Μετά την κρίση του 2008 ήμασταν όλοι Κεϋνσιανοί - αλλά όχι για πολύ και όχι αρκετά

Η ευρωζώνη μπορεί να αυξάνει και πάλι το ακαθάριστο προϊόν της, αλλά ουσιαστικά, μια οικονομία στην οποία τα εισοδήματα των περισσότερων ανθρώπων είναι κάτω από τα πρό του 2008 επίπεδα, είναι ακόμη σε ύφεση.

 

Όταν η αμερικανική επενδυτική τράπεζα Lehman Brothers κατέρρευσε το 2008, πυροδοτώντας τη χειρότερη παγκόσμια οικονομική κρίση μετά τη Μεγάλη Ύφεση [του 1929], φάνηκε να αναδύεται μια ευρεία συναίνεση σχετικά με το τι προκάλεσε την κρίση. Ένα διογκωμένο και δυσλειτουργικό χρηματοπιστωτικό σύστημα είχε επενδύσει με εσφαλμένο τρόπο τα κεφάλαια και αντί να κάνει διαχείριση του κινδύνου, στην πραγματικότητα αυτό είχε δημιουργήσει τον κίνδυνο. 

 

Η χρηματοοικονομική απορρύθμιση - μαζί με το εύκολο χρήμα - είχε συμβάλει σε υπερβολική ανάληψη κινδύνων.  

Η νομισματική πολιτική θα ήταν σχετικά αναποτελεσματική για να αναζωογονηθεί η οικονομία, έστω και αν η παροχή ακόμη ευκολότερου χρήματος ίσως απέτρεψε την πλήρη κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Συνεπώς, θα ήταν αναγκαία μια μεγαλύτερη στήριξη στη δημοσιο-οικονομική πολιτική - δηλαδή σε αύξηση των κρατικών δαπανών..........περισσότερα » (aftercrisisblog)