Γράφει ο Νίκος Γιαννιός
---
Ο Ελληνικός δρόμος εξέλιξης της γλώσσας είναι μοναδικός. Οι έντονες πολιτισμικές πιέσεις υποχρέωσαν την γλώσσα να εξελιχθεί πάνω σε ένα τέλειο μαθηματικό μοντέλο το οποίο μορφοποίησε, οργάνωσε και συνδύασε τους αρχαϊκούς φθόγγους του ανθρώπου θηρευτή ώστε να δώσει στον πολιτισμό το απαραίτητο μέσο έκφρασής του. Την Γλώσσα των Ελλήνων.
Η στήλη αυτή έχει δώσει πολλά παραδείγματα. Σήμερα θα δώσουμε ένα ακόμη.
Ο αρχαϊκός φθόγγος Fhεθ => Fεθ με το αρχικό δίγαμμα περισσότερο ή λιγότερο σκληρό, να τρέπεται σε χειλεώφωνο, έδωσε πολλές δέσμες λέξεων με κοινό παρονομαστή τον ανθρώπινο κάματο.
Η εξαφάνιση του F και η τροπή του σε ψιλή έδωσε την λέξη έθος => ήθος , με την αρχική σημασία της συνήθειας την οποία ο πολιτισμός μετέτρεψε σε μια πιο σύνθετη έννοια που προσδιορίζει τον πνευματικό και ψυχικό πλούτο και την εξ αυτού συμβατότητα της κοινωνικής συμπεριφοράς του ατόμου με τα κρατούντα αποδεκτά εις την κοινωνία των ανθρώπων. Αυτά τα οποία η κοινωνία θεωρεί απαραίτητα για την ασφάλεια, την πρόοδο και την ευημερία της και φροντίζει εκ τούτου να τα διδάσκει και να τα επιβάλλει εις τα μέλη και ειδικά εις τους νέους δια των εθίμων.
Με το προσθετικό (α) , που δηλώνει την επανάληψη και το ρήμα λεύω = παλεύω , αγωνίζομαι, έχουμε την λέξη α-Fεθ-λεύω => α-Fεθ-λέω => αθλέω => αθλούμαι και εξ αυτής την λέξη αθλητής με την προφανή αρχική σημασία του εριστικού, του μαχητή και του αγωνιστή.
Από τον ίδιο φθόγγο παράγεται και η λέξη άθλιος με την αρχική σημασία του δυστυχή, διότι δυστυχής είναι ο εριστικός και όποιος αρέσκεται να μαλώνει και να πολεμά.
Από την ίδια ρίζα λαμβάνουμε δύο λέξεις που προσδιορίζουν αντίθετες ανθρώπινες συμπεριφορές. Αθλητής είναι ο ευγενής μαχητής που προβάλλει με την δράση του τα κοινώς αποδεκτά πρότυπα για την ασφάλεια και την πρόοδο της Πατρίδας. Άθλιος είναι ο δυστυχής μαχητής, αυτός που τσακώνεται χωρίς λόγο ή για να αποκομίσει με την εριστικότητά του οφέλη άνομα.
Σήμερα η λέξη αθλητής δεν εκφράζει μόνο τον αγωνιζόμενο στους στίβους αλλά και αυτόν που με την συγκεκριμένη δραστηριότητά του εκφράζει και υπηρετεί τα υψηλά ιδανικά της ευγενούς άμιλλας και του Ολυμπισμού. Αντιθέτως η λέξη άθλιος, εκφράζει, όχι μόνο τον δυστυχή αλλά και τον στερούμενο ήθους, τον περιθωριακό, αυτόν που δεν θέλει ή δεν μπορεί να αγωνισθεί στον στίβο της ζωής, με τους όρους και τους κανόνες που θεσμοθετεί και που απαιτεί το κοινωνικό σύστημα.
Έτσι λοιπόν ένας αθλητής δεν μπορεί να είναι άθλιος και ένας άθλιος δεν μπορεί να είναι αθλητής, κατά τον κανόνα.
Βέβαια υπήρξαν και ίσως υπάρχουν ακόμη κάποιοι που χρησιμοποίησαν τον αθλητισμό με τρόπο άθλιο, είτε ως ντοπαρισμένοι αθλητές είτε ως παράγοντες και πολιτικοί που εξασφάλισαν και διένειμαν τις ντόπες προς ίδιον άνομο όφελος. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που τους κατάντησε αθλίους η αναλγησία μιας διεφθαρμένης πολιτείας σε τροχιά παρακμής.
Στις μέρες μας άθλιοι πολιτικοί άνδρες οδηγούν σταθερά την κοινωνία των Ελλήνων στην παρακμή και την μετάλλαξή της σε κοινωνία αθλίων.
ΠΗΓΕΣΗ στήλη αυτή έχει δώσει πολλά παραδείγματα. Σήμερα θα δώσουμε ένα ακόμη.
Ο αρχαϊκός φθόγγος Fhεθ => Fεθ με το αρχικό δίγαμμα περισσότερο ή λιγότερο σκληρό, να τρέπεται σε χειλεώφωνο, έδωσε πολλές δέσμες λέξεων με κοινό παρονομαστή τον ανθρώπινο κάματο.
Η εξαφάνιση του F και η τροπή του σε ψιλή έδωσε την λέξη έθος => ήθος , με την αρχική σημασία της συνήθειας την οποία ο πολιτισμός μετέτρεψε σε μια πιο σύνθετη έννοια που προσδιορίζει τον πνευματικό και ψυχικό πλούτο και την εξ αυτού συμβατότητα της κοινωνικής συμπεριφοράς του ατόμου με τα κρατούντα αποδεκτά εις την κοινωνία των ανθρώπων. Αυτά τα οποία η κοινωνία θεωρεί απαραίτητα για την ασφάλεια, την πρόοδο και την ευημερία της και φροντίζει εκ τούτου να τα διδάσκει και να τα επιβάλλει εις τα μέλη και ειδικά εις τους νέους δια των εθίμων.
Με το προσθετικό (α) , που δηλώνει την επανάληψη και το ρήμα λεύω = παλεύω , αγωνίζομαι, έχουμε την λέξη α-Fεθ-λεύω => α-Fεθ-λέω => αθλέω => αθλούμαι και εξ αυτής την λέξη αθλητής με την προφανή αρχική σημασία του εριστικού, του μαχητή και του αγωνιστή.
Από τον ίδιο φθόγγο παράγεται και η λέξη άθλιος με την αρχική σημασία του δυστυχή, διότι δυστυχής είναι ο εριστικός και όποιος αρέσκεται να μαλώνει και να πολεμά.
Από την ίδια ρίζα λαμβάνουμε δύο λέξεις που προσδιορίζουν αντίθετες ανθρώπινες συμπεριφορές. Αθλητής είναι ο ευγενής μαχητής που προβάλλει με την δράση του τα κοινώς αποδεκτά πρότυπα για την ασφάλεια και την πρόοδο της Πατρίδας. Άθλιος είναι ο δυστυχής μαχητής, αυτός που τσακώνεται χωρίς λόγο ή για να αποκομίσει με την εριστικότητά του οφέλη άνομα.
Σήμερα η λέξη αθλητής δεν εκφράζει μόνο τον αγωνιζόμενο στους στίβους αλλά και αυτόν που με την συγκεκριμένη δραστηριότητά του εκφράζει και υπηρετεί τα υψηλά ιδανικά της ευγενούς άμιλλας και του Ολυμπισμού. Αντιθέτως η λέξη άθλιος, εκφράζει, όχι μόνο τον δυστυχή αλλά και τον στερούμενο ήθους, τον περιθωριακό, αυτόν που δεν θέλει ή δεν μπορεί να αγωνισθεί στον στίβο της ζωής, με τους όρους και τους κανόνες που θεσμοθετεί και που απαιτεί το κοινωνικό σύστημα.
Έτσι λοιπόν ένας αθλητής δεν μπορεί να είναι άθλιος και ένας άθλιος δεν μπορεί να είναι αθλητής, κατά τον κανόνα.
Βέβαια υπήρξαν και ίσως υπάρχουν ακόμη κάποιοι που χρησιμοποίησαν τον αθλητισμό με τρόπο άθλιο, είτε ως ντοπαρισμένοι αθλητές είτε ως παράγοντες και πολιτικοί που εξασφάλισαν και διένειμαν τις ντόπες προς ίδιον άνομο όφελος. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που τους κατάντησε αθλίους η αναλγησία μιας διεφθαρμένης πολιτείας σε τροχιά παρακμής.
Στις μέρες μας άθλιοι πολιτικοί άνδρες οδηγούν σταθερά την κοινωνία των Ελλήνων στην παρακμή και την μετάλλαξή της σε κοινωνία αθλίων.
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments:
Post a Comment
Only News