Επείγει ένα πρόγραμμα εθνικής επιβίωσης

Του Στέλιου Παπαθεμελή *
 "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" 17/7/2011

           Δε χρειαζόμασταν την ωμή ομολογία Γιουνκέρ στο Focus  ότι «η εθνική κυριαρχία της Ελλάδος θα περιορισθεί δραστικά». Το βιώνουμε ήδη «μέχρι μυελού οστέων».

        Η καχεξία της ελληνικής εθνικής οντότητας, δηλαδή του πολυδιάστατου πλέγματος οικονομικών, στρατιωτικών και ψυχολογικών παραγόντων (βλ.την διαυγή ανάλυση του Π.Κονδύλη, Πλανητική πολιτική μετά τον Ψυχρό πόλεμο,σ.154), δεν είναι οψιγενές νόσημα.


        Η Μικρασιατική τραγωδία, δολοφόνησε τη Μεγάλη Ιδέα, περιέστειλε το κράτος, σμίκρυνε το Έθνος και ακρωτηρίασε το φρόνημα του λαού, προξενώντας μας ανήκεστη γεωπολιτική συρρίκνωση.

        Παρά τα κατάγματα αυτά, δύο φορές έκτοτε ο Ελληνισμός κατόρθωσε να εγγίσει τις γενναιότερες στιγμές του εθνικού του βίου: Πόλεμος 1940-41 + Αντίσταση και Κυπριακός Αγώνας 1955-59.

        Και στις δύο περιπτώσεις, οι ηγεσίες είχαν αυτεπίγνωση του «φρονείν και πράττειν ελληνικά». Γνώριζαν καλά ότι την ειρήνη την επιβάλλεις, όταν ο εχθρός ξέρει ότι δεν φοβάσαι τον πόλεμο (Θουκυδίδης Ι, 144,3).

        Με τον Αττίλα στη Μεγαλόνησο, «εμάς» να βλέπουμε την Κύπρο «μακρυά», την διαρκώς κλιμακούμενη και μηδέποτε απαντώμενη εμπράγματη αμφισβήτηση της κυριαρχίας μας από τους πασάδες και την παθογενή μονόπλευρη εξάρτησή μας από τους υπερατλαντικούς φίλους των άσπονδων γειτόνων μας, προσδώσαμε στη χώρα χαρακτηριστικά προτεκτοράτου και φθίνοντος έθνους.

        Περιορισμένες και μάλλον εφήμερες, αναλαμπές: ο Μάρτης του `87, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου εξέπεμψε αξιόπιστο μήνυμα ότι θα βυθίσει το Σισμίκ και έμφοβοι οι Τουρκο-αμερικανοί ματαίωναν το εγχείρημα και μερικώς το Βουκουρέστι του νεότερου Καραμανλή που εξόργισε τον Μπους. Όμως ούτε η μία, ούτε η άλλη περίπτωση δημιούργησαν προηγούμενο υπολογίσιμης εθνικής οντότητας που δεν είναι εκ των προτέρων «δεδομένη». Εν τούτοις, η γεωστρατηγική θέση της χώρας είναι εκ των ων ουκ άνευ για την άσκηση μιας μη εθελόδουλης γεωπολιτικής συμπεριφοράς. Αλλά αυτό προϋποθέτει ιστορικούς στόχους.

        Δομικό μας έλλειμμα είναι διαχρονικά η ένδεια ιστορικών στόχων, πρόσφορων να κινητοποιήσουν συνειδητά και μακροπρόθεσμα το συλλογικό υποκείμενο του έθνους (Πρβλ. Κονδύλης, ενθ’ αν.σ.158).

        Διάφορες προσομοιώσεις στόχων π.χ. «εκσυγχρονισμός» (εξ) ευρωπαϊσμός κ.τ.τ. οδήγησαν στο μοιραίο υποκατάστατο την παρασιτική δανειακή ευημερία που κυριάρχησε άχρι κρίσεως. Ηγεσίες χωρίς ιδανικά τρέπουν τις κοινωνίες τους στα δανεικά. Και επειδή κατά Μένανδρον «τα δάνεια τους ελευθέρους δούλους ποιεί», μας έσπρωξαν με τους πιο ταπεινωτικούς μάλιστα όρους στην παράδοση της οικονομικής μας ανεξαρτησίας, και ουσία της εθνικής μας κυριαρχίας. Τώρα πια δεν διστάζουν να την διαλαλήσουν expressis verbis, και οι… διασώστες μας, όπως ο και Φιλέλλην επονομαζόμενος κ. Γιουνκέρ.

        Λέει την αλήθεια που οι ημέτεροι αποκρύπτουν, «ενώ εις την οδόν έξω ουδέν ακούουν οι λαοί».

        Οι αλλοεθνείς διαγνώστες και διασώστες και οι τιποτολόγοι ιθαγενείς εταίροι τους, απέτυχαν παταγωδώς.

        Η αχρήστευση των πολιτών επιτυγχάνεται με την μετάλλαξή τους σε καταναλωτές. Και μεσοπρόθεσμα σε παρασιτικούς καταναλωτές. Προηγήθηκαν οι ηγετικές ελίτ. Ακολούθησαν οι μάζες. Αλλά όπως αδιάψευστα λέει το Ευαγγέλιο «τυφλός τυφλόν εάν οδηγή αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται». 150 δισ. € που εισέρρευσαν από τα Κοινοτικά Ταμεία τα τελευταία 30 χρόνια, μπορούσαν όντως να καταστήσουν την Ελλάδα, γη της Επαγγελίας. Φαγώθηκαν. Ελάχιστα «μαζί». Τα πλείστα από επιτηδείους.      

        Ολίγιστες επενδύσεις, τώρα μηδενικές, καμία αναδιάταξη του παραγωγικού δυναμικού, συνεχώς αυξανόμενες εισαγωγές και δη αναλώσιμων. Οι ευσυνείδητοι πρέπει να οργίζονται, αλλά η Μέρκελ πρέπει να ευτυχεί καθώς εκτός από τα υποβρύχια που γέρνουν οι αδιόρθωτοι νεόπλουτοι συνέλληνες απορροφούν τις περισσότερες Πόρσε.

        Επικοινωνιακό και εκπαιδευτικό σύστημα υπονόμευσαν στοχευμένα τις ελληνικές αξίες της ζωής. Αφελλήνισαν και αποχριστιάνισαν από τα διαχρονικά ιδεώδη το κοινωνικό σώμα, καθιστώντας το έτσι ευάλωτο εις πάσαν ζήτηση.

        Η εθνική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, είναι διάχυτη από καιρό. Οι λιγοστές τιμητικές εξαιρέσεις της με εργαλείο την μονοκρατορική δομή της ελληνικής οικογενειακής κομματοκρατίας αχρηστεύονται εν τη γενέσει τους.

        Σήμερα, η πολιτική τάξη είναι στο επίκεντρο της λαϊκής μήνιος. Εν πολλοίς δικαίως.

        Τώρα ξεφυτρώνουν καθημερινά ποικιλώνυμες ομάδες και ομαδάρχες διαμαρτυρίας. Οι περισσότεροι αγνών προθέσεων και θετικό ότι προέρχονται από το πουθενά. Ορισμένοι ιδιοτελείς και σε διατεταγμένη υπηρεσία. Μερικοί διετέλεσαν μέχρι προχθές αυλικοί σε πολιτικές αυλές, και δρούσαν βασιλικότεροι του βασιλέως.

        Η κρίση είναι μακρά και η έξοδος μακρυά. Προ της κρίσεως (1992), για τον αείμνηστο Κονδύλη η εθνική μας πολιτική θύμιζε «κάποιον ο οποίος δεν ανησυχεί γιατί δεν έχει πόδια, πιστεύοντας ότι στην κρίσιμη στιγμή θα του φυτρώσουν φτερά»!

        Πορευόμαστε «επί ξυρού ακμής».

        Υπάρχουν σοφοί με πρακτικό πνεύμα. Επείγει να εκπονηθεί ένα πρόγραμμα εθνικής επιβίωσης.

        Και μετά μια συστράτευση για μια εθνική πανστρατιά που θα στοχεύει αξιοκρατία και αποτελεσματικότητα.

        Δεν έχουμε άλλα περιθώρια.


* Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης
http://papathemelis.gr