ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ: Αυτά είναι τα αίτια του ελληνικού προβλήματος!..

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΡΙΟΥΝΗΣ
*  Ελάχιστοι θα διαφωνούσαν ότι στη χώρα μας περισσεύουν ο εξακολουθητικός και ανούσιος βερμπαλισμός, η άγονη απολυτότητα και ο φθηνός λαϊκισμός. Αρκετοί αναγορεύουν εαυτούς έγκυρους αναλυτές παντός του επιστητού και μάλιστα χωρίς ίχνος νηφαλιότητας, ψυχραιμίας και μετριοπάθειας. Το ελληνικό φαινόμενο εξάλλου του «αυτόκλητου λαϊκού εισαγγελέα» τείνει να καταστεί πια κάτι σαν εθνικό σπορ. Οι σοβαρές φωνές, οι ειδικοί και οι επαΐοντες έχουν απαξιωθεί καθώς δεν έχουν βήμα και δυνατότητα έκφρασης στο δημόσιο διάλογο γιατί απλώς η στόχευση του συστήματος είναι ο εντυπωσιασμός και η συσκότιση της αλήθειας. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Πολύ μελάνι καταναλώθηκε και πολύς δημόσιος λόγος σπαταλήθηκε με μια πανσπερμία απόψεων για το πώς φτάσαμε στο εφιαλτικό σήμερα και σ’ έναν πρωτοφανή οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό πάτο.

Από τη μια μπορεί βέβαια να αποτελεί μια επαναλαμβανόμενη συχνά - πυκνά κοινοτοπία, από την άλλη όμως είναι πλέον ή βέβαιο ότι ο τρόπος με τον οποίο μια χώρα αντιμετωπίζει και διαχειρίζεται το παρελθόν της είναι σημαντική παράμετρος που επηρεάζει μακροπρόθεσμα το παρόν και το μέλλον της.
Η Ελλάδα έχει αντικειμενικά ένα μοναδικό συγκριτικό πολιτισμικό πλεονέκτημα, καθώς είναι παγκοσμίως αποδεκτό το γεγονός ότι είναι ένα έθνος με απαράμιλλη ιστορία, κοιτίδα του πολιτισμού και της Δημοκρατίας.
Επί της ουσίας όμως αυτά από μόνα τους δεν αρκούν όταν λειτουργούν και υπάρχουν μόνο μουσειακά και χαρακτηρίζονται από ένα προγονοπληκτικής υφής εθνικιστικό ναρκισσισμό γιατί απέναντι σ’ αυτά σταθήκαμε και ως εκάστοτε πολιτική ιθύνουσα τάξη και ως λαός στατικά και ατελέσφορα και όχι δυναμικά, πρωτοβουλιακά και αποτελεσματικά, δηλαδή χωρίς τις ετοιμότητες και μέριμνες εκείνες που θα διαμόρφωναν τις προϋποθέσεις ανέλιξης και προόδου.
Αντιθέτως, το «βαρύ» παρελθόν μας αποτέλεσε το άλλοθι για εφησυχασμό, στρουθοκαμηλισμό αλλά και ολιγωρίες, αβελτηρίες που επίμονα και διαχρονικά στιγμάτισαν όλες τις εκφάνσεις της εθνικής ζωής. Υιοθετήσαμε εύκολα την βολική και ιδιαίτερα κολακευτική νεοελληνική θεωρία περί «ομφαλού της γης», ενώ ταυτόχρονα αγνοήσαμε την απαιτητική πραγματικότητα των νέων καιρών που επέβαλαν σχέδιο, μεθοδικότητα και δουλειά.
Προσχωρήσαμε άκριτα στη λογική της καλλιέργειας μύθων καθώς νομίζαμε αφελώς πως ό,τι κι αν κάνουμε ή δεν κάνουμε στο τέλος θα τα καταφέρουμε με την επενέργεια του από μηχανής θεού της Ελλάδας. Ξέρετε, εμείς οι Έλληνες πιστεύουμε ότι υπάρχουν δύο θεοί, ο ένας για όλους τους άλλους και ο άλλος, ο Θεός της Ελλάδας.
Αποφύγαμε επιμελώς να καταστρώσουμε και να υλοποιήσουμε ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο και όραμα έτσι ώστε να αξιοποιήσουμε το φυσικό και παραγωγικό μας πλούτο, υποβαθμίζοντας έτσι και ένα έμψυχο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό που στο εξωτερικό πρωτοπορεί και διακρίνεται.
Είναι σίγουρο ότι, ενώ ήταν απαραίτητο όσο και εφικτό, δεν θελήσαμε, μάλλον για ιδιοτελείς λόγους, να οργανώσουμε τη δημόσια διοίκησή μας έτσι ώστε να επιτελεί το ρόλο της με σύγχρονο, έξυπνο, αντιγραφειοκρατικό και γρήγορο τρόπο. Κάπως έτσι άλλωστε προέκυψε ένα κράτος αδικαιολόγητα διογκωμένο, αναντίστοιχο με το μέγεθος της χώρας και άρα αργοκίνητο, ανεξέλικτο και σαφώς υποταγμένο κομματικά ώστε να υπηρετεί τη σύγχρονη αθλιότητα της ημετεροκρατίας και της μετριοκρατίας.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ενταχθήκαμε στην τότε ΕΟΚ για να μπορέσουμε να καλύψουμε τα διαρθρωτικά μας ελλείμματα και να προσπαθήσουμε να προσαρμοσθούμε στους μεταρρυθμιστικούς ρυθμούς και τις αναπτυξιακές της ταχύτητες. Εντούτοις, όλοι διαπιστώνουμε ότι κάναμε ελάχιστα και δειλά βήματα. Απορροφήσαμε τρία πακέτα στήριξης και καταφέραμε να τα κατασπαταλήσουμε ρίχνοντάς τα αλόγιστα αλλά υστερόβουλα στην κατανάλωση και κάπως έτσι επιδεινώσαμε την προϋπάρχουσα υστέρησή μας έναντι των άλλων Ευρωπαίων εταίρων μας. Αναγάγαμε τον ευκαιριακό ατομικό ευδαιμονισμό σε προεξάρχουσα ιδεολογία και πρακτική.
Εξαιτίας αυτών αλλά και άλλων πολλών, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρών, λόγων τα τελευταία χρόνια βιώνουμε πρωτόγνωρα σκληρές καταστάσεις και, το χειρότερο, συνθήκες βασανιστικής αβεβαιότητας για το αύριο.
Ο σωστός λοιπόν εντοπισμός των πραγματικών αιτίων του ελληνικού προβλήματος μπορεί να αποτελέσει την απαρχή της λύσης του και βεβαίως είναι υπόθεση όλων, δηλαδή και του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του και του λαϊκού παράγοντα.
 proinoslogos.gr
7/11/13