Διαπιστώσεις: Το πελατειακό κράτος ανθίσταται στις αλλαγές!

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΑΛΑΤΣΟΥ, πρ. Λυκειάρχη
-
- Σχεδόν ενάμιση εκατομμύριο εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, στον κατ’ εξοχήν παραγωγικό τομέα της οικονομίας, έχουν χάσει την εργασία τους κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης που διανύει η χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια, σύμφωνα με όλα τα ανακοινωθέντα των αρμόδιων περί τα θέματα αυτά υπηρεσιών. Αντίθετα, στο δημόσιο τομέα, στον κατ’ εξοχήν αντιπαραγωγικό τομέα, τον οποίο μάλιστα συντηρεί ο ιδιωτικός, έχασε την εργασία του μέχρι στιγμής ένα μέρος μόνο από τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους, κάπου 260 περίπου, σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν από επίσημα χείλη!

Σύσσωμος σχεδόν ο πολιτικός κόσμος, υπουργοί, βουλευτές, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, λαϊκίζοντες ασυστόλως, μάχονται «υπέρ βωμών και εστιών», ώστε, ει δυνατόν, να μην απολυθεί κανείς δημόσιος υπάλληλος. Εκτίθεται διεθνώς η χώρα μας για την ακατανόητη επιμονή της και τα τερτίπια της, ώστε να ξεφύγει από την υποχρέωσή της στους δανειστές μας να μειώσει το πλέον σπάταλο, αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι μόνο.
Ενώ είναι αυτονόητο ότι οι πολίτες σε μια ευνομούμενη πολιτεία αντιμετωπίζονται ισότιμα και χωρίς προνόμια των μεν εις βάρος των δε, στη χώρα μας υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν διαχρονικά διαφορετικό εργασιακό καθεστώς από αυτό των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα, με πλήθος προνομίων και πλεονεκτημάτων υπέρ αυτών. Προνόμια τα οποία έχουν συμβάλει τα μέγιστα στο να οδηγηθεί η χώρα μας στα πρόθυρα της πλήρους οικονομικής κατάρρευσης και τα οποία εν τούτοις οι πολιτικοί μας όλων των βαθμίδων και διακομματικά, αγωνίζονται να διατηρήσουν, αγνοώντας, αδιαφορώντας ή μη έχοντας συνειδητοποιήσει τις αρνητικότατες συνέπειες του κατεστημένου αυτού. Αναφέρω ενδεικτικά μερικές από αυτές, εμφανείς κυρίως κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.
*  Μαζική στροφή των νέων στις επιστήμες για απόκτηση πτυχίων που θα τους εξασφαλίζουν περισσότερες πιθανότητες για μια θέση στο Δημόσιο. Θέση η οποία, λόγω των προνομίων που της εξασφάλισε το πελατειακό κράτος, με κατοχύρωση ακόμη και στο Σύνταγμα, έχει αναχθεί σε ύψιστο στόχο επαγγελματικής αποκατάστασης για τη νεολαία μας, μακριά από τον σωστό προσανατoλισμό της προς τους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας. Γίναμε έτσι η πλέον αντιπαραγωγική χώρα της Ευρώπης, με τους περισσότερους άνεργους πτυχιούχους, με τα περισσότερα πτυχία και διδακτορικά ανεργίας.
*  Πλήρης υποβάθμιση της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, διότι, πέραν των άλλων αιτίων, η επιλογή των σπουδών σε όλα τα επίπεδα δεν γίνεται με βάση τα ενδιαφέροντα των μαθητών, τις ικανότητές τους και την αγορά εργασίας, αλλά με βάση ό,τι διευκολύνει την πρόσβαση στο Δημόσιο, στη μονιμότητα, στις καλύτερες αμοιβές και στο καλύτερο καθεστώς εργασίας γενικώς.
*  Στις επαγγελματικές - τεχνικές σχολές, οι οποίες θα προετοίμαζαν με ειδικευμένο προσωπικό το μεγαλύτερο μέρος του παραγωγικού τομέα της οικονομίας μας, στρέφεται μόνο το 20% περίπου των μαθητών, και αυτοί όχι κατόπιν συνειδητής επιλογής, αλλά βάσει του βαθμού δυσκολίας τους να παρακολουθήσουν το Γενικό Λύκειο. Σε ένα σωστό εκπαιδευτικό σύστημα θα έπρεπε να κατευθύνεται σ’ αυτές τουλάχιστον το 50% των μαθητών, σύμφωνα με τα βασικά κριτήρια επιλογής που προανέφερα. Αυτός ο επαγγελματικός αποπροσανατολισμός της νεολαίας μας, που έχει γίνει και δυστυχώς συνεχίζει να γίνεται στην Ελλάδα, δε νομίζω να συμβαίνει σε κάποια άλλη χώρα του κόσμου.
*  Η παθογένεια αυτή του εκπαιδευτικού μας συστήματος, η οποία με τίποτε δεν μπορεί να διορθωθεί όσο το εργασιακό καθεστώς δεν είναι το ίδιο για όλους τους Έλληνες, στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, είναι αυτή που έχει οδηγήσει τους μαθητές, ακόμη και από το δημοτικό, στα φροντιστήρια, στην οικονομική συν τοις άλλοις αυτή πληγή της ελληνικής οικογένειας. Όποια μεταρρύθμιση και να κάνει ο Υπουργός Παιδείας οποιασδήποτε κυβέρνησης, αναβάθμιση της ελληνικής παιδείας και απαλλαγή των μαθητών από την παραπαιδεία είναι αδύνατο να γίνει, όσο ο δημόσιος τομέας εργασίας είναι πιο ελκυστικός από αυτόν του ιδιωτικού τομέα. Γι’ αυτό άλλωστε με τις διάφορες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων δεκαετιών δε βλέπουμε καμία αλλαγή προς το καλύτερο παρά απλώς ”να αλλάζει ο Μανολιός και να βάζει τα ρούχα αλλιώς”.
*  Η διαχρονική αυτή αδυναμία των πολιτικών μας προς την πελατεία τους έχει ως αποτέλεσμα οι υπάλληλοι να μην αισθάνονται πλέον ως υπηρέτες των πολιτών αλλά ως φορείς εξουσίας, οι οποίοι ταλαιπωρούν αντί να υπηρετούν τον πολίτη, εκβιάζουν οποιαδήποτε στιγμή την εκάστοτε κυβέρνηση και έχουν καταστήσει τη χώρα μας ως το πλέον ανίσχυρο κράτος σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των νόμων. Ένα κράτος το οποίο δε μπορεί να εφαρμόσει τους νόμους που ψηφίζει, και το οποίο συνεχώς εκβιάζεται και ευτελίζεται, ως όμηρος πλέον των συνδικαλιστικών συντεχνιών τις οποίες το ίδιο υποχωρώντας στους εκάστοτε εκβιασμούς εξέθρεψε.
Όλες αυτές και πολλές άλλες παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος θα μπορούσαν να μην υπάρχουν, αν στη χώρα μας ίσχυε η αυτονόητη για τη δημοκρατία ισονομία μεταξύ των πολιτών και δεν διαχωρίζονταν σε πολίτες α’ κατηγορίας, οι του δημοσίου τομέα, και β’ κατηγορίας, οι του ιδιωτικού τομέα. Δυστυχώς, η μεγαλύτερη αυτή θεσμοθετημένη κοινωνική αδικία στη χώρα μας δεν θίγεται καθόλου από τους πολιτικούς, παρά τους δύσκολους καιρούς που διάγει η Ελλάδα. Όσες περικοπές π.χ. και αν έγιναν τελευταία σε μισθούς συντάξεις κλπ. κλπ. των δημοσίων υπαλλήλων, οι ανωτέρω διαφορές παραμένουν και ο αγώνας για μια θέση στο Δημόσιο αντί να εκλείψει γίνεται πλέον λυσσαλέος.
Οι πολιτικοί μας, δυστυχώς, δεν έχουν αντιληφθεί ή δεν τολμούν καν να αναφερθούν στη γενεσιουργό αιτία των εν λόγω προβλημάτων και πολλών άλλων. Πρέπει όμως να καταλάβουν, όπως έχω ξαναγράψει, ότι πρέπει να ισχύσει επιτέλους και στο στενό και στον ευρύ δημόσιο τομέα ό,τι ισχύει και στον ιδιωτικό. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ίδιο καθεστώς έργασίας (προσλήψεις, απολύσεις αποζημιώσεις...), ίδιες βασικές αποδοχές, ίδια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κλπ. για όλους τους πολίτες. Κανείς βεβαίως δε θέλει να χάνουν εργαζόμενοι τη δουλειά τους. Πρέπει όμως να ισχύουν για όλους ίδια μέτρα και σταθμά. Είναι θέμα στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης και κοινωνικής ισορροπίας, η οποία μπορεί να διορθώσει πολλά από τα κακώς έχοντα της χρεοκοπημένης ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας. Τότε μόνο δεν θα έχει λόγο κανείς να ικετεύει τον οιονδήποτε για μια θέση στο Δημόσιο και οι πολίτες, είτε νέοι είτε  επαγγελματίες, θα στρέφονται στην αγορά εργασίας, ισορροπημένα σε όλα τα επαγγέλματα,  με βάση τις ικανότητες και τα ενδιαφέροντά τους, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν αυτά αφορούν το δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα. Τότε μπορεί και η Ελλάδα να γίνει παραγωγική χώρα. Θα αποδίδει καλύτερα και ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας, γιατί θα τον υπηρετούν κατά βάση άνθρωποι που θα έχουν περισσότερα ενδιαφέροντα και ικανότητες γι’ αυτό που θα κάνουν, και δεν θα έχουν πλέον λόγο ύπαρξης οι πελατειακές σχέσεις.
Φαίνεται όμως ότι οι πολιτικοί μας όλων των βαθμίδων δεν θέλουν κάτι τέτοιο, γιατί  έτσι χάνουν την πελατεία τους. Θεωρείται γι’ αυτό ανέκαθεν η απόλυση δημοσίου υπαλλήλου κάτι σαν... ιεροσυλία, ενώ οι απολυθέντες στον ιδιωτικό τομέα είναι γι’ αυτούς παιδιά ενός κατώτερου θεού. Παρακολουθούμε τελευταία όλους τους αιρετούς μας άρχοντες να ξεπερνούν ο ένας τον άλλον σε απροθυμία μείωσης του δημόσιου τομέα σε προσωπικό. «Δε βάφω τα χέρια μου με αίμα!» δήλωσε σχετικά με το θέμα αυτό δήμαρχος μεγάλης πόλεως. Κανείς δεν στέλνει εγκαίρως ή αρνούνται να στείλουν καταστάσεις υπαλλήλων για μειώσεις προσωπικού που ζητάει το αρμόδιο υπουργείο, είτε αυτοί είναι υπουργοί, είτε περιφερειάρχες, είτε δήμαρχοι, είτε πρυτάνεις κλπ., συνεπικορούμενοι πάντα από τους βουλευτές αναλόγως.
«Να καταργηθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και να ισχύσει στο δημόσιο τομέα, ό,τι και στον ιδιωτικό», πρότεινε μεταξύ άλλων πρόσφατα ο ΟΟΣΑ. Κάτι δηλαδή που θεωρείται αυτονόητο στις ευνομούμενες χώρες της Ευρώπης και όχι μόνο. Στην Ελλάδα όμως το καθεστώς των δημοσίων υπαλλήλων είναι ταμπού με πολύ βαθιές ρίζες, και οι πολιτικοί μας δεν τολμούν ούτε καν να πιάσουν στο στόμα τους λέξεις όπως «άρση μονιμότητας», «απόλυση υπαλλήλων» κλπ. Έτσι ο αγώνας να μην απολυθεί κανείς δημόσιος υπάλληλος συνεχίζεται ανένδοτος εις βάρος του μέλλοντος της χώρας και ενάντια στους «κακούς» Ευρωπαίους που μας στέλνουν κάθε λίγο και λιγάκι την τρόικα να μας χαλάσει την πιάτσα...
 proinoslogos.gr
4/12/13