Περί Αυτοδικίας ...

 Βασίλειος Ε. Αδαμίδης *

----

Σκοπός του παρόντος είναι η απόδειξη της – υπό τις παρούσες συνθήκες ασυδοσίας – νομιμότητος πράξεων αυτοδικίας εναντίον πολιτικών προσώπων και ιδιαιτέρως πρώην ή εν ενεργεία υπουργών.

Αρχικά, ας εξετάσουμε το δικαίωμα των πολιτών στην αυτοδικία. Σύμφωνα με το άρθρο 282 ΑΚ η πράξη της αυτοδικίας «επιτρέπεται μόνο όταν η βοήθεια της αρχής δεν μπορεί να φτάσει έγκαιρα και υπάρχει κίνδυνος από την αναβολή να ματαιωθεί ή να δυσκολευτεί σημαντικά η πραγμάτωση της αξίωσης».

Άρα, εφ’ όσον α) ο πολίτης αποδεδειγμένα έχει βλαφθεί από τις – ακόμα και παράνομες – πράξεις κακοπιστίας προς το δημόσιο ή κακοδιαχείρισης εκ μέρους των κυβερνώντων

και β) είναι (αποδεδειγμένα λόγω της χρόνιας ατιμωρησίας) ανώφελο και μάταιο πλέον να αναμένει οποιαδήποτε αρωγή εκ μέρους των αρμοδίων οργάνων, του δίνεται το δικαίωμα της αυτοδικίας.

Κατά την διάρκεια λίγων ετών οι κυβερνώντες κατόρθωσαν να φέρουν μία αυτάρκη χώρα με μηδενικό εξωτερικό χρέος στο χείλος του γκρεμού. Ο ελληνικός λαός από κυρίαρχος κατέστη υπήκοος και παρακολουθεί τους διαχειριστές των δημοσίων πραγμάτων να εκχωρούν παρανόμως μέρος των κυριαρχικών του δικαιωμάτων σε τρίτους. Ακόμα κι αν κάποιος δεχθεί ότι δεν υπάρχει δόλος, η εγκληματική πράξη υφίσταται και πρέπει να εξεταστεί in rem ακόμη κι αν διεπράχθη από αμέλεια. Για όσο καιρό οι πολιτικοί αποκλείουν τον δρόμο της αυτοκάθαρσης, είναι χρέος των πολιτών ενώπιον της πατρίδος και των επερχομένων γενεών να αναλάβουν τον ρόλο αυτό.

Ας εξετάσουμε τώρα το δικαίωμα των κυβερνώντων στην προστασία από τους νόμους. Έχοντας επανειλημμένως χρησιμοποιήσει τη νομοθεσία σαν καθαρτήρια πηγή των ανομημάτων τους έχουν θέσει εαυτούς υπεράνω των νόμων. Ενδεικτικό του γεγονότος αυτού είναι ότι σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Βουλής, η βουλευτική ασυλία έχει αρθεί μόνο σε ποσοστό 1% των περιπτώσεων (10/808 την περίοδο 1974-2005). Το αποτέλεσμα αυτού είναι η Ελλάς να έχει απολογηθεί ουκ ολίγες φορές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο σε περίπτωση καταδίκης επιβάλλει σημαντικό πρόστιμο. Επιπροσθέτως, σύμφωνα με τον Ν. 3126/2003, αίρεται το δικαίωμα του εισαγγελέα ποινικών υποθέσεων στο να ασκεί την εξέταση υποθέσεων σχετικών με πολιτικά πρόσωπα, άρα κι η παραπομπή τους ενώπιον της δικαιοσύνης, και μεταβιβάζεται αυτό το δικαίωμα στην συνομοταξία τους, δηλαδή στις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής των Ελλήνων. Εκτός του γεγονότος ότι οι κατευθυνόμενες αυτές επιτροπές αντίκεινται στην έννοια της αντικειμενικής κι ανιδιοτελούς επιβολής της δικαιοσύνης, οι κύριοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται ταγοί και ηγέτες των Ελλήνων πολιτών, δεν δέχονται να υπόκεινται στην δικαιοδοσία του εισαγγελέα, ο οποίος όμως επιβάλλει τους νόμους έναντι των απλών πολιτών. Δεν δέχονται με άλλα λόγια τη συνταγματική ισότητα όλων των πολιτών. Αντιθέτως, διεκδικούν κι επιτυγχάνουν μόνο την προστασία του νόμου όταν δέχονται επίθεση αγανακτισμένων πολιτών, όπως και την προστασία από προσωπικούς αστυνομικούς. Για να γίνει πιο κατανοητό, οι πολιτικοί αρνούνται να λογοδοτούν στην Ελληνική δικαιοσύνη, πλην όμως προστατεύονται με δρακόντεια μέτρα τη στιγμή που ο απλός πολίτης, ο οποίος τους παρέχει με τα χρήματά του αυτήν την προστασία, διακινδυνεύει καθημερινά τη ζωή του και την περιουσία του στις απροστάτευτες γειτονιές των πόλεων και στην ξεχασμένη επαρχία. Λογική συνέπεια των προηγουμένων είναι ότι εφ’ όσον κατέστησαν εαυτούς υπεράνω των νόμων, δεν πρέπει να απολαμβάνουν ούτε την προστασία αυτών. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι τυπικώς υπόκεινται μερικών διατάξεων πλην όμως όχι ουσιαστικώς, τότε τυπική οφείλει να είναι κι η προστασία τους κι όχι ουσιαστική.

Οι Έλληνες πολίτες έχουν παραχωρήσει μέρος των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων σε αρμόδια όργανα, όντες εντολείς αυτών των οργάνων για τη διατήρηση της τάξης και της ευνομίας. Εφ’ όσον αυτή διασαλεύεται και καθ’ όσον οι πολίτες παρακολουθούν διαρκή ατιμωρησία και υποστήριξη της παρανομίας, έχουν το δικαίωμα μονομερώς να ανακαλέσουν αυτήν την εντολή, να επανακτήσουν τα δικαιώματά τους και να επιβάλλουν τους κειμένους νόμους.

* Βασίλειος Ε. Αδαμίδης

LLB Cardiff University, LLMUniversityofKent, υποψ. PhD University of Exeter

ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

---------------------------------------------------------------------------

* Taking the law into one’s hands

by Vassilios E. Adamidis

 translated from Greek by  Vassilios A. Frangiskos

Given the present circumstances of lawlessness, the purpose of this essay is to prove the legitimacy of taking the law into one’s hands and defending oneself against the trespasses of politicians and particularly former or acting ministers. To begin with, let us examine the right citizens have to taking the law into their own hands. According to Article 282 of the Civil Code, such an act is “justified only if the assistance of competent authorities cannot be provided in time and there is danger that said delay could result in negating or significantly impeding the satisfaction of any legitimate claim.” 
Therefore, whereas 
a) the citizen has sustained proven harm by malicious and even illegal acts against public interest or acts of mismanagement on the part of those who govern 
and b) it is pointless and futile, given the proven and constant impunity, to expect any assistance from competent authorities, the citizen is entitled to taking the law into their own hands...............................ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ ΦΟΡΟΥΜ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ ΑΠΟΨΕΩΝ