«Το μήνυμα» - Είμαστε σε κρίση ή έχουμε ελλιπή κρίση; ...

Συντάκτης: Κώστας Στεφανόπουλος, Συγγραφέας 

Αναμεσίς στην ατομική και στη συλλογική ευθύνη για το μέλλον μιας «ευνομούμενης» κοινωνίας υπήρξαν οι πολιτικοί και οι γκουρού των ΜΜΕ  που καθοδήγησαν το λαό στην εκμετάλλευση μιας πρόσκαιρης επικαιρότητας, με το διαχρονικό «μήνυμα» να φαίνεται χαμένο στην εκάστοτε κομματική σκοπιμότητα.

Κι έτσι, βιώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, σαν να επρόκειτο να πεθάνουμε αύριο, αδιαφορώντας για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας σε μια «τυχαία» σύγχυση του πρωτεύοντος με το δευτερεύον, το περιττό και το οπωσδήποτε μη αναγκαίο για την ύπαρξη.

Κι ακόμη, επιδιώκοντας το βλαβερό μέρος μιας ταπεινής ματαιοδοξίας, προδιαγράψαμε τη ζωή όπως είναι τώρα, με το σήμερα να είναι χειρότερο από το χτες και να προβλέπεται καλύτερο από το αύριο.

Αφού διαπιστώνεται μια κλόνιση της εμπιστοσύνης μεταξύ των ατόμων ως μελών της οικογένειας και ως κοινωνικών ετέρων και φυσικά μεταξύ των κρατών που διοικούνται και κατευθύνονται, ως επί το πλείστον, από διεφθαρμένους πολιτικούς, που καλλιεργούν την εγγενή απληστία για βραχυχρόνια οφέλη, με μακροχρόνιες οδυνηρές συνέπειες.

Ώσπου, κάποιοι ανακαλύπτουν τη μέγιστη διαφθορά των κυβερνώντων και τότε παρατηρούμε τους αμνούς να γίνονται λέοντες για να αντικαταστήσουν την κυβερνητική διαφθορά με μια άλλη, φαινομενικά καλύτερη, ευελπιστούντες σε κάποιες δημοκρατικές διαδικασίες.

Εφόσον όμως η πολιτική και η οικονομική κρίση δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο σεισμός, τότε, μπορεί να προβλεφθεί και έγκαιρα να αντιμετωπιστεί εφόσον υπάρξουν «οι άνθρωποι της ευθύνης» και η  ευθύνη να είναι συλλογική.

Εν τούτοις είναι διαπιστωμένο ότι κάθε εποχή, στην πραγματικότητά της, είναι επώδυνα ταραγμένη και εξελικτικά μεταβατική με το κόστος να φαίνεται, ανισομερώς κατανεμημένο. Τόσο, που πολλές φορές, ο νικητής να μην αποκτά αυτό που με τους δίκαιους αγώνες του έχει κερδίσει.

Γι’ αυτό είναι αναγκαία μια τάση προς μια κατευθυντήρια ιδέα ισότητας από τη δημοκρατία του πλήθους, σε μια Δημοκρατία των ιδεών, ώστε να καθορίζει το ήθος και τους στόχους της εκάστοτε εφαρμογής αυτών των ιδεών.

Όχι, όπως τις φανταστήκαμε, κάτω από τις βιωμένες εμπειρίες του εκάστοτε παρελθόντος μας. ούτε, όπως το μυαλό μας, επηρεασμένο από αυτές, τις διαμορφώνει σε σημερινές φοβίες για το μέλλον.

Αλλά, αναζητώντας ιδέες και πρακτικές, που συνεχώς υπάρχουν και δημιουργούν το «καινούργιο» στάδιο για την εξέλιξη του ανθρώπου μέσα από την αναγκαστική κοινωνική του συμβίωση και την τεχνολογική εξέλιξη του πολιτισμού.

Αφού, γινόμαστε περισσότερο ελεύθεροι να προσεγγίσουμε την αλήθεια, όταν μπορούμε να νιώθουμε και να συγκινούμαστε για την Φουκουσίμα· έστω κι αν αυτό δεν επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητά μας.

Όμως, δοκιμάζει και βελτιώνει την δεκτική μας ευαισθησία, στην οικουμενικότητα του ανθρώπου, όταν αυτός αφήνεται σε αυτές τις ιδέες,  όπως φτερό που μια πνοή του ανέμου λεύτερο το ανεβάζει κάπου ψηλότερα.

Οπότε, κάθε πνευματικός άνθρωπος που αναγνωρίζει το χρέος του θα συμβάλει στην επίτευξη αυτού «του οράματος» επιδιώκοντας παραδείγματα που στοχεύουν στην ανάταση του ανθρώπου προς εκείνο το άγνωστο που μας ξεπερνά. Γιατί, αν η ουσία του κόσμου, στους ουρανούς και τη φύση υπάρχει στη γαλήνη του ανθρώπου, τότε το νόημα της ζωής πρέπει να αναζητηθεί στην κάθε πνευματική ενατένιση και πολιτιστική παρουσίαση της καθημερινής συνύπαρξης του απλού ανθρώπου με τους άλλους κοινωνικούς ετέρους, συνεχιστές και συνοδοιπόρους της αρχαίας και νεώτερης ελληνικής παράδοσης. Κι αυτό είναι το διαχρονικό μας «μήνυμα». Η φιλαυτία ποτέ δεν προάγει το νόημα της ζωής. Και το «μήνυμα» πάντοτε απευθύνεται σ’ εκείνους που έχουν την συναίσθηση της ευθύνης του χρόνου.

 Το Διπλωματικό Περισκόπιο