησαν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει με μια ανεξέλεγκτη κατάρρευση όχι από εταιρική αλληλεγγύη εντός της Ευρωζώνης, αλλά γιατί μια τέτοια κατάρρευση θα χτύπαγε τις τράπεζές τους, θα δημιουργούσε συνθήκες ντόμινο και ενδεχομένως θα οδηγούσε σε κατάρρευση την ευρωζώνη με ανυπολόγιστα μεγαλύτερες συνέπειες του μοντέλου της διάσωσης που επέλεξαν.
Επέλεξαν δηλ. να αναλάβουν τα ελληνικά χρέη (και λοιπά του νότου κυρίως) διασώζοντας τις ευρωπαϊκές τράπεζες και τα ευρωπαϊκά κράτη στη συνέχεια, αφού εκεί χτυπάνε οι συνέπειες των τραπεζικών χρεοκοπιών. Με απλά λόγια τα χρέη πέρασαν απευθείας στους ευρωπαίους φορολογούμενους.
Με το άλλο μοντέλο το κόστος θα πήγαινε απευθείας στους σημερινούς καταθέτες και όσους θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα τα επόμενα χρόνια.  Τώρα και μετά δυο τρεις αναδιαρθρώσεις ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους ύψους περίπου 320 δισ. ευρώ θα μοιραστεί στα επόμενα 50-100 χρόνια στις επόμενες γενιές των ευρωπαίων...
Τα χρέη αυτά από την Ελλάδα θα πληρωθούν του Αγίου Φούφουτου όπως είπε ο Υπουργός Υγείας πρόσφατα σε τηλεοπτική εκπομπή.
Αυτό το ξέρουν και οι Γερμανοί γι’ αυτό όλο μεταθέτουν το χρόνο της αναδιάρθρωσης του χρέους μέχρι να ξεθυμάνουν οι αντιδράσεις στο εκλογικό  σώμα.
Φυσικά για να μην αφήσουν την Ελλάδα να καταρρεύσει ανεξέλεγκτα την υποχρέωσαν να ακολουθήσει ένα μνημόνιο που θα εξαλείψει τα δεδομένα που οδήγησαν στην χρεοκοπία του κράτους. Το μνημόνιο το προσάρμοσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις στις ανάγκες τους κυρίως με οριζόντιες περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων. Έτσι λίγα έχουν αλλάξει τα αίτια της ελληνικής χρεοκοπίας και δεν έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν διαθέτει την ικανότητα να δημιουργήσει ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και να πείσει την κοινωνία γι’ αυτό.
Στην ουσία το πολιτικό προσωπικό της χώρας μετά τη χρεοκοπία παραμένει το ίδιο με αυτό που ήταν πριν και ευθύνεται για την χρεοκοπία.
Το ψεύτικο δίλλημα μνημόνιο αντιμνημόνιο λειτούργησε σαν ανάχωμα όπου αμφότερες οι πλευρές έκρυψαν τις ευθύνες τους. Κορυφαία αστειότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης αυτής της περιόδου η υπόσχεση πως ένα κόμμα μπορεί με ένα άρθρο και ένα νόμο να επαναφέρει μισθούς και συντάξεις στα προγενέστερα  επίπεδα της ευημερίας με δανεικά. Όπου δυο τινά συμβαίνουν: είτε αυτό που το λέει το πιστεύει και δεν ξέρει τι του γίνεται, είτε είναι τόσο αμοραλιστής που ακολουθεί το δόγμα πως όσο μεγαλύτερο είναι ένα ψέμα τόσο πιο εύκολα γίνεται πιστευτό.
Το πρόβλημα της Ελλάδας συναρθρώνεται με το γενικότερο πρόβλημα της δομής του ευρώ αλλά της δημογραφίας της Ευρώπης.
Πολλοί διαπρεπείς οικονομολόγοι και μη υποστηρίζουν πως το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί με τις Κεϋνσιανές συνταγές που εφαρμόστηκαν μετά τον πόλεμο.
Αυτό μοιάζει άτοπο και με μεταφορά συνταγών άλλων εποχών σε εποχές με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Η αναδιανομή εισοδημάτων μέσω του πληθωρισμού λειτούργησε μετά τον πόλεμο σε κοινωνίες χωρίς αποταμιεύσεις και κυρίως σε κοινωνίες που πλειοψηφούσαν οι νέες ηλικίες.
Στο διάστημα ’50-70 οι μπεϊμπι μπούμερς πλειοψηφούσαν και είχαν μπροστά τους πολλά χρόνια εργασίας και μπορούσαν να δανειστούν και να αγοράσουν σπίτια και καταναλωτικά αγαθά.
Ο πληθωρισμός δεν τους έπληττε θανάσιμα τότε, αντιθέτως βοηθούσε.  Τώρα αυτοί συνταξιοδοτούνται και ετοιμάζονται να ξοδέψουν με φειδώ αυτά που αποταμίευσαν. Ο πληθωρισμός τώρα τους πλήττει θανάσιμα γιατί τους μειώνει το αποταμίευμα.
Κατά συνέπεια όποιος τους λέει να βγούμε από την κρίση με νομισματική επέκταση είναι σαν να τους «κουρεύει» τις συντάξεις.
Είναι προφανές λοιπόν γιατί η Μέρκελ κερδίζει τις εκλογές με ισχυρές πλειοψηφίες, γιατί εκφράζει ακριβώς την πλειοψηφία μιας δημογραφικά γερασμένης κοινωνίας.
Προτιμούν να διαγράψουν μέρος των χρεών του νότου μέσω επιμήκυνσης και αρνητικών επιτοκίων παρά να πληθωρίσουν το σύνολο των καταθέσεών τους.
Τελικά θα τα κάνουν όλα...
capital.gr
1/11/2013